เส้นทางวีรชนของขยะรีไซเคิลในเกมส์จีบสาว

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

“อึก เกิดอะไรขึ้นไม่ใช่ว่าฉันถูกยิงตายไปแล้วหรอ”หลังจากที่ผมตื่นขึ้นด้วยความมึนงง พร้อมอาการปวดหัวทำให้ผมสงสัยว่าตัวผมที่น่าจะตายไปแล้วกลับมีความรู้สึกเจ็บได้ยังไง.

      

      หลังจากกวาดสายตาไปรอบๆทำให้เห็นว่าที่ๆผมอยู่ตอนนี้เป็นบ้านไม้เก่าๆซึ่งมีของใช้ไม่มากซึ่งตัวผมกำลังนอนอยู่บนเตียง

  “เอาละฮึบ! อ๊ากก”

       ผมที่พยายามจะลุกขึ้นแต่หลังจากขยับร่างกายมันทำให้เจ็บปวดไปทั้งร่างเลยทำเอาอดสงสัยไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นหรือว่า!! ผมรอดจากการถูกยิงไม่สิไม่น่าจะเป็นไปได้ผมถูกยิงข้างหลัง…ทะลุถึงหัวใจ♫ฉันเหมือนคนไม่มีกําลังและหมดแรง จะยืนจะลุกจะเดิ..♫แคกๆอะแหม นี่ใช่เวลาจะมาตลกมั้ยเนีี่ยย

“เอ๊ะ ร่างกายฉัน?”

หลังจากก้มดูร่างกายตัวเอาทำให้ผมสังเกตุว่าร่างกายผมเล็กลงแถมยังมีผ้าพันแผลเก่าๆพันไว้หลายจุดแบบลวกๆเหมือนคนทําจะอ่อนประสบการณ์ด้วยจนผมอดไม่ได้ที่อยากจะหากระจกมาส่องเบ้าหน้าตัวเองในตอนนี้ทันทีที่ผมขยับร่างกายเจ้ากำของผมมันปวดเกินกว่าที่จะขยับไปต่อได้

       หลังจากนอนเหม่อซักพักสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นกระดาษที่วางอยู่หัวเตียงทำให้ผมสงสัยและฝืนทนความเจ็บปวดพยายามหยิบมันขึ้นมาอ่านซึ่งเนื่อหาในกระดาษมีเพียงข้อความสั่นๆ

‘อย่าทำให้ข้าผิดหวังละ เจ้าขยะรีไซเคิล’

       อยู่ก็ติดไฟเองแล้วค่อยเผาไหม้จนสลายไปกับอากาศทำเอาผมตกใจหงายเงิบไปเลยผมไม่ได้ตายฝาดไปแน่ๆ ผมนอนยัน ทะแคงยันเลย 

    

    หลังจากอ่านข้อความทำให้ผมพอเดาสถานการณ์ของตัวเองได้เจ้าของข้อความน่าจะเป็นคนพาผมมาที่นี่สิ่งที่ทําให้ผมแน่ใจก็คือร่างกายที่เล็กลงของผมเพราะในปัจจุบันมันก็คงยังไม่มีเทคโนโลยีไหนที่ก้าวหน้าจนทําให้ผมตัวเล็กลงได้ทําเอานึกถึงอนิเมะเรื่องโคต..ไม่ใช่สิโคนั่นต่างหาก เอาละเลิกออกนอกเรื่องซักที

    “เวรเอ่ย!”

     หลังจากเห็นข้อความในกระดาษผมก็กัดฟันทนความเจ็บปวดและพยายามจะลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินไปส่องกระจกที่อยู่ห่างจากเขาไม่ไกลนักเพื่อยลโฉมเบ้าหน้าตัวเองว่า

‘ฉันต้องไปเช็คว่าตัวฉันย้อนวัยหรือว่ามาสิงร่างคนอื่น’หลังจากอ่านนิยายมาหลายเรื่องทำให้ผมเดาสถานการณ์ของตัวเองได้แต่ก็อยากเช็คให้แน่ใจ


  “กว่าจะถึงเจ็บชิบหาย” หลังจากทนความเจ็บปวดและเดินมาถึงกระจก ผมก็รีบดูเบ้าหน้าตัวเองทันที

    ผมยาวสีขาว ดูกระเซอะกระเซิง เนื่องจากขาดการดูแลผมที่ยาวทำให้มันปกปิดใบหน้าทำเอาดูเหมือนเด็กมืดมนต์เลย

   ” อุ บ๊ะ”

    ผมเสยผมขึ้นเพื่อที่จะดูใบหน้าของร่างกายนี้ ใบหน้าที่อยู่เบื้องหลังความมืดมน ทำเอาผมต้องร้องตกใจ ภาพที่เห็นคือ หนุ่มสุดหล่อมาดเข้มดวงตาสีทอง ดูเป็นผู้ชายสไตล์แบดๆเลยแฮะผิดกับเมื่อกี้ลิบลับ

   หลังจากดูใบหน้าตัวเองยังพอใจ ผมก็ชักมือที่กำลังเสยผมกลับมา ทำให้ตัวผมกลับมามีโหมดมืดมนอีกครั้ง ในตอนนี้ผมมีความคิดที่อยากจะออกไปสำรวจรอบๆบ้าน ทำการฝืดสังขารตัวเองค่อยๆก้าวเท้าไปที่ประตู

” เวรเอ๊ย! นี่ฉันไปโดนอะไรมาว่ะเนี่ย” ผมที่ได้รับความเจ็บปวดจากการฝืนร่างกาย เลยอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา

แก๊ก แอ๊ด

        ผมใช้มือจับที่ลูกบิดประตูแล้วค่อยๆเปิดออกช้าๆ ในแสงสว่างที่อยู่ด้านหลังประตู ทำให้ผมจำเป็นต้องปิดตาไว้ หลังจากที่สายตาพ่อจะชินกับแสงแล้วผมก็ค่อยๆเปิดเปลือกตาอย่างจะช้าๆ ภาพที่ปรากฏในสายตาผมตอนนี้

         บริเวณรอบๆมีแต่ต้นไม้ สีเขียวเต็มไปหมด บริเวณพื้น ก็มีดอกไม้หลากหลาย ชนิด และยังมีสัตว์เล็กสัตว์น้อยอีกหลายๆสายพันธุ์ กำลังวิ่งเล่นกันอยู่ ท่ามกลางแสงแดดที่อบอุ่นเป็น ภาพที่ดูสวยงาม ถ้าจะหาสถานที่แบบนี้ในที่ที่ผมจากมาคงจะหาดูยากเพราะมนุษย์ทำลายมันไปหมดแล้ว

    รายงานที่พุ่มมือมองสักพัก ผมก็กลับมารู้สึกตัว หลังจากเห็นสภาพแวดล้อมรอบๆ มันแตกต่างจากที่ผมคิดเอาไว้ตอนแรกผมคิดว่ารอบๆจะเป็นหมู่บ้านสะอีก

“ต่อไปก็ต้องเช็คสินะว่าฉันได้อะไรบ้างจากการเกิดใหม่” ผมพูดออกมาด้วยความคาดหวัง

 ถ้าเป็นไปตามในนิยายพวกตัวเอกที่เกิดใหม่ก็คงจะได้พวกนิ้วทองคำไว้กับระบบสินะ

”ระบบ ระบบ! ท่านระบบค้าบออกมาช่วยขยะคนนี้ด้วยเถอะค้าบ เฮ้ย ออกมาสิวะ!” 

   สิ้นหวังสุดๆนี่ผมมาตัวเปล่าหรอเนี่ยย หลังจากร้องเรียกระบบอย่างไม่ยอมแพ้ มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทำให้ผมลองเรียกอีกครั้งด้วยความหัวเสียและความกลัวเนื่องจากตอนนี้ผมมาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้รอบๆก็มีแต่ต้นไม้

“เฮ้ ระบบ!!”

[หนวกหู แหกปากอยู่นั้นละเจ้าปวกเปียก] 

“ออกมาแล้วสินะระบบ เอ่ะนายเป็นใครฟะ”

‘หะ! อัศวินกำลังลอยอยู่?’


 

     หลังจากที่ผมหันกลับไปมองเจ้าของเสียงปริศนาที่ผมคิดว่าเป็นระบบแต่สิ่งเห็นกลับ ผู้ชาย ผมสีดำนัยน์ตาสีแดงใบหน้าหล่อเหลาใส่ชุดเกราะอัศวินที่ดูเบียวๆสีดำกำลังลอยอยู่ในลักษณะท่านอนที่ใช้ทั้งสองมือในการหนุนหัวและไขว้ขา

“นาย เป็นใคร” ผมถามออกมาด้วยความตื่นตระหนก

[นั้นสิน่ะ ฉันเป็นใครนะ ว่าแต่แกก็แสดงตลกแก่อยู่นะถ้าไม่ตระโกนแหกปากข้าคงจะดูได้อีกนาน ฮาๆ] เจ้าอัศวินมันพูดออกมาด้วยสีหน้ากวนโอ้ย ทำเอาผม ถึงกับคิ้วกระตุกเลย

” นี่เจ้าเศษเหล็ก! ตอบคำถามมาอย่าตอบคำถามด้วยคำถามสิ”

 [แกนี่ใจร้อนจริงๆนะ ก็ได้ๆ ข้าคือนักดาบที่แกร่งที่สุด เคออส] หลังจากเห็นสายตาที่จริงจังของผมเขาก็แนะนำตัวออกมาสักที
 

  [เฮ้ สายตาที่แกใช้มองฉันนั้นมันหมายความว่าไงกัน] ดูเหมือนเขาจะสังเกตเห็นสายตาที่เหมือนมองคนบ้าของผมสินะ

    ก็ใช่นะสิตอนนี้ผมเหมือนกําลังดูคนบ้าที่ป่วยเป็นโรคม.2ทําตัวเบียวๆอยู่เลยแต่ที่นี่ก็เป็นต่างแล้วนิเรื่องพวกนี้น่าจะเป็นเรื่องปกติรึป่าวช่างเถอะตอนนี้มีแต่ต้องทําตังให้ชินละนะ

 

  “ไม่มีอะไร ว่าแต่นายมาอยู่นี่ได้ไง แล้วฉันอยู่ที่ไหน” ผมถามในสิ่งที่อยากรู้ออกมา

[จะรู้หรอ ฉันก็จำได้แค่ว่ากำลังสู้กับเทพมารแล้วก็แพ้สุดท้ายก็ตาย หลังจากกลับมามีสติอีกครั้งก็กำลังเห็นแกกำลังบ่นอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า] เคออส ยักไหร่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้พร้อมพูดเรื่องที่ดูแฟนตาซีสุดๆออกมา และยังไม่ลืมที่จะพูดแขวะผมด้วย

“สู้กับเทพ? นายแน่ใจนะว่าสมองตัวเองปกติ” ผมถามเคออสพร้อมกับใช้สายตามอไปที่เขาเหมือนมองคนบ้า

[ฉันพูดจริงๆเฟ้ย แล้วไอสายตานั้นมันอะไรน่าหงุดหงิดชะมัด] ดูเหมือนเคออสจะไม่พอใจสายตาที่ผมใช้มองเขา

”ดูเหมือนจะไม่ได้ข้อมูล อะไรเพิ่มเติมเลย” ผมทำการเมินเคออสไปเนื่องจากรำคาญ

”อย่ามาเมินกันนะ ไอเวรนี่!”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

   ที่ผมทำการเมินเคออสและคิดอะไรเรื่อยๆ ก็มีเสียงดังที่ประตู ดูเหมือนว่าจะมีคนมาเคาะประตู ผมยังทำการเดินไปที่ประตูอย่างเงียบๆ เนื่องจากไม่รู้ว่าด้านนอกประตูเป็นมิตรหรือศัตรู ส่วนทางด้านเคออสก็นอนลอยอยู่เฉยๆไม่พูดอะไรแล้ว หลังจากใช้มือจับที่ลูกบิดประตูแล้วค่อยๆแง้มออกมา ทำให้ผมเห็นร่างที่ ยืนอยู่ด้านนอกประตูดูเหมือนว่าจะเป็น