คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : #6 ร้อนรุ่ม NC
6
ร้อนรุ่ม**
ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นเธอก็เข้าใจได้ในทันทีว่าอีกคนต้องการอะไร แม้จะรู้ว่าไม่ควร แต่ทำไมถึงรู้สึกใจอ่อนกันนะ…
เพราะว่ามิลานหล่อนเป็นคนดี ไม่มีพิษภัยอะไร?
เพราะว่าหล่อนน่าสงสาร?
หรือเพราะเธอเองก็ต้องการหล่อน…
“เป็นของข้าได้ไหมดารินทร์…”
“…”
“ข้าต้องการเจ้า แฮ่ก…”
เสียงหายใจหอบถี่ดังขึ้นเป็นระยะจากคนด้านหลัง มือหนาบีบบั้นท้ายเต็มแรงจนต้องร้องให้หยุดก่อนที่มันจะแหลกคามือ
นี่เธอกำลังคิดจะมีอะไรกับแวมไพร์สินะ สิ่งที่ไม่อาจเป็นไปได้ สิ่งที่มนุษย์และสัตว์ต่างก็เกรงกลัว เนื่องจากมีพละกำลังมหาศาล และอาจฆ่าได้อย่างเลือดเย็น…
“สัญญาได้ไหมว่าเธอจะอ่อนโยนกับฉัน จะไม่ทำกับฉันเยี่ยงสัตว์ตัวอื่นๆ อย่างที่เธอเคยขยี้มัน…” เธอถามอีกคนเสียงอ่อนเพราะความกลัว แม้ในใจจะอยากลองทำมันใจแทบขาดแล้วก็ตาม
ไอ้สิ่งที่เรียกว่าการสืบพันธุ์หรือเซ็กซ์น่ะ มันจะวิเศษมากแค่ไหนกันเชียว ทำไมพวกมนุษย์หรือสัตว์ต่างๆ ถึงได้เรียกร้องหามันนัก
“ข้าให้สัญญา” มิลานฝังเขี้ยวคมลงที่แขนของตนจนเลือดสดๆ ไหลออกมาเล็กน้อย ส่วนที่เหลือถูกหล่อนดูดมันเข้าโพรงปากก่อนจะเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้กัน หล่อนประกบจูบอย่างแผ่วเบา ตามด้วยลิ้นเย็นๆ และกลิ่นความของสนิมคละคลุ้งเต็มโพรงปาก
“อื้อออ!”
อึก… เธอถูกอีกคนใช้ลิ้นต้อนจนต้องกลืนของเหลวที่มีกลิ่นคาวนั้นลงไปจนหมด
“แค่ก!แค่ก! เฮือกกก…” อีกทั้งยังสำลักมันจนแทบขาดอากาศหายใจ เพียงไม่นานเท่านั้นความรู้สึกร้อนรุ่มก็โจมตีร่างกายจนไม่อาจต้านทาน
“เดียร์”
“กรี๊ดด!! เธอทำอะไรกับร่างกายของฉัน!!?”
ร่างเล็กดิ้นสุดแรง เพราะอาการร้อนรุ่มตามร่างกายมันเหมือนเธอกำลังถูกแผดเผาทั้งเป็น แต่ในขณะเดียวกันกลับรู้สึกต้องการอีกคนให้ทะลวงเข้ามาในร่างกายของเธอเต็มแรงซะอย่างงั้น
“เลือดของข้าเยียวยาเจ้า แต่กลับกันมันจะทำให้เจ้ามีอารมณ์มากด้วย”
“…”
“อา…” มิลานยิ้มตาปิด ใช้นิ้วเกี่ยวตวัดเสื้อผ้าของเธอจนขาดออกจากกันอย่างไม่ใยดี “งามนัก”
“มิลาน มะ…ไม่!”
“อย่าปฏิเสธข้าสิ ทั้งๆ ที่เจ้าเองก็แทบจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน”
“แต่ว่า…อ๊ะ!”
คำพูดถูกกลืนหายไปพร้อมกับความเจ็บปวดและหยดเลือดที่ถูกแวมไพร์สาวกลืนกิน มิลานหล่อนกัดเข้าที่ลำคอแล้วดูดกลืนของเหลวจากร่างกายเธอไปจำนวนหนึ่ง
มันเจ็บจนพูดไม่ออก…
เมื่อพอใจแล้วจึงถอนเขี้ยวคมแล้วใช้ลิ้นเย็นๆ เลียที่บาดแผลไปมา ไม่นานความเจ็บปวดบริเวณนั้นก็ได้หายไป
“หวานนัก”
“…”
“ต่อไปข้าจะสัมผัสตรงนี้…”
“ไม่นะ ตะ…ตรงนั้นมัน อื้อ!!”
มือเรียวพยายามฉุดกระชากร่างสูงที่เคลื่อนตัวลงไปตรงหว่างขา ค่อยๆ จับมันแยกออกจากกันก่อนจะก้มลงไปใช้ลิ้นเย็นๆ ตวัดเสียน้ำรักสีใสนั้นอย่างกระหายไม่ต่างจากสัตว์ จนดารินทร์ต้องหลับตาแล้วแอ่นตัวรับความรู้สึกวาบหวามอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ความรู้สึกแปลกใหม่เกิดขึ้นกับร่างกาย สมองของเธอขาวโพลนไปหมด เมื่อลิ้นเย็นเฉียบนั้นได้ส่งเข้ามาด้านในอีกครั้ง
“มิลาน ไม่…” ร่างบางพูดเสียงสั่นพลางส่ายหน้าให้เหมือนยอมแพ้ แต่เธอได้รับการตอบกลับเพียงแค่รอยยิ้มของหล่อนเท่านั้น
“ไม่อะไรรึ?” มิลานฉีกเสื้อของตัวเองโยนลงเตียง ก่อนจะนำเสนอสิ่งที่ตนหวงแหนนักหนาให้ปรากฏขึ้นต่อสายตาของหญิงสาวด้านล่าง “ดูเจ้าพร้อมเต็มที”
“ฉะ…ฉันยังไม่พร้อม อึก”
“ดูให้เต็มตาสิ ก่อนที่มันจะหายเข้าไปในตัวเจ้า”
“ฉันไม่ยอมให้เธอใส่มันเข้ามาแน่!” มิลานชูกล่องสี่เหลี่ยมขึ้นมากโชว์ก่อนจะสวมมันเข้าที่แก่นกายของตน
“ทีนี้ก็ได้แล้วสินะ”
“มะ…ไม่นะมิลาน! อ๊ะ!”
มิลานแยกขาเรียวออกห่างก่อนจะส่งแก่นกายที่ถูกสวมด้วยเครื่องป้องกันอันบางเฉียบเข้าไปในจุดสงวนของอีกคนอย่างช้าๆ
“อ่า แน่นอะไรอย่างนี้”
“กรี๊ดดด…เจ็บ! มันเจ็บ!”
“อึก” ใบหน้าซีดมีเหงื่อผุดเล็กน้อยเมื่อเจอกับช่องรับอันคับแคบของอีกคน แต่เขาก็ไม่คิดยอมแพ้ ส่งมันเข้าไปด้านในจนสำเร็จ
“อ๊ะ…ฮึก!” ปึก ปึก ปึก
มือเรียวทุบตีเข้าแผงอกแกร่งของแวมไพร์สาวพร้อมน้ำตาที่กำลังไหลรินออกมาไม่ขาดสาย ใบหน้าที่เหยเกแสนเจ็บปวดทำเอามิลานรู้สึกผิดจนอยากจะตายลงตรงนี้
“ข้าขอโทษ ดารินทร์”
“อะ…เอามันออกไปที ฮึก” มือเล็กพยายามผลักร่างของมิลานออกห่าง “มิลานฉันขอร้อง”
“ยกโทษให้ข้าด้วยดารินทร์ ตะ…แต่ข้าหยุดมันไม่ได้ อึก!” ความอุ่นจากอีกคนกำลังแผ่ซ่านเข้ามาในร่างกายของมิลานผ่านตรงจุดที่เรากำลังเชื่อมกัน
มิลานรู้สึกดีจนร้องไม่เป็นศัพท์ร่างกายกระตุกตามจังหวะที่อีกคนนั้นตอดรัด ยิ่งปล่อยเอาไว้นานมากเท่าไหร่ตัวของมิลานยิ่งรู้สึกเสียวซ่านมากขึ้นเท่านั้น
“ขะ…ข้างในตัวเจ้ามัน อ๊า!”
ทำข้ารู้สึกดี…เหลือเกิน
หญิงสาวร้องไห้พลางส่ายหน้าไปมา ซึ่งตรงกันข้ามกับความต้องการของร่างกาย ที่กำลังตอบสนองอีกคนเป็นอย่างดี
มือหนาซับหยดน้ำตาอุ่นๆ จากอีกคนพร้อมก้มลงมาจุมพิตปลอบอย่างรักใคร่
“เป็นของข้า เจ้าจะไม่ให้น้อยหน้าใครข้าสัญญา”
“ฮึก…”
มิลานมองดูอีกคนที่ทำหน้าเจ็บปวด และเธอเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กับหล่อน ที่ไม่สามารถต่อต้านความต้องการนี้ได้
เธอจึงเริ่มขยับร่างกายขอตนเข้าหาร่างบางที่นอนอยู่ด้านล่างอย่างช้าๆ แผ่วเบาที่สุดอย่างกลัวว่าหากเธอออกแรงมากเกินไปอีกคนอาจร่างแหลกคามือ
จนกระทั่งร่างของอีกคนเกร็งกระตุกพร้อมกับจิกเล็กลงแผ่นหลังของมิลานแน่น บ่งบอกว่าหล่อนได้ถึงฝั่งฝันแล้วเรียบร้อย
“เจ้าชอบมันหรือไม่?” เธอส่ายหน้า แต่มือฉุดดึงใบหน้าของมิลานเข้าไปประกบจูบ ครั้งนี้หล่อนเป็นฝ่ายจูบมิลานอย่างหนักหน่วง ส่งลิ้นร้อนเข้าไปตวัดเลียลิ้นเย็น ต้อนมันจนจนมุมในที่สุดก่อนจะผละออกจากกัน
“นี่เจ้า-”
“มิลาน ฉันไม่ไหวแล้ว!”
มิลานขมวดคิ้ว เมื่อจู่ๆ อีกคนก็พูดจาตรงกันข้ามกับเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง หรืออาจจะเป็นเพราะหล่อนดื่มเลือดของเธอ หล่อนถึงได้สับสนเช่นนี้
พรึบ!
“!!!?” มิลานอึ้งกับร่างบางที่เอาเรี่ยวแรงจากไหนไม่รู้พลิกร่างเธอให้นอนหงายโดยมีหล่อนนั่งคร่อมแก่นกายของตนเอาไว้อยู่ในท่าล่อแหลม
“อ๊า…” ร่างสูงของมิลานแอ่นขึ้นทันทีที่ร่างบางนั้นเริ่มขยับเอวกระแทกแท่งสวาทของตน “เจ้าทำอะไร?”
“แฮ่ก…” ร่างบางนั้นมีเพียงแค่เสียงหายใจหอบ ทิ้งตัวนอนแนบกับแผงอกเปลือยของมิลานพร้อมกระแทกเอวของตนครอบครองแก่นกายของเธอเป็นจังหวะ
“ดะ…เดี๋ยว เฮือก!”
“ฉันร้อน” เสียงหวานปนแหบพร่าดังจากหญิงสาวที่กำลังกระแทกร่างกายของตนใส่ร่างของมิลานที่นอนเกร็งอยู่ด้านล่าง
มิลานใจเต้นถี่เมื่อเห็นท่าทีของอีกคนเปลี่ยนไป ร่างของเธอกระตุกถี่แล้วแต่อีกคนยังไม่มีท่าทีจะหยุดกระแทกลงมา นั่นจึงทำให้เธอเสร็จแล้ว เสร็จอีก จนถึงเฮือกสุดท้าย
“อ๊า!” พรวด!
“กรี๊ดดดดด!!” เมื่อเสร็จสมแล้วหญิงสาวหยุดขยับกายนั่งเหม่อมองเพดานห้องพร้อมกับยกมือขึ้นมากุมศีรษะทั้งสองข้างเหมือนเจ็บปวด
“เดียร์!?”
“ร้อน! ฉันร้อน!!!” ท่าทีของหญิงสาวทำมิลานตกใจ จนต้องดีดตัวลุกขึ้นมากอดร่างของอีกคนเอาไว้แน่น
เธอถอนแก่นกายออก ก่อนจับร่างของหล่อนให้นอนลงบนเตียง ห่มผ้าให้หล่อนอย่างมิดชิด
“หนาว…” หญิงสาวนอนขดตัวในผ้าห่ม ทำให้มิลานล้มตัวลงไปนอนข้างๆ ก่อนจะแปลงกายเป็นสุนัขตัวใหญ่ขนนุ่มฟูมอบความอบอุ่นให้อีกคนได้กอด เพราะขืนเข้าไปกอดหล่อนในร่างของแวมไพร์มีแต่จะทำให้หล่อนหนาวมากไปอีก
นี่คงเป็นวิธีที่ดีที่สุด
“มะ…มิลาน มิลาน”
“ข้าอยู่นี่แล้ว” มิลานซุกเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเธอ ก่อนที่ทั้งคู่จะนอนหลับไปด้วยกันจนถึงเช้า
…
เรื่องทุกอย่างมันก็จบลงภายในคืนเดียว เพียงเพราะกลัวอีกคนจะรับไม่ไหว แม้มิลานจะยังรู้สึกกระหาย แต่เธอก็ต้องข่มอารมณ์ทั้งหมดเอาไว้
มิลานนอนมองอีกคนที่กำลังหลับสนิทอยู่ในเช้าตรู่วันถัดมา พลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ มันได้เกิดขึ้นจริง เพียงแต่มันดีเกินไปจนเหมือนเธอฝันไป
“ราตรีสวัสดิ์”
“…”
ความคิดเห็น