ก่อนจะกลายเป็นนางร้ายผู้ชั่วช้า

ตอนที่ความตายมาเยือน ช่วงเวลาเดียวที่ฉู่ฟางหรงอยากย้อนกลับไปแก้ไขมากที่สุด
คือตอนที่นางได้พบพานกับสวี่จางหย่งเป็นครั้งแรก
หากนางสามารถแก้ไขช่วงเวลานั้นได้ 
นางขอไม่พบพานกับเขา ไม่มอบหัวใจให้เขา
ชีวิตจะได้ไม่ต้องเดินมุ่งหน้าไปสู่จุดจบอนาถเช่นเดิมอีก

ทว่าสวรรค์ช่างไร้เมตตายิ่งนัก ทั้งที่อุตส่าห์ส่งนางย้อนเวลากลับมาสู่อดีต
เหตุใดถึงยังลิขิตให้นางมิอาจหลีกหนีจากคนไร้หัวใจผู้นั้นพ้น!

 

---

“หะ…ห้ามมอง!” นางร้องบอกด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ราวกับเรี่ยวแรงถูกลิดรอนไปจนสิ้น

ทั้งที่รู้ว่าร่างกายนี้เคยพัวพันนับครั้งไม่ถ้วนในฐานะภรรยาของเขา ทั้งที่รู้ว่าสวี่จางหย่งเคยเห็นทุกชุ่นบนร่างกายของนางแล้วด้วยสายตาของตนเอง ทว่าสำหรับฉู่ฟางหรงผู้หวนกลับจากความตาย ทุกการกระทำที่เกิดขึ้นในยามนี้ ล้วนเป็นครั้งแรกของนางทั้งสิ้น

และโชคดีที่สวี่จางหย่งเองก็ตระหนักได้ถึงความจริงข้อนี้ เขาถึงได้พยายามระงับความร้อนเดือดราวหินหลอมเหลวในใจของตนไว้จนสุดกำลัง

“เจ้าไม่ต้องเขินอายอะไร ทุกส่วนในตัวเจ้าล้วนงดงามและดีที่สุด” ทั้งที่สายตายังจ้องลึกลงไปในดวงตาวูบไหวของหญิงสาว ทว่ามืออันซุกซนกลับขยับลงไปสัมผัสตรงกลางส่วนสงวน ลากไล้นิ้วขึ้นลงเบาๆ จนกายสาวสั่นสะท้าน

“พะ...พอแล้ว”

สวี่จางหย่งมองใบหน้าแดงก่ำจากความอับอายของภรรยา ก่อนจะเอ่ยวาจาที่ทำให้นางเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง

“จะพอได้อย่างไร ข้าเพิ่งเริ่มเท่านั้น”