คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : #4 ฝันเห็นงู เขาว่าจะเจอเนื้อคู่ NC
4
ฝันเห็นงู เขาว่าจะเจอเนื้อคู่**
ในคืนเดียวกันนั้นเองภายในห้องนอนที่ไร้แสงสว่าง มีสัตว์เลื้อยคลานชนิดหนึ่งกำลังคืบคลานเข้ามาด้านในโดยไร้เสียง และสัตว์ตัวนั้นก็คือเจ้างูตัวใหญ่ที่มีสำดำกลมกลืนไปกับความมืดมิด แถมมันยังนึกคิดได้เหมือนมนุษย์
งูตัวนั้นก็คือมิลาน…
“ฟ่อออออ~”
‘ดารินทร์ เจ้าเป็นบอกข้าเองว่าจะเป็นอะไรก็เป็น และข้าก็ไม่ได้เดินเข้ามาด้วย’ ตามที่มิลานบอกไป ที่อีกคนไม่ได้พูดให้มันชัดเจน มิลานเธอไม่ได้เดินเข้ามาแต่เธอเลื้อยเข้ามาต่างหาก
“ฟ่อออออ~~”
‘คืนนี้เจ้าจะได้รู้ ว่าการผสมพันธุ์ที่ดีมันเป็นยังไง’
ว่าแล้วเจ้างูยักษ์ที่สามารถเขมือบคนไปได้ทั้งตัวก็ค่อยๆ เลื้อยขึ้นมาบนเตียงของเจ้าของห้องอย่างช้าๆ ลำตัวเย็นๆ ของมันเคลื่อนแทรกเข้ามาตรงกลางหว่างขาของหญิงสาวที่นอนหลับสนิทอยู่ ก่อนที่มันจะชูลำคอสูงขึ้นเพื่อมองใบหน้าคนตรงหน้า
‘เจ้าสวยขนาดนี้ได้ยังไงกันนะ…’ ไม่เคยมีแวมไพร์หรือมนุษย์ตนใดทำข้าร้อนรุ่มได้ขนาดนี้มาก่อน มันมากซะจนอดใจไม่ได้
“ฟ่ออออออ” เสียงขู่เย็นๆ ดังขึ้นเป็นระยะ แต่ก็ไม่ดังพอที่จะปลุกให้คนที่หลัอยูตื่นขึ้นมาได้ กลับกันเรียวขาทั้งสองข้างของหล่อนกลับถูเสียดสีตามลำตัวของมิลานไปมาอย่างพอใจ
“อืมมมม” เสียงครางลำคอของคนหลับดังขึ้น หนำซ้ำยังยกเรียวแขนสองข้างขึ้นมากอดก่ายร่างของมิลานเอาไว้เหมือนกอดหมอนข้าง
สิ่งแปลกปลอมภายใต้เกล็ดหนาสีดำเหล่านั้นค่อยๆ ปรากฏออกมาพร้อมเสียดสีกับกลางลำตัวของอีกคนไปมาอย่างกระสัน
มิลานในร่างงูเกร็งเล็กน้อยเมื่อถูกอีกฝ่ายกระตุ้นให้ตื่นตัวแบบไม่ได้ตั้งใจ
อวัยวะสีชมพูขนาดพอดีตัวขยับออกมาจากเกล็ดดำ มันไร้ซึ่งขวากหนามแต่กลับเรียบคล้ายคลึงกับอวัยวะของสัตว์ชนิดอื่น กำลังเสียดสีไปมาที่กลางลำตัวของหญิงสาวอย่างตั้งใจ
ร่างบางที่นอนอยู่ด้านล่างหายใจหอบ ร่างกายขยับไปมาเคลื่อนไปมาคล้ายกับว่ามีอารมณ์ทำให้งูยักษ์ตัวนี้ไม่ลังเลที่จะส่งแท่งร้อนเข้าไปในช่องอันคับแคบของหญิงสาวทันทีที่มีโอกาส
“อึก…”
“ฟ่อออออ” ร่างยาวดิ้นเล็กน้อยพราะความเสียวกระสันก่อนจะถูกหญิงสาวกอดรัดไว้แน่นด้วยความรู้สึกดีไม่ต่างกัน
งูยักษ์มันหยุดขยับเฝ้ามองท่าทีของอีกคนจนเริ่มสงบลงแล้วมันจึงได้เคลื่อนตัวไปมาเพื่อสนองความใคร่ของมันกับเรือนร่างสวยด้านล่างนี้
“อ๊า…”
เมื่ออวัยวะอีกอันเริ่มอ่อนล้า มันจึงใช้อีกคนที่มีอยู่สอดเข้ามาในเรือนร่างของมนุษย์สาวอีกครั้ง
เป็นเช่นนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า จนะกระทั่งหมดพอใจแล้วหยุดลง
เมื่อเสร็จสมตามที่ต้องการแล้ว เจ้าสัตว์เลือดเย็นมันก็ได้จัดเก็บอวัยวะภายในของมันเข้ากลับที่เดิม แล้วเลื้อยลงจากเตียงออกจากห้องไป โดยไม่ลืมจะหันกลับมาสำรวจร่างกายของมนุษย์ที่ยังคงนอนไม่รู้เรื่องอะไรอยู่ที่เตียง
“ฟ่อออออ”
‘อา…เจ้าทำได้ดีนะ แม้จะหลับอยู่ก็ตาม’
งูตัวนั้นเลือยออกมานอกห้องนอนแล้วตรงเข้าไปในกรงเดิมของตัวเองก่อนจะเปลี่ยนเป็นกระต่ายขนปุยตัวเดิม ที่มันควรจะเป็นตั้งแต่แรก
กระต่ายตัวนั้นมันดูร่าเริงผิดปกติ กระโดดไปมาในกรงทั้งคืนยันเช้า…
…
ดารินทร์ตื่นขึ้นมาในเช้าของวันทำงานด้วยอาการอ่อนเพลียผิดปกติ เธอเดินบิดขี้เกียจออกมาจากห้องนอนมานั่งที่ห้องนั่งเล่นเพื่อชงกาแฟดื่มก่อนไปทำงานอย่างเช่นทุกวัน และไม่ลืมที่จะเดินไปหาสัตว์เลี้ยงในกรง
“มิลาน ตื่นรึยัง?” เจ้ากระต่างขนปุยนอนนิ่งราวกับว่าเพิ่งได้นอน ดารินทร์เธอจึงไม่กล้ากวนอีกคน จึงเดินทางไปทำงานตามปกติ
…
หลังเลิกงาน
“เรากลับก่อนนะ”
“วันนี้ดูรีบกลับเป็นพิเศษนะ” เมย์ถามขึ้น
“พอดีจะรีบไปให้อาหารสัตว์น่ะ”
“งั้นวันนี้เราขอแวะเข้าไปด้วยได้ไหม อยากเจอน้องหมาอ่า” ดารินทร์ที่กำลังเก็บกระเป๋าเตรียมจะกลับก็มีเมย์เดินเข้ามาลูบแผ่นหลังเบาๆ
“โทษนะเมย์ วันนี้เราไม่สะดวกจริงๆ” เพราะหมาตัวนั้นตอนนี้เป็นกระต่ายอยู่น่ะสิ
“งั้นเหรอ อื้ออ ไม่เป็นไร”
“ว่าแต่ของคิมล่ะ เอายังไงต่อ เห็นเงียบไปเลย”
“อ๋อ เราสองคนเลิกกันแล้วน่ะ”
“จะ…จริงเหรอ?”
“ใช่ ว่าแต่ทำไมเดียร์ต้องดูดีใจขนาดนั้นด้วยล่ะ? หือ แอบคิดอะไรกับเราไหมเนี่ย?” เมย์เลิ่กคิ้วมองหน้าเธออย่างจับผิด
“แค่ตกใจน่ะ ก็เห็นคบกันมาตั้งสามปีแน่ะ”
“เรื่องมือที่สาม ไม่มีใครทนได้หรอกนะยิ่งมีมากกว่าหนึ่งครั้งล่ะก็ อย่าหวังจะขอโอกาสอีกเลย”
“ฉันก็ทนไม่ได้เหมือนกัน มีคนรักแล้วยังกล้านอกใจ นี่ถ้าฉันได้คบกับคนที่แอบชอบนะ จะรักตายเลย”
“เอ๋ พูดแบบนี้แสดงว่าเดียร์มีคนที่แอบชอบอยู่งั้นเหรอ?” ร่างบางชะงักเมื่อหลุดพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไป
“อ๋อ…เปล่าหรอก”
“นึกว่ามีซะอีก”
“ไม่มีหรอก” จริงๆ แล้วดารินทร์เองก็แอบหวั่นไหวกับอีกคนไม่น้อยยิ่งรู้ว่าหล่อนโสด เธอยิ่งรู้สึกดีมากขึ้นไปอีก แต่ความหวั่นไหวนี้ยังไม่อาจเรียกว่าชอบหรือความรักได้ เพราะมันมีเส้นบางๆ ของคำว่าเพื่อนสนิทและแฟนเก่าของเพื่อนร่วมงานเอาไว้อยู่ เพราะงั้นมันไม่ควร…
“ข้าเป็นของเจ้า…”
จู่ๆ เสียงของมิลานก็ดังขึ้นมาในหัว ชวนให้นึกถึงใบหน้าที่กำลังร้องขอความปรารถนาจากเธอ ใบหน้านั้นดูไร้พิษภัย มีแค่เพียงความปรารถนาที่มีให้กันเท่านั้น
ไม่รู้ทำไมต้องนึกถึงอีกคน ทั้งๆ ที่เพิ่งจะเจอกันได้ไม่นานแต่กลับรู้สึกผูกพันมากกว่าเพื่อนสนิทที่คบกันมาหลายปีซะอีก
“เดียร์ เดียร์!”
“ฮะ…”
“เหม่ออะไรน่ะ เรียกไม่ตอบ”
“คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ ว่าแต่มีอะไรงั้นเหรอ?”
เมย์ยิ้มให้เธอ ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่มีจ้ะ”
“งั้นฉันขอตัวก่อนนะ” ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกมองหน้าอีกคนไม่ติดขึ้นมาดื้อๆ รีบขอตัวเดินออกมาจากบริษัททันที จนเดินมาหยุดอยู่ที่ป้ายรถเมย์ที่มักจะขึ้นเป็นประจำ
นี่ฉันเป็นอะไร… ทำไมจู่ๆ ก็คิดถึงยัยนั่นขึ้นมา
“อาการกระหายเริ่มขึ้นแล้วสินะ” เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นข้างๆ กัน ทำให้ดารินทร์ค่อยๆ หันไปมองตามต้นเสียง ก็ได้พบผู้หญิงที่อยู่ในชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในย่านนี้ แต่น่าตกใจก็คือ นักศึกษาคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นมิลาน
“เธอ?”
ความคิดเห็น