คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 ร่วมเดินทาง
ร่วมเดินทาง
"ม..มีอะไรหรือเปล่าคะ? ถ..ถ้าไม่มีขอทางได้หรือเปล่า... อือ!"
รีน่าที่โดนใครที่ไหนไม่รู้ลากมาในมุมลับตาคน เงยหน้ามองคนที่ยังคงจ้องหน้าเธออยู่ หน้าเธอมีอะไรติดหรือไง? แต่หน้าของคนๆ นี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนเลยแฮะ?
เหมือนเคยเห็นที่คันโต... จะว่าไปเขาคนนี้ก็พูดว่าโชคดีที่เจอคนคันโตนี่นา?
"ถ้าไม่มีก็คงไม่ลากเธอมาถึงนี่ รู้หรือเปล่า?"
'ฮือ... ถ้ามีก็ช่วยคุยทีเถอะ ยืนจ้องหน้ามาเกือบ 10 นาทีแล้วนะ ;-;'
รีน่าแอบร้องไห้ในใจ ตั้งแต่เขาพาเธอมาอยู่ในที่ลับตาคนก็เอาแต่จ้องหน้าไม่พูดไม่จาเลยสักนิด เอาจริงๆ เธอควรหาทางหนีไม่ใช่ตามน้ำเขานะเนี่ย!
'วานิ!' เสียงเรียกของวานิโนโกะดังทันทีขัดบรรยากาศที่อึดอัด (นี่วานิทนไม่ไหวแล้วนะ!) เรียกความสนใจให้กับชายผมแดงที่ยังคงจ้องร่างบางที่กอดวานิโนโกะแน่น
"เห... วานิโนโกะงั้นเหรอ" เขาเผยรอยยิ้ม ก่อนที่มือเรียวจะหยิบวานิโนโกะออกมาจากอ้อมอกของรีน่า
"เจ้าเนี่ย... ฉันขอละกัน"
"เอ๊ะ?" รีน่าเอียงคอมึนทันทีที่เขาพูดจบ ขอ? ขอวานิโนโกะไปทำไม? หรือว่าเขาตั้งใจจะมาขโมยวานิโนโกะไป! และแน่นอนมันเป็นจริง... ชายผมแดงวิ่งหนีเธอไปไกลแล้ว!
"ย..หยุดนะ!"
ชีวิตใหม่ในเขตโจโตคงไม่สงบสุขซะแล้วสิ
- ถนน 29 -
"ย..หยุดนะ! เอาวานิโนโกะคืนมา!"
เสียงตะโกน เสียงไล่ตาม ดังก้องภายในผืนป่าของถนน 29 โดยมีชายผมแดงวิ่งหนี และหญิงผมประบ่าเป็นคนวิ่งไล่ตาม
'จะวิ่งเร็วไปไหนกันเนี่ย' รีน่าแอบคิดในใจ ในขณะที่กำลังวิ่งตามชายตรงหน้าที่กำลังทิ้งระยะห่างเรื่อยๆ อ๊ากกก! ขาเธอก็สั้นเหลือเกิน!
"แฮ่ก... ย..หยุดสิ!"
"เห~ ฉันอุตส่าห์ขอดีๆ เลยนะ" ชายผมแดงตอบกลับมาพร้อมกับกระโดดขึ้นเนินสูง เพื่อทิ้งระยะห่างของเขาและเธอให้มากขึ้นกว่าเดิม
ไหนพฤติกรรมที่บอกว่าขอดีๆ เล่า! ถ้าไม่ติดว่าหน้าตาหล่อ เธอล่ะอยากจะซัดหมัดใส่หน้าซักสองสามทีจริงๆ
"... ออกมาโรคอน!"
'โร!'
"พ่นไฟใส่เจ้าหัวขโมยนั่นเลย!" เสียงคำสั่งของรีน่าดังออกมา และแน่นอนว่าชายผมแดงรีบหันกลับมาดูทันที
'โร้~!'
"เฮๆ เอาจริงเหรอเนี่ย!" เขาหน้าซีดทันที ก่อนจะกระโดดหลบพร้อมกับหาที่กำบังจากไฟของโปเกม่อนโรคอนที่ยังคงพ่นไฟ
'วานิ~ วานิ๊!'
"แฮ่ก... หายไปไหนแล้วล่ะ?" รีน่าที่รีบวิ่งตามขึ้นมานั้น รีบมองหาชายผมแดงที่ยังคงไม่ปล่อยวานิโนโกะมาให้กับเธอ ก่อนจะค่อยๆ เดินหาไปพร้อมกับโรคอนที่กำลังเดินตาม
ถัดมาตรงชายผมแดงที่แอบอยู่ตรงพุ่มไม้ใกล้ๆ นั้น ก็เงยมองดูทิศทางการเดินของสาวร่างบาง ก่อนจะรีบก้มลงมองวานิโนโกะที่พยายามตะเกียกตะกายจะหนีห่างจากเขา
"..."
"ไฟแพ้น้ำ..."
"จริงด้วย! เสร็จฉันล่ะ..."
"... วา..วานิโนโกะ! น..นาย...?" รีน่าที่เดินหา จนกระทั่งสายตากลมโตของเธอเห็นวานิโนโกะที่ยืนนิ่ง และมองเธออย่างเศร้าๆ ทำไมวานิโนโกะมองเธออย่างนั้นล่ะ? แต่ไม่ทันไร คนที่เธอต้องจัดการและเอาวานิโนโกะคืนมาก็เดินมาพร้อมกับอุ้มวานิโนโกะไปกอด
"มาแบทเทิลกันดีกว่า"
"อ..เอ๊ะ?"
"ถ้าเธอชนะ ฉันจะคืนวานิโนโกะ แต่ถ้าเธอแพ้ละก็..."
"เธอต้องมาเดินทางกับฉัน แถมวานิโนโกะก็ต้องเป็นของฉันด้วย~"
"...ร..เรื่องแบบนั้น... น..นี่นายบังคับวานิโนโกะใช่มั้ย!" ประโยคเชิงบังคับของชายตรงหน้า ทำให้รีน่าชะงักและลังเลทันที นี่เขาจะมาไม้ไหนกันเนี่ย แล้วอีกอย่างถ้าเธอแพ้ เธอต้องเดินทางไปกับเขางั้นเหรอ!!! เอาจริงดิ! เธอไม่ยอมหรอกนะ เธอขอประกาศไว้ตรงนี้เลย!
"อย่าใส่ความกันสิ ออกจะสวยแท้ๆ"
"อึก..."
"ตกลงว่าไง~ อยากได้วานิโนโกะคืน หรือจะแบทเทิลเพื่อศักดิ์ศรีดี?" คำพูดยั่วโมโหของชายผมแดงดังก้องภายในหัว เธอจะเลือกอะไรดีล่ะ เธอจะยอมแพ้หรือไงกัน?! และแน่นอนว่า...
ไม่มีทาง!!! เพื่อศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิง และการเอาวานิโนโกะคืนมา!
"ตกลง! ฉันแบทเทิล!"
หลังจากที่ตกลงกันเรียบร้อยแล้วนั้น เธอก็เดินถอยหลังเพื่อสร้างระยะห่างไว้แบทเทิลกับชายผมแดงที่ยืนเท้าเอวอยู่ตรงหน้า เธอสูดหายใจเพื่อสงบสติก่อนจะเซหันไปหาโปเกม่อนของเธอ
"ช่วยหน่อยนะโรคอน"
'โร~'
"ไปเลยวานิโนโกะ" ชายผมแดงหันไปบอกโปเกม่อนที่มีท่าทีไม่เต็มใจนัก
'ว..วานิ...'
'บังคับวานิโนโกะแน่ๆ เจ้าคนใจร้าย!' รีน่าเผลอทำแก้มป่องราวกับไม่พอใจ เมื่อเห็นวานิโนโกะมีท่าทีลำบากใจ อีกทั้งยังเลิกลั่กไม่อยากแบทเทิลกับเธอ
"เอาล่ะ ฉันจะแสดงให้ดูว่าโปเกม่อนที่ดีมันเป็นยังไง"
"พูดจาอวดอ้างชะมัดเลย... โรคอนพุ่งชน!" รีน่าพูดขึ้นมา โรคอนที่ได้รับสั่งมาแล้วนั้นก็วิ่งตรงไปหาวานิโนโกะที่ยืนนิ่ง
"หลบการโจมตีนั่น แล้วเขม่นใส่ซะ"
'ว..วานิ!' วานิโนโกะกระโดดหลบได้อย่างเฉียดฉิว ก่อนที่จะเซหันไปทำหน้าตาดุดันใส่โรคอนที่กำลังมองอยู่ จนโรคอนที่กำลังมองอยู่นั้นก็เกิดออร่าสีน้ำเงินรอบตัว
'ลดการป้องกันเหรอ... ถ้าโดนบ่อยๆ ไม่ดีแน่เลย'
"โรคอนอย่าพยายามจ้องตาวานิโนโกะนะ"
'โร~' โรคอนพยักหน้าให้กับนายของตน
"เขม่นอีกรอบ" ชายผมแดงออกคำสั่งเดิมอีกครั้ง ซึ่งโรคอนก็พยายามเซไม่หันมองตามที่รีน่าบอก แต่ก็ตกใจที่วานิโนโกะนั้นกระโดดมาทางข้างหลังทำให้มันเผลอมองอีกครั้งเต็มๆ
"เอ๊ะ! กระโดดมาตั้งแต่เมื่อไรกัน..."
"ปรับกลยุทธ์ให้เข้ากับการแบทเทิลมันจำเป็นนะ"
"อึก..." รีน่าเผลอกลืนน้ำลายลงคอ เธอเริ่มลนแล้วสิ ถ้าเธอไม่หาทางรับมือกับสิ่งที่เขาทำละก็... เธอแพ้แน่นอน
'ถึงจะใช้ท่าประเภทไฟก็คงไม่เข้าแน่เลย... ทำไงดีนะ จะลดการป้องกันเหมือนที่เขาทำดีหรือเปล่านะ'
ชายผมแดงที่ยืนเงียบรอเธออยู๋นั้นออกคำสั่งขึ้นมาอีกครั้ง "...เขม่น" ไม่รีรอวานิโนโกะก็ทำหน้าดุดันใส่โรคอน รีน่าที่เห็นแบบนั้นก็เบิกตากว้าง ตอนนี้เธอพลาดโอกาสที่จะชนะแล้ว!
"ถึงเวลาแล้ววานิโนโกะ ข่วน"
'ว..วานิ!'
'โร!!!'
"ร..โรคอน!"
"ม..ไม่จริงน่า น..นี่ฉ้นแพ้?" เสียงสั่นราวกับจะร้องไห้ดังขึ้นเมื่อรู้ผลแพ้ชนะ รีน่าแพ้... สองขาเรียวสั่นระริกราวกับไม่ยอมรับผลตรงหน้าก่อนที่จะล้มลงต่อหน้าชายผมแดง
'ร..โร... โร~'
"ฮึก... ฮือ~ แง!"
"อ้าวเฮ้ย! น..นี่จะร้องไห้ทำไมเนี่ย ยอมรับความจริงซะบ้าง!" ร่างสูงที่กำลังจะเดินไปเอาโปเกบอลของวานิโนโกะมาจากรีน่า ก็หยุดชะงักเมื่อเห็นว่าเธอร้องไห้ เรื่องแค่นี้ต้องร้องไห้เลยเหรอ? ร..หรือเขาจะเล่นแรงไปกัน?!
"น..นี่..."
"อ๊าก! นี่เธอ!!!"
"น้ำตามารยาหันรู้จักซะมั้ง แบร่!" รีน่าหันมาแลบลิ้นใส่ชายผมแดงที่กำลังนั่งกุมหน้า หลังจากที่เธอต่อยใส่เต็มแรง ก่อนที่เธอจะรีบไปอุ้มวานิโนโกะหนีทันที
เพียงแต่ว่า...
'วานิ๊~ วานิ'
"ป..ปล่อยขาฉันนะ..."
ถ้าขาเธอไม่โดนเขาคว้าจับไว้อะนะ
"หึ ปล่อยให้คนที่กล้าทำฉันเนี่ย... ไม่มีวันซะละ..."
"ว..ว้าย! น..นี่นาย!!!"
"อะไรล่ะ... น้อยมากเลยนะที่จะไม่มีคนหลงชอบฉันเนี่ย" เสียงกระซิบข้างหูเธอดังขึ้น นี่มันโรคจิตชัดๆ! เธอคิดโดยที่ไม่รู้เลยว่ามือเรียวของชายหนุ่มกำลังล้วงเข้าไปในกระเป๋าเพื่อที่จะเอาโปเกบอลของวานิโนโกะ
'ก็ดูทำตัวสิ! ลูกคุณหนูรึไงเนี่ย!!!'
'วานิ~'
'โร...'
"อะ! น..นี่นายจับตรงไหนน่ะ?! ย..หยุดนะ!!! ม..มันจั๊กจี้ ฮ่ะๆๆ~"
ระหว่างที่เขากำลังหาโปเกบอลของวานิโนโกะ เขาคงต้องถ่วงเวลาให้เธอไม่รู้ตัวละนะ นี่เขาจี้ที่เอวนะ เขาบอกไว้ก่อนเลย! แต่ไม่คิดเลยแฮะ เธอคนนี้จะบ้าจี้ได้ขนาดนี้
"ฮ..เฮ้อ..."
"... เจอแล้ว" เขาหยุดจี้เอวเธอทันทีที่เจอโปเกบอลของวานิโนโกะ พลางเหลือบมองร่างบางที่นอนพิงไปกับไหล่ของเขา
"เอ้าลุกไปซะทีสิ เธอนี่ก็หนักเหมือนกันนะ"
"...! น..หนักเหรอ?! ม..ไม่มีทาง! อีกอย่างนะคนที่จับคนอื่นมานั่งตักเองมันนายจำไว้ซะด้วย!" เสียมารยาทซะจริงเชียว นี่กล้าใช้คำว่าหนักกับผู้หญิงงั้นเหรอ! กับคนๆ นี้ไม่จำเป็นต้องสุภาพแล้ว!
"โห... นี่แปลว่าทำใจที่จะเดินทางกับฉันแล้วใช่มั้ยเนี่ย?"
"อึก..."
"...นายมันแย่ ฉันเกลียดนายที่สุดเลย! ใครอยากจะเดินทางกับนายไม่มีวันซะละ!!!"
'เปลี่ยนอารมณ์เร็วชะมัด' เขาคิดเมื่อเห็นเธอรีบเดินไปนั่งจุ้มปุ้มแถวพุ่มไม้ แถมยังนั่งบ่นพึมพำ นี่ถ้าเขาไม่รู้ว่าเธอพูดว่าอะไร เขาคงคิดว่าเธอสาปแช่งเขาแล้วมั้ง
แต่ก็... น่าสนใจดี
"เลิกบ่นแล้วมาได้แล้ว!"
"ป..ปล่อยน้า!!!" รีน่าโวยวายทันทีเมื่อมือหนาแกร่งของชายผมแดงเข้าคว้าคอเสื้อเธอลากไปกับเขาทันที ผู้ชายอะไรไม่เห็นอ่อนโยนเลย!!!
.
.
.
"...ม..เมื่อไรจะถึงทางออกล่ะ.. ม..มันจะมืดแล้วนะ น่ากลัวออก" รีน่าที่ไม่รู้จะทำอย่างไงได้แต่รับชะตากรรม รีบเดินเข้าไปจับชายเสื้อของคนตรงหน้า ใช่ว่า..เธอยอมรับนะ! เธอแค่..กลัว... ใช่แล้ว! เธอแค่กลัว!!!
"ใกล้แล้ว ว่าแต่..."
"ถ้าจะดึงเสื้อฉันก็มาใกล้ๆ ระยะห่างขนาดนั้นเสื้อฉันขาดพอดี" คนตรงหน้าพูดทันที เฮ้อ... กลัวทั้งเขาและกลัวทั้งความมืดเลยใช่ไหมเนี่ย
'กร๊ากกก~ ฮูกกก~'
"ว๊ากกก!!!"
"...แค่โฮโฮ" ชายหนุ่มบอกร่างบางที่แทบจะเอาหัวซุกเข้าไปในเสื้อเขา ก่อนที่ร่างบางจะตกใจและค่อยๆ ออกมาอย่างเขินอาย
"ห..แหม... เสียงโฮโฮเองเหรอ ต..ตกใจหมดเลย แฮะๆ"
ในระหว่างที่กำลังเดินออกจากผืนป่าของถนน 29 รีน่าก็แอบเหลือบมองชายผมแดงที่กำลังเสยผมขึ้น ก่อนที่เธอจะคว้าชายเสื้อของเขา พลางเอ่ยปากพูด
"... นี่นายน่ะ"
"อะไร?"
"นายชื่ออะไรเหรอ? จะให้ฉันร่วมเดินทางด้วยแต่ไม่บอกชื่อเนี่ยนะ"
"ฉัน..."
"แล้วนายมาจากไหนน่ะ? คนของเขตโจโตเหรอ? แต่ตอนพบกัน นายรู้ได้ไงฉันมาจากคันโต? แล้วก็..." คำถามมายมายเข้าถาโถมชายหนุ่ม ผู้หญิงบ้าอะไรพูดมากชะมัด แล้วยิ่งกับคนแปลกหน้าอย่างเขาอีก
"เธอ... เธอนี่พูดมากจังเลยนะ!"
"... ฮึก..ท..ทำไม..ต้องดุกันด้วย" น้ำตาเริ่มคลอเบ้าใบหน้าหวาน เธอไม่ชอบให้ใครตะคอกใส่นะ! อีกอย่างเธอแค่อยากรู้จักให้มากกว่านี้เอง จะมาลากคนอื่นเดินทางแต่ไม่บอกข้อมูลอะไรเลยเนี่ย แย่สุดๆ
"อึก... ซิลเวอร์ แล้วฉันมาจากไหนไม่ต้องไปรู้หรอก แล้วเธอล่ะ?"
"ฉันมีชื่อว่ารีน่า แล้วทำไมถึงรู้ว่าฉันมาจากคันโตล่ะ?"
"... เรื่องนั้นใครจะไปรู้ล่ะ ฉันก็เดาไปเรื่อย" สายตาคมรีบหลบแสงออร่าจากตัวหญิงผมประบ่าที่ทำหน้าตาใสซื่อใส่เขา ก่อนที่จะได้ยินเสียงของผู้หญิงดังมาจากข้างหน้า
"รีน่า~"
"โคโตเนะ! ดีจังเลย~" รีน่ายิ้มร่าออกมาเมื่อได้เห็นเพื่อนสาวของเธอ
"นี่ๆ เมื่อกี้ฉันไปเจอโปเกม่อนน่ารักด้วยล่ะ ฉันคิดว่ารีน่าน่าจะชอบนะ ไปดูกันมั้ย!" โคโตเนะเข้าจับมือรีน่าหวังจะให้เธอรีบตามมา ก่อนที่จะเหลือบไปเห็นผู้ชายด้านหลังที่กำลังทำหน้าไม่สบอารมณ์
"น..นี่รีน่า... คนข้างหลังเธอเป็นใครน่ะ"
"..."
"อ..เอ่อ... ข..เขาชื่อซิลเวอร์น่ะ เขาจะมาร่วมเดินทางกับฉันด้วย" แม้ว่าประโยคสุดท้ายจะกัดฟันพูดแค่ไหน แต่ก็ต้องบอกความจริงให้กับเพื่อนสาวไป
"โรคจิตแน่ๆ ฉันสัมผัสได้..." เดาถูกเลยค่ะคุณเพื่อน! ตานี้มันโรคจิตสุดๆเลย!
"พาฉันไปดูเร็วสิ! ฉันอยากเห็นแล้ว"
.
.
.
"บ..บางทีนายก็ไม่ต้องตามฉันมาก็ได้นะ"
"ไม่ได้ ถ้าเธอหนีฉันขึ้นมาทำไง?"
"นั่นไงรีน่า! ตรงนั้น!"
สายตากลมมองตามนิ้วเรียวของโคโตเนะ เพื่อมองโปเกม่อนที่เพื่อนเธอแนะนำมา จนพบเห็นโปเกม่อนกระรอกกำลังเดินเล่น เก็บเบอร์รี่อย่างร่าเริง
'น่ารักเกินไปแล้ว!' คิดพลางก็รีบคว้าโปเกเด็กซ์เพื่อดูข้อมูลของเจ้าโปเกม่อนตัวนี้ทันที
โอตาจิ โปเกม่อนสังเกตการณ์ จะยกหางสูงขึ้นเพื่อมองไปยังที่ไกลๆ เมื่อตรวจพบศัตรูก็จะส่งเสียงบอกพวกพ้องถึงอันตราย เป็นโปเกม่อนที่มีการเฝ้าระวังสูง และเมื่อง่วงจะผลัดกันเฝ้ายามแทน หากพลัดหลงจากฝูงไปจะกลัวจนนอนไม่หลับ
"โอตาจิ... เป็นโปเกม่อนประเภทธรรมดาสินะ" ซิลเวอร์พูดขึ้นเมื่อมองข้อมูลผ่านโปเกเด็ค แต่สำหรับสาวน้อยอย่างเธอแล้ว! เพื่อสิ่งน่ารัก เธอจะต้องเอา!
"เรื่องนั้นใครจะไปสนกัน โรคอนเธอลุยเลย!" เสียงเรียกที่มีต่อโรคอนดังขึ้นทันที ก่อนที่จิ้งจอกน้อยสีส้มจะกระโดดออกมาจากกระเป๋า
"โรคอน? วานิโนโกะเธอไปไหนซะแล้วล่ะ" โคโตเนะที่เห็นโรคอนรีบเซหันถามรีน่าทันที
"...เอ่อ.. น..นั่นสินะ" คำพูดกำกวมของรีน่า ยิ่งทำโคโตเนะสงสัยยิ่งกว่าเดิม
'โอ..ต๊า~'
"พุ่งชนเลยโรคอน!"
'โร~' สิ้นเสียงของรีน่า โรคอนก็วิ่งเข้าไปชนโอตาจิที่กำลังยืนเอียงคอมึนใส่
'โอ๊~ ต๊าาาา~'
"ดูท่าประสบการณ์จะไม่ค่อยเยอะแฮะ ถ้าโจมตีอีกทีมีหวังหมดสติแน่... ถ้างั้นก็ต้อง!!!" พูดพลางก็ล้วงมือเข้าไปยังกระเป๋า ก่อนที่เธอจะหยิบโปเกบอลออกมา แล้วทำท่าเตรียมขว้างเพื่อจับ
"จะจับแล้วงั้นเหรอเนี่ย" เสียงเรียบของซิลเวอร์ดังขึ้น
"น่ารักขนาดนี้... มาร่วมเดินทางกับฉันเถอะนะ! ไปเลยโปเกบอล!!!" พูดจบก็โยนโปเกบอลใส่โอตาจิที่ยังคงอึนๆ มึนๆ จากการโจมตี
'โอ๊?!'
ตุบ... ตุบ... ปิ๊ง!!!
"กรี๊ด!!! ด..ได้แล้ว~ ด..ดูสิฉันจับได้ด้วยล่ะ!" รีน่ารีบวิ่งไปเก็บโปเกบอลที่ใส่โอตาจิเรียบร้อย เธอแสดงท่าทีที่ดีใจจนดูโอเวอร์ให้สองคนข้างหลังเห็น
"เก่งจังเลย~" เสียงประชดประชันของซิลเวอร์ดังขึ้นพร้อมกับปรบมืออย่างช้าๆ ทำให้สาวผมประบ่าทำหน้าไม่พอใจ
'อย่าให้ถึงทีนายก็แล้วกัน!'
"นี่ๆ เธอจะตั้งชื่อเด็กคนนี้ว่าอะไรงั้นเหรอ?" โคโตเนะร้องทักถามขึ้น ทำให้รีน่าก้มลงมองโปเกบอลในมือด้วยสีหน้าที่ครุ่นคิด
"นั่นสินะ ชื่อ..."
"ชื่อ..."
"ชื่อ... ชื่ออะไรดีล่ะ? ช่วยคิดกันหน่อยสิ" รีน่าหันมาพูดกับโคโตเนะและซิลเวอร์ที่ยืนเงียบรอฟังมาตั้งนาน
"โถ่!!! ฉันก็อุตส่าห์ลุ้น!!!!"
"ล้อเล่นน่า! ฉันจะตั้งชื่อเด็กคนนี้ว่าเทียน่า" พูดพลางก็เรียกโอตาจิออกมา แล้วอุ้มขึ้นมาอย่างเบามือ เทียน่า...ชื่อที่เธอเคยตั้งไว้ตอนเด็กๆ เวลาพี่เรดจับโปเกม่อนใหม่ได้ คิดแล้วก็คิดถึงตอนนั้นจริงๆ นะ ช่วงเวลาที่เธอกับพี่ออกไปจับโปเกม่อนด้วยกันตอนเด็กๆ
พี่คะ ถ้าพวกเราได้เจอกันอีก พี่จะยกโทษให้หนูที่หนีออกมาได้ไหม... พี่จะเชื่อมั่นในตัวหนูหรือเปล่า?
"ให้ตายสิ สุดท้ายก็หนีออกไปจนได้..." เสียงนุ่มของเรดดังขึ้นมาท่ามกลางห้องดำทะมึนสีเลือดของน้องสาว เขาเซมองสำรวจผ่านๆ ก็พบว่ากระดิ่งที่เขากังวลนั้น รีน่าเอาติดตัวไปด้วย
"ให้ตายเถอะ ทำไมถึงเอากระดิ่งนั่นไปด้วยกันนะ!"
"พู! เราจะไปเขตโจโตกัน!"
'กร๊ากกก!'
รีน่า... หวังว่าจะปลอดภัยก่อนที่พี่จะไปถึงนะ
ความคิดเห็น