เส้นทางวีรชนของขยะรีไซเคิลในเกมส์จีบสาว

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3

   ใครละเนี่ย ดูเหมือนว่าจะเป็น เด็กหญิง ผมสีดำยาวอายุประมาณ 10 ขวบ ยืนก้มหน้าเลยทำให้มองไม่เห็นใบหน้าของเธอ

“เอ่อ เธอเป็นใครหรอ” ผมยังตัดสินใจถามออกไป หลังจากที่เธอได้ยินเสียงของผมเธอก็สะดุ้ง พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาสีหน้าเธอเหมือนคนอมทุกข์พร้อมที่จะร้องไห้ตลอดเวลา


  ‘อุก หน้ารักโฮกก’ 

   หลังจากที่เธอเงยหน้าขึ้นมาผมก็ได้เห็นใบหน้าของเธอชัดๆ ซึ่งบอกตรงๆว่าน่ารักมากผมสีดำยาวสลวยกับนัยน์ตาสีแดงสดทำให้ดูเข้ากันสุดๆเหมือนนางฟ้าตัวน้อยเลยใบหน้าของเธอมันสามารถปลุกหมีในตัวหลายๆคนได้เลย คุณตร.มาจับผมที!


“อะแฮม สวัสดีเธอรู้จักฉันด้วยหรอ” หลังจากเก็บทรงผมก็ถามเธออีกครั้ง

“ฮื่อๆ เอซ ลืมฉันแล้วเอซเกียจฉันแล้วสินะ ฉันขอโทษจะไม่ทำตัวเป็นภาระอีกแล้ว ฉันมันตัวนำโชคร้ายเป็นเพราะฉัน ฮื่อๆ” อยู่ๆเธอก็ร้องไห้ทำเอาผมไปไม่เป็นเลย

“ ใจเย็นๆน่ะเธอฉันไม่ได้เกียจอะไรเธอหรอกนะ เอ่อ ที่จริงพอฉันตื่นขึ้นมาฉันก็จำอะไรไม่ได้เลย” ต้องเริ่มจากการปลอบเธอ แล้วก็ใช้เทคนิคการแถตามนิยายทั่วไป


“ฮึก จริงหรอ”เธอพูดออกมาเหมือนกับเด็กทากำลังสึกนึกผิด


“แน่นอน”ผมใช้น้ำเสียงที่หนักแน่นในการยืนยันคำตอบของตัวเองเพื่อให้เธอสบายใจ


 “ฮึก ที่เอซเป็นแบบนี้มันก็เพราะฉันถ้าเอซไม่มาเป็นเพื่อนกับกับคนอย่างฉัน เอซคงไม่ต้องมาเจ็บตัว ฉันมันตัวซวย” 

 “ ใจเย็นๆ เอาเป็นว่าเข้ามาคุยกันข้างในก่อนดีกว่ายืนคุยกันหน้าประตูมันไม่สะดวก"

  “ฮึก อือ ขอบคุญ”

   อ่า รอยยิ้มของเด็กคนนี้ช่างน่ารักแต่เธอก็พูดอะไรที่ผมไม่เข้าใจออกมาอีกแล้ว หรือว่าบาดแผลตามตัวของผม มันจะเกิดจากการที่ผมมีเพื่อนเป็นสาวๆน่ารักเลยทำให้เด็กผู้ชายคนอื่นๆอิจฉาจนกระทืบผมหรอเอาละสิ่งที่ควรทําคือการหาข้อมูลอุสามีแหล่งข้อมมูลมาหาถึงที่แบบนี้ไม่คว้าไว้ก็บ้าแล้ว

.

.

.

“ เรื่องทั้งหมดมันเป็นอย่างนี้เองสินะ” ผมพยักหน้าพอใจกับข้อมูลที่ได้มา


”อืม”เธอตอบออกมาด้วยน้าเสียงที่เบาหวิวเพื่อยืนยัน



    เอาล่ะมาสรุปข้อมูลนี้ได้ดีกว่า ที่เธอมาร้องห่มร้องไห้อยู่หน้าประตูบ้านผม เหตุมันเกิดจากการที่เธอ เฮเลนา เป็นเด็กจากหมู่บ้านที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านผมมากนัก การที่เธอมีผมสีดำตาสีแดง ทำให้ถูกมองมารร้ายเป็นตัวนำโชคร้าย จึงถูกผู้ใหญ่และเด็กๆในหมู่บ้านรังเกียจ ซึ่งผมที่เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของเธอ ก็คอยช่วยเหลือเธอจากเด็กๆที่แกล้งเธอมาตลอด แต่นานวันเข้าเด็กพวกนั้นก็ แกล้งหนักขึ้นเรื่อยๆ สาเหตุจากบาดแผลตามตัวของผมก็เกิดจากการที่ผมไปช่วยเธอและถูกเด็กๆในหมู่บ้านรุมกระทืบนี่แหละ



    ดูเหมือนว่าเธอจะมองไม่เห็นและไม่ได้ยินไอ้เจ้าอัศวินติงต๊องนั้นด้วย ซึ่งข้อมูลที่สำคัญที่สุดที่ผมได้รู้จักเธอนั่นก็คือชื่อของเธอกับอาณาจักรซีโน่ที่ผมอาศัยอยู่ หลังจากที่สังเกตใบหน้าของเธอ ผมก็จำได้แล้วว่า เฮเลนานั้น เป็น หนึ่งในนางเอกของเกมHero's Path เป็นเกมที่ผมยังเล่นได้ไม่ถึงไหนเลยและเทพอวตารที่เธอจะได้ในอนาคตนั้นถือว่าโหดสุดถ้าเป็นในที่ๆผมจากมาคงจะเรียกว่าติดเมต้าสินะและแน่นอนว่าผมก็เป็นตัวประกอบข้างทางราคาถูกเฮ้อ ส่วนที่ทำเอาเครียดที่สุดก็คือเฮเลนานี่แหละ เพราะลักษณะของนางเอกคนนี้ก็คือ

 

’โหด โรคจิต บิดเบี้ยว’ ครบสูตรผู้ป่วยจิตเวชเลย ทำเอาอดตัวสั่นไม่ได้หันไปมองหน้าเธอ

’ใจเย็นๆ ตัวฉันตอนนี้เธอก็ดูปกติดีอยู่’ 

ผมถึงกับต้องปลอบใจตัวเอง แน่ล่ะเพราะวีรกรรมสุดเด็ดของเธอในเกมส์ก็คือตัดไอ้จ้อนผู้ชายแถมวิะีทรมาต่างๆนาๆเพื่อสนองความสนุกของตัวเองล้วนๆใจ้เย็นไว้ตัวฉันฉันคือผู้ชายทีี่เคยใช่ร่างกายรับลูกตะกั๋วมาแล้วนะถึงจะเป็นเรื่องบังเอิญแล้วก็ตาย..ตัวเฮเลน่าในวัยนี้จิตใจจะยังดูปกติดีอยู่สินะ

 

“เอ่อ เฮเลน่า มันใกล้จะมืดแล้ว เธอกลับค่ำพ่อแม่ไม่ว่าหรอ” ผมปั้นหน้ายิ้มแล้วก็ถามเธอออกไป

 

”พวกเขาไม่สนใจฉันหรอก” เธอพูดออกมาด้วยสีหน้ามืดมนทำเอาผมอดไม่ได้ที่จะปลอบเธอด้วยความลนลาน

 

“ง งั้นหรอ ไม่เป็นไรนะถึงความทรงจำฉันจะหายไปแต่เธอมาหาฉันได้ตลอดนะฉันไม่คิดมากเรื่องความเชื่อแปลกๆนั้นหรอกนะ ตอนที่ฉันเจอเธอครั้งแรกที่หน้าประตูฉันยังคิดเลยว่าเธอน่ารักมากๆ” ผมปลอบใจเธอพร้อมกับอวยเธอเต็มระบบ

 

“⊙▽⊙” เธอแสดงสีหน้าอึ่งๆพร้อมกับหน้าแดงออกมา หลังจากนั้นเธอก็หันหลังเดินไปที่ประตู

“ฉ ฉันกลับก่อนนะ เอซ!” หลังจากลาผมเสร็จ ก็วิ่งออกไปพร้อมกับปิดประตู ส่วนผมก็ได้แต่นั่งทำสีหน้าโง่ๆเพราะตามเหตุการณ์ไม่ทัน

[แกนี่จีบสาวเก่งดีนี่] ส่วนเคออสที่เงียบไปนานก็ดูเหมือนว่า เจ้าตัวจะคันปากจนอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

“ เงียบน่า! และอีกอย่างแค่ไม่ได้จีบเธอสักหน่อย นายยังไม่รู้ว่าเธอน่ากลัวขนาดไหน” ผมพูดออกมาด้วยความสั่นกลัวพร้อมกับใช้มือกุมเจ้าน้องชายเอาไว้

 [ นั่นแหละถึงจะมีค่าให้พี่ชิต น่าตื่นเต้นไปเลยไม่ใช่รึไง ฮ่าๆ] ดูเหมือนไออัศวินนี้มันน่าจะมีปัญหาด้านสมอง

 ‘ ช่างเถอะ ต้องพักฟื้นร่างกายก่อน แล้วค่อยคิดหาวิธีเอาตัวรอดในโลกที่แสนอัตรายนี่’

  ตัวผมก็ค่อยๆเดินไปที่เตียงและล้มตัวลงนอน ด้วยความเพลียและเจ็บปวดตามร่างกาย และแล้วเปลือกตาของผมก็ค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ