คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 แบทเทิลยิมบิน! ยิมคิเคียว
แบทเทิลยิมบิน! ยิมคิเคียว
"ป่าที่นี่ใหญ่โตจังเลยแฮะ... โอ๊ะ!"
รีน่าที่เดินตามหลังซิลเวอร์นั้นเงยหน้ามองป่าที่เป็นทางผ่านไปเมืองคิเคียว จนกระทั่งทางข้างหน้าที่เป็นทางโล่งทำให้เธอรู้ทันทีว่า เธอกำลังจะถึงเมืองคิเคียว
"น้องสาวช่วยมาแบทเทิลกับพี่ได้มั้ย?" ช่วงเวลาที่ทั้งสองกำลังจะเดินใกล้ออกจากป่า จู่ๆ ก็มีชายร่างท้วมเดินเข้ามาจับไหล่รีน่าให้หันมา "แบทเทิลๆ น้องสาวมีโปเกเด็คใช่มั้ยล่ะ?"
"ค..คือ" รีน่ามองชายร่างท้วมด้วยความวิตกกังวล เธออยากไปที่ยิมเร็วๆ ด้วยสิ
"ขอโทษนะลุง แต่มาแบทเทิลกับผมแทนได้มั้ยล่ะ" ซิลเวอร์ปัดมือชายร่างท้วมที่จับไหล่รีน่าออก พร้อมกับเดินเข้าไปกอดคอรีน่าจากด้านหลังแทนแล้วยิ้มกวนประสาทใส่ชายร่างท้วม
"ล..ลุงงั้นเหรอ? เปลี่ยนจากน้องสาวคนนี้มาเป็นแกก็ได้!"
"หึ... ยัยเบ๊อะเป็นกรรมการให้หน่อย"
"อ..เอ๊!" รีน่าสะดุ้งพร้อมกับลนลานรีบเดินออกห่างอย่างตกใจ ว่าแต่เธอเป็นยัยเบ๊อะตั้งแต่เมื่อไร? นี่เธอดูซุ่มซ่ามหรืออะไรนะ?
"โชว์ฝีมือแกหน่อยวานิโนโกะ" ซิลเวอร์โยนโปเกบอลขึ้นกลางอากาศเพื่อเรียกวานิโนโกะออกมา พลางที่ชายร่างท้วมก็เรียกโปเกม่อนออกมาด้วยเช่นกัน "ออกมารัตตาต้า!"
"ร..เริ่มได้!" รีน่ามองทั้งสองฝ่ายที่กำลังจ้องหน้ากันไปมา ก่อนจะร้องตะโกนเพื่อเริ่มการแบทเทิล
"รัตตาต้าโจมตีความเร็วแสง!"
"วานิโนโกะหลบแล้วเข้าไปกัดเลย" ซิลเวอร์เอ่ยเสียงเรียบ
'วานิ๊~' วานิโนโกะหลบรัตตาต้าที่พุ่งตรงมาอย่างง่ายดาย ก่อนจะวิ่งเข้าไปเพื่อกัดที่หาง "ตอนนี้ล่ะรัตตาต้า! โจมตีความเร็วแสงอีกรอบ!"
"หืม... วานิโนโกะกระสุนน้ำ!" ซิลเวอร์ยิ้มออกมาพร้อมกับสั่งให้วานิโนโกะที่กำลังจะโดนท่าของรัตต้าต้ารีบใช้กระสุนน้ำใส่ตาอีกฝ่าย
"ใช้กระสุนน้ำอีกรอบวานิโนโกะ" รีน่ามองการแบทเทิลที่ใกล้จบเต็มที เธอลุกขึ้นพร้อมกับเตรียมโพชั่นขวดสีม่วงออกมาหนึ่งขวด
"รัตตาต้า!"
'ต๊ะ @-@'
"ยังไงต่อดีล่ะ?" ซิลเวอร์ล้วงกระเป๋ากางเกงพร้อมกับมองคนร่างท้วมที่ลนลานเก็บรัตตาต้าเข้าโปเกบอล
"ฝากไว้ก่อนเถอะ!"
"ไม่รับฝากนะครับ~" ซิลเวอร์ตะโกนออกไปก่อนจะมองวานิโนโกะที่กำลังไต่ขาเขา มือแกร่งเข้าลูบหัวเจ้าตัวน้อยและอุ้มมันขึ้นมาบนไหล่
"นี่" เสียงหวานของรีน่าพาซิลเวอร์ให้หันไปมอง เธอกำลังยื่นโพชั่นให้เขา? คนตัวสูงแค้นเสียงหัวเราะก่อนจะถามเธอกลับไป "อะไร?"
"โพชั่นไงไม่รู้จักเหรอ?" คนตัวเล็กทำแก้มป่องใส่ด้วยความเคยชินพร้อมกับยัดเหยียดโพชั่นใส่ในมือของคนตัวสูง
"...ขอบใจ" ซิลเวอร์มองคนตัวเล็กด้วยความมึนงงแต่ก็ไม่ลืมจะพูดคำขอบคุณ ก่อนจะให้กับวานิโนโกะที่ยื่นแขนมา
'วานิ๊~'
"เรารีบเข้าเมืองกันเถอะ" ซิลเวอร์พยักหน้าขานรับแล้วรีบเดินตามรีน่าที่เดินนำไป
"เด็กนั่นไม่ลงแบทเทิลแฮะ... มีคนที่เดินทางมาด้วยลงไปแทน" หญิงสาวในยูนิฟอร์มแก๊งร็อคเก็ตพูดขึ้นมา หลังจากที่เธอแอบสะกดรอยตามรีน่ามา
"เหรอ?" ชายหนุ่มที่แต่งกายชุดเดียวกันกำลังทานโดนัทอยู่หันมาถาม
"อืม... ทำไมดูคุ้นๆ จังเลยนะ"
"ไหน? เห้ย! ค..คุณหนู!"
"คุณหนูงั้นเหรอ?" ชายหนุ่มอีกคนที่กำลังนอนเอาหนังสือปิดหน้าอยู่นั้น รีบลุกขึ้นมานั่งทันที เขาเดินตรงมาหาลูกน้องของเขาที่ยังคงดูรูปภาพอยู่
"ค่ะท่านแลนด์ ใช่คุณหนูแน่นอนค่ะ!"
"ต้องบอกท่านซาคากิซะแล้ว…" ชายหนุ่มนามแลนด์ขานเผยรอยยิ้มยินดี ก่อนจะกดโปเกเกียโทรหาบุคคลที่เขาเอ่ยนามไปทันที
'โชคดีชะมัดเลยเรา'
.
.
.
"ตกลงเจอหรือยัง?"
"ยังเลย หาตั้งนานแล้วเนี่ย" ซิลเวอร์บ่นขึ้น ในขณะที่กำลังแหวกพงหญ้าและพุ่มไม้เพื่อหาบางสิ่งบางอย่าง
"เดี๋ยวตอนบ่ายกลับมาหาก็ได้ ตอนนี้ฉันหิวแล้วนะ" รีน่าทำหน้าโอดโอยด้วยความหิว แต่ก็ยังคงมองซิลเวอร์ที่เริ่มจะเปิดค้นหาอย่างจริงจัง
"ไม่ได้! ถ้ามีใครมาเจอมันแล้วจับไปก่อน ฉันก็แย่น่ะสิ!"
"รอต่อก็ได้!"
"...ว่าแต่โปเกม่อนที่นายเจอมันคือตัวอะไรเหรอ?" รีน่าทักถามขึ้นมาอีกครั้ง
"อิโตมารุ เมื่อกี้ฉันเห็นสีมันค่อนข้างแปลกด้วย" รีน่าทำหน้านึกถึงโปเกม่อนอิโตมารุ รู้สึกจะเป็นโปเกม่อนประเภทแมลง/พิษสินะ?
"ก็เลยอยากจับมันสินะ" รีน่าพูดพลางทำแก้มป่อง เธอเซหันไปหาเทียน่าและโรคอนแล้วอุ้มไว้บนตักก่อนจะก้มลงคุย "พวกเราไปฝึกเตรียมสำหรับยิมแรกกันดีมั้ย?"
'โอต๊ะ!/โร~'
มาาา...
"เอ๊ะ? เสียงอะไรน่ะ" รีน่ารีบเงยหน้ามองหาเสียงทันที สายตากลมโตรีบกวาดหาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่โอตาจิของเธอจะกระโดดวิ่งหนีออกห่างเธอไป
"เทียน่า!"
"เกิดอะไรขึ้นน่ะ?"
"ท..เทียน่าวิ่งไปทางนู้นน่ะ" ซิลเวอร์มองตามนิ้วที่เธอชี้ไปแล้วถอนหายใจออกมา เขาคว้ากระเป๋าของเธอมาก่อนจะพูดบอก "ตามไปดูก่อนเถอะ"
"เทียน่า! เทียน่า!" รีน่ารีบผละออกห่างจากซิลเวอร์ แล้วร้องหาโปเกม่อนของตนทันที ก่อนจะเห็นโอตาจิวิ่งมาหาด้วยสภาพสะบักสะบอม อีกทั้งยังชี้ไปยังด้านหลัง
'อ..โอต๊ะ!'
'ม๊าาา!!!'
"ร..โรคอนจะไปไหนน่ะ! โรคอน!!!" ชั่ววินาทีที่เธอมัวแต่ดูแลเทียน่า โรคอนก็ผละออกจากเธอตามเสียงร้องที่ดังขึ้นเรื่อยๆ
"ฉันไปเอง เธออยู่ตรงนี้เถอะ" ซิลเวอร์หันมาบอกรีน่าที่กำลังจะตามโรคอนไป ก่อนที่เขาจะวิ่งตามโรคอนโดยมีวานิโนโกะตามมา
.
.
.
"เสียงนั้นหายไปไหนแล้วเนี่ย" ซิลเวอร์ที่ตามหาเสียงพร้อมกับโรคอนที่นำหน้ามาก่อนนั้นบ่นออกมา ก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงนั้นอีกครั้งที่ดังมาจากด้านหน้า
'ม..ม๊าา!!'
'โร๊!' ซิลเวอร์รีบตามโรคอนที่วิ่งนำไปอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะเจอกับกลุ่มคนปริศนาที่เขาไม่อยากเจอมากที่สุด
"เห้ย! แกจับเจ้านี่ไว้ดิ!"
"นี่พวกแกคิดจะทำอะไรโปเกม่อนตัวนั้นน่ะ" ร่างสูงตะโกนออกไปทันที พลางตกใจเมื่อเห็นว่าโปเกม่อนที่เขาต้องการอยู่กับกลุ่มคนพวกนั้น
'โร๊!' โรคอนที่ไม่รีรอคำสั่งของใคร พ่นไฟออกมาจากปากใส่กลุ่มคนพวกนั้นทันที
"แค่ก! อ..ออกมาซูแบท! ใช้ประหลาดใจ!"
"โรคอนกัดแล้วใช้ลูกเพลิงวิญญาณ" เสียงปริศนาที่ดังขึ้นก่อนที่ซิลเวอร์จะสั่งโรคอนนั้นทำให้สายตาของทุกคนจับจ้อง
"นี่เธอ..."
'วา...นิ...' ช่วงที่โรคอนเข้าปะทะกับซูแบทนั้น วานิโนโกะก็ได้เข้าไปหวังจะช่วยอิโตมารุเงียบๆ
"คิดเหรอว่าพวกฉันจะปล่อยโปเกม่อนตัวนี้ ออกมาสเปียร์! เข็มแฝด!"
"โรคอนลูกเพลิงวิญญาณอีกรอบ" รีน่าที่ตามมาสมทบนั้นสั่งโรคอนให้เข้าโจมตีซูแบทที่คิดจะไปช่วยสเปียร์
"วานิโนโกะกระสุนคลื่นน้ำ!"
"สเปียร์! ซูแบท!" ทันทีที่โปเกม่อนของฝั่งตนแพ้นั้น กลุ่มคนปริศนาลนลานรีบเก็บโปเกม่อนของตนแล้วรีบเผ่นหนีเข้าป่าไปทันที ทำให้ซิลเวอร์ถอนหายใจหันกลับมามองรีน่า
"ขอบใจที่ช่วยซิลเวอร์นะโรคอน" รีน่าย่อตัวลงเพื่อลูบหัวให้กับโปเกม่อนของเธอ
'โร๊~'
"นี่โพชั่น" รีน่ารีบหันไปคว้าโพชั่นสีม่วงให้ซิลเวอร์ ก่อนที่เขาจะยื่นมือมารับแล้วหันไปให้วานิโนโกะที่เกาะไหล่เขาอยู่
'มา...'
"... ขอโพชั่นอีกขวดสิ" ซิลเวอร์หันไปมองตามเสียงจนพบกับอิโตมารุที่ร่างกายอ่อนเพลียลง รีน่าที่หันไปมองตามนั้นก็รีบคว้านหาส่งให้อีกขวดทันที
"นี่ของนาย" ซิลเวอร์เดินเข้าไปใกล้อิโตมารุพร้อมกับยื่นขวดโพชั่นไปแกว่งหน้ามัน
'ม๊า?!'
"อืม ของนายนั่นแหละ"
"โห... ภาพหายาก" รีน่าพูดขึ้นมา หลังจากเห็นซิลเวอร์พยายามให้โพชั่นกับอิโตมารุ
'โร - -+/โอ๊ตะ - -+'
"นี่เธอจะหาว่าฉันไม่เคยช่วยโปเกม่อนใช่มั้ยเนี่ย"
"ฉันยังไม่ได้พูดทีว่าเป็นนายอะ!" รีน่ากอดอกทำหน้าบึ้งใส่ซิลเวอร์ ก่อนที่เธอจะทำหน้าล้อเลียนใส่เขา
"ร้อนตัวเหรอ ฮ่ะๆ" ซิลเวอร์เริ่มคิ้วกระตุกอยากจะจัดการแม่หญิงคนงามที่ยังคงหัวเราะไปพร้อมกับโปเกม่อนของเธอเอง "ไปเมืองคิเคียวกันเถอะ" รีน่าลุกขึ้นพร้อมกับเอาเทียน่าเข้าโปเกบอลและอุ้มโรคอนพาดบ่าตัวเอง
"เดี๋ยว"
"?" รีน่าหันมาพร้อมกับมองซิลเวอร์ที่หยิบโปเกบอลเปล่าออกมา เธอคิดในใจว่าเขาคงจะจับ ก็นั่นเป็นโปเกม่อนที่เขาหาแทบเป็นแทบตายนี่?
"นายไปกับฉํนไหมอิโตมารุ?" ซิลเวอร์หันกลับมาหาอิโตมารุพร้อมกับลูบหัวอย่างเบามือ
'...ม๊าาาาา >w<' อิโตมารุดี๊ด๊าจะไปทันที
"..." ซิลเวอร์ยื่นโปเกบอลเปล่าไปที่อิโตมารุ พร้อมกับมองอิโตมารุที่กำลังเคลื่อนที่มาหาแล้วใช้ขาของมันแตะมาที่โปเกบอล
ตุบ... ตึก ตึก ตึก ปุ๊ง!
"ออกมาอิโตมารุ" ไม่รอช้าเขารีบเรียกอิโตมารุออกมา เพื่อที่เขาต้องการจะตั้งชื่อเพื่อสนิทสนมกับมัน "ต่อไปนี้ นายชื่อเชลล์นะ"
'มาา~'
"ชื่อโคตรเชย"
"อยากกับของเธอดีนักแหละ" ซิลเวอร์ตอกกลับรีน่าโดยไม่หันไปมองเธอ ก่อนจะหันไปเก็บเชลล์เข้าโปเกบอล
"ไปกันเถอะ" ซิลเวอร์ลุกขึ้นยืนพร้อมกับคว้าวานิโนโกะขึ้นมาพาดบ่าก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงเดินนำรีน่าไป
- เมืองคิเคียว -
"ว้าว~ สวยจังเลย!"
"เดี๋ยวๆ ไปโปเกม่อนเซ็นเตอร์หาห้องกันก่อน = =*" ซิลเวอร์รีบจับคอเสื้อรีน่าก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งไปทั่วเมืองเหมือนเด็กเล็ก
"เชอะ"
"อย่ามาเชอะ ไปกันได้แล้ว!"
หลังจากที่ได้ห้องพักในโปเกม่อนเซ็นเตอร์แล้วนั้น รีน่าที่เหลือบไปเห็นหอคอยที่ตั้งอยู่ทางทิศเหนือของเมืองก็รีบหันไปถามคนผมแดงที่กำลังก้มลงมองโปเกบอลอย่างครุ่นคิด
"นายรู้จักที่แห่งนั้นรึเปล่าซิลเวอร์?"
"ที่นั่นคือหอคอยมาดาซึโบะมิน่ะ ฉันไม่รู้รายละเอียดของมันหรอกนะ จริงสิ..." เขาตอบเสียงเรียบแล้วหันมามองรีน่า "ฉันจะไปฝึกวานิโนโกะและเชลล์ที่นั่นหน่อย เธอก็ไปสำรวจเมืองละกัน"
"เอ๊! ให้ฉันไปด้วยสิ!"
"... แล้วแต่เธอละกัน"
- หอคอยมาดาซึโบะมิ -
"ข..เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงให้ชื่อว่าหอคอยมาดาซึโบะมิ..." รีน่าที่กำลังขึ้นบันไดลิงตามซิลเวอร์นั้นพูดขึ้นมา หลังจากที่เธอได้เห็นโปเกม่อนมาดาซึโบะมิอยู่เต็มทั่วหอคอย ถึงแม้จะมีรัตตาต้าด้วยก็ตาม
"จริงๆ ที่ได้ชื่อนี้เพราะสมัยก่อนมีความเชื่อว่ามีมาดาซึโบะมิสูงกว่า 100 ฟุตยึดหลักเสาพวกนี้ไว้ และซ่อนตัวอยู่กับพระที่ฝึกฝนอย่างขยันขันแข็ง"
"อย่างงี้นิเอง... ก็ว่าทำไมพระส่วนใหญ่ถึงใช้มาดาซึโบะมิ"
"ชั้นนี้สินะ"
"ร..รอกันด้วยสิ!" รีน่ารีบคว้าปีนตามขึ้นอย่างไว เธอยื่นมือให้เขาจับเพื่อทรงตัวในการยืน ก่อนจะนึกดีใจที่ชั้นนี้นั้นเป็นชั้นสุดท้ายในการฝึกฝน ว่างั้นงี้ก็เถอะนะ... แต่หอคอยที่นี่สูงชะมัด
"รูปสุดท้ายแล้วสินะ" ซิลเวอร์พูดพลางเรียกเชลล์ออกมา เขาเงยมองพระรูปสุดท้ายที่กำลังยืนมองรูปปั้นมาดาซึโบะมิที่แกะสลักด้วยไม้
'ยืนดูตรงนี้ละกัน' รีน่าคิดในใจ ก่อนที่เธอจะเงยมองเมื่อได้ยินเสียงของพระรูปนั้น
"หอคอยมาดาซึโบะมิน่ะ เป็นสถานที่ฝึกอบรม ผู้คนและโปเกม่อนจะถูกทดสอบ เพื่อสร้างอนาคตที่สดใสด้วยกัน"
"อาตมาเป็นการทดสอบขั้นสุดท้าย ให้อาตมาได้ตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างโปเกม่อนกับโยมทีนะ..."
"... ยัยเบ๊อะ"
"อ..อะไรเหรอ?" รีน่าที่ถูกทักขึ้นมานั้นรีบขานตอบ ก่อนที่ซิลเวอร์จะหันมามองแล้วกล่าวเสียงเย็น
"ลงไปข้างล่างซะ แล้วจะตามไป"
"ก..ก็ได้" เธอตอบ ถึงแม้จะไม่เข้าใจที่เขาไล่ก็ตาม แต่เธอก็รีบเดินไปยังบันไดลิงเพื่อลงจากชั้นนี้ 'ทำไมก่อนขึ้นบันไดลิงมาชั้นนี้ไม่ไล่กันเล่า!'
.
.
.
"ทำไมถึงไล่ลงมากันนะ ไม่เข้าใจเลย" รีน่าพูดออกมา ในขณะที่เธอกำลังเดินออกมาจากหอคอยมาดาซึโบะมิ
"จริงสิ ไหนๆ ก็โดนไล่มาแล้ว สำรวจเมืองนี้เลยละกัน"
"ยิมมันอยู่ที่ไหนกันนะ เมืองนี้ดูผ่านๆ ก็ใหญ่เหมือนกันแฮะ" รีน่าบ่นออกมา เธอมองซ้ายมองขวาเพื่อมองหายิมที่เธอต้องเข้าไปแบทเทิลเอาเหรียญตรายิม
'ถึงจะพูดว่าอยากเป็นเหมือนพี่ก็เถอะ... เราน่าจะออกเดินทางธรรมดาก็ได้แท้ๆ เชียว'
"หือ? ว้าว! ยิมบินหรอเนี่ย!" เธอที่เดินไปมาอย่างมั่วๆ ก็มาพบเจอกับตึกที่ตั้งกลางเมือง เธอมองผ่านกระจกเข้าไปข้างในก่อนจะพบว่าที่นี่ก็คือยิมบิน
"กลับดีกว่า! จะได้ไปบอกซิลเวอร์ด้วย" รีน่าหันกลับไปทางเดิม ก่อนจะถูกคนเรียกจากด้านหลังที่เพิ่งเดินออกมาจากยิม
"รีน่า?"
กึก! รีน่ายืนนิ่งเมื่อเสียงนั้นกลับคุ้นเคยมาก เธอหันหลังกลับไปมองจนพบกับบุคคลที่ไม่คิดว่าจะมาอยู่ที่นี่ "พ..พี่เรด?"
"เจอซักที มาอยู่ที่นี่นิเองนะเธอเนี่ย... หืม?" ซิลเวอร์ที่จู่ๆ ก็ปรากฏกลางวงระหว่างเธอและเรด พาให้สถานการณ์ตึงเครียดกว่าเดิม
"คงบอกเหตุผลที่ออกจากบ้านมาได้ใช่มั้ย?" เรดที่เงียบมองน้องสาวคนเดียวของเขามาตั้งนาน เอ่ยคำถามที่ทำให้รีน่ากลัวสุดหัวใจออกมา
"ค..คือ... ร..เรื่องนั้น..."
"คุณคือเรดสินะ" สถานการณ์ที่ตึงเครียดตรงหน้าทำให้ซิลเวอร์ถึงกับบางอ้อ และเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดโดยเร็ว
"... แล้วนายเป็นใคร?"
'อยากหนีจากตรงนี้จังเลยค่ะ' รีน่าที่กำลังหลบหลังซิลเวอร์ หลังจากที่เขาเดินมากั้นตัวเธอจากเรดให้นั้น เอ่ยคิดขึ้นมาในใจ ว่าแต่ซิลเวอร์จะทำอะไรกันนะ? ถึงเข้ามากั้นให้อย่างนี้
"รีน่า~ ไอซิลเวอร์!"
"หืม?" เรดและซิลเวอร์หันไปมองตามเสียงทันที หลังจากที่พวกเขาเล่นเกมส่งสายตาประสาทให้กันและกัน
"อ้าว... นี่นายก็อยู่ด้วยเหรอเจ้าคนโรคจิตตามรีน่า!"
"คนโรคจิต?" เรดทวนคำพูดของโคโตเนะทันทีที่ได้ยิน จนโคโตเนะและฮิบิกิหันไปมอง
"อะ! ร..เรดโปเกม่อนแชมป์เปี้ยนนิ ขอลายเซ็นหน่อยค่ะ ขอถ่ายรูปด้วยนะคะ!" โคโตเนะเบิกตากว้างเมื่อได้เห็นบุคคลที่มีชื่อเสียงเรื่องการแบทเทิล
"ผมขอถ่ายด้วยครับ!" การกระทำของโคโตเนะและฮิบิกิทำให้ผู้คนที่อยู่ในระแวกนั้นแตกตื่นและแทบจะวิ่งเข้าไปหาทันที
"...รีบไปกันเถอะ" ซิลเวอร์รีบหันไปจับมือรีน่าวิ่งออกจากจุดนั้นทันที ดูจากสภาพแล้วถ้าอยู่นานกว่านี้ได้โดนผู้คนที่แตกตื่นทับตายแน่ๆ
.
.
.
"ฮา... ขอบใจนะที่ช่วย ฉันไม่คิดว่าพี่จะมาหาเร็วขนาดนี้ ไม่สิก็คาดการณ์ไว้แล้วละนะ" รีน่าที่วิ่งกลับมาถึงห้องพักนั้นพูดบอกซิลเวอร์ที่โยนเสื้อคลุมไปที่เตียง เขาหันมาพยักหน้าให้กับเธอ ก่อนจะยื่นแผ่นซีดีมา
"ฉันให้"
"TM? นายไปเอามาจากไหนน่ะ?"
"จากพระรูปสุดท้ายนั้นไง มันเป็น TM แฟลช เธอเก็บไปเถอะ ฉันให้เชลล์เรียนท่านี้แล้ว"
"ข..เข้าใจแล้ว" เธอขานตอบซิลเวอร์ที่กำลังเดินเข้าห้องน้ำ ก่อนที่จะล้มลงนอนบนเตียงแล้วหลับตาลง 'หวังว่าพรุ่งนี้จะไม่เจอพี่นะ ฉันยังไม่อยากกลับบ้าน'
วันถัดมา...
"พี่เรดไปรึยังนะ" รีน่าที่มาถึงยิมหันมองซ้ายขวาอย่างระแวง เพราะเมื่อวานที่เธอเจอกับเรดนั้น เขาเดินออกมาจากยิมซะด้วย "อ..เอาเถอะ! งั้นมาเป่ายิ้งชุบกันว่าใครจะไปแบทเทิลก่อน!"
"ใครบอกว่าฉันจะท้ายิม?"
"เอ๊ะ? ท..ทำไมล่ะ นายไม่คิดจะท้ายิมเหรอ?"
"หึ เดี๋ยวค่อยบอกเหตุผลตอนเธอไปโปเกม่อนลีคละกัน เข้าไปกันเถอะวานิโนโกะ" ซิลเวอร์เสยหน้ารีน่าขึ้นมาแล้วหันไปเรียกวานิโนโกะเข้ายิมไป
"อ..อะไรของเขากันเนี่ย!"
"ฉันยิมลีดเดอร์ของเมืองคิเคียว ฮายาโตะ เธอชื่ออะไรงั้นเหรอ?" หลังจากที่เธอเข้ามาในยิมได้ไม่นานนักก็มีเสียงเรียกถามชื่อเธอที่ลานสนามแบทเทิล เสียงของชายหนุ่มผมหน้าม้าสีน้ำเงิน ที่สวมชุดซามุกิสีเดียวกับผม
"ร..รีน่าค่ะ ขอรบกวนด้วยนะคะ"
"งั้นมาเริ่มแบทเทิลกันเลย รีน่าจัง!" ฮายาโตะพยักหน้ารับ เขาคว้าโปเกบอลขึ้นมาก่อนที่กรรมการจะประกาศดังลั่น
"เริ่มการแบทเทิลของยิมลีดเดอร์ฮายาโตะ และผู้ท้าชิงรีน่าได้!"
"ไปเลยป๊อปโปะ!"
'ใช้โปเกม่อนประเภทบินจริงๆ ด้วย' รีน่ามองนกน้อยที่กำลังบินลงมาที่สนาม มือบางคว้าเอาโปเกบอลของตนมาพร้อมกับเรียกออกมา "ช่วยหน่อยนะเทียน่า!"
'ต๊ะ!'
'กว๊ากกกก!'
"เทียน่าโจมตีความเร็วแสง!"
"ป๊อปโปะลมพายุ"
"เทียน่าใช้อ่านใจ" รีน่ารีบคิดวิเคราะห์เหตุการณ์ตรงหน้า ก่อนจะให้เทียน่าใช้อ่านใจเพื่อให้เทียน่านั้นตัดสินใจโจมตีว่าควรจะหลบเลี่ยงยังไง และโจมตีตรงไหนถึงจะดี
"ป๊อปโปะใช้ลมพายุอีกที!"
"เทียน่า!" รีน่าร้องเรียกทันที หลังที่เทียน่านั้นใช้อ่านใจเสร็จ ก่อนที่เจ้าตัวน้อยเทียน่าจะใช้โจมตีความเร็วแสงใส่ท้องของป๊อปโปะอย่างรุนแรง
'ต๊ะ!'
"อ..อะไรน่ะ!"
"สุดยอดไปเลยเทียน่า" รีน่าย่อตัวลงลูบหัวอย่างเอ็นดู และเอ่ยชมเจ้าตัวน้อยที่รีบวิ่งเข้ามาหา
"ป๊อปโปะไม่สามารถสู้ต่อได้ โอตาจิเป็นฝ่ายชนะ"
"ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้นะเนี่ย" ฮายาโตะเอ่ยอย่างไม่เชื่อสายตา เขาคว้าโปเกบอลขึ้นมาเก็บ
"เอาล่ะ..."
"ออกมาพีเจี้ยน!" ฮายาโตะยิ้มออกมาเมื่อจะได้สู้กับน้องสาวของคนที่เคยชนะเขามาได้ก่อนอย่างจริงๆ จังๆ ครั้งนี้น้องสาวของเขาคนนั้นจะชนะเขาได้ไหมนะ?
"ถ..ถ้าจะแข็งแกร่ง" รีน่าเหงื่อตกเมื่อเห็นพีเจี้ยนที่บินวนไปรอบๆ ยิมด้วยความเร็วที่มองไม่ทัน เอาล่ะ! ถ้าเธอมากลัวแค่นี้ก็แย่แล้ว!!!
"เทียน่าโจมตีความเร็วแสง!"
"พีเจี้ยนตัดอากาศ!"
"อ..เอ๊!" ท่าใหม่ที่ทำให้เทียน่าที่จะเข้าโจมตีกระเด็นมาถึงเธอนั้น ทำให้เธอเริ่มเหงื่อตกอีกครั้ง 'เดี๋ยวๆ มันไม่ได้อยู่ในแผนการเรานิ! ต..แต่ช่างเถอะการวางแผนก็ไม่คู่ควรกับเราอยู่แล้ว!'
"เทียน่าเข้าข่วนเลย!"
"หลบแล้วใช้ลมพายุ"
'กว๊ากกก!!' พีเจี้ยนกางปีกเพื่อหลบการโจมตีของเทียน่า ก่อนจะบินวนรอบๆ ทำให้เทียน่าเข้าจู่โจมลำบาก
"เทียน่าหาโอกาสเข้าใกล้พีเจี้ยน แล้วใช้ข่วนอีกรอบ!"
'ต๊ะ 0w0' เทียน่าวิ่งไปมารอบสนาม ก่อนจะใช้แท่นผู้ชมที่อยู่ใกล้สนามแบทเทิลนั้นเป็นแรงในการกระโดดเพื่อเข้าประชิดพีเจี้ยนที่ยังคงบิน
'กว๊าาาก!' พีเจี้ยนที่โดนเทียน่าใช้เล่นข่วนที่ปีกนั้นก็ทรงตัวบนอากาศไม่ไหวร่วงมาอยู่ใจกลางสนามแบทเทิล
"ดีล่ะ! เทียน่าโจมตีความเร็วแสง"
"พีเจี้ยนตัดอากาศ"
"เทียน่าหลบแบบดิจิตอลเลย!"
"มันหลบได้ด้วยหรอฟ่ะ = =" เหล่าผู้ชมที่มาดูการแข่งขันรวมถึงซิลเวอร์ด้วยต่างคิดในใจ
'กว๊ากก?' พีเจี้ยนส่งเสียงร้องมึนงง เมื่อเห็นเทียน่าวิ่งไปมาอีกทั้งสายตาของมันก็เห็นเทียน่าเหมือนกับการใช้แยกร่างเงา!
"หืม... สามารถใช้แยกร่างเงาได้โดยบังเอิญสินะ พีเจี้ยนอย่าไปสน ลมพายุ!"
'กว๊าก!' พีเจี้ยนกระพือปีกบินขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเรียกลมพายุมากมายจากปีกของมันเองเข้าโจมตีใส่เทียน่าที่ยังคงใช้ท่าแยกร่างเงา
'อ..โอ... @-@'
"โอตาจิไม่สามารถสู้ต่อได้ พีเจี้ยนเป็นฝ่ายชนะ!"
"ขอบคุณที่เหนื่อยนะเทียน่า" รีน่าเก็บโอตาจิเข้าโปเกบอลพลางถอนหายใจแล้วเงยหน้าขึ้นมา
"เธอนี่ก็เก่งเหมือนกันนะ ทำเอาพีเจี้ยนเหนื่อยได้ แต่... ต่อไปนี้ของจริงแล้วล่ะ!"
"ค่ะคุณฮายาโตะ" รีน่าขานรับฮายาโตะพร้อมกับคว้าโปเกบอลคู่หูของเธอขึ้นมา "เอาล่ะ... ออกมาเลยโรคอน!"
'โร!'
"โรคอนเหรอ?" ฮายาโตะเอ่ยพลางมองโปเกม่อนโรคอนกำลังยืนเตรียมแบทเทิล
"โรคอนลูกเพลิงวิญญาณ!" รีน่ารีบสั่งโจมตีทันที เอาล่ะ... ตอนนี้เธอต้องหาทางให้พีเจี้ยนลงมาที่พื้นให้ได้ ไม่งั้นเธอจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
"ใช้ลมพายุแล้วต่อด้วยระบำขนนก!"
"ร..ระบำขนนก?" รีน่าเกิดความมึนงงพร้อมกับเอียงคอสงสัย
"จะอธิบายให้ฟัง ระบำขนนกก็คือการฟื้นสภาพร่างกายตนเอง มีได้เฉพาะประเภทบินเท่านั้นไงล่ะ!" ฮายาโตะอธิบายให้อีกฝ่ายฟังด้วยความร่าเริง อยากรู้จังเลยว่าเธอจะทำยังไง?
'ซวยละสิ... อีกฝ่ายมีการฟื้นสภาพด้วย แล้วโรคอนจะไหวมั้ยนะ'
'...ถ้าโจมตีโดยไม่มีโอกาสให้หยุดพักน่าจะได้อยู่นะ ลองดูแล้วกัน!'
"โรคอนพ่นไฟ!"
"ใช้ลมพายุพัดกลับไปเลยพีเจี้ยน!"
"โรคอนใช้โจมตีความเร็วแสงใส่ที่ท้องพีเจี้ยน"
"พีเจี้ยนหลบเร็ว!"
"อย่าปล่อยให้อีกฝ่ายหนีได้นะโรคอน! พ่นไฟต่อเนื่องไปเลย!" รีน่ารีบกวาดมองไปที่พีเจี้ยนทันที เธอจะให้ละสายตาไม่ได้เด็ดขาด เธอจะไม่ยอมให้ใช้หรอก ระบำขนนกนั้นน่ะ!
"ลมพายุ!"
"โจมตีความเร็วแสง!" ช่วงเวลาที่พีเจี้ยนมัวแต่ใช้ลมพายุพัดไฟให้ออกห่างนั้น โรคอนที่กระโดดขึ้นมาถึงตัวพีเจี้ยนก็ใช้โจมตีความเร็วแสงเข้าด้านหลังของพีเจี้ยนทันที
'กว๊ากกกก!!!'
"พ..พีเจี้ยน!"
"พีเจี้ยนไม่สามารถสู้ต่อได้ โรคอนเป็นฝ่ายชนะ ผู้ชนะคือผู้ท้าชิง!"
"ชนะแล้ว!" รีน่ากำหมัดชูขึ้นไปข้างบนก็จะตะโกนออกมาอย่างดีใจ! ฝั่งซิลเวอร์เมื่อเห็นอย่างนั้นแล้วเลยลงมาจากที่นั่งผู้ชม
'โร~'
"ยินดีด้วยนะ นี่เหรียญตรายิมของที่นี่" ฮายาโตะเสยผมขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับคว้าเอาเหรียญตรายิมจากผู้ช่วยข้างๆ ยื่นมาให้รีน่า
"จริงสิ ฉันขอแนะนำยิมต่อไปนะ ยิมที่ฉันอยากแนะนำมันอยู่ทางใต้ของเมืองนี้น่ะ ชื่อฮิวาดะทาวน์"
"ขอบคุณมากนะคะคุณฮายาโตะ" รีน่าเอ่ยพูดเสียงใสพร้อมกับเอื้อมมือหวังจะเอาเหรียญตรายิม แต่ก็ถูกมือเรียวแกร่งของชายผมแดงเข้ามาแย่งไป
"ฉันหยิบให้ - -/"
"น..นี่! ฉันหยิบเองได้นะ!"
"... ขอตัวก่อนนะครับ" ซิลเวอร์หันไปพูดกับฮายาโตะแล้วยื่นมือลากรีน่าออกจากยิมไป พลางที่ฮายาโตะก็ยิ้มแหย่ๆ แล้วโบกมือลา "ล..แล้วเจอกันใหม่นะรีน่าจัง"
"ฉันเดินเองได้นะ! ป..ปล่อยสิ!!!"
ความคิดเห็น