คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 เหตุผลของแต่ละคน
เหตุผลของแต่ละคน
"เอ๊ะ? มืดซะแล้วสิ..." รีน่าเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดค่ำ มือเรียวรีบคว้ากระเป๋ามาสะพายพร้อมกับปัดฝุ่นตามตัวออก
"เรารีบไปโปเกม่อนเซ็นเตอร์กันดีกว่านะ"
"นั่นสิ รีบไปที่โปเกม่อนเซ็นเตอร์กันเถอะรีน่า"
"อืม น..นายก็มาด้วยสิ" รีน่าขานรับแต่ก็ไม่ลืมอีกคนที่มาด้วยกัน เฮ้อ... สุดท้ายเธอก็ยอมรับเขาจนได้
"..." ซิลเวอร์มองหน้าเหมือนเชิงว่าโอเค พร้อมกับล้วงกระเป๋ากางเกงเดินตามรีน่า และโคโตเนะทันที ว่างๆ เขาน่าจะไปซื้อกระเป๋ามาบ้างดีกว่าแฮะ
- โปเกม่อนเซ็นเตอร์ -
"อ้าว… โคโตเนะ... เจอรีน่ายัง?" เสียงของฮิบิกิที่กำลังนั่งรออยู่ในโปเกม่อนเซ็นเตอร์เอ่ยปากถามโคโตเนะที่กำลังดิ่งตรงมาหาเขา
"เจอแล้วล่ะ แถมเจออีกคนที่มากับรีน่าด้วย = =" โคโตเนะรีบนั่งลงข้างๆ พร้อมกับเบะปากราวกับไม่พอใจ ฮิบิกิที่ได้ยินแบบนั้นก็ร้องเสียงหลง
"ห๊า? ผู้หญิงหรือผู้ชาย?"
"ผู้ชาย รู้สึกจะชื่อซิลเวอร์นะ"
"ชื่อแปลกชะมัด"
"อ้าว! ฮิบิกิก็อยู่ด้วยเหรอ" รีน่าที่เดินตามหลังโคโตเนะโพล่งขึ้นมา เธอรีบนั่งลงตรงข้ามกับฮิบิกิพลางวางกระเป๋าลงบนตักนิ่ม
"ไงรีน่า! นั่นใช่คนที่ชื่อซิลเวอร์ใช่มะ?" ฮิบิกิชี้ไปทางชายผมแดงที่กำลังนั่งลงข้างรีน่าเพื่อนสาวอีกคนของเขา ก่อนที่คนที่ถูกเรียกชื่อจะเงยหน้าขึ้นมอง
"..."
"ช..ใช่แล้วล่ะ" รีน่าตอบกลับพลางเหลือบมองคนข้างๆ ที่กอดอกทำหน้าเก๊กใส่โคโตเนะและฮิบิกิ
'คนละบุคลิกเลยแฮะ'
ระหว่างที่กำลังนั่งคุยเล่นกันอยู่นั้น ฮิบิกิก็โพล่งทักถามขัดรีน่าและโคโตเนะที่กำลังสนทนากันขึ้นมา "นี่รีน่า ปกติเธอชอบทำอาหารมั้ย?"
"เอ๊ะ? ก็ทำบ้างน่ะ แต่ไม่ถึงกับชอบหรอกนะ ทำไมเหรอ?" รีน่ารีบเซหันมาตอบ
"..."
"ฉันอยากกินฝีมือของรีน่า!" ฮิบิกิตะโกนร้องบอกเสียงดัง โดยที่โคโตเนะก็พยักหน้าเห็นชอบด้วย ซึ่งรีน่าที่ได้ฟังนั้นก็เผลอทำสีหน้าครุ่นคิด
"แต่ว่า... ไหนๆ ก็อยู่ในโปเกม่อนเซ็นเตอร์แล้ว..."
รีน่าที่กำลังจะบอกเหตุผล ก็สังเกตเห็นสีหน้าของโคโตเนะและฮิบิกิที่เอาแต่มองไปยังคนข้างๆ เธอ ซึ่งเธอเองก็หันไปมองตามทันที จนเห็นบรรดาสาวๆ มากมายหลายตากำลังจับจ้องมาที่ซิลเวอร์เพียงคนเดียวด้วยแววตาหยาดเยิ้ม
"ข..เข้าใจแล้ว... จะทำให้กินก็ได้"
"แต่ฉันไม่แน่ใจว่าจะทำอร่อยหรือเปล่านะ อย่ามาว่ากันทีหลังล่ะ" รีน่าบอกอย่างแผ่วเบา เธอลุกขึ้นแล้วสะพายกระเป๋าเตรียมตัวจะไปโปเกมาร์ทเพื่อซื้อของมาทำอาหารเย็นวันนี้
"แน่นอน! งั้นไปรอที่ห้องนะ!"
"เฮ้อ... เอ๊ะ? น..นายไม่ไปเหรอ?" รีน่าถอนหายใจ ก่อนจะตกใจที่ยังคงเห็นซิลเวอร์ยืนอยู่ข้างเธอไม่ไปไหน
"... ฉันจะไปช่วยเธอถือของ"
“คนดีจังเลยนะ จะลืมเรื่องที่ทำเมื่อตอนเย็นไปแล้วกัน” รีน่าเอ่ยแซว แต่ก็ไม่วายโดนเขาเข้าไปดึงแก้มราวกับให้เธอเงียบปาก “ข..ขอถอนคำพูดเมื่อกี้เลย!!!”
- โปเกมาร์ท -
"อืม... จะทำอะไรดีนะ หัวข้อก็ไม่มีให้ด้วยสิ" รีน่าที่ยืนอยู่หน้าแผนกเนื้อทำสีหน้าครุ่นคิด เธอไม่รู้ว่าฮิบิกิและโคโตเนะชอบทานแบบไหน และไม่รู้ว่าควรทำอะไรถึงจะดีด้วย แถมเพิ่งรู้จักกันใหม่ๆ พวกเขาแพ้อะไร หรือชอบอะไรเป็นพิเศษก็ไม่รู้ หรือจะทำของง่ายๆ อย่างแกงกะหรี่ดีนะ?
'วานิ๊!'
"มีอะไรเหรอวานิโนโกะ?"
'วานิ๊ วานิ >-<' วานิโนโกะยื่นกล่องขนาดเล็กสีเหลืองมาให้เธอ ซึ่งพอเธอหยิบขึ้นมาดูนั้นก็เผยรอยยิ้มทันที
"ขอบใจนะวานิโนโกะ ฉันคิดออกแล้วล่ะว่าจะทำอะไรกินดี พวกเราเนี่ยมีความคิดเหมือนกันดีนะ"
'วานิ๊~' วานิโนโกะทำท่าทางดีใจเมื่อได้รับคำชม และถูกลูบหัวอย่างเอ็นดู
"นี่ซิลเวอร์ ฉันวานนายช่วยไปเอาโพชั่นให้ได้มั้ย? เอาแค่ 5 ขวดพอ" รีน่าหันไปบอกซิลเวอร์ที่ยืนอ่านหนังสืออยู่ด้านหลัง เขาที่ได้ยินก็พยักหน้ารับ
"ขอบใจนะ!" ร่างบางเผยรอยยิ้มน่ารักใส่ร่างสูง
"เฮ้อ... ยัยนี่รู้สึกคุ้นหน้าชะมัด" ซิลเวอร์พูดขึ้นมา เขาเดินไปยังทางซุ้มยาทันทีหลังจากที่รีน่าเดินออกห่างไป ก่อนจะหยิบโพชั่นขึ้นมาตามจำนวนที่เธอสั่ง
"หรือว่าเราคิดไปเอง..."
ครืด... ประตูเปิดพร้อมกับชายหนุ่มในชุดยูนิฟอร์มตัวอาร์
"หืม?" ซิลเวอร์หันไปมองเสียงเปิดประตู ก่อนจะรีบหันหลังหลบคนที่เพิ่งเข้ามาในโปเกมาร์ทใหม่ เขาเซแอบมองชายหนุ่มปริศนาที่มีพฤติกรรมแปลกๆ ทันที
"หัวหน้าครับ เราเจอเด็กคนนั้นแล้วครับ"
"อย่างที่หัวหน้าบอก เธออยู่ที่โจโตแล้ว..."
ประโยคของชายหนุ่มปริศนาทำให้ซิลเวอร์เอะใจรีบมองตามทันที จนพบว่าเขากำลังจับจ้องไปที่รีน่าที่ยืนเลือกวัตถุดิบอยู่ ซิลเวอร์ยืนนิ่งเพื่อรอฟังบทสนทนา แต่กลับกลายเป็นว่าบทสนทนานั้นจบลงอย่างรวดเร็ว และทำให้เขาไม่ได้รู้อะไรเพิ่มเติมด้วย
"รับทราบครับ" เสียงสนทนาจบลง พร้อมกับที่ชายหนุ่มในชุดยูนิฟอร์มตัวอาร์เดินออกไป
"เจ้าพวกนั้น... ทำไม..." ซิลเวอร์เลิกแอบฟังการสนทนา เขากลับมาทำสีหน้าครุ่นคิด เพราะชายหนุ่มปริศนาที่เขาเห็นเป็นหนึ่งในแก๊งร็อคเก็ตที่กำลังมีอิทธิพลในด้านไม่ดีของเขตโจโตในตอนนี้
"แอบตามไปดีมั้ยนะ"
"นายจะไปไหนน่ะ?" ซิลเวอร์หันกลับมาตามเสียงเรียก จนเจอกับรีน่าที่ถือตะกร้าเตรียมจะไปจ่ายเงิน
"ม..ไม่มีอะไร"
"นี่นายเป็นอะไรหรือเปล่า? เห็นหน้าเครียดๆ" รีน่ายื่นหน้ามองซิลเวอร์ทันทีที่เห็นว่าเขารีบเดินมาอยู่ข้างๆ แล้วแย่งตะกร้าไปถือแถมยังก้มหน้าเครียด
"ก็นิดหน่อย… ไม่ต้องมาสนใจหรอก"
- โปเกม่อนเซ็นเตอร์ -
"รีน่ากลับมาแล้วเหรอ!" โคโตเนะร้องทักทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตู (ความหิวทำได้ทุกอย่างแม้กระทั่งทำให้ประสาทหูฟังดีขึ้น)
"กลับมาแล้วล่ะ เดี๋ยวรีบทำให้กินนะ" รีน่าเอ่ยตอบเพื่อนสาวที่วิ่งมาหาเธอถึงหน้าประตู ในขณะที่เธอก็กำลังถอดรองเท้าบูทสีน้ำตาลทองออก
"อือ เข้าใจแล้ว!"
"รีบๆ ทำเถอะ ฉันจะตายแล้ว T-T" เสียงโอดโอยของฮิบิกิดังขึ้น
"อดทนรออีกหน่อยนะ ฉันจะรีบทำให้ละกัน" รีน่ายิ้มเจื่อนกับสภาพของฮิบิกิที่ราวกับคนอดอยาก ก่อนที่เธอจะหันไปหาซิลเวอร์ที่กำลังถือถุงข้าวของให้อยู่
"นี่ส่งของมา แล้วก็ช่วยดูแลโรคอนและโอตาจิด้วยนะ"
"อืม…" สายตาคมเหลือบมองรีน่าที่คว้าถุงไปยังห้องครัว ส่วนตัวเขาก็เพียงแค่ขานรับแล้วพาโปเกม่อนของเขาและเธอไปยังห้องนั่งเล่น
.
.
.
"นายอยู่กับรีน่าได้ไง?" ฮิบิกิถามซิลเวอร์ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา
"... ทำไมฉันต้องบอกนายด้วย" ซิลเวอร์ตอบปัดเลี่ยงความจริงที่เขาต้องการเดินทางกับเธอ ก่อนจะเปิดหนังสือหน้าถัดไป
"แล้ววานิโนโกะตัวนี้ นายได้มาจากไหน?"
"..."
"นี่นาย! พูดหน่อยสิ!!!"
"..."
'เย็นชาชะมัด -3-' ฮิบิกิและโคโตเนะต่างคิดทันทีแล้วถอนหายใจกับความหน้าตายของอีกฝ่ายที่อ่านหนังสือไม่รู้ร้อนรู้หนาว ก่อนที่ฮิบิกิจะถามขึ้นมาอีกครั้ง
"แล้วนายก็จะเดินทางไปกับรีน่าสินะ"
"ก็ประมาณนั้น..." ซิลเวอร์ใช้หางตามองฮิบิกิที่ถามขึ้นมาพลางที่เขาก็ตอบไปด้วย
'โร~'
"..." ซิลเวอร์หยิบแปรงหวีอันโตขึ้นมาแปรงขนให้โรคอนอย่างนุ่มนวล จนโคโตเนะที่มองอยู่เริ่มสงสัย
"โปเกม่อนตัวนี้ จริงๆ แล้วเคยเป็นของนายหรือเปล่า?"
"โรคอนเป็นของยัยนั่น"
"แล้วทำไมนาย..." โคโตเนะพูดขึ้นมาพร้อมกับลูบจิโคริต้าของตนที่มานั่งบนตัก ก่อนที่เสียงของฮิบิกิจะดังขัดขึ้นมา "โคโตเนะ! โปเกม่อนตัวนี้มาจากไหนเนี่ย!" ฮิบิกิชี้ไปที่โอตาจิที่กำลังเล่นกับวานิโนโกะ
"รีน่าจับมาน่ะสิ น่ารักใช่ไหมล่า~"
"น่ารักๆ มันจะน่ารักมาก... ถ้ามันไม่เล่นสัมภาระฉัน!" พูดพลางก็โชว์หลักฐานให้โคโตเนะดู
"อะแฮะๆ เดี๋ยวฉันเก็บให้นะ"
"นี่ทุกคน! ข้าวเสร็จแล้วน้า~!" เสียงของรีน่าที่ตะโกนออกมาจากห้องครัวดังขึ้น ฮิบิกิและโคโตเนะต่างก็หูกระดิกต่อเสียงนั้น
ฟิ้ววว!! โคโตเนะและฮิบิกิไม่รอช้ารีบวิ่งไปทันที
"แกงกะหรี่ล่ะ! น่ากินจัง~" โคโตเนะพูดขึ้นมา เมื่อได้เห็นหม้อใบโตที่ตั้งอยู่กลางโต๊ะ ก่อนที่เธอจะรีบไปนั่งรอรีน่าแจกจ่ายข้าวให้เธอ
"ไม่รู้ว่าทานอะไรได้มั้ง ก็เลยทำแกงกะหรี่น่ะ"
"..."
"อร่อยสุดยอด!" ฮิบิกิพูดพลางยกนิ้วมาให้รีน่าได้เห็น ซึ่งรีน่าก็ยิ้มตอบขอบคุณ
"เดี๋ยวฉันไปให้เจ้าพวกนั้นก่อนนะ กินกันไปก่อนได้เลย" รีน่าบอกทุกคนที่ยังคงกินอยู่ ก่อนจะเดินไปหาพวกวานิโนโกะที่จับกลุ่มรอกัน “นี่ของพวกเธอนะ”
"อร่อยมั้ยทุกคน" รีน่าถามขึ้นทันทีที่เห็นว่าทุกตัวเริ่มกินกันแล้ว
'โร!'
'โอ๊ตะ!'
'วานิ๊ > <'
'จิ๊ โค๊!'
'ฮิ๊โนนน'
"ดีจังเลย งั้นฉันไปกินก่อนนะ ถ้าอยากกินอีกก็มาบอกล่ะ" เธอยิ้มตอบแล้วลุกขึ้นยืน เพื่อไปถอดผ้ากันเปื้อนแขวนไว้ในห้องครัวแล้วเดินมานั่งที่โต๊ะ ซึ่งโคโตเนะเห็นแบบนั้นก็ทักถามขึ้นมา
"ให้เสร็จแล้วเหรอรีน่า"
"อ..อืม"
"งั้น... ฉันขอเพิ่มอีก >w<"
"ได้สิ" รีน่าหัวเราะขบขันกับความกินจุของโคโตเนะ เธอตักข้าวให้ตัวเองและโคโตเนะ ก่อนจะตกใจกับจานที่ยื่นมาตรงหน้าอีกใบนึง
"...มองอะไรล่ะ? ฉันขอเพิ่ม"
"เอ่อ... ก็ตกใจที่นายขอน่ะ" รีน่าตอบพลางยื่นมือรับจานข้าวของซิลเวอร์เพื่อมาตักข้าวเพิ่ม
"หึ"
"นี่รีน่า ทำไมเธอถึงออกเดินทางเหรอ?" ช่วงเวลาที่รีน่ากำลังตักข้าวให้ซิลเวอร์เพิ่มนั้น ฮิบิกิก็ถามขึ้นราวกับหาหัวข้อคุยกันระหว่างกิน
"เอ๊ะ? ฉันแค่อยากเป็นเหมือนพี่น่ะ ไม่มีเหตุผลอะไรพิเศษหรอก"
"แค่นั้นเองเหรอ!" โคโตเนะทำสีหน้าตกใจเมื่อได้รู้เหตุผลของรีน่า ในขณะที่ฮิบิกิก็พยักหน้าเหมือนเข้าใจ
"ก็ไม่มีเหตุผลอะไรพิเศษจริงๆ นี่นา! ฉันมีพี่เรดเป็นไอดอลตั้งแต่ยังเด็กแล้วน่ะ"
"นี่เธอ... เป็นน้องสาวของเรดเหรอ?" ซิลเวอร์รีบหันมาถามทันที หรือว่าบางทีที่เขาคุ้นหน้าเพราะว่าหน้าเธอคล้ายกับเรดหรือเปล่า?
"ช..ใช่ มันทำไมล่ะ?"
"ก็เปล่า..."
"แล้วนายล่ะ! ทำไมถึงออกเดินทาง แถมยังจะมาร่วมเดินทางกับรีน่าด้วย" ฮิบิกิรีบหันมาถามซิลเวอร์ ซึ่งโคโตเนะและรีน่าต่างก็อยากได้ยินคำตอบของชายคนนี้
"... แค่จะจัดการใครบางคน"
"เขาคือ...!" ฮิบิกิที่ได้ยินคำตอบก็หวังจะถามต่อ ถ้าไม่ถูกรีน่าส่ายหน้าไม่ให้ถามมากไปกว่านี้ เขาที่เห็นแบบนั้นก็ยอมเงียบ
รีน่ารีบเปลี่ยนบรรยากาศมาถามโคโตเนะทันที "แล้วโคโตเนะล่ะ? ฉันเดาว่าคงเดินทางเพื่อรวบรวมข้อมูลให้ด็อกเตอร์ใช่มั้ย?"
"ถูกต้องแล้วค่ะ! ฉันออกเดินทางเพื่อรวบรวมข้อมูลที่ด็อกเตอร์อยากได้ทั้งหมด"
'ช่างเป็นผู้ช่วยที่ดีจริงๆ' รีน่าและฮิบิกิต่างพยักหน้าซาบซึ้งในหน้าที่ของโคโตเนะ
"แล้วนายล่ะฮิบิกิ?"
"หืม? ฉันเหรอ... ฉันแค่ออกเดินทางแก้เบื่อเท่านั้นแหละ"
"ปกติฮิบิกิเค้าเอาแต่เล่นเกมในห้องน่ะ" โคโตเนะที่เห็นสีหน้ามึนของรีน่าก็รีบอธิบายเพิ่มเติมทันที รีน่าเองก็พยักหน้าให้กับคำอธิบาย
"งั้นเหรอเนี่ย... จะว่าไปทุกคนก็มีเหตุผลไม่เหมือนกันเลยเนอะ!"
- ตกดึก -
"ครอกกก~ ฟรี้~ =-="
ท่ามกลางห้องที่มีเสียงละเมอของฮิบิกิดังนั้น ซิลเวอร์ที่นอนอยู่เตียงข้างๆ ก็ลุกขึ้นมานั่ง เขามองรอบๆ ห้องที่มืดไปแล้วก่อนจะลุกขึ้นยืนเดินมาที่ระเบียง
"...เฮ้อ" ซิลเวอร์ที่นอนไม่หลับเพราะมัวแต่คิดถึงแก๊งร็อคเก็ตถอนหายใจออกมา
รีน่าที่อ่านหนังสืออยู่บนเตียงมองซิลเวอร์ที่ลุกออกไปยืนที่ระเบียง ก่อนที่เธอจะรีบลุกตามไป "นอนไม่หลับเหรอ... นายอะ?" เธอถามขึ้นมา
"...ก็ประมาณนั้น" ซิลเวอร์ตอบพลางหันมามองเธอที่เดินมาอยู่ข้างๆ
"แล้วเธอล่ะ?"
"กังวลเรื่องส่วนตัวนิดหน่อย จริงสิ... นายจำที่คุยกันตอนเย็นได้มั้ย?"
"..." เขาพยักหน้าให้กับเธอ
"ที่จริงแล้ว... ฉันหนีพี่เรดมาเขตโจโตน่ะ" รีน่าพูดพลางเงยมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดาวมากมาย ซิลเวอร์ที่ได้ฟังนั้นก็พูดเสียงเรียบ
"จะไม่ขอถามเหตุผลแล้วกัน"
"ขอบใจนะ ฉันอยากบอกนายที่จะมาเป็นเพื่อนร่วมเดินทางให้รู้ไว้น่ะ"
"... เธอดูไว้ใจคนแปลกหน้าง่ายจังนะ"
"ฮ่ะๆ มันก็จริงอย่างที่นายพูดนั่นแหละ ฉันเนี่ยไว้ใจคนง่ายดีนะ" รีน่าหัวเราะขบขันแก้บรรยากาศตึงเครียด แล้วหันมายิ้มโชว์ฟันเรียงสวยให้กับชายหนุ่มที่ยืนมอง เขาเองก็ถอนหายใจแล้วหันกลับไปมองวิวเหมือนเดิม
"..."
"ฉันไปนอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์ล่ะ" รีน่าหันหลังกลับเพื่อเตรียมตัวนอน แต่ก็ไม่ลืมที่จะโบกมือเป็นเชิงบอกเขา
ครืดด...
"ราตรีสวัสดิ์ยัยเบ๊อะรีน่า..." ซิลเวอร์เอ่ยเสียงเบา หลังจากที่รีน่าเดินกลับเข้าไป เขาเงยขึ้นมองดวงดาวมากมายอีกครั้ง ก่อนจะเผยยิ้มออกมา 'ช่วยไม่ได้สินะ'
- รุ่งเช้า -
แก็ง! แก็ง! เสียงกระทะที่กระทบกับโลหะดังขึ้นในห้องนอน โคโตเนะที่ได้ยินก็รีบคว้านหาหมอนอีกใบเพื่อนำมาปิดหู
"โอ๊ย! หนวกหู = ="
"ตื่นได้แล้วนะ เช้าแล้วจะนอนกันไปถึงไหน" รีน่าที่ทำตัวเหมือนแม่ที่ดี(?) ปลุกทั้งสามคนที่ยังขี้เซาอยู่ใต้ผ้าห่ม
"โถ่รีน่า! ขออีกห้านาทีนะ"
"อืม... เสียงดังชะมัด..." ซิลเวอร์ที่กลิ้งตัวคว้านหาบางสิ่งที่จะเป็นตัวบ่งบอกเวลาให้กับเขา เงยหน้ามองตัวเลขในโปเกเกียก่อนจะชะโงกหน้าออกมาบอกรีน่าที่นั่งอยู่บนเตียงข้างๆ
"เธอทำบ้าอะไรเนี่ย เพิ่งหกโมงเอง..."
"ออกเดินทางแต่เช้า จะทำให้ร่างกายสดชื่นนะ!"
"แล้วแต่เธอเถอะ... ฉันขอนอนต่อ"
"นี่! ...ฉันไปเตรียมข้าวเช้าก่อนก็ได้" รีน่าเผลอทำแก้มป่องทันที เธอลุกเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ทั้งสามคนนอนขี้เซาอย่างช่วยไม่ได้
แอด... ปัง!
"รีน่าเนี่ย เหมือนแม่เลยอ่ะ = =" โคโตเนะรีบยันตัวนั่งบนเตียงแล้วบิดเนื้อบิดตัวไปมาพอแก้ซึม
"นั้นดิ นึกถึงแม่ขึ้นมากะทันหัน"
"งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนละกัน พวกนายก็อยู่นี่แหละ = =" โคโตเนะหันมาบอกพลางคว้าเอาเสื้อผ้าและผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำ
หลังจากที่โคโตเนะเข้าไปในห้องน้ำได้ไม่นาน ฮิบิกิก็หันมาถามซิลเวอร์ที่นั่งอยู่บนเตียง "นายคิดจะออกเดินทางกับรีน่าสินะ?"
"แล้วนายล่ะ? แต่ฉันรู้สึกเหมือนนายจะเคยถามฉันเรื่องนี้แล้วนะ" ซิลเวอร์ไม่ตอบแต่ดันถามคำถามใส่ฮิบิกิ
"ฉันอาจจะออกเดินทางคนเดียว..."
"ว่าแต่นายยังไม่ตอบฉันเลยนะเว้ย!" ฮิบิกิเข้าไปกระชากคอเสื้อซิลเวอร์ทันทีที่เจ้าตัวลุกขึ้นมานั่ง
ซิลเวอร์เดินออกมาจากห้องทันทีเมื่อฮิบิกิเริ่มโวยวายเสียงดัง เขาเดินมานั่งที่โซฟากลางห้องก่อนจะรู้สึกถึงโซฟาที่ยุบลงข้างๆ
"ม..มีอะไรหรือเปล่า?"
"ก็เปล่านิ..."
บรรยากาศเริ่มเงียบลง ทำให้ร่างบางเริ่มไม่ชอบความเงียบที่ต่างคนต่างแข่งกัน... ก่อนที่เธอจะคว้ารีโมตเปิดทีวีดูระหว่างรอโคโตเนะและฮิบิกิ
"ไม่มีอะไรให้ดูนอกจากข่าวหรือไงกันนะ"
'ตอนเช้ามันก็ต้องข่าวสิ - -*' ซิลเวอร์เหลือบมองคนข้างๆ ที่นั่งบ่นพึมพำ ก่อนที่เขาจะก้มลงอ่านหนังสือในมือต่อ
หลายนาทีต่อมา...
"พวกฮิบิกิช้าจังเลย... เดี๋ยวข้าวก็เย็นหมด" เสียงบ่นของรีน่าดังทั่วห้องนั่งเล่น หลังจากที่ซิลเวอร์ลุกไปอาบน้ำได้ไม่นานนัก
เฮ้อ... เธอรอจนเบื่อแล้วนะ...
"ต่อไปเราต้องไปที่ไหนกันนะ หนีออกมาแต่ไม่ได้วางแผนเนี่ยนะรีน่า~"
"บ่นอะไรของเธอ" ใบหน้าเรียวคมของซิลเวอร์โผล่มาให้เธอเห็นจนเธอสะดุ้งตกใจทันที ทำไมชอบวาร์ปไปวาร์ปมานะ!!! ก่อนที่เสียงใสของโคโตเนะจะดังตามมา
"รีน่า~ ฉันมาแล้ว~ มัวแต่เก็บของเพลินเลย"
.
.
.
"เจอกันที่คิเคียวละกันดีมั้ย?" ฮิบิกิพูดขึ้นมาในระหว่างทานข้าวเช้า ซึ่งโคโตเนะก็พยักหน้าเห็นชอบตาม
"ก็ได้นะ ยังไงก็เป็นยิมแรกอยู่แล้ว"
กึก...
'ยิมงั้นเหรอ?' รีน่าตกใจกับคำพูดของโคโตเนะทันที ก่อนที่เธอจะเท้าคางคิดอย่างหนัก 'พี่เรดก็เคยมาที่นี่ด้วยเนี่ยสิ หวังว่าพวกเขาจะไม่รู้จักฉันนะ'
"นี่เธอเป็นอะไรรึเปล่า? เหงื่อพลั่กเลย" เสียงเรียบนุ่มของซิลเวอร์ทำให้รีน่าเงยหน้าขึ้นไปมอง ก่อนที่เธอจะยิ้มแหย่ๆ ให้กับเขา 'เป็น... เป็นแน่!'
"ป..เปล่าไม่มีอะไร..." รีน่าว่าพลางนึกอยากจะโขกหัวตัวเองลงบนโต๊ะหลายๆ ที ก่อนจะเงยหน้ากับเสียงของเพื่อนสาวที่ลุกขึ้น
"งั้นฉันไปก่อนนะรีน่า ด็อกเตอร์เค้าวานให้ฉันไปทำธุระน่ะ!"
"อ..อืม แล้วเจอกันนะโคโตเนะ" รีน่าขานรับพร้อมกับมองเพื่อนสาวอย่างโคโตเนะที่กำลังเดินไปหาจิโคริต้าตัวน้อยที่รอเพื่อนสาวเธออยู่
"งั้นฉันไปด้วย!" ฮิบิกิรีบตะโกนบอกโคโตเนะพร้อมกับรีบวิ่งไปหา แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันมาบอกรีน่าที่นั่งอึ้งๆอยู่
"แล้วเจอกันนะ!"
"อ..อืม แล้วเจอกันฮิบิกิ" รีน่าเอ่ยตอบ
"อ..อะไรกัน... เฮ้อ~ สุดท้ายก็ไปกันหมดเลย"
"ใครบอก ยังเหลือฉันอยู่คนนึง" ซิลเวอร์ที่ยังคงนั่งกินอยู่หันมาบอกรีน่าที่นั่งข้างๆ เขา
"อ..เอ๊ะ? นี่นายไม่ได้ไปกับเขาหรอกเหรอ?" รีน่าหันมาตามเสียงพลางเอะใจ เธอนึกว่าเขากินเสร็จแล้วออกไปตั้งนานแล้วน้า?
"... ก็เคยบอกแล้วไง ว่าเราจะออกเดินทางพร้อมกัน"
"...น..นั่นสินะ แต่... ติดใจฝีมืออาหารฉันละสิ~" รีน่าว่าพลางเอานิ้วเรียวเข้าไปจิ้มแก้มของซิลเวอร์อย่างนึกสนุก เมื่อเห็นเขากินอย่างเอร็ดอร่อย ซิลเวอร์เพียงแค่เหลือบมองเธอก่อนจะหันกลับมาแล้วนั่งนิ่ง
"งั้นพวกเราออกเดินทางเลยละกันนะ"
"ไปกันเถอะโรคอน! กลับมาก่อนนะเทียน่า" รีน่าหันไปคว้าโปเกบอลมาเก็บโอตาจิ ก่อนจะเดินไปเอากระเป๋าสะพายข้างที่ตั้งไว้บนโซฟา พร้อมกับที่ซิลเวอร์ก็ลุกขึ้นเดินไปหาวานิโนโกะเช่นกัน
"วานิโนโกะไปกันเถอะ"
- โยชิโนะทาวน์ -
"ว่าแต่... คิเคียวไปยังไงกันนะ?"
รีน่าที่เดินออกมาจากโปเกม่อนเซ็นเตอร์เรียบร้อยแล้วนั้น หันมองซ้ายขวาหาทางออกจากเมืองนี้ ก่อนที่จะมีเสียงของหญิงแก่ร้องเรียกไว้ "เดี๋ยวก่อนพวกหนู!"
"?" รีน่าหันมาตามเสียงเรียก จนพบกับคนอายุสูงวัยกำลังเดินเข้ามาใกล้
"หนูชื่อรีน่าใช่มั้ย?"
"ค่ะ ม..มีอะไรหรือเปล่าคะ?"
"...?" ซิลเวอร์ล้วงกระเป๋าเอียงคองงมองสิ่งที่คุณยายถือไว้ในมือ
"มีคนฝากสิ่งนี้มาให้น่ะ" คุณยายว่าพลางยื่นถุงกระดาษให้รีน่า รีน่าอ้ำๆ อึ้งๆ แต่ก็รับมาแต่โดยดี แล้วก้มหัวขอบคุณคนแก่ที่ยืนยิ้มให้เธอ
"ขอตัวก่อนนะจ๊ะ" คุณยายว่าพลางก็หมุนตัวกลับเดินไปยืนแถวๆ บ้านหลังนึง
"ข้างในถุงนั่นมีอะไร?" ซิลเวอร์เดินเข้ามาใกล้รีน่าที่นั่งลงล้วงเข้าไปในถุงกระดาษ
"กรี๊ด! รองเท้าบูทใหม่ล่าสุดที่ฉันอยากได้ล่ะ!" เธอร้องเสียงหลงดีใจ มือบางรีบถอดรองเท้าบูทคู่เก่าสีน้ำตาลทองใส่ถุงกระดาษ พร้อมกับเอารองเท้าบูทสีขาวล้วนมาใส่แทน
"ใครใจดีซื้อมาให้กันนะ~" คนตัวเล็กมองรองเท้าบูทสีขาวอย่างมีความสุข ก่อนจะหยิบรองเท้าบูทคู่เก่าใส่ถุงแล้วโยนทิ้งใส่ถังขยะ
'ดีจังเลยที่ได้มาฟรี ว่าจะไปซื้อมาอยู่แล้ว... แถมคู่เก่าก็คับแล้วด้วย'
รีน่ารีบลุกขึ้นเดินออกไปจากโยชิโนะทาวน์ทันที เมื่อเห็นว่าชายผมแดงเดินไปไม่รอเธอแล้ว "นี่! รอด้วยสิ~"
"เอาล่ะเรียบร้อย... ที่งี้ก็รู้พิกัดที่เธออยู่ตลอดเวลาแล้ว..."
ตรงพุ่มไม้ใกล้บ้านคุณยายที่ได้ให้รองเท้ากับรีน่านั้น ก็มีกลุ่มคนปริศนาจ้องมองรีน่าและซิลเวอร์อยู่ หนึ่งในพวกเขาลดกล้องที่ถือแล้วพูดขึ้นมา
"อย่างที่ท่านอพอลโลได้บอกมาเลย ได้งานง่ายดีจริงๆ พวกเรา"
"อย่าพูดชื่อเจ้านั้นให้ฉันได้ยิน" หนึ่งในกลุ่มพูดเสียงเย็นชา เขาลดหนังสือที่เอามาบังหน้าแล้วใช้หางตามองไปยังคนที่พูดประโยคถึงอพอลโล
"ข..ขออภัยค่ะท่านแลนด์!"
"เอาล่ะ ตามไปจนกว่าจะถึงเมืองคิเคียวซะพวกนาย" คนชื่อแลนด์เอ่ยเสียงเรียบ เขายันลุกขึ้นยืน พลางก้มลงมองลูกน้องสองคนที่พยักหน้าให้
"ล..แล้วท่านแลนด์จะไปไหนเหรอครับ" หนึ่งในลูกน้องเอ่ยถาม เมื่อเห็นเขากำลังเดินออกห่าง
"ฉันก็มีงานที่ต้องทำ ได้เรื่องอะไรก็บอกเจ้านั่นแล้วกัน"
"ไม่ได้นะคะ! อยู่กับพวกเราอีกสักหน่อยเถอะค่ะท่านแลนด์!" ลูกน้องสาวคว้าขาแลนด์ไว้ พร้อมกับลูกน้องชายก็ช่วยด้วย นี่เป็นงานแรกของพวกเขา ถ้าเกิดทำพลาดละก็… พวกเขาคง…
"พวกนายนี่มัน เข้าใจแล้ว! ฉันจะอยู่ด้วยก็ได้!"
ความคิดเห็น