วันดีคืนดีอยู่ดีๆก็โดนผู้ชายจีบในต่างโลก

บทนำ

_______________________________________________________________

          สายลมพัดผ่านเย็นสบาย... พื้นดินที่ทั้งแข็งแต่ยังรู้สึกถึงความชื้่น... มีทั้งเสียงนกน้อยทั้งหลายพากันร้องหาอาหาร... ทั้งแสงแดดที่ส่องมาที่หน้าผ่านร่มไม้... เดี๋ยวนะ!!! เมื่อวานนี้เรานอนที่ห้องนี่หว่า ในเราก็ปิดม่านไว้มันไม่น่าจะมีแสงส่องตาในตอนเช้าแบบนี้นะ!? พอมาคิดดู...เมื่อคืนเราก็นอนบนเตียงนี่หว่า ยอมรับว่าจนแต่เตียงก็ไม่น่าแข็งขนาดนี้นะ แถมเมื่อคืนเราก็ปิดหน้าต่างดีแล้วนะทำไมถึงมีลมเข้ามาได้กันล่ะ? นี่มันชักแปลกๆแล้วนะ...

          พอคิดได้เช่นนั้น ผมก็พยายามลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบาก ก็แหมเล่นเกมโต้รุ่งมา 3 วันใครจะไม่ง่วงมั่งล่ะ? นั่นแหละพอพยายามลืมตามาสักพัก ก็พบกับแสงอาทิตย์ส่องมาที่หน้า ผมหรี่ตาเล็กน้อย

หลบแสงอาทิตย์ และเริ่มลุกขึ้นมาพยายามสำรวจรอบๆ

"ที่นี่....ไม่ใช้ที่ห้องเรานี่...." ผมบ่นกับตัวเองพลางสำรวจพื้นที่รอบๆ

          ผมตื่นขึ้นมาในที่ที่ไม่รู้จัก จุดที่ผมเคยนอนอยู่เป็นดินที่ไม่แข็งมาก มันเหลือที่ไว้มากพอสำหรับคนตัวใหญ่ๆ นอนได้เลยอ่ะ ส่วนรอบๆจะมีหญ้าขึ้นไม่สูงมาก มีพุ่มไม้และต้นไม้ล้อมรอบแต่จะเหลือพื้นที่ไว้สำหรับถนนให้คนเดินได้ ถนนที่เห็นก็ไม่ถึกกับเป็นทางลูกรัง แต่ก็ไม่ได้เรียบขนาดนั้น 

          ผมลองลูบคลำไปทั่วตัว สำรวจสภาพร่างกายของตัวเองดูว่ามีตรงไหนบาดเจ็บหรือมีอะไรแปลกไปไหม 

"เฮ้อ...." ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าร่างกายไม่ได้มีอะไรแปลกไป และสังเกตถึงอะไรบางอย่างที่อยู่บนพื้นในจุดที่ผมเคยนอน

"อะไรน่ะ???" สิ่งที่ผมเห็นคือ ขวดที่ใส่ของเหลวอะไรบางอย่างวางอยู่และก้มเก็บมันขึ้นมา... ขวดที่เก็บขึ้นมามีรูปร่างแปลกๆ ทำจากแก้วรูบร่างคล้ายขวดโพชั่นที่เคยเห็นในเกมเลย... คนที่ทำคงจะชอบเล่นเกมมากสินะ แต่มันตกอยู่แสดงว่าไม่มีเจ้าของ........ 

"เอาเลยดีไหม???" ผมนั่งมองไอขวดนี้อยู่พัดนึงจึงตัดสินใจเก็บมันเอาไว้กับตัว แล้วนำมันไปใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง

"แถวนี้น่าจะไม่มีอะไรแล้ว... เอาไงต่อดี" ผมพูดพร้อมกับหันไปทางที่เป็นถนนทอดยาวเข้าไปในป่า ดูจากสถาพป่าที่อุดมสมบูรณ์ขนาดนี้แล้ว คงไม่แปลกที่จะมีพวกสัตว์ตัวเล็กอาศัยอยู่ เอาน่าก็มันไม่มีทางอื่นแล้วหนิ ก้คงมีแต่ต้องเดินไปนั่นแหละ

          เมื่อตัดสินใจได้เเล้วผมก็เดินตรงเข้าไปตามทางอย่างไม่มีจุดหมาย เดินชมนกชมไม้ตามทางไปเรื่อยๆ เดินแล้วหิวก็เก็บผลไม้ตามทางกิน เจอเห็ดกินเห็ด เจอผลไม้กินผลไม้ เอาเป็นว่าเจออะไรก็กินเข้าไปหมดอ่ะ พอเดินไปสักพักก็รู้สึกว่าทางมันยาวเกินไปนะ บางที...พอมาสังเกตดูรอบๆอีกทีเเล้วนั่นมันตอเห็ดที่เพิ่งกินไปนี่หว่า!!! 

"ใจเย็นๆอย่าวู่วามนักเรียน" เสียงของครูฝึกของค่ายรด.ที่เราเคยไปมาลอยเข้ามาในหัว ใช่แล้วในเวลาแบบนี้เราต้องใจเย็นๆ พร้อมกับที่เสียงของครูผึกแว่วมาต่อจากเมื่อกี้ "เปิดก่อนได้เปรียบ" 

"เปิดก่อนได้เปรียบ...."  ผมพึมพัมกับตัวเองแล้ววิเคราะห์สถานการณ์ ตอนนี้ผมในป่าที่เป็นทางยาวๆ เเละมีพุ่มไม้อยู่รอบๆ มองเข้าไปก็มีแต่ต้นไม้ ก็แน่นอนนี่มันป่านี่หว่า แถมอยู่ตรงไหนก็ไม่รู้ ทางกลับอยู่ทางไหน 

          ไอเราก็เดินไปตรงๆนะทำไมมันกลับมาที่เดิมได้ล่ะ?!

หลงป่า...หลงป่า...หลงป่า...หลงป่า...

หลงป่า...หลงป่า...หลงป่า...

หลงป่า...หลงป่า...

หลงป่า...

          ก็คือ...การใช้จิตวิญญาณในการหาทางออกสินะครับ!!!! ได้เลยจ้า~~~~~

          บอกเลยว่า Verb to เดา ขอเราไม่มีทางแพ้ใครแน่นอน!!! กะอีแค่หาทางออกจากป่ามันง่า....

"อ่าเระ+-+!" อยู่ดีร่างกายก็ไม่สามารถขยับเอ๋??? ทำไมอ่ะ?? 

          ตอนนี้ตัวผมกำลังนอนกองอยู่กับพื้น...กลางป่า....หลงทาง....

          

          ปล.การกินเห็ดป่าที่ไม่รู้จักระวังเจอเห็ดพิษนะ!! แล้วก็การวิ่งในป่าทั้งที่หลงอยู่เป็นการกระทำที่โง่มากเพราะนอกจาจะหาเจอยากขึ้นแล้วยังทำให้เสียแรงเปล่าๆ

"..." 

          ว้าว~~ ช่างเป็นวันที่สดใส~~ ร่างกายขยับไม่ได้ แถมอยู่คนเดียวกลางป่าอีตะหาก วันนี้คงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้วล่ะ T_T 

ซูม... ซูม... มีเสียงของตัวอะไรไม่รู้ อยู่ในพุ่มไม้ 

"หืม??" เห~~อะไรอ่ะ?? ตอนนี้ผมไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้เลย ในมุมมองของผมตอนนี้ได้เห็นการเคลื่อนไหวของพุ่มไม้อย่างชัดเจน... ตูไม่น่าพูดเลยจะมีตัวอะไรไม่รู้โผล่ออกมาแน่เลย

ซูม... ซูม... 

"ดื่อ~ ดึด~ ดื่อ~ ดือ~  ดึด~" อยู่ดีๆเพลงโกเปม่อน ตอนเจอมอนใน พุ่มไม้ก็ลอยเข้ามาให้หัว แถมไอเราก็ยังร้องเองอีก ก็แหมจังหวะมันได้ :}  (โคตรแก่อ่ะ) แล้วอีโกเปม่อนนี้ยังออกมาพร้อมกับตอนที่เราร้องอีก รู้งานไปอี๊ก~~~ 

          ไอโกเปม่อนนี้หน้าตาโคตรทุเรศอ่ะ เผื่อไม่เห็นภาพเด่วแปะภาพให้

โฮกปี๊บ!!!  

          ไอเจ้าโกเปม่อนนี่มันเดินน้ำลายยืดเข้ามาหาผมในขณะผมกำลังบ่นคนเดียว  "แหม... ร้องซะน่ากลัวเลย เอาจริงนะไอตัวงี้ใครมันจะไปกลั.." 

          พูดยังไม่ทันจบตดยังไม่ทันหายเหม็น น้ำลายที่ยืดอยู่ของไอโกเปม่อนนั่นก็หยดลงใส่หินที่อยู่แถวนั้น สภาพของหินที่โดนน้ำลายของมันหยดลงไปนี่เรียกได้ว่า แทบจะละลายในทันที 

"จ้า~ กลัวแล้วจ้า~~ กลัวแล้วคร้าบ!!!! ไอบ้าใครจะไปคิดว่าตัวหน้าโง่นี้มันจะอันตรายขนาดนี้ แล้วไอน้ำลายนั่นคืออะไร!!! อยากแหลกตูหรอ!!! เก็บอาการหน่อยสิโว้ย~~~~ คนเขากลัวหมดแล้ว ยังจะมาตอนตูขยับไม่ได้อีก อ๊าก!!!!" แล้วกลางป่างี้ใครจะมาช่วยตูเล่า!!!! อ๊าก~~~ สติไม่เหลือสตางค์ไม่เคยมี ขออำนาจสิ่งสักสิทธิ์ ช่วยลูกช้างด้วย~~ แงงงง จะผีสางนางไม้เจ้าป่าเจ้าเขาก็มาเถ๊อะ~ มาช่วยเค้าด้วย~~~~~

ฟิ้ว~~~ 

 

          เสียงของลูกธนูดังมาจากพุ่มไม้ข้างๆ ลอยผ่านหน้าผมไปอย่างรวดเร็วปักไปที่กลางลำตัวของเจ้าโกเปม่อน

ฮ..ฮะ.. โฮกปี๊บ!!!

          มันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ผมมองไปทางที่ลูกธนูยิงออกมาก็ได้พบกับร่างของใครบางคนแต่มองได้ไม่ชัดนัก

"เกือบไปเเล้วๆ ถ้ามาไม่ทันนี้นายคงจะตายตายไปเเล้วล่ะ" เขาพูดพร้อมกับเดินออกมาจากพุ่มไม้

          คนที่เดินออกมาจากพุ่มปรากฎเป็นร่างของชายหนุ่มที่หน้าตาเรียกได้ว่าดูดีกันเลยทีเดียว ไหนจะมีร่างกายที่สมบูรณ์แบบ มีกล้ามีทีทั้งแน่นแล้วยังกำยำ เป็นร่างกายที่มองเผินๆก็รู้ว่าถูกฝึกมาอย่างดี อาจจะเป็นหนุ่มให้ฝันของใครหลายๆคนเบยก็ว่าได้ 

ชายหนุ่มได้เดินมาอยู่ข้างๆผม เเละได้พูดขึ้น "ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่ตายนะ" 

          เมื่อได้ยินดังนั้นผมก็รีบหันไปดูเจ้าโกเปม่อนที่อยู่ตรงหน้า มันตั้งท่าพร้อมเข้ามาจู่โจม ตัวชายหนุ่มเองก็ตั้งท่าพร้อมยิงธนูออกไป เจ้าโกเปม่อนวิ่งเข้าจู่โจมพวกเราอย่างบ้าคลั่ง

ฮ..โฮกปี๊บ!!!!!!

________________________________________________________________

จบบทนำ

________________________________________________________________

         

     คุยกาน~~~~~~~

          

          นิยายเรื่องนี้เราพึ่งเคยแต่งล่ะ~~ ก็อาจจะยังออกมาไม่ค่อยดี หรือไม่ถูกใจใครบางคนไปบ้างก็ต้องขออภับไว ณ ที่นี้ด้วยนะครับ ส่วนเหตุผลที่แต่งเรื่องนี้คือเรา(ทำตัวเหมือน)ว่างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ด้วยความ(ทำตัวเหมือน)ว่างนี้เราก็เลยมาแต่งนิยายดูละ ยังไงก็ฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ต่อไปด้วยนะครับ~~~

     แนะนำตัวละคร(เด๋วลงรูปตลค.ขอเวลาเราวาดก่อน)

          พลับ (17) เป็นคนที่มาในต่างโลกนี้ และเป็นตัวเอกของเรื่องทุกคนคงยังไม่รู้ชื่อตัวเอกเลย(ฮา) ก็ไม่เคยบอกหนิ เป็นคนชิลๆ กวนๆ กินเยอะแต่ไม่อ้วน ชอบของหวาน        

          ??? (??) เป็นชายปริศนาที่ออกมาช่วยพลับ ทำไมเขาถึงได้มาอยู่ในป่ากันนะ???