คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 ความหมาย
ความหมาย
หลังจากที่หนีออกมาจากถ้ำได้นั้น ซิลเวอร์ก็รีบพารีน่าไปหลบที่พุ่มไม้ใกล้ๆ พลางหันไปถามเจ้าตัวที่มีบาดแผลเต็มไปหมดจากการที่โดนรัตต้าข่วน
"เธอโอเคมั้ย?"
"ม..ไม่โอเคเลยสักนิด..."
"... เจ้าพวกนั้นก็ยังอยู่ในเมืองด้วยสิ เอาไงดีเนี่ย" ซิลเวอร์พารีน่าให้นั่งลงพลางเอาผ้าเช็ดหน้าค่อยๆ ห้ามเลือดของเธอ เขาเหลือบมองเธอที่นั่งนิ่งไม่ยอมขยับ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น
"ว่าแต่ทำไมเธอถึงไปอยู่ในนั้นได้ล่ะ?"
"... ต..ตอนนั้นฉันกำลังซื้อของในโปเกมาร์ทอยู่น่ะ" รีน่าก้มหน้าลง เธอพูดอธิบายเสียงเบาให้ซิลเวอร์ที่ยังคงห้ามเลือดอยู่ได้ยิน
"แล้วจู่ๆ ก็มีผู้ชายตัวสูงใส่ชุดที่มีตัว R เดินเข้ามาทักแล้วจากนั้น..."
"ฉ..ฉัน... ฉันคิดว่าคงจะโดนวางยาจากด้านหลัง"
"วางยา? โดนยาสลบสินะ" ซิลเวอร์เลิกคิ้ว เขาก้มลงห้ามเลือดเธออีกครั้งเมื่อเธอพยักหน้าตอบกลับมา
"...พอตื่นขึ้นมาอีกทีก็เห็นพวกนั้นเต็มไปหมดเลย แล้วชายผมสีเขียวก็เดินมาทักทายจากนั้นก็ถามเกี่ยวกับ..." เธอหยุดพูดทันทีพร้อมกับที่ตาเธอเบิกกว้าง จะบอกถึงกับสิ่งนั้นไม่ได้! เธอได้แต่คิดจนซิลเวอร์ถอนหายใจ
"เอาเถอะ ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร"
"กลับโปเกม่อนเซ็นเตอร์กันเถอะ" เขาพูดขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่จะพยุงให้เธอลุกขึ้นตามมา รีน่าที่เห็นแบบนั้นก็เงยหน้าถามด้วยน้ำเสียงที่หวาดกลัว
"ล..แล้วพวกนั้นล่ะ?"
"..."
"ไม่เป็นไร มีฉันอยู่ด้วยทั้งคนนะ" เขาโน้มตัวลงพลางกระซิบข้างหู ทำให้คนตัวเล็กเผลอทำสีหน้าแดงระเรื่อ เธอรีบเงยหน้าขึ้นมองเขาที่เซหันกลับเดินนำไป ก่อนจะยกมือขึ้นปิดใบหน้าและสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติ
"อึก... ให้ตายสิ ทำไมถึง… -///-" บางทีเธอก็แอบคิดว่าเขายังเห็นเธอเป็นผู้หญิงอยู่หรือเปล่านะ? คิดแล้วก็รีบเดินตามซิลเวอร์ไปทันที
.
.
.
"อย่างงี้นี่เอง เจ้าพวกนั้นแอบตามรีน่ามาสินะ" เสียงของฮิบิกิดังขึ้นในโปเกม่อนเซ็นเตอร์ เขาพูดพลางหันไปมองรีน่าที่มีบาดแผลเต็มตัว
"และดูเหมือนจะไม่ยอมง่ายๆ ด้วย" โคโตเนะพูดขึ้น แล้วมองออกไปยังด้านนอกของโปเกม่อนเซ็นเตอร์ที่ยังคงมีเหล่าคนจากแก๊งร็อคเก็ตเดินไปทั่วฮิวาดะทาวน์
"ข..ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะ"
"ไม่เห็นมีอะไรต้องขอโทษนี่นา! เจ้าพวกนั้นต่างหากที่ต้องขอโทษ!"
"... เอาเป็นว่าเธออยู่ดูแลยัยเบ๊อะที่นี่ซะ ฉันกับเจ้านั่นจะไปไล่พวกแก๊งร็อคเก็ต" ซิลเวอร์เอ่ยบอกเสียงเรียบ ก่อนจะหันไปชี้ฮิบิกิที่กำลังมองเหล่าแก๊งร็อคเก็ตอยู่ ซึ่งฮิบิกิได้ยินแบบนั้นก็รีบหันขวับมามอง
"ห๊ะ?! ฉันเหรอ!!!" ฮิบิกิชี้มาที่ตัวเอง
"เห้ย!" ฮิบิกิร้องตะโกนตามซิลเวอร์ที่กำลังเดินออกไป ก่อนที่โคโตเนะจะหันมาหารีน่าที่กำลังก้มหน้าเครียด "ขึ้นไปอยู่บนห้องกันเถอะนะรีน่า อย่างน้อยก็หลบเจ้าพวกนั้น"
"อ..อืม"
.
.
.
"แล้วจะไล่ไปอย่างไรเนี่ย? คนของมันตั้งเยอะเลยนะ?" ฮิบิกิเอ่ยถามซิลเวอร์ที่กำลังให้วานิโนโกะแบทเทิลกับเหล่ารัตต้าที่พุ่งเข้ามาหา ก่อนที่ซิลเวอร์จะเหลือบมองแล้วรีบเซหันไปมองทางบ่อน้ำที่มียาดงอีกครั้ง
"..."
"จัดการคนชื่อแลนด์ก็พอ"
"แลนด์? เขาเป็นหัวหน้าหรือไง"
"ถ้าในเมืองนี้มันก็ใช่ เจ้านั่นเป็นหัวหน้าคุมอยู่ตอนนี้" ซิลเวอร์พูดพลางเดินนำไปยังบ่อน้ำ
"โอเค~ รับทราบเลย" ฮิบิกิฉีกยิ้มกว้างพลางที่แม็กมาราชิของเขาก็ส่งเสียงราวกับอยากแบทเทิลอีกด้วย
'แม็กกก มาาา~'
- ห้องพักในโปเกม่อนเซ็นเตอร์ -
"รู้สึกเป็นตัวถ่วงยังไงไม่รู้เลยแฮะ..." เสียงพึมพำของรีน่าที่กำลังนั่งบ่นโซฟาดังพอให้โคโตเนะที่กำลังไปเอาน้ำดื่มมาให้ได้ยิน
"นี่รีน่า!" โคโตเนะร้องเรียกแล้วนั่งลงบนโซฟาข้างๆ ซึ่งเมื่อรีน่าหันไปมองก็ต้องตกใจกับพฤติกรรมของโคโตเนะที่คว้าเธอเข้าไปกอด อีกทั้งยังลูบหัวราวกับปลอบประโลมเหมือนเด็กน้อย
"ท..ทำอะไรน่ะโคโตเนะ..."
"เวลาฉันรู้สึกเจ็บปวด หรือท้อแท้น่ะ แม่ของฉันชอบทำแบบนี้ล่ะ..."
"..." รีน่านิ่งกับคำพูดของโคโตเนะ เธอยื่นแขนเพื่อกอดตอบโคโตเนะที่กำลังให้กำลังใจเธอผ่านการกอด
"อือ... ขอบคุณนะ..."
"... โคโตเนะทำให้ฉันคิดถึงแม่ขึ้นมานะรู้มั้ย" รีน่าพูดขึ้นในขณะที่โคโตเนะก็ยังคงลูบหัวเธอ ซึ่งโคโตเนะได้ยินแบบนั้นก็เผลอฉีกยิ้มกว้าง
"จริงเหรอ! แล้วแม่ของรีน่าเป็นคนยังไงน่ะ?"
'โร...' โรคอนที่เผลอออกมาได้ยินบทสนทนาก็ส่งเสียงร้อง แล้วเงยหน้าขึ้นมามองรีน่าที่คลายอ้อมกอดของโคโตเนะ
"แม่ฉันน่ะเหรอ... เป็นคนอ่อนโยนล่ะ"
"คอยดูแลฉันกับพี่เรดแทนพ่อที่หายสาบสูญไป แต่ว่า..."
"โอเค หยุดเล่าแค่นั้นแหละ! ขอโทษที่ถามขึ้นมานะ" โคโตเนะยกมือราวกับห้ามให้รีน่าพูดอะไรไปมากกว่านี้ ทำไมเธอถึงถามอะไรบ้าๆ แบบนี้กันนะ! คิดแล้วอยากจะเอาหัวโขกกับโต๊ะ
"...ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้วกับเรื่องของแม่"
"เพราะยังไงแม่เค้าไม่ชอบเห็นน้ำตาฉันกับพี่น่ะ" รีน่าเผยยิ้มสวยให้โคโตเนะหายกังวล ถึงแม้ว่าแม่เธอจะป่วยตายไปแล้ว แต่เธอก็ยังมีพี่เรดซึ่งเป็นครอบครัว และในตอนนี้ยังมีเพื่อนใหม่อย่างโคโตเนะ ฮิบิกิ และซิลเวอร์อยู่ข้างกายอีกด้วย
"... จริงสิ! รีน่าพอสอนฉันทำอาหารได้มั้ย?" โคโตเนะแอบอมยิ้มที่เห็นรีน่ามีสีหน้าที่ดีขึ้นแล้ว ก่อนที่จะคว้ามือบางของรีน่ามากอบกุม
"ก็ได้อยู่หรอก แต่ทำไมถึง..."
"เอาตัวรอดฉุกเฉินไว้ก่อน เรียนทำอาหารไว้ก็ไม่เสียหายนะ!" โคโตเนะพูดพลางทำท่าทางประหลาด จนรีน่าที่ได้เห็นนั้นก็เผลอหัวเราะออกมา
"คิก... ฮ่ะๆ โคโตเนะเนี่ยตลกจังเลย!"
"น..นี่! ฉันจริงจังนะรีน่า~ อย่าขำสิ!"
"ก็โคโตเนะทำท่าทางแปลกๆ แบบนั้นนี่นา ฮ่ะๆ"
"กลับมาแล้ว" เสียงของฮิบิกิและซิลเวอร์ดังขึ้นหน้าประตู ก่อนที่ฮิบิกิจะเห็นภาพของสองสาวกำลังนั่งหัวเราะอยู่ตรงโซฟา "ป..เป็นอะไรกันล่ะนั่น?"
"..."
"คิก... เฮือก!" รีน่าที่สามารถหยุดขำได้แล้ว แอบตกใจกับกล่องพยาบาลที่ตั้งเสียงดังอยู่บนโต๊ะข้างหน้า เธอหันไปมองคนวางแล้วถามขึ้น
"บ..บอกทีว่าถ้าโดนแผลแล้วจะไม่แสบน่ะ..."
ซิลเวอร์ได้เพียงแต่ส่งยิ้มให้กับเธอ เขาหันไปเปิดกล่องปฐมพยาบาลเบื้องต้นแล้วหยิบขวดน้ำยาสีใสออกมา รีน่าที่เห็นแบบนั้นก็เริ่มหน้าซีด ก่อนจะตกใจที่โคโตเนะคว้าจับเธอจากข้างหลัง และฮิบิกิที่เตรียมเหล่ายาวางไว้บนโต๊ะเรียบร้อย
ทำไมถึงทำกันเป็นขบวนการแบบนี้ล่ะ!
"แสบนิดหน่อย แต่ทนเอาไว้ละกันนะยัยเบ๊อะ"
"ป..ปีศาจจจจ!!!"
.
.
.
"...เสร็จแล้ว" ซิลเวอร์ถอยออกมาหลังจากที่ทำแผลให้รีน่าเสร็จ หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีรีน่าก็รีบเข้ากอดโคโตเนะที่นั่งอยู่ข้างๆ
"แล้วทำไมต้องไปกอดยัยแบนกระดานนั้นด้วยห๊ะ = =?"
"บ..แบนกระดาน?! ตายซะ!" โคโตเนะคิ้วกระตุกเป็นจังหวะ หวังจะถีบเจ้าคนปากเสียที่นั่งอยู่ข้างๆ เพื่อนสาวเธอ
"อย่าน้าโคโตเนะ ป..ไปห้องครัวกัน! ฉันจะได้สอน >0<"
'โร๊ - -*' โรคอนมองเจ้านายของตนที่กำลังลากเพื่อนไปห้องครัวก่อนจะเดินไปที่ว่างๆ หวังจะนอนงีบ
'ลีฟฟ~' จิโกริต้าของโคโตเนะที่ได้พัฒนาเป็นเบลีฟแล้วรีบเดินมาเล่นกับโรคอนของรีน่าที่หวังจะนอนอย่างสงบๆ
เวลาถัดมา...
"นาย... ยัยเบ๊อะล่ะ?" ซิลเวอร์ที่อาบน้ำเสร็จแล้วก็เซมองหาตัวรีน่าทันที ก่อนจะหันไปถามฮิบิกิที่กำลังเหยียดขาเต็มที่หน้าทีวี
"ยังสอนยัยโคโตเนะทำอาหารอยู่น่ะ" ฮิบิกิตอบพร้อมกับชี้ไปทางห้องครัว
"... ฉันไปดูหน่อยดีกว่า" ซิลเวอร์ไม่รีรอรีบเดินไปที่ห้องครัวทันทีพร้อมกับชะโงกหน้าดู
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะ โคโตเนะต้องทำอย่างนี้สิ"
ภาพที่เขาเห็นคือสองสาวที่อยู่ในผ้ากันเปื้อนและมีรีน่าที่กำลังสอนโคโตเนะอย่างเอาจริงเอาจัง กับอีกคนที่ทำอาหารอย่างเงอะๆ งะๆ เหมือนกับเพิ่งเคยทำอาหารเป็นครั้งแรก
"ย..ยากจัง..."
"ถ้าคิดว่ายาก มันก็ยากสิโคโตเนะ" รีน่าเข้าดุเพื่อนสาวเบาๆ
"ก็มันยากนี่นา!!! รีน่าใจร้าย~"
รีน่าแอบอมยิ้มที่โคโตเนะทำแก้มป่องใส่เธอ ก่อนจะเหลือบไปเห็นซิลเวอร์กำลังมองอยู่ จึงรีบผละออกจากโคโตเนะดิ่งตรงมาหาเขาทันที "ซิลเวอร์! หิวแล้วหรอ?"
"ก็พอทนไหว แล้วนั่นจะไม่เป็นไรเหรอ?"
"ค..คิดว่าคงไม่เป็นไรหรอก... มั้งนะ?"
"หิวแล้ว! ยัยโคโตเนะเธอทำอะไรอยู่เนี่ย!" ฮิบิกิเดินมาที่ห้องครัวก็ตกใจกับสภาพของโคโตเนะที่เหมือนผ่านสมรภูมิรบ
.
.
.
"ขอบคุณสำหรับอาหารค่ะ!" เสียงหวานใสของโคโตเนะพูดขึ้นหลังจากที่ตนได้กินหมด ก่อนจะเห็นว่ารีน่ายิ้มให้แล้วลุกขึ้นยืนเก็บจานทุกคน
"ให้ช่วยมั้ย?"
"ไม่เป็นไรหรอก โคโตเนะไปนั่งพักเถอะ ฉันล้างจานและเก็บกวาดห้องครัวคนเดียวได้"
"เอ๊! ต..แต่ว่าเธอมีแผลนะ ให้ฉันช่วยดีกว่า"
"ทำตามที่รีน่าบอกเถอะยัยโคโตเนะ! กลับห้องก่อนนะ" ฮิบิกิรีบคว้าข้อมือโคโตเนะแล้ววิ่งออกจากห้องไป โดยมีเสียงโวกเวกโวยวายของโคโตเนะตามมา
"... ให้ฉันช่วยมั้ย?" ซิลเวอร์เอ่ยถามทันทีที่รีน่าเริ่มโซเซในการถือจาน
"ม..ไม่ต้องหรอกฉันเก็บกวาดได้ นายไปนอนเถอะ"
"ให้ฉันช่วยเถอะ จะได้เสร็จเร็วๆ"
"ก..ก็ได้" รีน่าเอ่ยตอบพร้อมกับส่งจานให้เขาถือ แล้วรีบเดินตามเขาไปที่ห้องครัว
- ห้องครัว -
"เดี๋ยวนายช่วยเช็ดถูตามเคาน์เตอร์นะ ฉันจะไปล้างจานเอง" รีน่าชี้ไปทางทิศต่างๆ พลางส่งผ้าให้กับเขา ก่อนที่ตัวเองจะเดินโซเซไปที่มุมอ่างล้างจาน
ซิลเวอร์มองผ้าสลับกับเธอที่เริ่มเปิดน้ำเตรียมล้างแล้ว ก่อนจะถอนหายใจให้กับความดื้อดึงของเธอ ทั้งๆ ที่งานเช็ดถูมันน่าจะเหมาะกับเธอในตอนนี้แท้ๆ เชียว คิดพลางก็สะบัดหน้าหนีทำตามที่เธอบอกอย่างตามใจ
"... หายเจ็บแผลหรือยัง?" หลังจากผ่านไปได้สักพักซิลเวอร์ก็เอ่ยถามขึ้น
"ก..ก็นิดหน่อยแต่บริเวณหน้ายังไม่ค่อยหายสักเท่าไร คงจะลึกน่าดู" เธอตอบเขาพลางเข้าลูบใบหน้าที่มีการทำแผลเรียบร้อย
"เธอดูไม่ค่อยกลัวพวกมันเลยนะ"
"..."
"ใครบอกฉันไม่กลัว กลัวแทบขาดใจเลยล่ะ..." รีน่าลดสายตาต่ำลงพลางลูบไล้บาดแผลที่เต็มตัวเธอไปหมด ถึงจะพยายามเข้มแข็งบอกไม่เป็นไรก็เถอะ แต่ในใจของเธอกระวนกระวายไม่อยากเจอพวกมันอีกแล้ว ตอนนี้เธอก็พอเข้าใจที่พี่เรดไม่ให้ออกไปบ้างแล้วล่ะนะ
"..."
"ซิลเวอร์!"
"?"
"ค..คือว่าวันนี้น่ะ ช่วยม..มานอนเป็นพ..เพื่อนได้หรือเปล่า" รีน่ากล่าวตะกุกตะกักอย่างไม่ชิน พอเจอเหตุการณ์แบบนั้นมา เธอก็ไม่อยากนอนคนเดียวที่นี่เลยแฮะ กลัวว่าพวกมันจะโผล่มาอีก
"... ว่าไงนะ?"
"ว..วันนี้มานอนเป็นเพื่อนฉันได้หรือเปล่า!"
"..."
"แล้วจะให้ฉันนอนตรงไหน?" ซิลเวอร์ครุ่นคิดสักครู่พร้อมกับเอนกายพิงกับกำแพงข้างๆ และรอฟังสิ่งที่เธอจะบอกเขา เขาพอเข้าใจความรู้สึกที่เธอขอเขาแบบนั้นอยู่
"ค..คือ... บ..แบบว่า..."
หลังจากนั้น...
"ย..อย่าเข้าใจผิดล่ะ! ให้นอนตรงนี้นะ ต..แต่อย่ามาล่วงเกินฉันด้วย!" ร่างบางที่อยู่ในชุดเสื้อไหมพรมแขนยาวสีแดงเข้ม กางเกงขายาวสีดำพูดพลางวางหมอนข้างลงบนกลางเตียง
"... ฉันก็ไม่ได้อยากพิศวาสผู้หญิงซื่อบื้ออย่างเธอหรอกนะ"
"ก..ก็ดี!" ใบหน้าหวานขึ้นสีหน้าแดงระเรื่อหลังจากมโนคิดไปเอง ก่อนจะรีบล้มลงนอนทันทีที่เขาขึ้นมานอนบนเตียงพร้อมกับหนังสือเล่มหนาปึก
"..."
'น่าอายชะมัดเลยเรา...' รีน่าคิดพลางก็มุดหน้าลงหมอนใบนิ่ม เธอถูไถหน้าไปกับหมอนสีครีม ก่อนจะเริ่มรู้สึกง่วงจึงหลับตาพริ้มไปทันที
หลังจากผ่านไปหลายชั่วโมง ซิลเวอร์ก็ถอดแว่นกรอบเหลี่ยมสีดำพับเก็บใส่กล่องพลางนวดคลึงระหว่างตา ก่อนจะสังเกตเห็นคนข้างๆ ที่นอนหันหน้ามาทางเขา
"หลับสนิทเชียวนะ…"
"งือ..." ซิลเวอร์เผลอพามือแกร่งเข้าลูบหัวสาวผมประบ่า ก่อนจะเริ่มไล่มือแกร่งลงมาลูบบริเวณใบหน้าของเธอ ก่อนที่เขาจะเลื่อนลงนอนขนาบข้างกับเธอ
"มองดีๆ ยัยนี่... น่ารักกว่าที่คิดแฮะ"
"หึ ฝันดีล่ะ" เขาว่าพลางประทับริมฝีปากที่หน้าผากของเธอก่อนจะสังเกตเห็นว่าคนใต้ร่างกำลังลืมตาตื่น
"งือ... หือ? น..นายจะทำอะไรฉันน่ะ!" รีน่าค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา พร้อมกับที่ใบหน้าหวานก็กำลังแดงระเรื่อมากขึ้น ก่อนที่เธอจะเผลอลงไม้ลงมือกับซิลเวอร์ไป
.
.
.
"ชิ ผู้หญิงบ้าอะไรแรงเยอะชะมัด ไม่น่าเผลอไปชมเลย..." ซิลเวอร์บ่นพึมพำ ตอนนี้เขากำลังมองตัวเองผ่านกระจกเพื่อส่องจุดที่เขาโดนทำร้าย? ก่อนจะคิดไปถึงเรื่องเมื่อตอนเย็น
"ของที่พวกนั้นต้องการงั้นหรอ?"
'ระฆัง? ก็เคยได้ยินก่อนจะหนีออกมาหรอกนะ' เขาก้มหน้าลงพร้อมกับทำสีหน้าเคร่งเครียด แต่ยัยบ้านั่นไม่น่าจะมี หรือว่ามีกันแน่นะ? ยิ่งคำพูดของเรดอีก
"ระฆัง..."
"ระฆังอะไรเหรอ?" เสียงหวานใสข้างๆ พาให้ซิลเวอร์ตกใจและรีบหันไปมองทันที
"นายกำลังกังวลอะไรอยู่? หรือว่าเกี่ยวกับระฆังที่นายพูดถึง?"
"... กังวลเรื่องที่เธอต่อยฉันนี่แหละ แรงเยอะชะมัด"
"ก..ก็ใครใช้ให้นายเอาหน้ามาใกล้ฉันขนาดนั้นกัน >///<!" รีน่าหน้าขึ้นสีพร้อมกับตะคอกใส่ซิลเวอร์
"..." ซิลเวอร์ไม่พูดไม่จาหลังจากที่ฟังคนตัวเล็กตะคอกใส่ เขาก้มลงมองใบหน้าหวาน รีน่าที่เห็นแบบนั้นเลยทักถาม
"ม..มีอะไร?"
"หึ"
"น..นี่นายกำลังกวนประสาทฉันใช่มั้ย!" ก่อนที่รีน่าจะเข้าไปจัดการคนตรงหน้าอีกสักรอบ จู่ๆ เธอก็นึกถึงคำๆ นึงที่เธอได้ยินช่วงที่สอนโคโตเนะทำอาหาร
"นี่ซิลเวอร์คนสำคัญเนี่ย... หมายความว่าไงน่ะ?"
"ห๊ะ? นี่เธอโง่ขนาดนั้นเลย?"
"อย่ามาว่าโง่นะ! ฉันแค่..แค่..." อยากจะบอกก็กลัวโดนหัวเราะเยาะว่าโดนกักเป็นเด็กทำผิดมาตลอด อีกอย่างอยู่บ้านเธอก็เอาแต่อ่านหนังสือการ์ตูน หนังสือเรียนเหรอ? ก็อ่านบ้าง แต่ก็เก็บใส่ลังวางที่มุมห้องนอนของเธอ
"แค่?"
"ช..ช่างฉันเถอะน่า! บอกหน่อย! แค่อยากรู้เอง ความหมายของนายกับฉันอาจไม่เหมือนกันก็ได้นี่"
"...เฮ้อ มันก็จริงที่เธอพูดอยู่หรอก คนสำคัญมันมีหลายความหมาย" ซิลเวอร์ถอนหายใจกับความดื้อรั้นของคนตัวเล็กก่อนที่เขาจะเดินผ่านเธอไปนั่งที่ปลายเตียง
"อย่างเช่นฉันยกตัวอย่างว่าเธอเป็นคนสำคัญ... ความหมายสำหรับฉันที่มีต่อเธอคือยัยเตี้ยที่ต้องปกป้อง"
"ขนลุก..." รีน่ารีบลูบแขนตัวเองไปมา
"สมมติ!!!"
"แล้วอีกอย่างนะ... คนสำคัญเป็นได้ทั้งเพื่อน คนรัก ครอบครัวหรือแม้กระทั่งโปเกม่อนที่อยู่กับพวกเรามา เข้าใจที่ฉันพูดมั้ย?"
"อืม~ ก็นิดๆ"
"แต่ถ้าเอาเชิงวิชาการ…"
"ไม่ล่ะ ไม่ขอเอาวิชาการ" รีน่าพูดแทรกตัดบทสนทนา
"เฮ้อ... เธอนี่นะ ไปนอนกันได้แล้ว" ซิลเวอร์พูดพร้อมกับล้มลงราบไปกับเตียง ก่อนจะพลิกกายและหมุนตัวไปอยู่จุดที่เดิมแล้วตบเตียงเชิงเรียกรีน่ามา
"ฉันเกลียดนาย =-=*" รีน่าพูดพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินไปแล้วล้มลงนอน ผ่านไปสักพักซิลเวอร์ก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับหันมาทางรีน่า
"ฝันดี(รอบที่สอง)นะยัยเบ๊อะ..."
- รุ่งเช้า -
"ชายที่ทำโปเกบอลจากผลไม้เหรอ?" เสียงของรีน่าดังขึ้นหน้าโปเกม่อนเซ็นเตอร์ ใบหน้าหวานเอียงคอมึนกับสิ่งที่โคโตเนะพูดให้ฟัง ผลไม้มันสามารถทำเป็นบอลได้ด้วยเหรอ? เธอรู้สึกประหลาดจัง...
"เธอคงหมายถึงคุณกันเท็ตซึสินะ" ซิลเวอร์เอ่ยถาม
"เอ๊!!! คนนั้นอยู่ที่นี่เหรอ?" ฮิบิกิทำสีหน้าตกใจ เมื่อเห็นว่าโคโตเนะพยักหน้าให้ซิลเวอร์ ก่อนที่โคโตเนะจะหันมาหาเขาแล้วทำยิ้มกว้างให้
"ใช่แล้วล่ะ! อยากไปเจอก่อนท้ายิมมั้ย?"
ทันทีที่ทุกคนพยักหน้าจะไปตามคำพูด โคโตเนะก็กลายเป็นไกด์นำทางทันที เธอเดินนำพวกรีน่ามาถึงบ้านที่ตั้งอยู่มุมซ้ายบนของฮิวาดะ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูบ้านของคนที่ชื่อกันเท็ตซึอยู่
"ขออนุญาตค่า~" โคโตเนะพูดขึ้น เธอเดินเข้ามาในบ้านขนาดเล็กก่อนจะเห็นชายหนุ่มผมเทากำลังนั่งทุบอะไรบางอย่างอยู่กลางบ้าน พร้อมกับมีเด็กสาวที่น่าจะมีศักดิ์เป็นหลานสาวนั่งทำความสะอาดผลไม้อยู่
"อ้าว... มารับตามคำสั่งของเจ้าอุสึกิสินะ" คนที่พวกฮิบิกิคาดว่าจะเป็นกันเท็ตซึหันมาพูดกับโคโตเนะ เขายื่นถุงขนาดใหญ่ให้กับสาวผมน้ำตาล
'ส..สุดยอดเลย คนนี้เหรอที่ทำโปเกบอลจากผลไม้น่ะ' รีน่าคิดพลางมองรอบบ้านที่มีบอลหลากหลายโชว์อยู่ 'มีแต่บอลที่เราไม่รู้จักทั้งนั้นเลย...'
"หืม? พวกเธอ..."
"เข้ามานั่งกันก่อนสิ ฉันจะทำโปเกบอลเป็นของตอบแทนที่พวกเธอไล่พวกนั้นให้"
"โอ้ว!!! ขอบคุณครับ" ฮิบิกิรีบขานรับ ก่อนที่พวกรีน่าจะถอดรองเท้าขึ้นไปนั่งตามคำเชิญของคนสูงอายุ
"ฉันต้องขอขอบคุณพวกเธอที่ไล่เจ้าพวกนั้นให้นะ เมื่อสามปีก่อนมีเทรนเนอร์ชื่อเรดมาไล่พวกมันเหมือนกัน" กันเท็ตซึก้มหัวราวกับขอบคุณที่ฮิบิกิและซิลเวอร์ไล่พวกแก๊งร็อคเก็ตออกจากฮิวาดะทาวน์ไปได้ และทันทีที่เขาพูดถึงเรด รีน่าก็ขมวดคิ้วครุ่นคิดทันที
'ตอนที่เราอายุสิบห้าสินะ ตอนนั้นพี่ก็มาทำธุระที่เขตโจโตพอดีนี่นา...'
"แต่ว่าตอนนี้พวกนั้นก็กลับมาอีกแล้วล่ะนะ เอาล่ะ... ฉันคงพูดมากเกินไปแล้ว" ชายผมสีเทาพูดพลางหันไปพยักหน้าให้กับหลานสาว
"..." ฮิบิกิและซิลเวอร์ต่างมองผลไม้ในตระกร้าที่เด็กสาวถือมาให้ ซึ่งรีน่าเห็นก็ทักถามขึ้นมา
"ใช้ผลไม้นี้ในการทำเหรอคะ?"
"ใช่แล้วล่ะ มันเรียกว่าผลบงกุริ พวกเธอสองคนเลือกมาสิ" กันเท็ตซึพยักหน้า แล้วเรียงผลบงกุริที่มีถึงเจ็ดสีให้ฮิบิกิและซิลเวอร์ได้เลือกออกมาให้เขานั่นได้ทำบอลเป็นการตอบแทน
"งั้น... ผมขอบอลที่ทำจากลูกสีเขียวครับ" ฮิบิกิพูดแล้วหยิบผลบงกุริสีเขียวให้กันเท็ตซึ ในขณะที่ซิลเวอร์หยิบผลบงกุริสีดำให้
"หืม... ฉันจะรีบทำให้แล้วกัน"
พวกเขาก้มหัวลงเพื่อลากันเท็ตซึ ก่อนที่โคโตเนะจะหันมาคุยกับรีน่า "งั้นเดี๋ยวฉันกลับไปหาด็อกเตอร์ก่อนนะ ต้องรีบเอาบอลพวกนี้กลับไปให้น่ะ!"
"ส่วนฉันจะไปฝึกเพิ่มเติม แล้วเจอกันนะ!" ฮิบิกิก็รีบบอกรีน่าและซิลเวอร์ที่ยังคงยืนนิ่งกันอยู่ ก่อนจะรีบวิ่งตามโคโตเนะที่กำลังเดินไปที่ถนน 33
"...เธอก็ไปท้ายิมก่อนเถอะ เธอท้าเสร็จ ฉันก็คงได้บอลพอดี"
"พวกของฟรีนี่รีบจังเลยน่า... เอางั้นก็ได้!" รีน่าเอ่ยแซวซิลเวอร์ที่รีบให้เธอไปท้ายิม ถึงจะพูดไปแบบนั้น เธอก็รีบเดินตามเขาที่กำลังไปยังยิมแมลงของฮิวาดะทาวน์
ความคิดเห็น