คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ลูกวอลเลย์?
วันต่อมา
โชได้ออกจากบ้านเร็วกว่าปกตินิดหน่อยเพื่อไปรับฮิบิกิที่อยู่ไกลจากบ้านอาคาเนะ แต่ถึงงั้นโชก็ไม่ลืมทำข้าวเช้าใว้ไห้อาคาเนะที่ยังไม่ตื่น ถ้าไม่ทำมีหวังคืนนี้เค้าโดนเล่นแน่
.
.
กริ้ง
เสียงอ็อตของห้องอพาร์ตเมนต์ได้ดัง และในไม่กี่วินาทีต่อมาประตูห้องก็ได้เปิดออก
“อุซิมิคุง….สินะ?”
ยูตะได้พูดด้วยความสงสัยพร้อทกับมองเพื่อนตรงหน้าที่เค้าจำไม่ได้
“เสียความทรงจำจริงๆสินะถึงได้ลืมแม้กระทั่งเพื่อนสนิทแบบฉันเนี่ย”อุซึมิ
“ข…ขอโทษครับ..”ยูตะ
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ ไปกันเถอะ”อุซึมิ
“อ…อ่า…”
ยูตะได้ตอบรับหลังจากนั้นทั้งสองก็เดินออกไปเพื่อ ตรงไปยังโรงเรียน
.
ระหว่างทาง
“นี่…เอ่อ…คือว่า…ปกติฉันเป็นคนยังไงงั้นหรอ?”ยูตะ
“อุหวะ? เปิดมาก็คำถามชวนตัดเพื่อนเลยงั้นหรอ?นายเนี่ย”อุซึมิ
“แฮะๆโทษที”ยูตะ
“ก็นะถ้าไห้พูดก็คนธรรมดาละมั้ง ไม่ได้มีอะไรพิเศษ….จริงสินายไม่ใช่คนไม่ดีหรอกนะ…”อุซึมิ
“อ…อื่ม แล้วนายรู้จักกริดแมนรึเปล่า?”ยูตะ
“อะไรละนั่น? เทร์นใหม่หรอ?”อุซึมิ
.
.
ในที่สุดหลังจากเดินมาสักพักทั้งสองก็เดินทางมาจนถึงห้องจนได้ ในห้องมีหลายคนมาถึงห้องแล้วรวมถึงอาคาเนะด้วย
ในระหว่างที่เดินผ่านกรุ่มของริกกะที่นั่งแถวประตูทางเข้านั้นเอง
“อะเมื่อวานของคุณนะ”ยูตะ
เพื่อนของริกกะที่ได้ยินอย่างงั้นก็เชื่อกันไปเรียบร้อยแล้วว่าริกกะกำลังทีความสัมพันธ์ลับๆบางอย่างกับยูตะอยู่
อุซึมิที่ได้ยินแบบนั้นเค้าก็ไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่เค้าพายูตะมาส่งถึงที่ตัวเองในที่สุดพร้อมกับหันไปหาอาคาเนะ
“ขอบใจนะ”ยูตะ
“ไม่เป็นไรหรอกน่า อาคาเนะฝากดูยูตะทีนะ”อุซึมิ
“ค่าๆ ไม่ต้องห่วงฝากฉันจัดการได้เลย”อาคาเนะ
“ค…ครับ…”ยูตะ
.
.
ในระหว่างกำลัเปลี่ยนคาบนั้นเอง
“นายเอาหนังสือมาใช่ไหม?”
อุซึมิได้ถามพร้อมกับมองไปยังยูตะที่กำลังค้นกระเป้าอยู่
“อ…อ่า น่าจะเล่มนี้”
ยูตะได้ตอบกลับพร้อทกับหยิบหนังสือขึ้นมา
“ถ้างั้นก็ไปกันเถอะ”อุซึมิ
“อ…อืม”ยูตะ
ในระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังเดินออกไปจากห้องนั้นเอง
“นี่…คือว่า..”
เสียงของริกกะก็ได้ดังขึ้นหยุดทั้งสองคนใว้
“มีอะไรหรอ?”อุซึมิ
“คือว่าฉันจะขอคุยกับฮิบิกิคุงหน่อยนะ”ริกกะ
“ครับ?”ยูตะ
“เข้าใจละงั้นฉันไปก่อนละกันนะ”
อุซึมิที่กำลังจะเดินออกไปเค้รก็ได้หันไปตบใหล่ยูตะเล็กน้อย
“พยายามเข้าละ”อุซึมิ
“เอ้?”ยูตะ
อุซึมิไม่ได้รอไห้ยูตะตอบกลับเค้าได้เดินไปหาอาคาเนะที่มองอยู่แล้วทิ้งไห้ยูตะอยู่กับริกกัตามลำพังซะแล้ว
.
“ฉันโดนเพื่อนเทซะแล้วละ”
โชได้พูดพร้อทกับมองไปยังอาคาเนะที่กำลังเดินด้วยกันอยู่
“เห้~ ไม่ใช่ว่า ที่ตรงนี้นายยังมีแฟนสาวที่น่ารักที่สุดในโลกอยู่ไม่ใช่รึไง?“อาคาเนะ
“ก็จริงนะ”
โชได้ตอบกลับพร้อทกับมองอาคาเนะที่เดินอยู่คู่กันก่อนที่ทั้งสองจะหัวเราะออกมานิดๆ
.
พักกลางวัน
โชได้เดินเข้ามาที่โต้ะของอาคาเนะในระหว่างทางเค้าก็หยุดมองที่โต้ะยูตะ
“ยังไม่กินข้าวหรอ?”อุซึมิ
“อ…อ่า พอดีมีอะไรหลายๆอย่างเลยลืมนะ”ยูตะ
“อะนี่ฉันไห้”
ในตอนนั้นเองอาคาเนะก็ได้เอาขนมปังใส้กรอกมาวางใว้ที่โต้ะของยูตะ
“ข…ขอบใจนะ”ยูตะ
“ไม่เป็นไรหรอกน่าเพราะโชคุงบอกไห้คอยดูนาย ฉันก็เลยเตรียมใว้ไห้เพื่อนายลืมนะ”อาคาเนะ
“เก่งมาก”
โชได้พูดชมพร้อมกับลูบหัวของอาคาเนะไปด้วยซึ่งเธอก็ยิ้มรับด้วยความยินดี
“แน่นอนอยู่แล้วชมฉันอีกสิๆ”อาคาเนะ
.
“อะแย่ละ…”
.
ในระหว่างช่วงเวลาแห่งความสุขนั้นเองลูกวอลเลย์ก็ได้ลอยมาโดนขนมปังใส้กรอกในมือของยูตะอย่างพอดีจนขนมปังใส้กรอกหลุดออกจากมือและโดนบี้แบนตกลงไปที่พื้น ไปตามปริยาย
ทุกอย่างราวกับหยุดนิ่งไปชั่วขณะ
จนโทกาวะที่เป็นคนทำพอได้สติก็รีบยกมือขอโทษในทันทีซึ่งเธอก็โดนเพื่อนของตัวเองรวมถึงแก็งของอาคาเนะดุไปโดยปริยาย
ยูตะที่เห็นขนมปังแค่แบนแต่ยังกินได้ก็ไม่ได้คิดอะไรมากแล้วกินต่อไป โชที่เห็นแบบนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรเค้าก็ทำได้แต่ถอนหายใจออกมานิดหน่อย
“ถ้างั้น…ไปกันเถอะอาคาเนะ”
“อ่า…ไปก่อนนะทุกคน”
อาคาเนะได้ตอบกลับโชพร้อมกับหยิบข้าวกล่องขึ้นมาก่อนจะหันไปโบกมือไห้เพื่อนๆแก็งตัวเองและเดินออกไปพร้อมกับโช
จบแล้วนะครับ คอมเม้นพูดคุยกันได้นะ
อยู่ดีๆ ก็ดีดงั้นเสาร์ อาทิตย์ลง 3 ตอนละกัน เช้า-กลางวัน-เย็น
ความคิดเห็น