คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : #8 รอบทดลอง
8
รอบทดลอง
“คุณแม่คะ ที่นี่มีโลมาด้วยเหรอคะ?” เด็กสาววัยห้าขวบสะกิดคุณแม่ให้มองไปที่ทะเล
“โลมาเหรอ?” ผู้เป็นแม่ถามพร้อมพยายามเพ่งมองไปที่สัตว์กำลังว่ายอยู่ที่ทะเลลึก “โลมาจริงๆ ด้วย”
“หลุดมาจากอควาเรียมแน่ๆ เลยค่ะ”
“หืมม ไม่น่าใช่หรอกม้างงง พวกเราน่าจะตาฝาด”
…
“เห้อออ มิลานนะมิลาน” เพราะไม่ได้ออกไปเที่ยวไหนนานจึงตัดสินใจออกไปเปิดหูเปิดตา ซึ่งนั่นก็ส่งผลให้ในสายของวันเสาร์เธอจึงได้เช็คอินเข้าที่พักอยู่ติดกับริมทะเล แต่ไม่คิดว่ายัยหน้าขนจะไปแปลงกายเป็นโลมาว่ายน้ำในกลางทะเล ก่อนที่เธอจะนั่งรถมาถึงซะอีก
คนอายุเกือบจะสามสิบอย่างเธอนั้นไม่ค่อยจะอินกับการเล่นน้ำทะเลหรือออกไปเดินให้แดดเผาผิวแล้วล่ะนะ
ตอนนี้เธอทำได้แค่ถอนหายใจมองไปที่สุนัขตัวน้อยขนฟูที่ติดมาในกระเป๋าของเธอ
“เพราะเธอฉันเลยต้องเสียเงินเพิ่ม” เพราะน้อยที่โรงแรมจะอนุญาตให้สัตว์เลี้ยงเข้าได้ หากเจ้าของไม่เซ็นยิมยอมรับผิดชอบความเสียหายต่างๆ และจ่ายค่าส่วนต่างเพิ่มไปอีก
“ก็เธอบอกเองว่ากลัวจะเจอคนรู้จัก”
“ก็ขี้เกียจตอบคำถามน่ะสิ ปกติก็ชอบเดินทางไปไหนมาไหนคนเดียวแต่จู่ๆ เห็นมีเธอด้วยคงถามกันไม่หยุด”
“เราถึงต้องแยกกันมาไงล่ะ”
“แยกกันแล้วมาเจอกันที่โรงแรมก็ว่าไปอย่าง แต่เธอเล่นลงไปเล่นน้ำรอฉันอยู่ที่ทะเลเป็นชั่วโมง ถ้าเธอถูกประมงจับได้จะทำยังไง?”
“ระดับฉันซะอย่าง อย่าห่วงเลย”
“ถ้าเป็นแบบนั้นมาหาฉันที่โรงแรมในร่างมนุษย์ก็ได้นี่ จะได้ไม่ต้องเสียเงินเพิ่ม”
“ไว้ฉันจะชดเชยให้นะ”
“เธอมีเงินหรือไง?”
“ฉันไม่เคยพูดนะว่าไม่มีเงิน” มิลานที่กลับมาอยู่ในร่างมนุษย์ยักไหล่ให้กันก่อนเดินไปนั่งที่โซฟา “ฉันน่ะรวยกว่าเธอคิดซะอีก”
“แล้วไหนล่ะเงิน?” ถามเพราะไม่เชื่อ
“ก็อยู่ในธนาคารสิ”
“ธนาคารเนี่ยนะ?”
“แล้วเธอจะให้ฉันเก็บไว้ในปราสาทรึ?”
“เดี๋ยวนี้ต่อปากต่อคำเก่งเหลือเกินนะ”
“เปล่า…”
“ช่างเถอะ พูดมากแบบนี้ดีแล้วฉันจะได้ไม่เหงา”
หญิงสาวถือกระเป๋ากำลังจะวางมันลงที่ปลายเตียงเสียงและไอเย็นจากอีกคนก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
“อุ้ย!”
“มีฉันอยู่ทั้งคนเธอไม่เหงาหรอก”
“ทำบ้าอะไร ตกใจหมด” เธอยกมือแนบอกถามอีกคนเสียงดัง เพราะรู้ว่ามิลานสามารถเดินมาหาเธอได้เพียงแค่เสี้ยววินาที แต่อย่าทำแบบนี้บ่อยเพราะเธออาจจะหัวใจวายได้
“จู่ๆ ก็พามาเที่ยวสองต่อสองแบบนี้ แอบคาดหวังอะไรอยู่รึเปล่านะ…”
“หลงตัวเองสุดๆ เพราะฉันเบื่อหรอกย่ะ”
“ฉันช่วยคลายเหงาให้ดีไหม? เป็นให้เธอได้ทุกอย่างเลยนะ”
“มะ…ไม่ต้อง”
ดารินทร์เธอรู้ความหมายของอีกคนดี เพราะสีหน้าและท่าทางของเขาดูไม่น่าไว้ใจสักมาตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว
มิลานรวบเอวบางนั้นเข้ามาแนบลำตัวก่อนที่อีกคนจะสะบัดแล้วขยับออกห่าง
“ถอยออกไปไกลๆ เลย แล้วก็เลิกคิดเรื่องใต้สะดือสักทีเถอะถือว่าฉันขอ”
“รู้ได้ยังไงว่าฉันกำลังคิดเรื่องใต้สะดือ?”
“แล้วคิดจริงไหมล่ะ!?”
“ก็…ไม่ปฏิเสธนะ”
“ออกไปเลยนะโซฟาคือเตียงนอนสำหรับเธอ!!”
หญิงสาวเดินไปหยิบเอาหมอนใบใหญ่ที่เตียงมาโยนใส่อีกคนที่กำลังยืนหัวเราะอยู่ที่ปลายเตียง
“…” มิลานอุ้มหมอนเอาไว้มองหน้ากันเงียบๆ แล้วพยักหน้าให้ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร คนปากร้ายใจดีอย่างดารินทร์รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย และไม่ชอบที่อีกคนเมินกันแบบนั้นจึงได้เดินออกไปหาเขาทันที
ซึ่งภาพที่เธอเห็นก็คือมีเพียงสุนัขตัวน้อยขนฟูนอนขดอยู่บนโซฟา ทำให้เธอรู้สึกสงสารปนเอ็นดูอยู่เล็กน้อย
หญิงสาวเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆ แล้วอุ้มมันมานอนที่ตักแทน ก่อนที่มันจะเอาใบหน้ามาซุกที่หน้าท้องน้อยของเธอด้วยท่าทีออดอ้อน
นี่น่ะเหรอสิ่งมีชีวิตที่เธอเคยมีเซ็กซ์ด้วย แท้จริงแล้วขี้งอนกว่าที่คิด แถมยังดูขี้อ้อนอีกด้วย
พอคิดได้แบบนั้นดารินทร์ยิ้มออกมาอย่างลืมตัวจนสุนัขที่คิดว่านอนหลับอยู่บนตักพูดขึ้น
“เจ้ายิ้มอะไร?”
“…” เมื่อถูกทักแบบนั้นก็หุบยิ้มอัตโนมัติ
“ชอบที่ข้าเป็นแบบนี้สินะ”
“อืม ชอบดูไร้พิษภัยดี”
“แต่ข้าตัวเล็กเกินไป เจ้าคงไม่รู้สึกอะไร…”
ไม่รู้สึกอะไร… ตัวเล็กเกินไป… ดารินทร์พยายามคิดตามที่เจ้าหมาตัวนี้มันพูด ว่ามันกำลังหมายถึงอะไร
“งั้นลองมีเซ็กซ์กับฉันในร่างอย่างอื่นดูไหม?”
จู่ๆ คำพูดของอีกคนมันก็ลอยเข้ามาในหัวทำเอาดารินทร์รีบก้มลงไปจ้องเจ้าสุนัขตัวนี้อีกคน ซึ่งมันกำลังจ้องมาที่เธออยู่แล้ว
“ทะ…ทุเรศ บอกแล้วไงว่าให้เลิกคิดเรื่องวิปริตพวกนี้ คะ…ใครมันจะไม่ทำเรื่องแบบนั้นกับสัตว์ได้ลงล่ะ”
ใบหน้าของดารินทร์จู่ๆ ก็ร้อนและแดงก่ำขึ้นมาทันควัน ก่อนกราดด่าเจ้าหน้าขนที่กำลังนั่งอยู่บนตัก
“งั้นแสดงว่าหากอยู่ในร่างของมนุษย์เจ้าจะยอมให้ข้ามีเซ็กซ์ด้วยงั้นรึ?” มิลานรีบกลับมาอยู่ในร่างของมนุษย์เช่นเดิม คุกเข่าลงพื้นวางมือทั้งสองข้างลงที่หัวเข่าของดารินทร์อย่างออดอ้อน
ดารินทร์ที่เห็นแบบนั้นถึงกับกุมขมับส่ายหน้ากับท่าทางดีใจเกินหน้าเกินตาของอีกคน
“ดารินทร์?”
“ไม่”
“เอ๊ง~” มิลานกลับไปอยู่ในร่างของสุนัขตัวจ้อยอีกครั้ง และครั้งนี้เธอดูออกเลยว่ามันกำลังหงอย เพราะหัวน้อยๆ ของมันพับตกลงข้างศีรษะไหนจะท่าทางหงอยเหงานั่นด้วย ทำให้ดารินทร์เธอหัวเราะอย่างชอบใจ
“ฮ่าฮ่า น่ารักอ่ะ”
“ไม่! ข้าจะไม่คุยกับเจ้าแล้ว” คำพูดที่ดูเหมือนจะน้อยใจหลุดออกมาจากปากน้อยๆ นั่น
“วะ…ไว้ฉันจะเก็บไปคิดดูอีกทีนะ”
“จริงนะ!?”
“อือ” เห็นว่าเธอน่ารักหรอกนะ
“จะรอนะ!” มิลานเปลี่ยนมาอยู่ในร่างของมนุษย์อีกครั้ง ครั้งนี้หล่อนกำลังนอนเอาศีรษะแนบลงมาบนตัก
เธอเองก็ไม่ได้ปฏิเสธหรือไล่อีกคนให้ออกห่างอย่างครั้งก่อนๆ กลับกันอยากจะใช้มือของตัวเองลูบเบาๆ ที่เส้นผมสลวยนั้นสักครั้ง
“มิลาน”
“ว่าไง ได้คำตอบแล้วหรือ?”
“ไม่มีทางย่ะ! แค่จะถามว่าลูบหัวได้ไหม?”
“ได้สิ เธอสามารถทำได้ทุกอย่างเลย”
“จริงเหรอ?”
“ใช่ ได้ทุกอย่างนั่นแหละ ไม่ต้องขอหรอก” มือเรียวลูบศีรษะของแวมไพร์สาว ก่อนเปลี่ยนเป็นลูบเส้นผมของหล่อนเบาๆ
“เธอเคยบอกว่าอยู่มาแล้วสามร้อยปี…”
“อือหึ”
“งั้นก็ต้องรู้อะไรมาเยอะเลยสิ? หมายถึงการใช้ชีวิตหรือคนอื่นๆ ในช่วงเวลาที่ผ่านมา” มิลานส่ายหัว
“ฉันอยู่มานานก็จริง แต่ก็ไม่ได้ออกไปไหนหรอกอยู่แต่ในปราสาทน่ะ”
“คงจะน่าเบื่อมากเลยสินะ”
“ที่ที่ฉันอยู่มีเนื้อที่หลายร้อยไร่ มีทุกอย่างครบครันเลยล่ะ”
“เอ่อ แล้วมันยังไงต่อเหรอ?…” ดูท่าจะรวยจริงๆ สมแล้วที่อยู่มานาน ไม่รวยก็คงไม่แปลก
“เพราะแบบนี้ไงฉันถึงได้หนีออกจากบ้าน ฉันอยากออกมาเจอโลกภายนอกบ้าง อยากมีอิสระ และที่สำคัญไม่อยากแต่งงาน เพราะฉันเกิดมาพร้อมกับสิ่งนี้ น้อยมากที่จะมีก็เลยถูกมองว่าผิดปกติ ท่านพ่อกับท่านแม่จึงเข้มงวดกับฉันเป็นพิเศษ เดิมทีอลิซเขาก็เกลียดแวมไพร์ผู้ชายอยู่แล้วหล่อนก็เลยชอบใจที่ได้หมั้นกับฉัน”
“อลิซ?”
“คนที่ฉันเกือบได้แต่งงานด้วยน่ะ”
“สวยไหม?”
“หล่อนก็ดูร้อนแรงดีนะแต่ว่า-”
“เหอะแล้วทำไมไม่แต่งกับหล่อนให้มันจบๆ ไปเลยล่ะ? จะหนีออกมาทำไม หนีออกมาแล้วก็มาเป็นภาระฉัน” ดารินทร์ดูเหมือนจะหงุดหงิดพูดจาแดกดันคนที่นอนตักอยู่อย่างลืมตัว
“ฟังให้จบก่อนสิที่ว่าหล่อนสวยก็จริง แต่ฉันน่ะไม่ได้รักหล่อน ฉันรักเธอ”
“บะ…บ้า” ตอนนี้เปลี่ยนมาแก้มแดงตัวบิดแทนซึ่งนั่นก็ทำให้มิลานยิ้ม “ไม่รู้แหละ แต่เธอได้ฉันแล้วเธอก็ต้องรับผิดชอบฉันนะยัยหื่นกาม นั่นครั้งแรกของฉันเชียวนะ”
“ก็ต้องแน่นอนอยู่แล้วสิ เราเป็นครั้งแรกของกันและกัน แต่ว่าครั้งแรกขอไม่นับนะ ถือว่าเป็นรอบทดลอง”
“อ้าว!! ทำไมพูดหมาๆ แบบนี้ล่ะ!?”
บ๊อก บ๊อก! “แบบนี้น่ะเหรอ?”
มิลานหัวเราะแล้วทำเรียนแบบเสียงเห่าของสุนัข นั่นยิ่งทำให้ดารินทร์โมโหเข้าไปใหญ่ ที่อีกคนกวนประสาท
ความคิดเห็น