คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 โบราณสถานแอลฟ์ และแก๊งร็อคเก็ต
โบราณสถานแอลฟ์ และแก๊งร็อคเก็ต
"นี่นายจะรีบไปไหนเนี่ย ฉันเจ็บนะ!" เสียงหวานที่กำลังร้องโวยวายหลังจากที่โดนซิลเวอร์ลากออกมายิมคิเคียวดังขึ้น ท่ามกลางฝูงคนที่กำลังหันมอง
"ออกจากเมืองน่ะสิ" ซิลเวอร์ตอบหน้าตาเฉยโดยที่มือทั้งสองข้างก็ยังคงลากรีน่าให้ไปให้ได้
"ให้ฉันซื้อของก่อนสิ! ของมันจะหมดอยู่แล้วนะ!"
ปึง!
"อ..โอ๊ย... ย..หยุดก็บอกหน่อยสิ!" รีน่าตีหลังซิลเวอร์ทันทีหลังจากที่เขาหยุดกะทันหัน ก่อนจะสังเกตเห็นว่าเขาไม่ได้ตอบโต้กลับมา
"พี่ชายเธอมาแน่ะ"
"อ..เอ๊ะ? อะไรนะ?" รีน่าเกาหัวงงๆ พร้อมกับเงี่อหูฟังอย่างตั้งใจ
"พี่-ชาย-เธอ-มา-แน่ะ!"
"อ้อ... พี่เรดมา..."
"อะไรนะพี่เรด!" รีน่ารีบชะโงกหน้าจากด้านหลังไปดูว่ามีจริงหรือเปล่า ก่อนจะเห็นพี่ชายสุดที่รัก(?)กำลังยืนพิงต้นไม้อยู่ข้างหน้า
"โห... ชัดเจนยิ่งกว่า 3D"
"อ๊ะ!" รีน่าหลบหลังซิลเวอร์ทันที เมื่อเห็นเรดกำลังเดินตรงมาทางนี้
"นี่ ไม่ได้มาตามกลับหรอกนะ แต่จะมาเตือนและให้ของก่อนจะกลับน่ะ" เรดถอนหายใจออกมากับนิสัยดื้อดึงของน้องสาวตัวดี เขาเดินหยุดอยู่ตรงหน้าซิลเวอร์ที่ความสูงพอไล่เลี่ยกับเขา
"เตือน?" ซิลเวอร์พูดขึ้นมาพร้อมกับมีสีหน้าที่จริงจังขึ้น ดูท่าจะเกี่ยวกับแก๊งร็อคเก็ตที่ตามรังควานคนข้างหลังเขาสินะ
"นายน่ะ มานี่หน่อยซิ"
เรดคว้าคอเสื้อซิลเวอร์ให้เดินตามเขาไปอีกแห่งทันที ก่อนจะพูดคุยอะไรบางอย่างกับซิลเวอร์ เมื่อมั่นใจว่าน้องสาวตัวดีที่กำลังยืนมองอยู่นั้นไม่ได้ยินที่เขาพูดแน่นอน
"ได้ครับ"
เรดตบบ่าซิลเวอร์เบาๆ ราวกับขอบใจที่ซิลเวอร์จะช่วยดูแลรีน่าแทนเขา ก่อนจะเดินไปหาสาวตัวเล็กที่ยืนรอที่เดิมมาหลายนาที
"เอานี่ ของที่พี่จะให้ก่อนกลับคันโต" เรดวางไข่โปเกม่อนบนมือรีน่าอย่างแผ่วเบา พลางที่เขาก็เลื่อนมือแกร่งเข้าลูบหัวเธอไปมาอย่างเอ็นดู
"ไข่โปเกม่อน?"
"ก่อนจะไปเมืองต่อไป ลองไปถนน 36 สิ ถนนเส้นนั้นมีอะไรที่น่าตื่นเต้นด้วย"
"คงไม่หลอกให้ไปเจออะไรใช่มั้ยเนี่ย..."
"ฮ่ะๆ มันไม่มีอะไรหรอก" เรดหัวเราะออกมา เมื่อเห็นสีหน้าที่หวาดระแวงกับคำพูดของเขา เขาเผยรอยยิ้มกว้างให้น้องสาวเห็น แล้วเซหันไปมองทางที่จะไปถนน 36
"อยากให้ไปเห็นโบราณสถานแอลฟ์น่ะ"
"พี่ไปก่อนล่ะ" เรดเผยยิ้มอีกครั้ง ก่อนที่โปเกม่อนพูเทร่าของเขาจะลงมาโฉบไหล่บินออกห่างไปทันที
"..."
"พูดคำว่าลาก่อนกับพี่เธอก็ไม่ได้เนอะ = ="
"ก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่นา... พี่เรดก็ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย" รีน่าทำแก้มป่องพร้อมกับค่อยๆ วางไข่โปเกม่อนใส่กระเป๋าอย่างระมัดระวัง
"ไป! ไปโปเกมาร์ทกัน!" รีน่ายิ้มกว้างพร้อมกับคว้าแขนซิลเวอร์แล้วลากไปที่โปเกมาร์ททันที
หลังจากนั้นทั้งสองก็มุ่งหน้าไปยังโปเกมาร์ทซื้อโพชั่น และโปเกบอลตุนไว้ โดยผู้จ่ายก็คือรีน่าเช่นเดิม ก่อนที่ทั้งสองคนจะออกจากโปเกมาร์ทและเจอกับหญิงสาวสวมชุดกิโมโนสีแดงเดินเข้ามาทัก
"เจ้ามีไข่โปเกม่อนหรอเนี่ย?" หญิงสาวผู้นั้นเดินเข้ามาใกล้รีน่าให้มากขึ้น พลางที่เธอก็ก้มลงมองไปยังไข่โปเกม่อนในกระเป๋าของรีน่าที่กำลังเปิดอ้าอยู่
"คะ? ส..สวยจัง!"
"ฮิฮิ ขอบใจจ้ะ ว่าแต่พวกเจ้าจะไปฮิวาดะทาวน์สินะ"
"ม..มันก็ใช่ค่ะ"
"ถ้างั้นเจ้าเดินทางไปตามถนนเส้นนี้สิ มันจะมีถ้ำที่เชื่อมต่อไปยังฮิวาดะทาวน์อยู่" หญิงสาวชี้ไปทางทิศที่ต้องไปฮิวาดะทาวน์ ก่อนจะขอตัวลา ซึ่งหลังจากที่หญิงสาวกิโมโนเดินออกห่างไปได้ไม่นานนัก รีน่าก็รีบคว้าแขนซิลเวอร์แล้วกระซิบข้างหูทันที
"คนนั้นสวยจังเลยเนอะ ว่ามั้ย?"
"ตื่นเต้นกับอะไรแบบนี้เนี่ยนะ"
"โถ่! นายเห็นดีเห็นชอบกับฉันหน่อยไม่ได้หรือไงกันนะ" รีน่าทำแก้มป่องอย่างไม่พอใจ ก่อนจะชะงักเมื่อซิลเวอร์ยักไหล่ใส่เธอ แล้วเดินไปทางถนน 36 ทันที
"ยักไหล่แบบนั้นมันหมายความว่ายังไงกันน่ะ! น..นี่!!!"
- ถนน 36 -
"ได้ HM มาเฉยเลยแฮะ..."
ในขณะที่รีน่าและซิลเวอร์กำลังเดินไปที่โบราณสถานแอลฟ์ตามคำแนะนำของเรด รีน่าก็หยิบแผ่นซีดีที่ได้มาจากชายร่างท้วมขึ้นมาดู เธอทำหน้าครุ่นคิด และพูดขึ้นมาอีกครั้ง
"เป็นท่าทลายหินประเภทต่อสู้สินะ อืม... ให้ใครเรียนดี"
"ถึงแล้วล่ะ" ซิลเวอร์พูดทักขึ้น
เมื่อรีน่าได้เงยขึ้นมามองนั้น เธอก็ต้องเบิกตากว้างกับซากปรักหักพังที่ใหญ่โต และมีเหล่าโปเกม่อนป่าอาศัยอยู่น้อยนิด มันวังเวงจนเธอรู้สึกกลัวและคิดขึ้นมาในใจทันที 'ส..สมกับได้ชื่อว่าโบราณสถาน'
"อึ้ย! ด..ดูน่ากลัวชะมัดเลย! ทำไมถึงแนะนำมากันนะเจ้าพี่บ้า..."
♪♫-- ♪♪♫---
"น..นี่นายเปิดวิทยุจากรายการไหนเนี่ย! ทำไมเสียงมันน่ากลัวแบบนั้นล่ะ!" รีน่าที่กำลังเดินตามซิลเวอร์ก็ต้องตกใจกับเสียงที่เขาเปิดในโปเกเกีย ก่อนที่จะคว้าชายเสื้อให้เขาหยุดเดิน
"ก..กลับกันเถอะ! ฉันรู้สึกลางไม่ดีไงไม่รู้!"
"ไม่เอา ดูเหมือนที่นี่จะน่าตื่นเต้นอย่างที่พี่เธอพูดด้วย"
ซิลเวอร์เดินนำรีน่าเข้ามาในซากปรักหักพังแห่งนึง เขาเงยมองข้างในที่มีสัญลักษณ์แปลกๆ รอบกำแพง ก่อนจะไปสังเกตเห็นแท่นประหลาดตรงกลาง
"มีให้ไขปริศนาด้วย ชักน่าสนใจกว่าที่คิดแล้วสิ"
"นี่นายจะทำอะไรน่ะ... หืม?" รีน่ามองสิ่งที่ซิลเวอร์กำลังต่อ เธอมองลายแผ่นหินที่ซิลเวอร์ต่อเสร็จแล้ว ก่อนจะพบว่ามันคล้ายกับโปเกม่อนยุคโบราณ คาบุโตะ
"ลายหินพวกนี้เหมือนคาบุโตะเลย"
"โปเกม่อนยุคโบราณนั่นน่ะเหรอ?"
ครึก... ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยเรื่องลายที่อยู่บนแผ่นหินนั้น พื้นที่พวกเขายืนอยู่ก็เริ่มเกิดรอยร้าว จนในที่สุดมันก็เริ่มพังทลาย ซิลเวอร์และรีน่าต่างตกใจล่วงหล่นลงไปทันที
"อึก...!" ซิลเวอร์ที่ยังคงตั้งสติได้รีบจับกำแพงหินทรงตัว และมืออีกข้างก็คว้าข้อมือรีน่าที่กำลังตกลงไป ก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงร้องโวยวายของคนตัวเล็กที่เขาจับอยู่
"ย..อย่าปล่อยนะ! นายอย่าปล่อยมือนะซิลเวอร์!!! ฮือออ..."
"เธอเองก็อย่าร้องโวยวายได้มั้ย! ช่วยเตะหินข้างล่างเท้าเธอเช็คพื้นข้างล่างที แล้วก็เงียบปากด้วย"
"..." ซิลเวอร์เงื้อหูฟังอย่างตั้งใจ และเสียงหินที่ตกลงไปนั้นก็ทำให้เขาตัดสินใจที่จะทำบางอย่างทันที
"ล..แล้วไงต่อ! ฮึก! ฉันยังไม่อยากตายนะ!"
"อย่าดิ้นได้มั้ย! เชลล์ออกมา" เขาพูดดุใส่คนตัวเล็กที่เริ่มสติแตกอีกครั้ง ก่อนที่โปเกม่อนแมงมุมสีแปลกจะปรากฏอยู่เหนือหัว "พ่นใยสร้างเป็นตารางด้านล่างให้หน่อย"
"น..นี่! อย่าบอกนะ..."
"จับฉันไว้ให้แน่นๆ ล่ะ"
"!!!" รีน่าคว้ากอดคอเขาแน่น และหลับตาปี๋ไม่รับรู้ หลังจากที่เขาปล่อยหินที่จับและกระโดดลงมา ก่อนที่เธอจะรู้สึกราวกับตัวเด้งขึ้น ซึ่งเธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ และได้เห็นใบหน้าคมของเขาที่กำลังมองเธออยู่
"...ไม่เป็นไรนะ?"
"ฮึก... จะทำอะไรก็ช่วยปรึกษากันหน่อยได้มั้ยเจ้าบ้า! ฉันกลัวจะตายอยู่แล้ว!!!"
"โทษที หืม?" ซิลเวอร์พูดพลางอุ้มเธอลงมาจากใยแมงมุมของเชลล์ที่สร้างขึ้นมารองรับ และหันไปเก็บเชลล์เข้าโปเกบอล ก่อนจะเหลือบไปเห็นชายหนุ่มที่วิ่งมาอย่างรีบร้อน
"พวกเธอเพิ่งลงมาจากด้านบนเหรอ? แปลว่าแก้ปริศนาแผ่นหินพวกนั้นได้? นั่นวิเศษไปเลย!"
"ดูเหมือนเธอจะมีความสามารถด้านโบราณคดีนะ ฉันให้รายงานอันโนนนี่"
"นักวิจัยพิลึก" รีน่าและซิลเวอร์ต่างพูดพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย เมื่อชายหนุ่มปริศนาได้เดินจากไป ซิลเวอร์ปล่อยรีน่าให้ได้เดินเองแล้วคว้ารายงานจากมือเธอมาดู
"ดูเหมือนที่นี่จะวิจัยเกี่ยวกับโปเกม่อนอันโนนนะ"
"อันโนน? มันเป็นโปเกม่อนอะไรน่ะ ฉันไม่เห็นจะเคยได้ยินเลย"
"ฉันก็ไม่แน่ใจหรอกนะ แต่ในรายงานนี้พูดว่ามันเป็นโปเกม่อนสัญลักษณ์ เรื่องความสามารถ หรือมันอยู่ที่ไหนยังเป็นปริศนาน่ะ"
"รู้สึกไม่ดีแล้วสิ... ?!" รีน่าพึมพำออกมา เธอเหลือบมองรอบตัวที่มืดและมีอักษรประหลาดเต็มรอบกำแพง ก่อนจะเห็นว่าอักษรประหลาดพวกนั้นขยับได้
"ซ..ซิลเวอร์"
"?"
"ม..มันเป็นไปได้มั้ย ที่กำแพงหรืออักษรบนกำแพงพวกนั้นขยับได้น่ะ"
"เพ้อเจ้อ มันก็ต้องเป็นไปไม่ได้... เห้ย!" เขาดุเธอที่เอาแต่ซุกหน้าไปกับหลังของเขา ก่อนจะเห็นว่าสิ่งที่เธอพูดมันเป็นจริง! เขารีบคว้าหยิบโปเกเด็คในกระเป๋ารีน่าขึ้นมาส่องโปเกม่อนที่คล้ายกับอักษรทันที
"ชิ ไม่ได้ช่วยอะไรเลย! แต่ก็คงเป็นอันโนนตามรายงานนี่สินะ"
'อันนน... !'
"ดูเหมือนมันจะโกรธนะ รีบหนีกันเถอะ!" ซิลเวอร์รีบคว้าข้อมือรีน่าหลบการโจมตีของโปเกม่อนที่เขาคิดว่าเป็นอันโนน โปเกม่อนสัญลักษณ์ ก่อนจะพลางตัวเข้าไปในฝุ่นควันที่เกิดจากการโจมตีของอันโนน
"ฮึก... น่ากลัวเกินไปแล้ว"
"เธอซื้อโปเกบอลมากี่ลูก" ซิลเวอร์รีบหันถามรีน่าที่กำลังขวัญเสีย
"ก..ก็ประมาณ 15 ลูก ย..อย่าบอกนะ!"
"ก็ตามที่เธอคิดนั่นแหละ ระหว่างที่ฉันจับพวกมัน เธอไปหาทางออกซะ" เขาพูดขึ้นพร้อมกับคว้าโปเกบอลที่ใส่วานิโนโกะขึ้นมา ถ้าหนีไม่พ้นก็แบทเทิลจับเอานี่แหละ!
.
.
.
"น..นี่เธอจับมันหมดเลยเหรอ?!"
เสียงของเหล่านักวิจัยดังขึ้นในอาคารที่ตั้งข้างโบราณสถาน หลังจากที่พวกเขาได้เห็นเหล่าอันโนนอยู่ในโปเกบอล ก่อนที่ซิลเวอร์จะรีบออกมาแล้วหันไปถามรีน่าที่ยืนรออยู่ข้างนอก
"ไหวมั้ยเธอน่ะ?"
"ก..ก็นิดหน่อย... แต่ที่แบบนั้นมัน..." รีน่าตอบ เธอเดินตามเขาที่กำลังออกจากโบราณสถานแอลฟ์แห่งนี้ ก่อนจะไปนึกถึงภาพที่เธอและเขาต่างพยายามออกมาจากใต้ดินโบราณสถานนั่น
"นั่นสินะ ลายโปเกม่อนที่อยู่บนกำแพงเหมือนโปเกม่อนในตำนานของเขตนี้ พวกอันโนนอาจจะเกี่ยวข้องกับโปเกม่อนในตำนานหลายๆ ตัวก็ได้"
ซิลเวอร์พูด หลังจากนึกถึงเหตุการณ์ที่ไปเจอกับห้องลับที่มีอักษรโบราณสลักไว้ตรงกลาง และยังมีภาพโปเกม่อนในตำนานอย่างโฮโอและลูเกียอยู่ด้านหลัง
"ถ้าพวกคนไม่ดีรู้ ซากโบราณสถานนั่นคงถูกใช้ในทางที่ไม่ดีแน่เลย"
"... พวกเรารีบไปฮิวาดะทาวน์กันเถอะ"
- ถนน 33 -
"ที่นี่สภาพอากาศแย่จังเลยแฮะ..." รีน่าป้องมองสำรวจภายนอกของถ้ำที่กำลังฝนตกอยู่ ลางสังหรณ์ของเธอบอกว่ามันจะตกหนักขึ้นแน่นอน
"อ่ะ?! นั่นมันรีน่านิ ฮิบิกิ!" เสียงของคนที่คุ้นเคยดังมาจากข้างหลัง
"แถมมีไอโรคจิตนั่นอยู่ด้วยล่ะ..."
"ใครบอกฉันเป็นไอโรคจิต ห๊ะ?!" ซิลเวอร์คิ้วกระตุกแล้วรีบหันมามองหน้าคนพูด รีน่าหันมามองตามพร้อมกับยิ้มแก้มปริ
"โคโตเนะ! ฮิบิกิ!"
"พวกเธอไปไหนมาเนี่ย ตั้งแต่พี่เรดมาพวกเธอก็หายไปเลย!" รีน่าเข้าไปจับมือโคโตเนะและเขย่าไปมา พร้อมกับจ้องหน้าเพื่อนสาวเขม็ง! ใช่แล้ว! ตั้งแต่เธอหนีพี่เรดพร้อมกับซิลเวอร์ได้ เธอก็ไม่เห็นโคโตเนะและฮิบิกิอีกเลย ทั้งๆ ที่คิดว่าอาจจะได้เจอที่ยิมด้วยซ้ำ
"พวกเราไปซุ่มซ้อมมาน่ะสิ ก็เห็นว่าที่นี่เป็นยิมแมลงน่ะเลยหายไป ขอโทษทีนะ" โคโตเนะจับหัวแล้วหัวเราะแห้งๆ พร้อมกับหันไปพยักหน้ากับฮิบิกิรัวๆ
"ช..ใช่ๆ แถมพวกเราไปจับโปเกม่อนมาด้วย เพิ่งได้มาเมื่อกี้เลย"
"เอ๊ะ?! จริงเหรอ ฉันได้ไข่โปเกม่อนมาแทนน่ะสิ"
"รีน่าได้ไข่โปเกม่อนมาจากใคร! แล้วเป็นอะไรล่ะ!"
"จากพี่น่ะ... แถมไม่บอกด้วยว่าเป็นอะไรเลยต้องลุ้นเอา" รีน่าพูดพลางก็ทำหน้าเอือมระอา เดาไม่ถูกเลยว่าเป็นโปเกม่อนอะไร
"นี่ไม่ใช่เวลาคุย... ฝนเริ่มแรงแล้ว" ซิลเวอร์ขัดการสนทนาของพวกรีน่า ก่อนจะชี้ไปยังข้างนอกถ้ำที่มีฝนเริ่มตกแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
"จริงด้วย! สงสัยต้องวิ่งไปแล้วล่ะ!" ฮิบิกิพยักหน้าเห็นด้วยแล้วตั้งท่าเตรียมวิ่ง
"แต่ฉันไม่อยากเปียกนะ!!!" โคโตเนะพูดขัดการกระทำของสามคนตรงหน้าที่มีท่าทีเตรียมวิ่งออกไป
"ยังไงก็ต้องเปียกนั่นแหละ = ="
"ไม่เอา! ฉันไม่อยากเปียก! ผมฉันไม่ได้จัดทรงง่ายๆ นะ!" โคโตเนะต่อปากต่อคำ
"เรื่องเยอะจริงนะเธอเนี่ย!" ฮิบิกิหันไปพูดเสียงดังกับโคโตเนะ
"เฮ้อ..." ซิลเวอร์ถอนหายใจกับสองคนข้างหลังที่เริ่มทะเลาะกัน ก่อนจะก้มลงมองคนตัวเล็กที่ไม่ท่าทีหวาดกลัวกับการเปียกฝน เขาทำสีหน้าครุ่นคิด พลางก็นึกได้ว่าเรดฝากเธอให้เขาดูแล
มันคงจะไม่ดีใช่มั้ย? ถ้าเธอไม่สบายน่ะ
"เธอเอาเสื้อคลุมฉันไปคลุมนะ" ซิลเวอร์ถอดเสื้อคลุมตัวเองแล้วโยนใส่รีน่าที่หันมาทำหน้ามึนงง ก่อนจะเข้าไปยืนข้างๆ ทำให้เธอมองด้วยความเป็นห่วง
"ล..แล้วนายล่ะ?"
"ไม่เป็นไร"
"... พวกนายสองคนหาวิธีเอาเองละกัน ฉันพายัยนี่ไปก่อนล่ะ!" ซิลเวอร์ตะโกนบอกแล้วจับมือรีน่าให้วิ่งตามทันที
"ขี้โกงนิรีน่า!"
"...พวกเราเอาใบไม้นั่นไปแทนก็ได้นิ?" ฮิบิกิเหลือบไปเห็นใบไม้ขนาดใหญ่พอที่จะพาไปได้สองคน แถมบังฝนดีด้วย ก่อนที่โคโตเนะจะเงยมองด้วยสีหน้าครุ่นคิด
"เอาจริงดิ?"
"ดีกว่าไม่มีละกัน! ตามสองคนนั้นไปเร็ว"
.
.
.
"ช้าๆ หน่อยสิ ฉันวิ่งตามไม่ทันนะ" รีน่าร้องบอกซิลเวอร์และพยายามก้าวขาวิ่งตามให้ทัน ก่อนที่จะคว้าเสื้อคลุมเขากดหัวไว้แน่น
"เฮ้อ... มานี่!" ซิลเวอร์ถอนหายใจออกมา ก่อนจะรีบหันมาอุ้มเธอแล้ววิ่งต่อ โดยไม่สนร่างบางที่หน้ากำลังขึ้นสีหน้าแดงระเรื่อ
"น..นะ..นายทำอะไรเนี่ย! ป..ปล่อยฉันนะ! >///<" รีน่าดิ้นไปมาแทบจะพาเอาเสื้อคลุมซิลเวอร์หลุด แต่ก็โชคดีที่ซิลเวอร์คว้าแล้วกดหัวเธอแนบไปกับอกกว้างของเขา
"ก็เห็นจะล้มอยู่แล้ว อุตส่าห์ช่วยนะเนี่ย" ซิลเวอร์กดหัวรีน่าแน่นขึ้นพร้อมกับที่วิ่งให้เร็วกว่าเดิม
"ฮือ! ช่วยมองฉันเป็นผู้หญิงคนนึงทีเถอะเจ้าบ้า! ฉันก็อายเป็นนะ!!! >///<"
"!@#%^&*()"
"หืม?" ซิลเวอร์ที่ประสาทสัมผัสหูดีรีบเงยหน้าขึ้นมองเสียงที่ดังจากตรงหน้า ก่อนที่เขาจะนึกดีใจที่ทางข้างหน้าไร้ซึ่งฝน เขาจึงรีบวิ่งเพื่อไปพิสูจน์ทันที
"จริงด้วย... มีคนทะเลาะกันแถวนี้เหรอ?"
"อ..อะไรเหรอ?"
"... เอาถึงที่หมายแล้ว เชิญเดินต่อเองละกัน" ซิลเวอร์ปล่อยรีน่าอย่างไร้ปราณีแล้วปัดมือไล่ฝุ่นออก
ตุบ!
"ง่า~! ฉันเจ็บนะ!" รีน่าร้องโอดโอยกับท่าทีที่ซิลเวอร์ปฏิบัติต่อเธอ ช่างไม่มีความสุภาพบุรุษเอาเสียเลย! ปล่อยเธอดีๆ ก็ได้ด้วยซ้ำ
"ลุงบอกแล้วไง! ที่นี่แก๊งร็อคเก็ตครองไว้แล้ว ไปไหนก็ไป!" เสียงทุ้มที่ดังจากข้างหน้าเรียกความสนใจให้ทั้งสองหันไปมอง ก่อนจะพบเจอเหตุการณ์ที่ชายชุดดำกำลังผลักไล่ไสส่งชายแก่
"ต..แต่ว่า!"
"ลุงไปไหนก็ไปเดี๋ยวนี้เลย!" ชายหนุ่มชุดดำผลักลุงคนนั้นอย่างแรง ก่อนจะเดินไปยืนเฝ้าประตูทางเข้าอย่างเข้มงวด
"อ..โอ๊ย ไปก็ได้เจ้าพวกนี้!"
"แก๊งร็อคเก็ต... มันมาทำอะไรที่นี่กัน" ซิลเวอร์พึมพำออกมาอย่างครุ่นคิด ก่อนที่เขาจะถูกรีน่าเข้ากระตุกชายเสื้อ
"แก๊งร็อคเก็ตคือใครเหรอ?" เสียงหวานเอ่ยพลางเอียงคอ
"นี่เธอ... ไม่รู้จัก?"
"..." รีน่าส่ายหัวไปมาพาเอาซิลเวอร์แทบเครียดหนักกว่าเดิม
"เธอมันซื่อขั้นไหนเนี่ยห๊ะ!" ซิลเวอร์นึกหัวเสียกับรีน่าที่ยังคงมองเขาอย่างใสซื่อ ก่อนจะเผลอเสียงดังใส่ ทำให้เธอแสดงสีหน้ามึนงงชั่วขณะ เธอผิดที่ถามเหรอ?!
"รีน่าอย่าเพิ่งทิ้งฉันสิ"
"รอด้วย!"
"ค..โคโตเนะ ฮิบิกิ ใช้ใบไม้มาเป็นร่มหรอ?" รีน่าหันไปมองแล้วร้องถามทันทีที่เห็นใบไม้อยู่ในมือฮิบิกิ ก่อนที่ทั้งสองจะฉีกยิ้มและพยักหน้าให้รัวๆ
'หัวหน้าครับ เด็กนั่นมาแล้วครับ'
'เดี๋ยวต้องมาไล่พวกเราแน่ ถ้าเด็กคนนั้นมาบอกฉันทันที'
'ไอเจ้าพวกนี้ตามยัยเบ๊อะนี่จริงๆ ด้วย' ซิลเวอร์ลดสายตาต่ำลง หลังจากที่เผลอไปได้ยินบทสนทนาของแก๊งร็อคเก็ตพลางตามรีน่าที่เดินนำไปพร้อมกับโคโตเนะ
- โปเกม่อนเซ็นเตอร์ -
"พวกคนที่ใส่ชุดตัว R อยู่ทั่วเมืองเลย?" รีน่าเดินตามหลังซิลเวอร์พลางมองซ้ายมองขวา และมองไปยังบริเวณด้านนอกของโปเกม่อนเซ็นเตอร์ที่เต็มไปด้วยคนของแก๊งร็อคเก็ต
"คุณจอยครับ ผมจองห้องครับ" ซิลเวอร์เดินไปยังหน้าเคาน์เตอร์ของโปเกม่อนเซ็นเตอร์ ก่อนจะพูดคุยบางอย่างกับคุณจอย
'อีกนานแน่เลย เดินเล่นในเมืองละกัน' รีน่าเดินปลีกตัวออกมา โดยพยายามหลีกเลี่ยงไม่ให้ไปมีเรื่องกับแก๊งร็อคเก็ต
"ที่ยิมมีพวกนั้นขวางประตูด้วยแฮะ?" รีน่าอุทานออกมาเสียงเบา เธอเหลือบมองสายตาที่แก๊งร็อคเก็ตเอาแต่มองเธอ ก่อนจะรีบเซหนีเดินตรงไปยังโปเกมาร์ท
"ไปซื้อของละกัน โพชั่นเริ่มที่จะหมดแล้วด้วยสิ"
"..."
"ว้าว~ ซูปเปอร์โพชั่น! ซื้อเลยละกัน" รีน่าที่อยู่แถวฝั่งของฟื้นฟูโปเกม่อนหยิบซูปเปอร์โพชั่นเข้าตะกร้าอย่างไม่ลังเล พลางก็เหลือบมองขวดสเปรย์มากมายหลายสีที่ตั้งเรียงรายข้างๆ ขวดโพชั่น
"ต้องซื้อพวกยาแก้ด้วยสินะ..."
"ขอโทษนะครับ" เสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้รีน่าหันไปมองตามเสียง ก่อนที่เธอจะถูกคนที่ร้องเรียกโป๊ะผ้าที่ใส่ยาสลบทันที
"เท่านี้ก็เรียบร้อย เราเอาไปให้ท่านแลนด์กันเถอะ"
"เดี๋ยวก่อนค่ะ ยังไม่ได้จ่ายเงิน..." พนักงานของโปเกมาร์ทร้องบอกพวกแก๊งร็อคเก็ตที่หอบหิ้วรีน่าออกจากโปเกมาร์ทโดยมีข้าวปั้นเล็กๆ น้อยๆ ติดมือ
- ฝั่งซิลเวอร์ -
"เสร็จแล้วล่ะ เราไปที่ห้อง..." ซิลเวอร์หันไปหารีน่าที่ควรจะยืนรอเขาจากด้านหลังหรือไม่ก็ไปนั่งรอ ก่อนจะอ้าปากค้างเมื่อร่างที่ควรอยู่ที่นี่หายไป
"หายไปไหนเนี่ย!"
"นี่นาย? รีน่าล่ะ" โคโตเนะเดินลงมาจากบันไดพร้อมกับร้องถามซิลเวอร์ที่ยังคงตกใจอยู่
"เอ่อ... รีน่าอาจจะไปไล่แก๊งร็อคเก็ตก็ได้นะ!" โคโตเนะที่เห็นว่าซิลเวอร์นั้นทำสีหน้าเคร่งเครียดก็พูดบอกเขาในแง่ดีทันที
"แต่ยัยนั่นไม่รู้จักแก๊งนั่น..."
"งั้นลองหาในเมืองก่อนมั้ยล่ะ เผื่อจะไปเดินเล่น" ฮิบิกิที่เดินลงมาและได้ยินบทสนทนาเข้าคว้าไหล่ซิลเวอร์กอดคอ
"...ก็ดี ยัยนั่นชอบเดินไปเดินมา"
- ภายในเมืองฮิวาดะ -
ซุบซิบ... ซุบซิบ...
"ตรงนั้นเหมือนจะเกิดอะไรขึ้นนะ" โคโตเนะผู้ที่มีการสังเกตดีเลิศร้องเสียงดัง พร้อมกับชี้ไปที่โปเกมาร์ทที่มีการมุงกันอยู่วงใหญ่ ถ้าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นสินะ
"รีน่าอาจจะอยู่ในนั้นก็ได้นะ นายไปหาสิ!"
"..."
"ขอโทษนะครับ... เกิดอะไรขึ้นครับ?" ซิลเวอร์เดินแหวกฝูงชนไปถามพนักงานโปเกมาร์ทที่กำลังคุยกับผู้สูงวัยคนนึง
"เจ้าพวกแก๊งร็อคเก็ตน่ะสิ อยู่ๆ มันก็เข้ามาในร้านแล้วก็ก่อนออกไปเหมือนจะแบกผู้หญิงไว้ด้วย แค่พวกมันมาทำตัววุ่นวายในเมืองเราก็น่าปวดหัวแล้วแท้ๆ เชียว"
"ผู้หญิง?"
"อืม รู้สึกจะใส่ชุดคอเต่าแขนกุดสีแดง... กางเกงขายาวสีดำ... อ้อใช่! ติดกิ๊บสีแดงด้านขวาด้วย!" พนักงานโปเกมาร์ทอธิบายคร่าวๆ ของผู้หญิงที่พูดถึง ก่อนที่ซิลเวอร์จะกุบขมับ
"ล..แล้วมันพาผู้หญิงคนนั้นไปไหนครับ"
"มีที่เดียวเท่านั้นแหละ บ่อน้ำยังไงล่ะ" อยู่ๆ ก็มีผู้สูงอายุพูดแล้วชี้ไปทางเข้าของเมือง
"ตอนนี้พวกมันกำลังรวบรวมหางของยาดงเอาไปขายอยู่"
"เห้ย! ไอซิลแกได้ข้อมูลยังว่ารีน่าหายไปไหน!" ฮิบิกิเดินแหวกฝูงชนมาพูดกับซิลเวอร์ที่เมื่อกี้เพิ่งจะวิ่งออกไป
"พวกเธอ? อย่าบอกนะว่าเพื่อนพวกเธอหายไป?"
"ร..หรือว่า?!" โคโตเนะและฮิบิกิต่างหันมามองหน้ากัน หลังจากได้เห็นฟังคำพูดของคนสูงวัยและซิลเวอร์ที่วิ่งไปที่บ่อน้ำอย่างรีบร้อน
'พี่ชายยัยนั่นอุตส่าห์ให้เราดูแลแท้ๆ'
'...ระวังแก๊งร็อคเก็ตไว้หน่อยล่ะ พวกนั้นกำลังแอบตามรีน่าเพื่อเอาของที่ไว้เรียกโปเกม่อนในตำนานลูเกีย โดยเฉพาะอยู่'
'หืม? ไม่มีพวกมันขวางทางเข้าแล้วนิ ดีล่ะ!' ทันทีที่มาถึงทางเข้าของบ่อน้ำ ซิลเวอร์ก็นึกดีใจที่ไม่มีคนของแก๊งร็อคเก็ตคุมเข้ม ก่อนที่เขาจะรีบกระโดดลงไปในบ่อน้ำทันที
- ภายในบ่อน้ำ -
"มีแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย?" ซิลเวอร์ที่ลงบันไดลิงมาแล้วนั้น หันมองรอบข้างที่เหมือนทางเข้าไปในถ้ำ ก่อนจะมองยาดงมากมายที่นอนเอื่อยโดยสภาพที่ไร้ซึ่งหาง
'เป็นเรื่องที่แย่ชะมัด'
"ฉ..ฉันเจ็บนะ!"
ในขณะที่เขากำลังจะเข้าไปในปากถ้ำที่ยาดงอาศัยกันอยู่ ก็มีเสียงออกมาจากถ้ำดังลั่นทำให้รีบเดินเข้าไปใกล้ จนเจอกับแก๊งร็อคเก็ตที่ยืนมุงอยู่ตรงโขดหิน
"บอกมาเธอเอาไปซ่อนที่ไหน!" ชายผมเขียวที่กำลังข่มขู่สาวผมประบ่าที่ถูกเชือกมัดไว้กับโขดหินถามเสียงดัง ก่อนที่สาวที่ถูกมัดอยู่จะพูดตอบเสียงสั่น
"ม..ไม่มีหรอก ของที่พวกนายอยากได้น่ะ จ..จริงๆ นะ!"
"หึ โกหกมันไม่ดีนะ... จัดการ!"
"ครับท่านแลนด์!" เหล่าคนที่ใส่ชุดดำต่างพูดพร้อมกัน ก่อนที่จะให้โปเกม่อนที่ยืนประจัญหน้าเข้าจู่โจม
"รัตต้าข่วน!" ลูกน้องทั้งหมดสั่งรัตต้าของตนเข้าไปข่วน
"อึก!!! เอ๊ะ? ...ล..เลือด" รีน่ากลั้นร้องอย่างเจ็บปวด ก่อนจะเหลือบมองบาดแผลที่เต็มตัวเธอ เมื่อเห็นเลือดที่ไหลซึมออกมาจากบาดแผลมากขึ้น เธอก็เริ่มพึมพำอย่างไร้สติ
"หึ อ่อนไหวง่ายซะจริง จัดการ..." บุคคลที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้ากลุ่มครั้งนี้แค้นเสียงในลำคอ ก่อนจะดีดนิ้วบอกเหล่าลูกน้องด้านหลังให้โจมตีสาวผมประบ่าอีกครั้ง
"วานิโนโกะกระสุนน้ำ เชลล์ใช้ใยแมงมุม!"
'วานิ๊!/ม๊าาาา!'
"อ..อะไรน่ะ!" เหล่าบรรดาแก๊งร็อคเก็ตต่างพูดขึ้นมาอย่างงุนงง
"เฮ้! เป็นไงมั้ง!" ซิลเวอร์รีบเดินออกจากโขดหินที่ซ่อน เขารีบรุดวิ่งไปแก้มัดเชือกรีน่าที่ยังคงไร้สติอยู่ "เฮ้!!!" ซิลเวอร์ตะโกนใส่หูอีกครั้งพร้อมกับเขย่าตัวเธอไปมา
"อึก! ซ..ซิลเวอร์?" รีน่าพอได้สติคืนกลับมาก็รีบหันไปมองคนที่มาปลุกสติเธอ
"เป็นไงมั้ง ยังโอเคอยู่มั้ย?" ซิลเวอร์เข้าลูบหัวอย่างเบามือแล้วประคองรีน่าขึ้นอย่างระมัดระวัง ก่อนจะตกใจที่รีน่ากระโจนเข้ากอดแล้วร้องห่มร้องไห้ออกมา
"..." ซิลเวอร์เกาหัวแก้เก้อเขินก่อนจะค่อยๆ เนียนเปลี่ยนจากโอบกอดเป็นอุ้มแทน พลางที่เขาก็สังเกตเห็นว่าแก๊งร็อคเก็ตเริ่มเข้ามาจู่โจมอีกครั้ง
"ชิ... เชลล์ใช้แฟลช!"
"หนอย! แกเป็นใคร?!" แลนด์ตะคอกใส่อย่างหัวเสียก่อนที่จะเบิกตากว้างกับเสียงที่คุ้นเคย
"ฉันไม่มีอะไรจะบอกพวกแก!"
ความคิดเห็น