คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ไม่มีใครจำได้?
วันต่อมา
“ทำอะไรอยู่หรอ?”
อาคาเนะที่เพิ่งเดินลงมาจากห้องนอนได้ถามออกมาพร้อมกับมองโชที่กำลังเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆอยู่
“ก็เมื่อวานไง… ข่าวสัตว์ประหลาดดันหายไปซะงั้น ทั้งที่เป็นเรื่องใหญ่แบบนั้นแท้ๆ”โช
“เอ้ะ…”
อาคาเนะที่ได้ยินแบบนั้นก็ทำไห้เธอชะงักไปโดยไม่รู้ตัวก่อนที่เธอจะรีบปั้นหน้ายิ้มไห้เหมือนกับปกติ
“โชคุงพูดเรื่องอะไรนะ?”อาคาเนะ
“เอ้ะ….ก็เมื่อวานนี้…ที่สัตว์ประหลาดมันโจมตีโรงเรียนนะ…”โช
“พูดเรื่องอะไรละนั่น โชคุงเครียดมากไปจนเอาไปฝันรึเปล่า?”อาคาเนะ
“หา?….แต่เมื่อวานนะ…”โช
“เราช่างเรื่องนั้นแล้วมากินข้าวกันดีกว่า นะเร็วเข้า”
อาคาเนะได้เข้ามาเขย่าไหล่ของโชพร้อมกับรอยยิ้มก่อนที่จะเดินไปที่โต้ะกินข้าว โชที่เห็นแบบนั้นก็เดินตามเธอไปยังโต้ะกินข้าวอย่างว่าง่าย
.
.
.
“เอ้? เอาจริงหรอเนี่ย…”
โชได้พูดออกมาด้วยความสงสัยข้างๆของเค้าคือบูตะที่กำลังสงสัยไม่ต่างกันกับภาพตรงหน้า และไม่นานริกกะก็เดินมาสมทบอีกคนด้วยความสงสัย
“โกหกน่า โรงเรียนซ่อมเหมือนเดิมแล้ว?”โช
ริกกะได้พูดออกมาแบบงงๆก่อนที่อุซึมิตะพูดต่อแบบงงๆไม่ต่างกัน
“แต่แบบนี้มันก็ดูโม้เกินไปหน่อยมั้ง?”
อาคาเนะที่เห็นทั้ง 3 ยังยืนอยู่แบบนั้นก็เลือกที่จะเดินเข้าไปหาโช
“เห็นไหมละฉันบอกแล้วเพราะงั้นไปกันเถอะ”
“อ…อ่า…”
อาคาเนะได้ลากโชออกไปทั้งแบบนั้นแต่เค้าก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรแล้วจับมือของเธอเดินเข้าโรงเรียนไป
หลังจากที่มาถึงห้อง ทั้งสามก็มาสุมหัวกันอยู่ที่โต้ะของยูตะอีกครั้ง
“ไม่มีเลยจริงๆนั้นแหละ ถึงเมื่อเช้าฉันจะลองไปแล้วก็ตามก็ยังไม่อยากจะเชื่ออยู่ดี”
อุซึมิได้พูดออกมาอย่างหมดหนทาง
“ทั้งที่มันเรื่องใหญ่ขนาดนั้นอะนะ”ริกกะ
“ใช่แล้วไม่มีการพูดถึงเลย ทั้งสำนักขาวหรือบนอินเทอร์เน็ต ราวกับความทรงจำของทุกคนรีเซ็ท”อุซึมิ
“เป็นไปได้ยังไงกัน”
ริกกะยังคงตอบกลับแบบไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“จะว่าไปแล้วโต้ะเรียนมันดูน้อยลงละรึเปล่า?”อุซึมิ
“อะไรละนั่นเรื่องสยองหรอ?”ยูตะ
“แต่จะว่าไปมันจริงนะ? โต้ะของพวกโทกาวะหายไป?”
ริกกะยังคงพูดขึ้นมาด้วยความสงสัยหลังจากที่ลองมองดูรอบๆห้อง
.
.
ในระหว่างเดินเปลี่ยนคาบ
“ริกกะวันนี้ ไปพลาซ่ากันปะ?”
“อื่ม… ได้สิ…”
ริกกะได้ตอบกลับเพื่อนสาวของเธอพร้อมกับยังคงคิดเรื่องต่างๆไปด้วย
“เรื่องนี้มันชักแปลกขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ”อุซึมิ
“นั่นสิ”ยูตะ
“เย็นนี้เราลองไปถามกริดแมนกันเถอะ”อุซึมิ
“อื่มนั่นสิ เค้าอาจจะรู้อะไรบางอย่างก็ได้”ยูตะ
ริกกะที่กำลังเดินกับเพื่อนของเธอพอได้ยินคำพูดของสองหนุ่มด้านหลังเธอก็ลดความเร็วการเดินลงไปคุยกับทั้งสองคนแทบจะในทันที
“เดียวสิหยุดก่อนเลย วันร้านบ้านฉันปิดนะ”ริกกะ
“งั้นก็เปิดซะสิ”
อุซึมิที่ได้ยินริกกะพูดขัดเค้าก็เสนอทางแก้ง่ายๆไปแทบจะในทันที
“แต่วันนี้ฉันมีนัดแล้วนะ”ริกกะ
“ในเวลาแบบนี้เนี่ยนะ ฉันอุตส่าห์ยอมหักห้ามใจตัวเองขออาคาเนะไปเลยนะ”อุซึมิ
“อื่ม…เฮ้อ~”ริกกะ
ริกกะที่ได้ยินแบบนั้นเธอก็เดินขึ้นไปหาเพื่อนทั้งสองคนที่เดินอยู่ข้างหน้า
“วันนี้ฉันคงต้องกลับบ้านไปเปิดร้านแล้วละ”
“ช่างเถอะๆ ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า เอาใว้คราวหน้าก็ได้”
ทั้งสองสาวเพื่อนของริกกะได้ตอบกลับพร้อมกับเดินต่อไปทิ้งไห้ริกกะต้องหันไปหาทั้งสองคนข้างหลัง
“เดียวสินี่จะมาบ้านฉันทุกวันเลยหรอ?”ริกกะ
“อื่ม…ก็ฐานลับกริดแมนนี่นา…คิดว่าฉันต้องเหนื่อยแค่ไหนกว่าอาคาเนะจะยอมกัน”อุซึมิ
“ฟังแล้วน่าขยะแขยงชมัด สมาพันธ์กริดแมนอะไรนั่น อาคาเนะยอมได้ยังไงกันละเนี่ย เห็นปกติแทบไม่ห่างจากกันเลยนิ”ริกกะ
“ก็หลายๆอย่างละนะ เอาเป็นว่าตามนนั้นนั่นแหละ”อุซึมิ
“กริดแมน?”
อาคาเนะได้อยู่ข้างหลังสุดได้แอบฟังที่ทั้งสามคนคุยกันพร้อมกับพึมพัมออกมาด้วยความสงสัยกับสิ่งที่เกิดขึ้น
.
.
“เอ้ะ?”
โชได้อุทานออกมาอย่างงงงวยกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นเค้ากำลังถูกอาคาเนะผลักติดกับกำแพงในท่าคาเบะด้ง
“นี่ช่วงนี้ โชคุงดูสนิทกับฮิบิกิคุงแล้วก็ริกกะจังเลยนะ”อาคาเนะ
“ถ…ถึงจะใช้คำว่าช่วงนี้ก็เถอะ แต่มันเพิ่ง 2 วันเองไม่ใช่หรอ?”โช
“อื่ม… แล้วสรุปทำไมต้องไปบ้านริกกะตอนเย็นด้วยละ?”อาคาเนะ
“อ่า… ก็หลายๆเรื่องนะ เอาเป็นว่า ฉันกำลังพยายามช่วยไห้ยูตะได้ความทรงจำกลับมานะ”โช
“อื่ม…”
อาคาเนะได้สงเสียงออกมาด้วยความสงสัยพร้อมกับจ้องเข้ามาในดวงตาของโช
“เข้าใจละฉันจะยอมเชื่อไปก่อนละกัน”
อาคาเนะที่เห็นโชไม่ตอบกลับอะไรเธอก็เลิกขุดคุ้ยอะไรต่อแล้วหยิบข้าวกล่องขึ้นมากินแทน โชที่เห็นแบบนั้นก็หยิบข้าวกินขึ้นมากินด้วย ทำไห้บรรยากาศกลับมาสดใสอีกครั้ง
‘ขอโทษนะ อาคาเนะ ฉันไม่อยากลากเธอเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย’
จบแล้วนะครับ คอมเม้นพูดคุยกันได้นะ
ความคิดเห็น