คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 เริ่มต้น
เริ่มต้น
"นี่โรคอน"
เสียงหวานแผ่วเบาของหญิงสาววัย 18 ปีดังขึ้น ท่ามกลางห้องนอนลายทางดำทะมึนสีเลือด ดวงตาสีทับทิมหันมองโปเกม่อนของเธอที่กำลังเลียขนของตัวเอง ก่อนที่เธอจะยื่นมือลูบหัวมันอย่างอ่อนโยน
'โร้?'
"ฉันจะโกหกพี่เรดมาออกเดินทางล่ะ เธอคิดว่าไง?"
'โร... โร้~!'
"เธอก็อยากออกเดินทางใช่มั้ยล่ะ? มันคงจะสนุกมากเลยสินะ" มืองามคว้าจับปลายผมที่บังหน้าเธอทัดหู ก่อนจะยิ้มให้กับโปเกม่อนโรคอนของเธอเอง
'โร...'
"นั่นสินะ ว่าแต่เราจะโกหกว่าอะไรดีล่ะ?"
พูดพลางก็นั่งคิด การที่เธอจะหลอกพี่ชายของเธอที่เป็นถึงโปเกม่อนแชมป์เปี้ยนเนี่ย คงยากน่าดูเลย เอ๊ะ? หรือเธอจะหนีออกมาดื้อๆ เลยดีนะ? ไม่ได้ๆ ถ้าโดนจับได้โดนขังลืมทั้งชีวิตแหงๆ
คิดแล้วเธอก็น้ำตาตกใน
'โร้... โรคอน~!'
"นั่นสินะ ลองขอพี่เรดอีกสักรอบละกัน เพื่อจะได้เนอะ!" พูดแล้วเธอก็รีบเปิดประตูออกจากห้องเพื่อวิ่งลงไปข้างล่าง ที่ๆ พี่ชายของเธออยู่
ตึก ตึก ตึก!
"พ..พี่เรด!" เสียงของเธอดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อได้พบกับคนที่เธอต้องการ
เธอใจกล้าสู้เสือเดินเข้าไปใกล้พี่ชายของเธอที่กำลังนั่งดูทีวีใจกลางบ้าน สองขาเรียวหยุดที่ด้านข้างโซฟายาวสีครีม ดวงตากลมโตเหลือบมองชายหนุ่มที่เซหันมามองก่อนจะเอ่ยปากขอทันที
"ค..คือว่ารีน่าอยากจะออกเดินทาง..."
"ไม่อนุญาต"
"เอ๊!!! ต..แต่ว่า!"
"บอกว่าไม่อนุญาตก็คือไม่อนุญาตรีน่า" ดวงตาเรียวสีทับทิมของคนตรงหน้าทำให้เธอได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ เธอถอนหายใจพร้อมกับหันหลังเตรียมเดินออกห่าง
"เข้าใจแล้วค่ะ" เธอเอ่ยอย่างเจ็บใจก่อนจะพาร่างไร้เรี่ยวแรงขึ้นห้องของเธอ
"..."
"ก็อยากให้ออกเดินทางไปอยู่หรอก ถ้าเธอไม่มีกระดิ่งอันนั้น..." เรดพิงหลังไปกับโซฟาพลางเหลือบมองไปยังกระดิ่งอันเล็กสีเงิน ที่รีน่าติดไว้ตรงเข็มขัดที่คาดเอวเธอไว้
แอด...
ปัง!
"เฮ้อ... พี่เรดก็ยังไม่อนุญาต ฉันโตพอที่จะออกเดินทางแล้วนะ"
เมื่อเดินมาถึงห้อง ร่างของเธอก็ล้มลงนอนขดตัวอยู่บนเตียงทันที ไม่ว่าเธอจะคิดยังไง เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ไม่ให้เธอออกเดินทาง พี่เค้าต้องมีเหตุผลอะไรที่ไม่ให้เธอไปแน่นอน เพราะยังไง... พี่เธอก็ไม่ใช่คนไร้เหตุผลซะหน่อย
แต่เหตุผลนั้น... มันคืออะไรล่ะ?
'โร...'
"ฮึก... ช่างมันละกัน อยู่ช่วยด็อกเตอร์ออร์คิดก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น..." เธอบ่นพึมพำ แล้วปิดเปลือกตาลงเพื่อพักผ่อนร่างกาย
.
.
.
"รีน่ากินข้าวได้แล้ว"
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง รีน่าก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาหลังจากนอนไปนาน เธอยันตัวลุกขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงของเรด
"อึก! อา... ต้องเช็ดน้ำตาที่หน้าออกก่อนสินะ..." เธอว่าพลางยกมือปาดน้ำตาที่หน้าออก ก่อนจะลุกขึ้นแล้วไปจับที่กลอนประตู ให้ตายเถอะ นี่เธอนอนร้องไห้เลยเหรอ
ไร้สาระสิ้นดีเลยเธอเนี่ย...
"...หนีดีมั้ยนะ" คิดพลางโรคอนก็ขึ้นมาไต่บนหลังจนไปอยู่บนหัวของเธอ เหมือนคล้ายๆ จะสนับสนุนเธอที่คิดแบบนั้น
'โร~♥'
"รีน่ากินข้าว!"
"กำลังไปค่ะ!"
'เป็นไงเป็นกัน รับชะตากรรมซะรีน่า~' เธอบ่นในใจขณะกำลังลงมาจากบันได เธอเดินไปที่ห้องครัวพลางจมูกของเธอก็ได้กลิ่นหอมๆ ลอยมาแตะจมูก
"วันนี้เป็นข้าวแกงกะหรี่นะ เดี๋ยวพี่มา"
"อืม" รีน่าขานรับกับพี่ที่เดินสวนเธอแล้วออกจากบ้านไป ก่อนที่เธอจะเดินมานั่งบนเก้าอี้เตรียมกินข้าวที่เรดเตรียมไว้ให้
♫♪~ ♪♪♫~
เสียงโปเกเกียดังขึ้นมาก่อนที่เธอจะอ้าปากชิมข้าวแกงกะหรี่ของพี่ชายเธอ ได้ยินพลางก็มองหาต้นเสียงที่ดังขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่เธอจะเจอมันอยู่ใกล้ๆ อ่างล้างจาน
'โปเกเกียพี่เรดนิ?' เธอหยิบขึ้นมาก่อนที่จะลังเล
'ลองรับดูหน่อยคงไม่เสียหายหรอก'
ติ๊ด...
"สวัสดีค่ะ ใครคะ"
'สวัสดีครับผมด็อกเตอร์อุสึกิครับ คือว่าบ้านเรดแชมเปี้ยนโปเกมอนลีครึเปล่าครับ?' เสียงเรียบนุ่มของคนในสายทำให้เธอเลิกคิ้วสงสัย เธอสลับมือถือโปเกเกียแล้วเอ่ยตอบ
"ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ"
'คือว่าผมได้ยินมาว่าที่บ้านเรดมีน้องสาวครับ เลยอยากจะมาลองขอให้น้องสาวออกเดินทางน่ะครับ'
"เข้าใจแล้วค่ะ เดี๋ยวจะบอกให้นะคะ"
ติ๊ด...
"... ฮุฮุฮุ" วางไปได้ไม่นานนัก รีน่าก็เผยรอยยิ้มออกมาทันที
'โอกาสดีแล้วสิ! จะได้หนีออกจากบ้านมารับโปเกม่อนของด็อกเตอร์อุสึกิ!'
'แต่ด็อกเตอร์อุสึกิเค้าอยู่ไหนกัน? เมื่อกี้ก็ลืมถามแฮะ... ลองไปถามด็อกเตอร์ออร์คิดดีกว่า...'
- ศูนย์วิจัยด็อกเตอร์ออร์คิด -
"ขอโทษนะคะ ด็อกเตอร์ออร์คิดอยู่หรือเปล่า?"
รีน่าเอ่ยเสียงพูด หลังจากเธอเปิดประตูเดินเข้ามาในศูนย์วิจัยด็อกเตอร์ออร์คิด เธอเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นเอกสารมากมายกองตั้งไว้อยู่บนพื้นกระเบื้อง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของคนที่คุ้นเคย
"อยู่ครับ… รีน่าเองเหรอ?"
"สวัสดีค่ะ"
"คือว่า... อยากจะถามว่าด็อกเตอร์อุสึกิอยู่ที่ไหนน่ะค่ะ" รีน่าเดินเข้าไปใกล้
"หือ?" ออร์คิดเลิกคิ้วสงสัยกับคำถามของหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะทำหน้าครุ่นคิดแล้วหันมาตอบ "รู้สึกว่าจะเขตโจโตนะ อยู่ใกล้ๆ เอง"
"อ๋อ... ขอบคุณค่ะ!"
"ดูรีบร้อนจังเลยแฮะ ช่างมันละกัน" ออร์คิดมึนงงกับร่างบางที่ดูเร่งรีบ ก่อนจะไม่สนใจหันกลับไปเคลียร์เอกสารที่ยังคงค้างไว้
- บ้านเรด -
"เขตโจโตงั้นเหรอ? ไม่ไกลเลยนี่นา" รีน่าที่กลับเข้ามาในห้องนอนของเธอนั่งคิด พลางสอดส่ายหาของที่จะเอาไปด้วย
'โร?' โรคอนที่นอนอยู่บนเตียงตื่นขึ้นมาดู
'จริงสิ! เรามีเงินเก็บไว้อยู่นิ'
"ไหนๆ ดูหน่อยสิ เรามีเงินเก็บไว้เท่าไหร่..." รีน่าคว้ากระปุกออมสินรูปมิวพร้อมกับนั่งแงะออกมา ก่อนที่จะมีเหรียญ และแบงค์หล่นออกมามากมายตรงหน้าของเธอ
"1 2 3...6320"
"อืมๆ ได้ค่าตั๋วอยู่"
"ว่าแต่เราจะไปที่ท่าเรือยังไงดีล่ะ?"
ในขณะที่เธอเตรียมข้าวของพวกของใช้จำเป็นเรียบร้อยแล้วนั้น รีน่าก็มานั่งพิงกับผนังกำแพงพร้อมกับใช้ความคิดคิดหาวิธีไปที่ท่าเรือของเมืองอาซางิ เพราะถ้าเธอเดินออกจากบ้านไปโต้งๆ คงตายแน่
'กร๊ากกก'
"...พู?" รีน่าหันไปตามเสียงที่ดังออกมาจากข้างนอกก่อนที่จะเจอกับพูเทร่าของเรดที่กำลังบินวนอยู่
"รู้แล้วว่าไปยังไง!"
ไม่กี่นาทีต่อมา...
"พูขอบใจนะ~ อย่าไปบอกพี่ล่ะ!" รีน่าโบกมือลาให้กับพูเทร่าที่บินอยู่เหนือหัว พลางที่มันก็ส่งเสียงร้องตอบกลับมา ราวกับว่ามันสัญญาเรื่องนี้กับเธอ
'กร๊ากกกก!!'
"ดีล่ะ! ถึงท่าเรือแล้ว ไปซื้อตั๋วไปเขตโจโตดีกว่า" รีน่าว่าพลางก็กระชับกระเป๋าสะพายข้างสีดำรีบเดินไปต่อแถวซื้อบัตรทันที
"ขอซื้อตั๋วไปเขตโจโตหน่อยค่ะ"
"2500 นะหนูน้อยผู้น่ารัก~" พนักงานเอ่ยบอก
"ข..ขอบคุณค่ะคุณพี่สาว..." รีน่ารับบัตรมาพร้อมกับยิ้มแหย่ๆ ให้กับกระเทยแสนสวยที่ขนตาฟู่ฟอง ทาลิปสติกสีแดงสด ไม่น่าเชื่อว่าพนักงานที่นี่ช่างสวย และร่าเริงได้ขนาดนี้
"เป็นพนักงานที่ร่าเริงดีนะ" รีน่าพึมพำขึ้นมาพร้อมกับเดินไปทางท่าเรือทันที
หลังจากที่ให้ตั๋วกับเจ้าหน้าที่เรียบร้อยแล้วนั้น เธอก็เดินตรงไปที่เรือพลางสอดส่องมองผู้คนที่ยิ้มแย้ม ก่อนจะรีบเดินไปที่ห้องของตัวเองบนเรือตามตั๋วที่ได้มา
"เฮ้อ... หวังว่าพี่เขาจะไม่ตามมานะ" เธอว่าก่อนจะโยนกระเป๋าลงข้างเตียงแล้วล้มลงนอนพักทันที
- วาคาบะทาวน์ -
ณ บ้านหลังนึงในวาคาบะทาวน์ มีหญิงสาวที่กำลังเดินขึ้นเข้ามาในบ้านสองชั้น เธอเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับพูดบอกคนในบ้านเสียงดัง
"โคโตเนะ ด็อกเตอร์เค้าเรียกแน่ะ!"
"ค่าแม่~"
เจ้าของเสียงตอบอย่างสดใส เธอลุกขึ้นมานั่งบนเตียงทันที สองมืองามคว้ายางมัดผมสีชมพูมามัดผมของเธอ ก่อนจะรีบเดินออกไปตามคำพูดแม่ของเธอ
'ริว~'
"เดี๋ยวแม่ดูมาริวให้นะ"
"ขอบคุณค่ะ" เธอหันมาตอบพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า แล้วหมุนตัวลงบันไดไปยังศูนย์วิจัยของด็อกเตอร์ที่ตัวเธอนั้นกำลังเป็นผู้ช่วย
"ด็อกเตอร์มีอะไรหรือเปล่าคะ~"
เธอเปิดประตูเข้าไปยังศูนย์วิจัย แล้วเดินตรงไปหาชายสวมเสื้อกาวน์ที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าคอม ก่อนที่เขาจะหันมาพร้อมกับโปเกเกียที่กำลังถืออยู่
"พอดีจะมีคนจากคันโตมาที่นี่น่ะ เธอช่วยไปรับที่ท่าเมืองอาซางิได้มั้ย?"
"เอ๊? ใครจะมาเหรอคะด็อกเตอร์อุสึกิ ถึงกับต้องให้ไปรับเลย?"
"น้องสาวของโปเกม่อนแชมป์เปี้ยนเขตคันโต รู้จักใช่มั้ยโคโตเนะ? แชมป์เปี้ยนเรดน่ะ"
"ว้าว!!! ทันทีเลยค่ะ จะไปรับทันทีเลยค่ะ!" โคโตเนะทำตาลุกวาวเมื่อเขาพูดถึงแชมป์เปี้ยนที่มากความสามารถอย่างเรด อีกทั้งคนที่จะมาที่นี่ก็เป็นน้องสาวของเขา
"จริงสิ ก่อนไปรับ ช่วยไปวานบอกฮิบิกิคุงได้มั้ย ว่าให้เขามารับโปเกม่อนพวกนี้น่ะ"
ก่อนที่โคโตเนะจะหมุนตัวเตรียมไปรับนั้น อุสึกิก็พูดขึ้นมาพลางผายมือไปทางโปเกม่อนสามตัวที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ด้านหลัง
"... แน่นอนค่ะ!"
"ขอบใจมากนะโคโตเนะ"
โคโตเนะก้มหัวแล้วออกจากศูนย์วิจัยเดินตรงไปยังริมท่าน้ำของวาคาบะทาวน์ "จะได้เจอคุณเรดมั้ยนะ~ น้องสาวเขาจะน่ารักมั้ยนะ~ จะอายุเท่ากันมั้ยน้า~"
เธอพูดอย่างลอยๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปยังบ้านสองชั้นที่ตั้งอยู่ริมท่าน้ำของวาคาบะทาวน์
"ฮิบิกิ!" เธอร้องเรียกหาคนที่อาศัยในบ้านนี้ ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของคนที่เธอตามหา จนเจอกับชายหนุ่มในชุดนอนขาสั้นกำลังเหยียดขาเล่นเกมจอยอยู่
"นี่นายนอนเล่นเกมอีกแล้วนะฮิบิกิ!"
"ก็ช่วยไม่ได้นี่นา ฉันไม่มีอะไรทำ... เห้ย! แพ้ได้ไงเนี่ย!!!" เขาเสยผมสีน้ำเงินเกือบดำที่บังหน้าขึ้นไป ก่อนจะตกใจที่ผลแพ้ชนะของเกมที่เขาเล่นเด้งบนทีวี
"เพราะเธอเลยโคโตเนะ! มาตอนนี้ทำไมกัน!"
"เล่นแพ้ก็อย่ามาโทษคนอื่นนะเจ้าบ้า! ฉันเอาข่าวมาบอกนะเนี่ย..." สาวผมสีเปลือกไม้ทำหน้าตาบูดบึ้ง เมื่อเพื่อนสมัยเด็กมากล่าวโทษเธอง่ายๆ
"ข่าวอะไรล่ะ? ข่าวที่เธอไปอาละวาดให้ลดราคาชุดเหรอ?" ฮิบิกิพูดขึ้นมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะลุกขึ้นไปปิดเครื่องเกมและทีวี
"ไม่ใช่นะ! ด็อกเตอร์บอกว่าให้นายไปรับโปเกม่อนเริ่มต้นเพื่อออกเดินทางน่ะ"
"เอ๊ะ? ทำไมถึง..." ก่อนที่ฮิบิกิจะได้ทักถามอะไรต่อ โคโตเนะก็โพล่งขึ้นมา "แย่แล้ว! ฉันต้องไปรับน้องสาวคุณเรดแล้วสิ เจอกันบ่ายสามนี้ที่ศูนย์วิจัยนะ!"
"ต้องมาตรงเวลานะ!"
"เฮ้โคโตเนะ!!! เอาเถอะ... อาบน้ำก่อนละกัน"
.
.
.
"ประกาศจากเจ้าหน้าที่นะคะ ตอนนี้ทางเราถึงเขตโจโตกันแล้วค่ะ ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านเตรียมตัวลงจากเรือกันด้วยนะคะ" เสียงโทรโข่งตามห้องประกาศดังอย่างชัดเจน ก่อนที่รีน่าจะสลึมสลืมค่อยๆ ตื่นขึ้นมา
"อืม... ถึงแล้วเหรอเนี่ย..."
- เมืองอาซางิ -
"ถึงแล้ว~" รีน่าเดินออกจากท่าเรือ เธอเงยมองเมืองอาซางิที่มีประภาคารตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ และมียิมตั้งอยู่ทางทิศเหนือของเมือง ก่อนที่เธอจะถูกใครบางคนเดินเข้ามาพูดคุยด้วย
"เธอคือน้องสาวของเรดโปเกม่อนแชมป์เปี้ยนรึเปล่า?"
'น่ารักจัง' รีน่าเผลอคิดเมื่อได้เห็นใบหน้าหวาน ดวงตากลมโต และผมทวินเทลมัดต่ำสีเปลือกไม้ของอีกฝ่าย ก่อนที่จะรีบตอบหลังจากเห็นอีกฝ่ายกำลังโบกมือไปมา
"ก็... ช..ใช่ค่ะ"
"ไชโย! ฉันได้รับคำสั่งจากด็อกเตอร์อุสึกิให้มารับเธอน่ะ"
"เอ๊ะ? จริงสิ... ฉันรีน่าค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ" รีน่าเผลอเอียงคอมึน เธอรีบกลับมายืนอยู่ในท่าเดิม แล้วก้มหัวแนะนำตัวให้กับอีกฝ่ายที่กำลังยิ้มให้อยู่
"ฉันชื่อว่าโคโตเนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ!"
"รีบไปกันเถอะ เราต้องไปให้ตรงเวลากันนะ"
"ด..ได้ค่ะ... เอ่อ..." รีน่ามองมือของโคโตเนะที่กำลังจับมือเธอวิ่งไปยังรถที่มีคนสวมเสื้อกาวน์ ก่อนจะตกใจเมื่อเธอหันมาทำแก้มป่องราวกับไม่พอใจ
"ไม่ต้องสุภาพก็ได้รีน่าก็!"
"... อืม!"
- วาคาบะทาวน์ -
"ถึงแล้วล่ะรีน่า" โคโตเนะลงจากรถทันทีที่มาถึง รีน่าเงยหน้ามองเมืองที่ด็อกเตอร์อุสึกิอยู่พลางมองโปเกม่อนต่างๆ ที่กำลังวิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน
"โคโตเนะ นั่นคนที่เธอพูดว่าจะไปรับเหรอ?"
ระหว่างที่โคโตเนะกำลังพารีน่าไปยังศูนย์วิจัยนั้น รีน่าก็เจอกับชายหนุ่มผมสีน้ำเงินเกือบดำ ผมหน้าของเขาทำให้เธอนึกถึงหงอนไก่ ก่อนที่เธอจะก้มหน้าลงเมื่อเห็นว่าโคโตเนะแนะนำเธอให้เขารู้จัก
"เธอมีชื่อว่ารีน่าน่ะ เธอได้รับเลือกให้มารับโปเกม่อนที่นี่เหมือนกัน"
"เหรอ... ฉันฮิบิกิฝากเนื้อฝากตัวด้วย!" ฮิบิกิแนะนำตัวก่อนจะเข้าศูนย์วิจัยของด็อกเตอร์อุสึกิไปทันที
"นี่ ฉันขอสำรวจที่นี่ก่อนเข้าไปได้มั้ย? ฉันอยากสัมผัสบรรยากาศของเขตโจโตหน่อย" ก่อนที่รีน่าจะเข้าไปยังศูนย์วิจัย เธอก็เอ่ยพูดทักโคโตเนะที่กำลังจะเปิดประตูเข้าไป
"ได้สิ! รีบๆ หน่อยนะ"
รีน่ายิ้มตอบ เธอหมุนตัวสำรวจและพูดคุยกับคนในวาคาบะทาวน์เพื่อเก็บข้อมูล ก่อนที่สายตากลมโตสีทับทิมของเธอจะเหลือบไปเห็นใครบางคนที่ยืนจ้องมองอยู่ตรงหน้าต่างศูนย์วิจัยของด็อกเตอร์อุสึกิ
"จ..จ้องตาเป็นมันเลยแฮะ ต..ต้องรีบเข้าไปแล้ว!" เธอพูดขึ้นอย่างลอยๆ ก่อนจะรีบเข้าไปศูนย์วิจัยทันที
"เธอ... น้องสาวของเรดสินะ?"
หลังจากที่เข้ามาในศูนย์วิจัยได้ไม่นาน เธอก็เงยขึ้นมองตามเสียงเรียกตรงหน้า เขาคือด็อกเตอร์อุสึกิที่ดูแลโปเกม่อนเริ่มต้นของเขตโจโต และยังวิจัยเกี่ยวกับไข่โปเกม่อนอีกด้วย
"ร..รีน่าค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะรีน่า คงรู้จุดประสงค์ที่เรียกมาสินะ" พูดพลางก็มองรีน่าที่พยักหน้าให้กับเขา
"งั้นมาเลือกโปเกม่อนเริ่มต้นกันเลย!" พูดจบก็หันไปดีดนิ้วเรียกเหล่าโปเกม่อนเริ่มต้นของเขตโจโตให้แสดงตัวต่อเหล่าเทรนเนอร์หน้าใหม่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าถึงสามคน
ประเภทพืช จิโคริต้า ประเภทไฟ ฮิโนอาราชิ ประเภทน้ำ วานิโนโกะ
"รีน่าจะเลือกตัวอะไรเหรอ!" โคโตเนะถามอย่างตื่นเต้น หลังจากได้พบโปเกม่อนเริ่มต้นทั้ง 3 ประเภท
"ฉันเลือกตัวนี้ล่ะ" รีน่าไม่ลังเลแต่อย่างใดก้มลงคว้าจระเข้น้อยมากอดแน่น วานิโนโกะช่างน่ารัก~ เธอคิดเพียงแค่นั้นหลังจากที่เธอได้เห็นมัน
"งั้นฉันเอาจิโคริต้าล่ะ! สวัสดีนะ!"
"งั้นของฉันก็เหลือตัวเดียวอะดิ - -*"
"แน่นอนฮิบิกิ นายต้องเลือกฮิโนอาราชิ!" โคโตเนะว่าพลางก็ชี้ไปยังฮิโนอาราชิที่กำลังมองฮิบิกิอย่างเว้าวอน
"... ฝากเนื้อฝากตัวด้วยล่ะฮิโนอาราชิ"
"แฮะๆ" รีน่ามองเหตุการณ์แล้วหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะเหลือบไปเห็นสมุดภาพโปเกม่อนที่วางเรียงกันโต๊ะทำงานของด็อกเตอร์อุสึกิ
'โปเกเด็ค? ผู้ชายคนนั้นอยากได้เจ้านี่หรือเปล่านะ? อ..อืม ต..แต่ทำแบบนี้จะดีจริงๆ เหรอ' รีน่าอาศัยจังหวะที่ทุกคนกำลังเผลอเดินเข้าไปหยิบสมุดภาพโปเกม่อนมาดูทันที คิดพลางก็ลังเล... เธอทำแบบนี้ก็เหมือนกับขโมยเลยน่ะสิ
'...ผู้หญิงคนนั้น' บุคคลปริศนาที่ยืนด้านนอกเหลือบมองเห็นรีน่าที่กำลังทำตัวลับๆ ล่อๆ ก่อนที่เขาจะเริ่มจับตามองเธอทันที
'ม..ไม่ทำแบบนี้ดีกว่า' รีน่าคิดอย่างถี่ถ้วนก่อนจะวางกลับคืนทันที เธอไม่ได้รู้จักผู้ชายคนนั้นซะหน่อย ทำไมต้องทำให้ขนาดนี้ด้วยล่ะ?
"เลือกโปเกม่อนกันเสร็จแล้วสินะทุกคน!"
"งั้นมารับสมุดภาพโปเกม่อนที่ต้องมีติดตัวกันเถอะ" อุสึกิว่าพลางก็ยื่นสมุดภาพโปเกม่อนให้แต่ละคน "พวกเธอสามารถนำเครื่องนี้ส่องไปยังโปเกม่อนเพื่อดูข้อมูลได้นะ"
"เห..."
"แต่ที่ผมเลือกพวกเธอน่ะ จ..จริงๆ แล้วจะให้ช่วยเก็บข้อมูล…"
"น่าตื่นเต้นชะมัด!!!" ฮิบิกิยิ้มออกมา มันถึงเวลาที่เขารอคอยมานานแล้ว! ก่อนจะหันไปพูดกับสองสาวที่กำลังเตรียมตัวจะออกเดินทาง เขารีบวิ่งออกไปพร้อมกับฮิโนอาราชิทันที
"ฉันขอตัวก่อนนะ!"
"งั้นพวกหนูขอตัวก่อนนะคะด็อกเตอร์"
"จ..จริงด้วย! นี่โปเกบอลไว้จับโปเกม่อนเพิ่มเติมคนละ 5 ลูก โคโตเนะเอาไปเผื่อฮิบิกิด้วย... ม..เมื่อกี้ผมลืม... แล้วก็ฝากบอกเขาด้วยนะ ผมต้องการให้เขาเก็บข้อมูลลงสมุดภาพน่ะ…"
"รับทราบค่ะ! งั้นหนูไปก่อนนะคะ รีน่าเจอกันที่โยชิโนะน้า~"
"อ..อืม! ไปก่อนนะคะ" รีน่าขานรับโคโตเนะที่วิ่งออกไปแล้ว ก่อนจะก้มหัวลาอุสึกิแล้วเดินออกมานอกศูนย์วิจัยทันที
กึง...
"อ..อ้าว... ท..ทั้งสองคนไปไหนกันแล้วล่ะ! ร..เร็วจัง!" รีน่ารีบหันมองซ้ายขวาทันที เมื่อเพื่อนใหม่ทั้งสองคนที่เพิ่งเดินออกไปได้ไม่นาน กลับไม่มีวี่แววที่จะอยู่ในเมืองเลย เดินทางกันเร็วจริงๆ
"นี่วานิโนโกะ เรารีบไปกันเถอะ เราต้องไปอีกเมืองให้ทันก่อนค่ำ..."
'วานิ๊!'
'แต่ที่นี่สวยจังเลย... อีกเมืองจะเป็นแบบไหนนะ' ระหว่างเดินออกมาจากเมือง สายตากลมโตก็จ้องมองเมืองที่กำลังถูกย้อมไปด้วยสีแสดจากพระอาทิตย์ที่กำลังตกดินโดยไม่ทันได้ระวังทางข้างหน้าแม้แต่น้อย
ตุบ!
"ข..ขอโทษค่ะ... อะ..." แน่นอนว่าถ้าไม่ระวังทางเธอต้องชนคนหรือสิ่งของแน่นอน เธอเงยหน้าขึ้นทันทีเมื่อได้ก้มหัวขอโทษเรียบร้อย ก่อนที่สายตากลมจะเบิกกว้าง
"หึ... คนคันโตจริงๆ ด้วย สบายแล้วสิ"
"อ..เอ๊ะ?" สายตาเมื่อกี้ที่เขาจ้องเธอ
มันกำลังเตือนเธอว่า... อันตราย!
ความคิดเห็น