❀ D I A R Y ❀

ลำดับตอนที่ #4 : ❀ D I A R Y ❀ page.4 : Mishisaki Choko

No body is perfect is this world ไม่มีใครในโลกนี้สมบูรณ์แบบหรอก . . . . I always think that's true. but actually that I don't know anything 'til I've found you. ฉันคิดอย่างนั้นมาตลอด แต่ที่จริงฉันไม่ได้รู้อะไรเลย จนกระทั่งฉันได้พบเจอกับเธอ

ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะได้สัมผัสกับความเจ็บปวดที่มากมายขนาดนี้มาก่อน มันมากล้นจนฉันไม่อยากจะเชื่อในความรู้สึกของตัวเอง การที่หัวใจแตกสลายมันเจ็บปวดถึงขนาดนี้เลยเหรอ? ฉันเคยรู้สึกมาก่อน ว่าการเดินตัวคนเดียวท่ามกลางฝูงชนที่ไม่รู้จักนั้น มันช่างน่ากลัว แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกแล้ว ว่าการเดินตัวคนเดียวโดยที่ไม่มีเธอเคียงข้างในฝูงชนนั้น มันน่ากลัวยิ่งกว่า

APPLICATION

“ฉันคยคิดมาตลอดว่า ตัวเองมีอะไรดีบ้าง

จนกระทั่งฉันใช้เวลาอยู่คนเดียว และ...ทำความเข้าใจตัวเอง”

PART 1

ชื่อ-นามสกุล :: มิชิซากิ โชโกะ | Mishisaki Choko

ชื่อเล่น :: โชโกะ | Choko

ความหมาย :: โชโกะ แปลว่า เด็กแห่งรุ่งสาง

สัญชาติ :: ญี่ปุ่น (เชื้อชาติจริงๆไม่มีใครทราบ)

อายุ :: 31 ปี

PART 2

รูปร่างลักษณะ :: ดวงตาอ่อนช้อยดูไร้วิญญาณสีฟ้าหม่นๆนั้นให้ความรู้สึกอึดอัดได้อย่างไม่น่าเชื่อ รวมถึงขัดแย้งกับสัญชาติของสาวเจ้า เรือนผมสีน้ำตาลฮาเซลนัทนั้นถูกจับมัดรวมกันเป็นทรงกลมดูยุ่งเหยิงพิกิล จมูกโด่งรั้นของสาวเจ้ารับกับปากรูปกระจับที่ถูกแต่งแต้มไว้โดยลิปสติกสีแดงสดให้ความรู้สึกทะมัดทะแมง ใบหูข้างซ้ายนั้นมีต่างหูสีขาวราวงาช้างประดับตกแต่งอยู่ ผิวขาวเนียนนุ่มน่าหลงไหลเชิญชวญชายใดก็ตามที่เหลียวหลังมองให้สัมผัสมัน ร่างระหงเพรียวบางนั้นมักใส่เสื้อผ้าที่ไม่ค่อยจะมีความเป็นทางการ เสื้อแขนกุดสบายๆ กางเกงยีนส์สีดำเรียบๆและรองเท้าผ้าใบสีขาวเสริมสร้างบุคลิกภาพที่เหมือนจะไม่มีอะไรเลยนอกจากความงดงาม เพิ่มเติมไปเป็นบุคลิกที่ดูทะมัดทะแมง ไม่ยึดติดกับอะไรในโลกมากนัก สาวงามคนนี้ครอบครองส่วนสูง 166 และหนัก 53 กิโลกรัม

ลักษณะนิสัย :: เป็นคนแมนๆ อยากทำอะไรก็ทำ ไม่อิดออด  ชอบทำในสิ่งท้าทาย เต็มที่ถึงไหนถึงกัน ส่วนมากแล้วเธอจะไม่ค่อยแสดงอาการเหยาะแหยะ หรือทำอะไรเองไม่ค่อยเป็น ไม่ต้องการให้ใครมาโอ๋สักเท่าไร ดังนั้นแล้วแทบไม่ต้องกังวลเลยว่าสาวเจ้าจะมาน้อยใจกับเรื่องอะไรหยุมหยิม เล็กน้อย หรือมาคอยจู้จี้จุกจิกใครสักคนว่าต้องมาทำอย่างนั้นอย่างนี้เพื่อเธอหรอกนะ และอีกอย่างคือเธอเป็นคนที่ค่อนข้างไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ ที่สำคัญคือเธอเป็นผู้หญิงที่ไม่ได้รักสวยรักงามอะไรมากมาย

         ไม่ว่าจะเป็นเรื่องหนังบู๊ กีฬาต่อสู้ เธอสามารถตอบโต้บทสนทนาได้อย่างเมามันส์ แหงล่ะ ก็เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องที่เธอสนใจเหมือนกันนี่นา จึงไม่น่าแปลกเลยถ้าจะพูดคุยกับเธอได้อย่างถูกคอ เรื่องเพื่อนของแฟน เหมือนจะไม่ใช่ปัญหาแต่ก็แอบมีปัญหาอยู่เหมือนกัน ไม่ใช่ว่าจะรับได้กับความโหด มัน ฮา ในแก๊งค์เพื่อนผู้ชายหรอกนะ แต่ด้วยความที่เธอน่ะไม่ใช่พวกคิดเล็กคิดน้อย คุยได้ทุกเรื่อง ทำให้เธอสามารถคุยกับเพื่อนในกลุ่มจุฑาเทพได้อย่างสบาย ตัดปัญหาต้องเลือกระหว่างเพื่อนกับแฟนไปได้เลย

          เคยใช่ไหมที่ต้องคิดประดิษฐ์คำให้สวยหรูเพื่อให้ดูน่าสนใจ? ข้อนี้แทบไม่จำเป็นสำหรับเธอเลยจริงๆ มีอะไรก็ใจๆ แมนๆ คุยกันไปเลยตรงๆ เพราะยิ่งพยายามประดิษฐ์ถ้อยคำมากเท่าไรเธอจะยิ่งรำคาญ นอกจากนี้เวลาที่รู้สึกไม่พอใจ เธอก็จะพูดแบบตรงไปตรงมา ไม่ปล่อยให้ต้องคาดเดาไปต่างๆ นานา เธอจะไม่คอยมาบ่นเรื่องนู้นเรื่องนี้ให้น่ารำคาญหรอกนะ เพราะว่าเธอสามารถปรับตัวให้เข้ากับทุกสถานการณ์ได้ ถึงมันจะลำบากไปบ้างก็ตาม แต่เธอก็พร้อมที่จะรับมือกับสิ่งเหล่านั้นให้ได้

          ถึงจะดูมุทะลุและทำอะไรไม่ค่อยปรึกษาใคร แต่เธอเป็นคนที่ค่อนข้างรอบคอบมากเลยทีเดียว ฉะนั้นเธอจะคิดอย่างรอบคอบว่าการกระทำบางอย่างจะนำไปสู่อะไร การตัดสินใจจะนำไปสู่ผลลัพธ์ที่ดีซึ่งเมื่อต่อยอดไปเรื่อยๆ ก็จะได้รับผลที่ยอดเยี่ยมในที่สุด สิ่งที่เราควรเริ่มทำวันนี้คือการคิดให้ถี่ถ้วนถึงสิ่งที่เราต้องตัดสินใจว่ามันถูกหรือผิด คุ้มค่าหรือไม่ และมันจะเป็นประโยชน์กับเราในอนาคตอย่างไร และเธอนั้นเป็นคนที่ละเอียดอ่อนในเรื่องงานมาก ในขณะที่เรื่องอื่นอาจจะไม่ตั้งใจและละเอียดเท่า

         เป็นคนที่ทั้งติสต์แตกและโลกส่วนตัวสูง เธอรักอิสระมากกว่าใคร ไม่ชอบยุ่มย่ามเรื่องของคนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเอง เธอไม่ค่อยแสดงออกถึงอารมณ์หงุดหงิดและเศร้ามากนัก มักจะเก็บมันเอาไว้ได้ดี แต่บางทีเมื่อถึงจุดๆหนึ่งก็สามารถระเบิดออกมาอย่างกลัวได้เช่นกัน เป็นคนที่ไม่ชอบการถูกเป็นเจ้าข้าวเจ้าของมาก เกลียดการผูกมักแบบสุดๆ ไม่ชอบให้ใครมาลุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวของตัวเอง เว้นแต่ว่าเธอจะเปิดพื้นที่ให้เข้ามาก็เท่านั้น เธอไม่ใช่คนที่มองโลกในแง่ดีแต่ก็ไม่ได้มองโลกในแง่ร้าย เป็นคนมองแบบกลางๆแต่เอนไปทางร้ายๆซะมากกว่า

          โดยรวมแล้ว โชโกะคือผู้หญิงอินดี้คนหนึ่งที่แมนเกินร้อย ผิดกับหน้าตาน่ารักของตัวเธอเอง

ชีวประวัติ :: ลูกสาวของดยุกเก่าคนหนึ่งนั้นที่เปรียบเสมือนตราบาปอันด่างพร้อยของตระกูล 'โกลล์ดิล็อก' นั้น มีสิ่งผิดปกติมาตั้งแต่เกิดคือ ดวงตาสีฟ้าหม่นอันไม่สดใส พร้อมจะทำให้เกิดรอยด่างพร้อยได้ตลอดเวลา จึงไม่มีใครหน้าไหนในตระกูลนี้นั้นอยากจะเลี้ยงเด็กสาวคนนี้แม้แต่น้อย แถมดีไม่ดี ตอนกลางคืนในวันฮาโลวีน จะแหกปากร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวบางอย่างอีกต่างหาก นั่นทำให้พวกเขาคิดว่า 'แพนโดร่า โกลล์ดิล็อก' นั้นเป็นทายาทของแม่มดที่ตระกูลนี้เกลียดชังนักหนา และตัดสินใจที่จะทิ้งเธอซะ

ในค่ำคืนที่ฝนตก 'รันเชล โกลล์ดิล็อก' ได้ดำเนินการจะทิ้งเด็กหญิงให้ไหลไปตามน้ำด้วยตระกร้า ซึ่งลำธารที่จะปล่อยผ่านนั้นเป็นลำธารที่ไหลเชี่ยว แน่นอนว่าต่อให้มีคนมาเจอตะกร้าเข้าก็ไม่กล้าลงมาเก็บแน่นอน แต่ทว่าฟ้ากลับผ่าลงมาทำให้รันเชลเสียชีวิตขณะอุ้มแพนโดร่าอยู่ แต่แพนโดร่าน้อยกลับไม่เป็นอันตรายใดๆ เด็กน้อยที่ทำงานให้กับรันเชลคนหนึ่งนั้นก็ตัดสินใจคว้าแพนโดร่าออกมาและทิ้งเธอไว้ที่หน้าประตูบ้านชายหญิงชรายากจนคู่หนึ่ง

สองตายายนั้นมืดแปดด้าน เพราะเด็กน้อยไม่ยอมกินอะไรเลย อีกทั้งความยากจนของพวกเขาก็ลำบากจะตายอยู่แล้ว ยังไม่นับความชราและเรื่องราวที่อาจจะเกิดหลังจากที่เลี้ยงเด็กคนนี้แล้วด้วยซ้ำ พวกเขาไม่มีทางเลือกจึงส่งเธอต่อให้กับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

แต่ว่ามันกำลังจะย้ายสาขาไปยังที่ญี่ปุ่นเพราะมีคนติดต่อมา นั่นทำให้สองตายายต้องถึงกับคุกเข่าอ้อนวอนให้นำเด็กคนนี้ติดไปด้วย ไม่งั้นพวกเขาอาจจะตกระกำลำบากมากๆ มากถึงมากที่สุดเลยก็ว่าได้ นั่นทำให้หญิงสาวคนหนึ่งนั้นต้องจำใจรับแพนโดร่ามาด้วยความรู้สึกสงสารสองตายาย ที่ทั้งยากจนและแก่ชรา ยังไงก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงวันที่แพนโดร่านั้นได้เติบใหญ่อย่างแน่นอน

ตลอดเวลาที่ขึ้นเครื่องบิน แพนโดร่าสงบและไม่ร้องสักแอะราวกับรู้สึกอบอุนและปลอดภัย ทำเอาหญิงสาวถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก เพราะก่อนหน้าแพนโดร่านั้นร้องไห้และแหกปาก ทั้งดิ้นและกระชากแขนขาตัวเองเหมือนมีอะไรสักอย่างดึงเธอเอาไว้

ตั้งแต่เติบโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เธอมักจะถูกเพื่อนๆตีตัวออกห่างและรุมรังแกจนไม่ได้รู้จักใครในที่สุด เพราะดวงตาสีฟ้าหม่นไม่สดใสราวกับนภาที่ถูกบดบังด้วยเมฆาสีขุ่น ที่ดูยังไงก็ไม่ใช่ลักษณะปกติของมนุษย์อยู่แล้วด้วย กอปรกับการที่เธอ'ชอบพูดคนเดียว'และ'ชอบคุยกับพื้นที่ที่ว่างเปล่า' นั่นทำให้แพนโดร่า หรือในชื่อใหม่ว่าโชโกะนั้นโดนมองว่าประหลาด สุดท้ายก็รู้สึกฝังใจและไม่อยากมีเพื่อน

จนกระทั่งวันหนึ่ง ครอบครัวมหาเศรษฐีได้มารับตัวเธอไปเลี้ยงเพราะเห็นบางอย่างในตัวเธอ โชโกะนั้นอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่ของตระกูลมิชิซากิจนขึ้นชั้นมัธยมต้น

เธอนั้นใช้ชีวิตธรรมดาในโรงเรียนมากๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอได้รู้จักกับเพื่อนสาวดีๆคนหนึ่ง ชื่อว่า มินามิ โคฮามารุ เธอเป็นเพื่อนที่ดีของกันและกันมาโดยตลอด จนกระทั่ง ผู้ชายคนหนึ่งที่สนิทกับมินามิก็มาขอไลน์ไอดีของโชโกะ โดยอ้างว่าจะไปเที่ยวด้วยกันสามคนและอ้างชื่อมินามิในการขอ ด้วยความที่โชโกะเชื่อใจมินามิและเชื่อใจคนที่รู้จักมินามิพอสมควร เธอจึงให้ไปโดยไม่ข้องใจอะไร

เมื่อโชโกะไปบอกเรื่องนี้กับมินามิ เหมือนว่ามินามิจะแสดงสีหน้าออกมาเล็กน้อย แต่โชโกะไม่ได้ตะขิดตะขวงใจอะไร จนกระทั่งเพื่อนอีกกลุ่มของมินามิที่ค่อนข้างโด่งดังในชื่อเสีย ดักทำร้ายโชโกะและจัดการด่าทอและจี้จุดที่เธอเป็นแค่ลูกเลี้ยง ทำตัวน่าสมเพชแย่งแฟนเพื่อน

เมื่อโชโกะมองตรงไปที่หน้าของมินามิ เธอตกใจ แต่... โชโกะรู้ดีว่ามินามิต้องเอาเรื่องต่างๆของเธอไปเล่าให้กลุ่มๆนี้ฟังแน่ นั่นทำให้โชโกะฝังใจเกี่ยวกับการมีเพื่อนไปโดยปริยาย

เธอตัดสินใจเปิดอกคุยกับพ่อแม่ และพวกเขาก็ทำเรื่องย้ายโรงเรียนให้โชโกะโดยที่โชโกะเพิ่งเรียนไปแค่ 1 ปีเท่านั้น และโชโกะก็ได้เรียนและใช้ชีวิตอันแสนสงบสุข คนเดียว เท่านั้น ซึ่งเธอนั้นก็มีสานสัมพันธ์ในครอบครัวบุญธรรมที่แน่นแฟ้นพอดีๆ แต่พอมีชีวิตใหม่เกิดขึ้นมาในท้องของผู้เป็นแม่บุญธรรม ครอบครัวของเธอก็เหมือนจะห่างเหินกันไปเสียสักหน่อย

จนกระทั่งวันหนึ่ง วันที่เธอเรียนจบม.ปลายพอดิบพอดี เมื่อเธอกลับมาถึงบ้านอันแสนใหญ่โตโอ่อ่าของผู้เป็นพ่อแม่บุญธรรม ไร้ร่องรอยการอาศัยอยู่ของพ่อกับแม่ของเธอ และทนายความของครอบครัวก็เดินทางมาที่บ้านก่อนที่จะอธิบายและดำเนินการมอบมรดกพันล้านที่พ่อกับแม่บุญธรรมของเธอทิ้งไว้ให้เธอ โดยที่เขาไม่บอกและพูดเกี่ยวกับพ่อแม่บุญธรรมของเธอเลยว่าพวกเขานั้นหายตัวไปไหนกันแน่

ในแต่ละอาทิตย์ เธอใช้เงินแทบไม่ถึง 2000 เยนด้วยซ้ำไป นั่นทำให้เงินมรดกนั้นไม่หายไปไหน แต่เธอก็ต้องพยายามปกป้องตัวเองจากการถูกหมายปองเพื่อที่จะฆ่าหวังเงินล้านก้อนนั้น แต่ยังดีที่กฏหมายของญี่ปุ่นนั้นค่อนข้างมีความปลอดภัยสูงจึงไม่มีใครสามารถลงมือทำร้ายเธอได้

โชโกะใช้ชีวิตคนเดียวมาโดยตลอด ซักผ้า ล้างจาน ทำอาหาร และจัดที่นอนด้วยตัวเองทั้งหมด ก่อนที่จะไปเรียนมหาลัยเธอก็ต้องเช็กตลอดว่านมและคอนเฟลคหมดอายุหรือยัง

แต่เหมือนสิ่งที่เธอไม่ต้องการที่สุด มีมาตั้งแต่เด็กและพยายามหนีมันมาโดยตลอดก็กลับมาหลอกหลอนเธออีกครั้งโดยที่ห่างหายหน้าไปเสียนาน เด็กสาวมีปัญหาข้างบ้านที่มักทะเลาะกับพ่อแม่ตลอดเวลาได้ทะเลาะกันอย่างรุนแรง และโชโกะเองก็แอบมองจากหน้าต่างของห้องนอนทุกวัน

จู่ๆ ในวันที่เธอกำลังเดินออกไปจากบ้านเพื่อไปทำงานพาร์ทไทม์หารายได้เสริมโดยที่ไม่พึ่งเงินมรดก เด็กคนนั้นก็วิ่งออกไปจากบ้านด้วยความรวดเร็วเข้าหาถนนพร้อมกับลูกโป่งลูกหนึ่งในมือ ลูกโป่ง?... มันคืออะไร ทำไมเด็กคนนั้นต้องถือเอาไว้ในมือด้วย แล้วทำไมถึงวิ่งเข้าหาถนนด้วยท่าทางแปลกๆแบบนั้นด้วย? และภาพที่ไม่คาดคิดว่าจะเห็นกับตามันก็เกิดขึ้น รถเก๋งดีไซน์มินิมอลคันหนึ่งก็พุ่งเข้ามาชนเด็กสาวคนนั้นจนร่างของเธอขาดออกแทบเป็นเสี่ยงๆ ถนนละเลงด้วยสีแดงนั่นทำให้เธอรู้สึกอยากจะอาเจียนขึ้นมา ลูกโป่งที่เด็กคนนั้นถือนั้นระเบิดและแตกออก ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งไปมหาวิทยาลัยของเธอทันที

เธอรู้สึกพะอืดพะอมและไม่มีสมาธิเรียนเท่าไหร่ แถมยังได้ยินเสียงครวญครางเบาๆเคล้าคลอหูอีกด้วย เธอแน่ใจว่าอาการนั้นมันหลอกหลอนเธออีกครั้ง...

'...อา..........อา..........'

เสียงนี้หลอกหลอนเธอตลอดเวลา เธอแน่ใจมากๆ มันกลับมาอีกแล้ว...

เธอรีบวิ่งกลับมาบ้านโดยที่ไม่พยายามมองไปที่พื้นที่ตรงถนนที่ตำรวจจัดการเคลียร์เรียบร้อยแล้ว แต่ว่ายิ่งเข้าใกล้ มันก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น เธอนั้นเริ่มได้ยินเสียงย่ำเท้าบนของเหลวๆแหยะๆดังขึ้นมาเรื่อยๆ พร้อมเสียงครวญครางอันแสนทรมาณที่ชัดเจนมากขึ้น

'พี่ก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น....ทำไมไม่เคยช่วย!!!!'

"อ๊า!!" โชโกะรีบวิ่งออกมาจากที่ตรงนั้นก่อนที่จะตัดสินใจกลับเข้าบ้านไป เธอรู้สึกกลัวมาก ทั้งๆที่สามารถทำเป็นมองไม่เห็นได้แล้วเชียว ทั้งที่สามารถทำเป็นไม่สนใจได้แล้วเชียว แต่สุดท้ายเธอก็ต้องกรี๊ด และกลัวมัน เธอตัดสินใจขึ้นไปชั้นสองและแอบมองจากชั้นสองเหมือนที่เคยทำอีกครั้ง

ก่อนที่เธอจะเห็นเด็กคนนั้นวิ่งพุ่งออกมาจากบ้านเหมือนที่เคยทำ และไถลลงกับถนนจนมีสภาพเละน่ารังเกียจอีกครั้งหนึ่ง เธอพะอืดพะอมและขยะแขยง กลัวก็กลัว และเธอก็สังเกตุว่าจังหวะที่เด็กคนนั้นวิ่งออกจากบ้านมันแปลกๆ และดูไม่เป็นธรรมชาติเท่าไหร่

จนตอนนี้เธอก็ยังไม่สามารถทำอะไรได้เลย... เธอเกลียดความสามารถของตัวเอง ที่ต่อให้มีมันก็ไม่ได้ช่วยให้เธอทำอะไรได้สักนิด ดีไม่ดีก็เอาแต่สร้างความกลัวและความพะวงหน้าพะวงหลังให้กับเธอ

เธอสัญญา ว่าจะไม่สนใจเหล่าวิญญาณที่คอยหลอกหลอนเธอ...ไม่ว่ายังไงก็จะไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว

และเธอจะไม่รับประกันว่าจะช่วยเหลือพวกเขาในคดีต่างๆ อาจจะช่วย...หรือไม่ก็ได้...

ความสามารถพิเศษ :: - มีสัมผัสที่หก ได้ยินเสียง เห็น และได้กลิ่นของสิ่งที่คนธรรมดาไม่สามารถเห็นได้

พฤติกรรมที่ทำเป็นประจำ :: ไม่มีเป็นพิเศษ แต่มักจะดันแว่นด้วยนิ้วข้างซ้ายเสมอทั้งที่ถนัดขวา

สิ่งที่ชอบ :: 1.ความสงบ เธออยู่กับมันมานาน ไม่มีเหตุผลอะไรนอกจากเธอรู้สึกปลอดภัย

2.คนที่ช่วยเหลือคนอื่น เธอไม่เคยมีคนมาช่วยเลย ถ้าได้เจอคนที่ชอบช่วยเหลือจริงๆก็ดีเหมือนกัน

3.จังก์ฟู๊ด เธอกินอาหารขยะเป็นว่าเล่น เพราะเวลาที่ค่อนข้างเร่งรีบในแตละวัน ทำให้ไม่มีเวลาไปกินอาหารจานใหญ่มากเท่าไหร่นัก จังก์ฟู๊ดจึงเป็นทางเลือกที่ดี อร่อยด้วย ถึงแคลอรี่จะมหาศาลมากก็ตาม

สิ่งที่ไม่ชอบ/เกลียด :: 1.ความสามารถสัมผัสที่หกของตัวเอง มันค่อนข้างกวนใจเธอ และอีกอย่างมันเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้โดนเพื่อนๆมองว่าเป็นคนประหลาดด้วย

2.การเข้าสังคม มันเป็นนรกสำหรับคนติสต์แตกและอินดี้แบบเธอน่ะ ความเก็บตัว ความเป็น Introvert นั้นยากมากที่จะเปิดรับการเข้าสังคม

3.การโดนบังคับให้อยู่ในกรอบที่แน่นหนา มันสร้างความอึดอัดและไม่สบายใจให้กับโชโกะมากๆ

สิ่งที่กลัว :: ลูกโป่ง เพราะตอนที่เด็กข้างบ้านคนนั้นถูกรถชน ลูกโป่งที่ติดตัวเด็กคนนั้นก็แตกจนระเบิดเสียงดัง เป็นจิตใต้สำนึกของเธอทำให้กลัวลูกโป่ง (ไม่ได้กลัวถึงขั้นโฟเบีย แต่ว่าถ้าเจอเยอะก็มีกรี๊ดอยู่นะ)

งานอดิเรก :: อ่านหนังสือ / วาดรูปเล่น / ฟังเพลง

ลักษณะคำพูด :: น้ำเสียงของเธอนุ่มละไมแต่กลับราบเรียบ คุมน้ำเสียงให้สม่ำเสมอตลอดเวลา ชอบพูดสั้นๆห้วนๆ แต่ถ้าจะให้พูดจริงๆนี่เยอะกว่าใครจนน้ำไหลไฟดับหมด มักแทนตัวเองว่าฉันและแทนคนอื่นว่าคุณ ไม่ว่าจะเป็นใครหรือสนิทแค่ไหนก็ตาม

เมื่อเธอต้องตัดสินใจและไม่ปรึกษาคนอื่นก่อน แต่กลับถูกรั้งไว้ : "...อ้าว ฉันก็จะได้แยกทำกับทุกคนไงเล่า...หรือว่าที่จริงแล้วก็แค่รั้งฉันไว้เฉยๆน่ะ?" เธอกล่าวด้วยสีหน้าที่งุนงงปนหงุดหงิดเล็กน้อย

เมื่อเธอเข้าไปเตือนเพื่อนที่กำลังทะเลาะกัน : "เดี๋ยวก่อนเถอะ พวกคุณน่ะ" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงคุมโทน พลางเอาตัวไปยืนกั้นระหว่างชายหนุ่มและหญิงสาว เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนนั้นเริ่มทุเลาความโกรธลงบางแล้ว เหลือแต่ความกระฟัดกระเฟียดแทน

เมื่อเธอได้พูดแบบน้ำไหลไฟดับ : "...รู้มั้ยว่าฉันอึดอัดเวลาคุณเอาลูกโป่งมาให้ฉันน่ะ" เธอกล่าว ก่อนที่จะพูดต่อ เปิดอกคุยแบบแมนๆ "ฉันกลัวลูกโป่งน่ะโอเค๊ย์?... รู้อะไรมั้ย การถามเรื่องของที่ชอบหรือไม่ชอบของคนๆหนึ่งมันไม่ใช่เรื่องน่าอายหรอกนะ มันเป็นเรื่องดี วินวินทั้งสองฝ่าย ฝ่ายหนึงได้ให้ของ อีกฝ่ายได้รับของ แบบนั้นน่ะไม่ดีกว่าหรือไง ทางที่ดีนายควรจะถามก่อนนะว่าฉันชอบอะไรเป็นพิเศษ"

เมื่อเธอโดนทักว่าหน้าเด็ก(โคตรๆ) : "น้อง?..." เธอทวนคำเล็กน้อย "โทษทีนะหนูๆ แต่ฉัน 31 แล้วนะ..." เธอกล่าวพลางเกาคอ รีแอคชั่นที่ได้รับคือสีหน้าโคตรอึ้งกิมกี่ อึ้งแบบอึ้งหนักมาก

เมื่อเธอนั้นทำเป็นไม่สนใจเหล่าผีวิญญาณทั้งหลาย : แม้จะได้ยินเสียงครวญครางน่ารำคาญกรอกหูไปมาอย่างน่ารำคาญ "ไม่ได้ยิน...ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นแหละ"

ตำแหน่ง/หน้าที่การงาน :: เจ้าหน้าที่เทคนิคพิสูจน์ร่องรอยของ CSD

เพิ่มเติม :: - เกิดวันที่ 31 ตุลาคม ราศีตุลย์

- กรุ๊ปเลือด O negative

- ในที่ทำงานมีแค่คนที่พอคุยด้วยเท่านั้น ไม่ได้สนิทกันมากมาย

- เธอเป็นคนที่กึ่งซีเรียสกึ่งชิล แล้วแต่อารมณ์

- เธอไม่คิดที่จะดึงความสามารถตัวเองออกมาใช้เท่าไหร่

- พอใช้ได้เรื่องต่อยตี แต่ไม่ได้เกเรอะไรมากมาย ได้มาจากประสบการณ์ตอนเข้า CSD ล้วนๆ

TALK WITH ME

ไฮค่ะ .โค้งเอาหัวโหม่งพื้น(?). เรียกตามนามแฝง ฮันนี่ ได้ค่ะ ชื่อไรเอ่ยเตง? :: ซีนคนเดิม เพิ่มเติมคือส่งรองสุดท้ายแล้วนะจา (ตัวหน้าส่งตัวสุดท้าย!)

เรื่องนี้เป็นแนวที่เพิ่งเคยแต่งค่ะ อาจดราม่าแต่ไม่สุดและปมก็อาจจะไม่สุดเช่นเดียวกันเพราะยังไม่ถนัดอะไรแบบนี้ ต้องรับให้ได้นะตัวที่การบรรยายเรากาก ;__; :: ค่า

ขึ้นม.ปลายแล้วค่ะมีดองแน่นอนและไม่รู้ด้วยจะอัพตอนไหน ยังต้องปรับตัว รอกันได้ไหมเอ่ย? .สะกดจิตว่ารอได้รอได้(?). :: ครับผม

ถ้าไม่ติดจะเป็นอะไรมั้ยคะ จะบึ้มบ้านเราไหม ถถถถ. :: เหมือนเดิมนะคะท่าน

ถ้าเกิดไม่ติดขึ้นมาจริงๆจะอนุญาตให้เรานำตัวลูกสาวไปเป็นตัวประกอบหลังฉากได้หรือไม่ บอกไว้ก่อนเลยค่ะว่าบางคนออกแค่ชื่อหรือนานๆทีออกมาทั้งตัว(?) รับกลับได้นะคะไม่ต้องกลัวบอกมาเยยยย >< :: ตามสบายครับพี่

คิดว่าตัวเองจะได้คู่กับใครหรือชอบใครเป็นพิเศษมั้ยเอ่ยย? :: จากการเรียงลำดับอันชาญฉลาดของข้าน้อย คาดว่าคงเป็นเรียวเฮแน่ๆเลย!--

ขอคำนิยามให้ลูกสาวตัวเองหน่อยค่ะ! :: เธอผู้มีเรื่องราวเบื้องหลังแสนลึกลับซับซ้อน และมาพร้อมกับความสามารถที่ไม่ว่าใครก็ไม่อยากจะมีมันกันทั้งนั้น

สุดท้ายนี้ก็ขอใหโชคดีมีชัย เดินทางปลอดภัย ข้ามถนนก็ระวังรถ--- แค่ก :: *รถชนรอบสาม*

B
E
R
L
I
N
❀