คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : #11 ได้กันแล้ว
11
ได้กันแล้ว
วันนี้ก็เป็นวันที่ดารินทร์ต้องมาทำงาน ส่วนมิลานเองก็ไปเรียนตามปกติ แม้จะดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลสักเท่าไหร่ที่มิลานเรียนหนังสือ เพราะเห็นว่าอยู่มาสามร้อยปีเป็นไปไม่ได้ที่เพิ่งจะมาเรียนเอาตอนนี้
เธอมัวพยายามนึกเรื่องของคนรักจนแทบไม่มีสมาธิทำงานเลยจนกระทั่งเลิกงาน
ดารินทร์เธอกำลังเก็บของเตรียมจะเดินทางกลับแต่จู่ๆ เสียงฮือฮาของพนักงานคนอื่นๆ ก็ดังขึ้น ทำให้ดารินทร์สงสัย จนต้องหันไปถามกับเมย์ที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เขามีเรื่องอะไรกันงั้นเหรอเมย์”
“ยังไม่ได้อ่านข้อความของบริษัทสินะเดียร์น่ะ”
“ข้อความ?” ดารินทร์หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเปิดกล่องข้อความของบริษัทขึ้นมาอ่าน
HR : [คืนนี้มาเจอกันที่ตึก KL ชั้น 29 คะนะทุกคนเนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิดของผู้บริหารบริษัท ทางเราแจ้งว่าจะมีการจัดปาร์ตี้เครื่องดื่มและอาหารไม่อั้นให้กับพนักงานทุกคน และยังสามารถพาคนในครอบครัวมาร่วมได้ด้วย]
ลืมไปเลยว่าวันนี้วันเกิดของท่านประธาน…
“ไว้เจอกันคืนนี้นะ” เสียงของเมธาวีดังขึ้น ก่อนจะโบกมือลาแล้วเดินออกไป
ดารินทร์ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรือดีใจกับสิ่งนี้เลยด้วยซ้ำ เพราะประธานท่านเองก็เลี้ยงแบบนี้ทุกปีอยู่แล้ว คนที่ดูตื่นเต้นน่าจะเป็นพนักงานใหม่และพวกชอบดื่มมากกว่า ส่วนเธอนั้นไม่ใช่สายดื่มแม้แต่น้อย
แต่ยังไงก็คงต้องไปสินะ งานเลี้ยงของบริษัททั้งที อีกอย่าง HR อุตส่าห์ชวนขนาดนั้นไม่ไปก็คงจะดูน่าเกลียด
…
“ไปไหนนะ?” มิลานที่กลับมาจากเรียนหนังสือถามขึ้น ซึ่งดารินทร์เธอไม่ได้สนใจกับคำถามอีกคนเลยแม้แต่น้อย แต่กลับกำลังสนใจกับการแต่งงานของอีกคนมากกว่า
มิลานที่อยู่ในชุดนักศึกษาแบบนี้ พอตั้งใจมองดูดีๆ แล้วก็ดูดีไม่เบาเลยแฮะ… หรือว่าดารินทร์เธอจะเป็นพวกชอบเด็กกันนะ
“พี่เดียร์?”
“วะ…ว่าไง?” เขินจังแฮะ ที่ถูกมิลานใส่ชุดนักศึกษาเรียกว่าพี่แบบนี้… “เมื่อกี้ว่าอะไรนะ?”
“ถามว่าจะไปไหนนะ งานเลี้ยงอะไร?” มิลานที่พูดไม่มีหางเสียงแบบนี้เธอชอบจริงๆ เพราะปกติแล้วหล่อนก็เป็นคนหยาบกระด้างมาตั้งแต่ต้นแล้วจึงไม่ได้ถือสาอะไร
“งานเลี้ยงบริษัทน่ะ จำเป็นต้องไปเพราะทุกคนเขาก็ไป”
“ขอไปด้วยได้ไหม?”
“ไม่ได้…”
“นะคะพี่เดียร์”
“…” ใครใช้ให้ใช้ลูกอ้อนแบบนี้กับเธอกัน
“มิลานจะเป็นเด็กดี”
“กะ…ก็ได้”
…
เมื่อถึงเวลางาน ผู้คนมากมายต่างเดินทางมาที่จัดนัดพบ ไม่เว้นแต่ดารินทร์ที่เดินนำหน้ามิลานเข้ามาในงานด้วยอาการเกร็งที่ถูกพนักงานคนอื่นๆ มองมาไม่วางตา
แท้จริงแล้วพวกเขาไม่ได้มองมาที่เธอ แต่กำลังไปที่มิลาน ที่อยู่ในชุดสูทสีดำสวมทับเสื้อเชิ้ตสีแดง และคนที่เลือกชุดพวกนี้ให้ก็คือเธอนั่นเอง มิลานเป็นผู้หญิงที่สวยมากก็จริงแต่สวมชุดราตรีไม่เข้าเลย แต่ดันสวมชุดสูทออกมาแล้วดูดีมากกว่าซะงั้น เธอจึงเลือกให้อีกคนสวมสูทแทน
อีกอย่างเธอไม่อยากให้มิลานโชว์เนื้อหนังมากนัก เพราะเนื้อตัวของหล่อนนั้นขาวซีดจนกลัวคนอื่นเขาตกใจ
“รอด้วยสิ” หมับ!
“!!” คนด้านหลังคว้ามือของดารินทร์เอาไว้แน่น นั่นก็ยิ่งทำให้ผู้คนต่างให้ความสนใจมากขึ้น
แม้ดารินทร์จะไม่ชอบเป็นจุดสนใจสักเท่าไหร่ แต่ดูจากอาการของมิลานแล้วอีกคนก็คงจะไม่ชินกับการมางานแบบนี้เหมือนกัน เธอจึงเลือกที่จับจับมืออีกคนตอบแล้วพาเดินเข้ามาในตัวงาน
“เดียร์…”
“ไม่ต้องพูดอะไรเดินตามฉันมาเงียบๆ ก็พอ” มิลานไม่พูดอะไร เธอจูงมือหล่อนเดินไปที่ไหนหล่อนก็เดินตามเธอต้อยๆ จนกระทั่งเดินมาหยุดอยู่ที่โต๊ะด้านในสุด ที่มีเมย์นั่งคุยกับคิมอยู่
“นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว” เมย์ทักทาย
“อะไรกัน นึกว่าเลิกกันไปแล้วซะอีก”
“เรากับคิมลดสถานะเป็นแค่เพื่อนกันแล้วน่ะ” เมย์ตอบยิ้มๆ พลางมองมาที่มิลาน “แล้วนั่นใครเหรอ?”
“อ๋อ น้องสาวน่ะ”
“น้องสาว? เพิ่งรู้ว่าเดียร์มีน้องสาวด้วย”
“อืมม” เพราะยังไม่สามารถบอกทุกคนไปตรงๆ ได้ จึงต้องโกหกว่าอีกคนคือน้องสาวไปก่อน และดูเหมือนมิลานจะดูไม่พอใจกับคำตอบของเธอสักเท่าไหร่แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพราะทุกการกระทำของมิลานต่างอยู่ในสายตาของดารินทร์ทั้งหมดยังไงล่ะ เธอถึงรู้
“ดูโตจังเลยนะคะ อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ?”
“สามร้อ-อุ๊ก!!” รองเท้าส้นสูงของดารินทร์เหยียบเข้าที่เท้าของมิลานเบาๆ
“23 ปีน่ะ” ดารินทร์รีบชิงตอบเพื่อนสาวไป
“งั้นแสดงว่ายังเรียนอยู่เหรอจ้ะ?”
“ค่ะ”
“คงจะฮอตน่าดูเลยสินะ หน้าตาก็ดี ตัวก็สูง”
“ก็ไม่นะ” เมย์เหมือนจะตกใจที่อีกคนตอบห้วนๆ แบบนั้น แต่ก็มีดารินทร์คอยแก้ต่างให้
“มิลานเขาเป็นคนพูดน้อยน่ะ เลยไม่มีใครเข้าหา”
“ดูเดียร์รักน้องคนนี้มากเลยนะเนี่ย ตอบแทนหมดเลย”
“แน่นอนอยู่แล้ว…” ก็นี่มันของของฉัน และถึงแม้เธอจะชอบผู้ชายก็เถอะ แต่ฉันขอเตือนเอาไว้ก่อนนะว่าคนนี้ของฉัน! เธอไม่มีสิทธิ์มามองหล่อนตาเป็นมันขนาดนั้น!
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเพื่อนสาวมองอีกคนด้วยสีหน้าแบบนั้น เหมือนกับว่าหล่อนกำลังสนใจในตัวมิลาน
“ว่าแต่มีแฟน-”
“มีแล้ว ได้กันแล้วด้วย!”
“…” ทุกคนที่โต๊ะเงียบลงทันทีที่ดารินทร์ตอบกลับ จนเธอต้องรีบเอ่ยขอโทษที่เผลอพูดอะไรไม่ทันคิดออกไป “เอ่อ คิดว่านะ เพราะเด็กสมัยนี้ไม่เหมือนสมัยเรา รวดเร็วทันใจด้วยแหละ”
“เอ่อ…” เมย์อ้ำอึ้งแล้วมองหน้ามิลานที่เอาแต่ยิ้มนิ่งๆ เหมือนหุ่นยนต์
“เอาล่ะๆ ไหนๆ เราก็มากันครบแล้วมาดื่มฉลองกันเถอะ บริษัทจัดงานเลี้ยงนี้ให้เราทั้งที่” คิมยกแก้วให้ทุกคนเป็นการชวนดื่ม
“แล้วประธานล่ะ ไม่รอให้เปิดงานก่อนเหรอ?”
“เห็นว่าติดธุระด่วนน่ะ แต่ท่านก็เลยให้พวกเราตามสบายเลย”
“เอ้าชนนน” ทุกคนในโต๊ะต่างยกแก้วขึ้นดื่มผิดกับดารินทร์และมิลานที่นั่งนิ่งไม่แม้แต่จะแตะแก้ว นั่นจะทำให้เมธาวีหันมาสนใจทั้งคู่
“ดื่มสิจ้ะ ไม่งั้นเราไม่ให้กลับนะ”
“ถ้าดื่มแล้วสามารถกลับได้เลยใช่ไหม?”
“รีบกลับไปไหนล่ะเดียร์ นานๆ ทีจะได้ดื่มด้วยกัน น่านะ ถ้าเมาเดี๋ยวฉันไปส่ง” คิมเสนอตัวเองพร้อมกับมองมาที่มิลานแล้วยิ้มให้ ซึ่งมิลานไม่ได้รู้สึกชอบใจกับรอยยิ้มของชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย
เพราะอาการหึงหวงคนรักอย่างเอ่ยปากไม่ได้ ดารินทร์เธอจึงยกแก้วขึ้นดื่มเป็นการเก็บอาการ ก่อนจะหยิบอีกแก้วมาให้มิลานดื่มเช่นกัน ซึ่งมิลานก็ส่ายหน้าเหมือนไม่ชอบ
“ดื่มสิ”
“ฉันไม่ถูกกับกลิ่นของมันน่ะ”
“งั้นเอาเป็นไวน์แทนแล้วกัน” เธอเปลี่ยนจากเบียร์มาเป็นไวน์ที่ให้รสหวานแทน ซึ่งมิลานเองก็กลั้นใจดื่มเข้าไปด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“ท่าจะคออ่อนทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะเนี่ย” คิมแซวขึ้น
“หนวกหูน่า”
“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวฉันไปส่งเธอกับน้องเอง”
เคร้งง!!!
“มิลาน!!?” แก้วในมือของแวมไพร์สาวหลุดลงพื้นจนแตกกระจาย ทำให้คนในงานต่างหันมาสนใจ ทางด้านดารินทร์นั้นทันทีที่เห็นอีกคนท่าไม่ดีจึงรีบเข้าไปพยุงเอาไว้
“รู้สึกแย่จัง…” มิลานที่ใบหน้าแดงหันมาพูด
“ทำใจดีๆ ไว้นะ มะ…เมย์! มาช่วยฉันพยุงน้องขึ้นรถหน่อย”
ความคิดเห็น