รักยังไม่สิ้น กลิ่นน้ำกาม [BL][SM]

นั่นแหละครับหัวข้อ 

สวัสดีครับ ผมข้าวแกงครับ เป็นลูกป้าร้านข้าวแกงธรรมดาๆคนหนึ่งที่หน้าตาไม่ได้โดดเด่นอะไรมากนักหรอก ก็แค่เด็กจนๆที่แม่เปิดร้านข้าวแกงขาย ด้วยที่แม่ผมมีรายได้ค่อนข้างน้อย การเข้ามาเรียนในฐานะเด็กทุน ซึ่งให้ทั้งเรียนฟรี หอนอนก็ฟรีอีกต่างหาก ดีซะยิ่งกว่าดี คุ้มจนคิดว่า เห้ย!นี่แม่งนิยายรึเปล่า เข้าเรื่องปัจจุบัน ตอนนี้ผมยืนงงเป็นปลาบู่บ้านนาล่อยลอยไหลเข้ามาในเขตปลาทูแม่กลอง  หันซ้ายก็เจอแต่คนหน้าเหมือนอมทุกข์ หัวขวาก็เจอคนที่ทำหน้าปวดขี้ ถามจริงเถอะคนที่นี่ถ้ายิ้มแล้วพิกุลจะร่วงออกตามไรฟันรึไง! ช่างเถอะๆ ผมกระชับสายสะพายกระเป๋าแน่นขึ้น เดอนตรงเข้าอาคารเรียนตรงหน้า

"อื้อหื้อ...โคตรอลังการงานสร้าง" ครับเสียงผมเอง ทันทีที่เดินเข้ามาในโดมโรงเรียนผมก็อ้าปากหว่อเลยครับ! ทำไมน่ะหรอ โดมกว้างมาก ทั่วทั้งโดมยังมีพัดลมติดสลับกันกับไฟ ด้านหน้าเป็นเวทีขนาดใหญ่มากพอที่จะใช้เป็นเวทีจัดคอนเสิร์ตได้เลย!

"ยินดีต้อนรับนักเรียนทุกคนเข้าสู่โรงเรียน ชายS ล้วนM @*#*$÷££¥×¥@¥×" บลาๆ

ผมไม่ได้จับใจฟังเสียงแหบแก่ๆของผอ.เลยครับ ผมให้ความสนใจกับบรรยากาศรอบๆมากกว่า ทุกอย่างแปลกตาสำหรับผม ในขณะที่กำลังตื่นตาตื่นใจอยู่นั้น เงามืดก็แผ่มาบดบังเเสงแาทิตย์ยามเช้า 

"มาใหม่หรอ" เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลังพร้อมกับแรงกระแทกที่หลังเบาๆ ผมหันหน้าไปหาหวังจะตอบแต่หน้ากลับกระแทกเข้าที่อกกว้างๆของคนๆนั้น

"โอ้ย!ทะ..โทษที" 

"ไม่เป็นไร เจ็บหรอ" ผมมองหน้าเจ้าของเสียงทุ้มนั้น ใบหน้าคมสัน คิ้วเข้มโก่ง จมูกโด่งได้รูป ปากกระจับหน้าหลงไหล 

"ถามว่า เจ็บหรอ?" สงสัยผมคงเงียบนานไปหน่อยเจ้าตัวเลยถามขึ้นมาอีกครั้ง ผมพยักหน้าเงอะงะแล้วหันกลับไปสนใจผอ.ที่พูดยืดยาวจนหาวนอนไปสองรอบ ผมพยายามกลั้นหาวรอบที่สามไว้เพราะกลัวว่าถ้าหาวออกไปจะกลายเป็นคนก้าวร้าว (สามหาว)

ผ่านพ้นไปกับกิจกรรมหน้าเสาธงที่สุดทรหด ยืนจนขาชา ดีหน่อยที่มีโดมกับพัดลม แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงร้อนจนเหงื่อซึมอยู่ดี ปัญหาต่อมาจากการเดินหาห้องครู ก็ห้องที่ผมต้องเข้าเรียนนี่ละครับ ผมได้ตารางเรียนมาแล้วแต่กลับไม่รู้ว่าห้องที่เรียนคือห้องไหน จนกระทั่ง...

"มีอะไรให้ช่วยรึเปล่า" ผมหันไปตามเสียงอบอุ่นก็พบกับรอยยิ้มละมุนละไม ออร่าความอบอุ่นมันเจิดจ้าจนผมต้องหรี่ตาลง ล้อเล่นครับ ผมสายตาสั้น...

"เอ่อ...คือผมหลงน่ะครับ" ผมยิ้มเจือน ผงกหัวเป็นเชิงทักทาย

"อ่า...ให้ผมช่วยนะครับ มี..ใบตารางเรียนรึเปล่าครับ" เขาถาม

"อ่าครับนี่ครับ" ผมยื่นใบตารางในมือให้ เจ้าของเสียงละมุนยิ้มบางเบาก่อนจะยื่นมือมาหา

"ผมเกลนดอนครับ เรียนห้องเดียวกันกับนาย" 

"ผม..ข้าวแกงครับ" ผมยื่นมือไปจับมือเกลนดอนอย่างเคอะเขิน ไม่เขินได้ไงละครับ ชื่อเขาออกจะดูไฮโซ ชื่อผมสิครับ ตล๊าดตลาดครับ

"ข้าวแกง? โอ้ผมชอบกินข้าวราดแกงมากเลยครับอร่อยมากๆ" เกลดดอนพูดพลางยิ้มละมุนทำให้ให้ผ่อนคลาย เขายกมือผมขึ้นเล็กน้อยก่อนจะก้มลงใช้ริมฝีปากสัมผัสแผ่วเบาลงบนหลังมือของผม อึ้งสิครับ! 

"กูก็ชอบกินข้าวแกงนะ ให้ช่วยแนะนำร้านมั้ยไอ้กิ้งกือป้อม" เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังผม เมื่อหันไปมองก็พบกับใบหน้าอมทุกข์พวงกับปวดขี้เดินตรงเข้ามา

"กูมาโซ อาจารย์ให้มาพามึงไปเข้าเรียน" ไม่ว่าเปล่าเจ้าของชื่อมาโซก็รวบข้อมือผมออกแรงดึงกึ่งลากให้เดินตาม ผมก็ผู้ชายนะ! แต่ทำไมสู่เเรงมันไม่ได้เลยวะ! เจ็บใจนัก เจ็บใจ!!