คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ` (ノ・◡・)ノ Chubby boy! 💮
�
18/08/2558
ื่อ : บยอน แบฮยอน
อายุ : 18 ปี
ส่วนสู : 174 เนิเมร น้ำหนั : 85 ิโลรัม
น้ำหนัที่้อาร : 55 ิโลรัม
�
�
�“เอาล่ะ...พร้อมไหมสำหรับบทเรียนแรอวันนี้?” ริสถามะยืเส้นยืสายเรียมพร้อมสำหรับารสอนบยอน แบฮยอนในวันนี้
�
�
�
“พร้อมรับ!” แบฮยอนอบอย่ามุ่มั่น ร่าท้วมาสายผ้าที่เียนว่า ‘แบฮยอนสู้ๆ’ ไว้บนหน้าผา
�
�
�
อนแรเาิว่าะไ้เ้าอร์สลน้ำหนัับานยอล แ่ริสบอว่าานยอลลู้าเยอะมานแทบเียเวลามาสอนไม่ไ้ริสเลยอาสาสอนให้่อน 1 เือน ส่วนที่เหลือานยอละเป็นนสอนแบฮยอน่อหลัาบอร์สอยูบิแล้ว
�
�
�
แ่ิว่าะไ้เรียนับุานยอล แบฮยอน็ีในไมันะละลายแล้วรับ!
�
�
�
“อ๊ะๆ หยุเลยนะแบฮยอน” ริสเอ็เสียเ้าเล่ห์ ในะที่ร่าสูนั่ไว่ห้าอ่านหนัสืออยู่้าๆ
�
�
�
“แฮ่... ็ผมเหนื่อยนี่รับ” ร่าท้วมเสียหอบหายใ ่อนสายาะับ้อไปยัเหล่าบรรานมที่วาเรียันอยู่รหน้า เาออำลัายมาเือบั่วโมแล้ว ถ้าะหิวมัน็ไม่ใ่เรื่อแปล
�
�
�
“ออำลัายมาเหนื่อยๆ ใรเารีบินันล่ะ? เี๋ยวุเอา ...อ่ะนี่” ริสยื่นวน้ำเปล่าส่ให้แบฮยอนที่ทำหน้าอ มือป้อมรับน้ำไปื่มอย่าำใ
�
�
�
ปิ๊บ ปิ๊บ..
�
�
�
เสียเรื่อมือสื่อสารอร่าสูสั่นลื่นอยู่ในระเป๋าาเ ริสล้วหยิบเอาสมาร์ทโฟนเรื่อสวยออมาเ็้อวาม
�
�
�
“แบฮยอนเี๋ยวพี่มานะ ไปวิ่บนลู่อี 20 นาที อย่าแอบินนมล่ะไม่ั้นพี่ะเพิ่มอี 1 ั่วโม” พูบ็เินออไปาห้อทิ้ให้แบฮยอนนอนราบไปับพื้นห้ออย่าหมแร วาลมโเหลือบไปมอลู่วิ่ไฟฟ้าสลับับอนมอีรั้
�
�
�
ถ้าฟั็ไม่ใ่แบฮยอนสิ...
�
�
�
มืออวบยื่นไปหยิบโหลเหล่าบรราลูวาหลารสาิึ้นมาเ็มำมือ ริมฝีปายิ้มว้าอย่าื่นเ้น ิถึอนที่ะไ้ลิ้มรสเ้าลูวาพวนี้แบฮยอน็น้ำลายไหลแล้ว...
�
�
�
‘ไอ้เ็อ้วน...’
�
�
�
แ่่อนที่ะทันไ้ทำอย่าในึ ำพูอานยอลที่แบฮยอนพยายามสลัออาิใ้สำนึ็ัึ้นมาอีรั้
�
�
�
‘ไอ้เ็อ้วน...’
�
�
�
“...” แบฮยอนเม้มริมฝีปาแน่นพลาับ้อไปยัลูวาที่อยู่ในมือ วามิีันวุ่นวายนแบฮยอนเลือไม่ถู
�
�
�
อยาิน็อยาิน อยาผอม็อยาผอม...
�
�
�
‘ไอ้เ็อ้วน...’
�
�
�
“โว้ย! ็ไ้ๆ” สุท้าย็ัสินใปล่อยลูวาให้ไปนอนแอ้แม้อยู่ในโหลเหมือนเิม ่อนะลานึ้นไปบนลู่วิ่ไฟฟ้าอย่าหมแร
�
�
�
“เพิ่ทำไ้วันเียว็ยอมแพ้่ะแล้วเหรอ? สมับเป็นนายริๆ แบฮยอนไอ้เ็อ้วนี้แพ้” เสียุ้นเยัมาา้านหลั านยอลที่อยู่ในุวอร์มสีาวยืนออมออีน้วยแววาบัน ถ้าไม่ไ้ิไปเอแบฮยอนเห็นออร่าวามหล่อออมาาัวอร่าสู้วย...
�
�
�
“ผมไม่ไ้ี้แพ้!” แบฮยอนหน้า้ำ เาไม่มีทายอมแพ้แน่ๆ เาะผอม เาะูีน้อร้ออีวิ!
�
�
�
...แบฮยอนนี่แหละำลัะร้ออีวิ ;0;
�
�
�
“ไม่ั้ใแบบนี้็ลับบ้านไปเลยไป มีนอีหลายนที่เาอยาลน้ำหนัริๆ ัๆ แ่้อรอิว่อไปอีสามเือนเพราะเ็เส้นอย่านาย” แบฮยอนหน้าึที่เาเยเ้าใว่าานยอลอ่อนโยนและอบอุ่นูเหมือนแบฮยอน้อทำวามเ้าใใหม่เสียแล้ว
�
�
�
“ผมไม่ใ่เ็เส้น ผมมาลน้ำหนัโยเสียเินไม่ไ้อฟรีๆ”
�
�
�
“อ้อเหรอ? ริสฮยอ้ออยเลิอร์สั้หลายอร์สเพียเพราะมาสอนเ็อ้วนี้แพ้แบบนายลน้ำหนัเนี่ยนะ? แลูนายะเป็นนสำัเหลือเิน...”
�
�
�
“ผมบอแล้วไว่าผมไม่ไ้ี้แพ้! ผมะผอม ผมะูี และะทำใหุ้ถอนำพูให้ไ้! ถ้าไม่ไ้มีธุระอะไรในห้อนี้็เิออไปรับ ผมมีออำลัายบนลู่วิ่อี 20 นาที” แบฮยอนลุึ้นแล้วเริ่มเินบนลู่วิ่้าๆ ่อนะปรับโหมให้ไวึ้นอีนิ โรธานยอล็โรธแ่โรธัวเอมาว่าที่ันมาเผลอใอบนปาร้ายๆ ไม่เยถนอมน้ำในฟัอย่าปาร์ านยอล ถ้าถามว่าให้เลิอบไ้ไหม? แบฮยอนอบเลยว่าไ้ แ่...
�
�
�
ไม่ทำ!
�
�
�
ให้ัใอนนี้มันสายไปแล้วล่ะ เพราะทั้ใอบยอน แบฮยอนนนี้เป็นอปาร์ านยอลไปแล้วทั้ใ
�
�
�
“อใรอนถึอนนั้นไม่ไหวเลยล่ะ ฮ้า ~ นมพวนี้น่าินัเลย” านยอลไม่ทำามที่อีนอ แ่ลับเินเ้ามาในห้อผ่านแบฮยอนที่ำลัวิ่บนลู่อย่าเอาเป็นเอาายไปราวับธาุอาาศริ่ไปยับรรานมหลายี่ห้อ ร่าสูนั่ลบนเ้าอี้ ยเท้าทั้สอ้าึ้นพาับอบโ๊ะพลายันมเ้าปาเี้ยวอย่าเอร็อร่อยนแบฮยอนเผลอลืนน้ำลายัอึ...
�
�
�
“อืม ~ ละลายในปาราวับสายไหม” านยอลยัยั่วยุแบฮยอนโยารแว่นมไปมารหน้านัวเล็ เมื่อแบฮยอนทำท่าะับมือหนา็ึลับมาใส่ปาัวเอหน้าาเย...
�
�
�
ทรมานนอ้วนัเว้ย!
�
�
�
“มาิน้วยันไหม? ...ไอ้เ็อ้วน” แบฮยอนทำเมินไม่ไ้ยินเสียานยอล ร่าท้วมเร่วามเร็วที่ลู่วิ่ไฟฟ้าให้เร็วึ้นนาแทบะวิันล้มหน้าะมำ พลาเือนัวเอในใว่าอย่าไปหลลับำพูยั่วยุอร่าสูอี
�
�
�
“หนึ่ สอ... หนึ่ สอ...”
�
�
�
“โอ๊ะ! นี่มันเ้็อโแล ว้าวววว” แบฮยอนหลับาปี๋ยสอมือึ้นแนบหูอัโนมัิ านยอลหัวเราะในลำออย่านึสนุที่ไ้แล้แบฮยอน ูเหมือนเาะเอับอเล่นิ้นใหม่ที่ถูใเ้าแล้วล่ะ...
�
�
“ปวไปหมเลย...” แบฮยอนบีบ้นแนที่อัแน่นไป้วย้อนไมันนาให่อัวเอ้วยวามเ็บหลัาที่หัโหมออำลัายพร้อมับวบุมอาหารไป้วยเป็นเวลาเือบ 1 อาทิย์แล้ว
�
�
�
“ไมึ... ลไปไ้ี่ิโลแล้ว?” ยอูที่เินเ้าห้อเรียนมาะเอ๋ับเพื่อนสนิทเอ่ยทัทาย้วยวามอารม์ี
�
�
�
“ผมยัไม่ไ้ั่น้ำหนัเลยรับ ลัวว่ามันะึ้นหนัว่าเิม” แบฮยอนฟุบหน้าลับโ๊ะบ่นึมำพลาทุบ้นาอัวเอเบาๆ
�
�
�
“มึะบ้าเหรอ? มึลน้ำหนันะอีบยอนไม่ไ้เพิ่มน้ำหนัมันะึ้นไปไ หรือมึแอบไปแเ้โยไม่วนู?” ยอูส่สายาาั้นสุีวิ แบฮยอนส่ายหน้าหวือลับโ๊ะเรียน
�
�
�
“ไม่ไ้แะอะไรหวานๆ มาเป็นอาทิย์แล้วรับ ุอี้ฟานสั่ห้ามโยเ็า”
�
�
�
“อ่าว! มึไม่ไ้เรียนับไอ้านยอลหรือไ?”
�
�
�
“เปล่ารับ ุานยอลลู้าเยอะ...” แบฮยอนเปรยเสียอ่อย หลัาวันนั้นเา็ไม่เอานยอลอีเลยเป็นเวลาเือบหนึ่อาทิย์ ถามุอี้ฟาน็บอแ่ว่า
�
�
�
‘่วนี้านยอลยุ่ๆ ้อรีบเลียร์อร์สให้หมภายใน 2 เือน’
�
�
�
เฮ้อ...
�
�
�
“ถอนหายใทำไม เี๋ยว็อายุสั้นหรอมึ” ยอูโทรศัพท์พลาหัวเราะิัโยไม่หันมามอแบฮยอนสันิ
�
�
�
“ุยับใรเหรอรับ?” แบฮยอนะโหน้าไปูใล้ๆ แ่อีนรีบเบี่ยโทรศัพท์หนี ถ้าแบฮยอนาไม่ฟาเหมือนะเห็นยอูุยไลน์ับใรสันนี่แหละ รูปโปรไฟน์ใส่เสื้อสีส้มๆ - -
�
�
�
“ว่าที่ผัวู่ะ”
�
�
�
“ผัว?” แบฮยอนทวนำ้วยวามุน ยอูแอบไปุยับใรอนไหน? นี่แบฮยอนพลาอะไรไปหรือเปล่า?
�
�
�
“เออ เี๋ยวใหู้รูป” มือเล็สมาร์ทโฟนที่มีเสโทรศัพท์เป็นาเนลยิๆ ่อนะยื่นหน้าอมาหาแทบะแหเ้าลาหน้าแบฮยอน หลัาที่พิารารูปประพันสัานแล้ว แบฮยอน็ยิุ่้นเ้าไปให่เหมือนเยเอที่ไหน...
�
�
�
อ๋อ...
�
�
�
หน้าปาอย้าโรเรียน!
�
�
�
“วินมอเอร์ไ์?” แบฮยอนมวิ้ว อยาะถามยอูเหลือเินว่าไปอ่อยเาอีท่าไหนถึไ้เบอร์เามา?
�
�
�
“อี่นี่หยาบาย! เาเรียว่าัรยานยน์รับ้าย่ะ!” ยอูแบะปา ่อนะหันไปอบแท่อโยไม่สนใแบฮยอนอี พอเลิเรียนนา็รีบแ้นออไปหน้าโรเรียนพลาโบไม้โบมือให้ับพี่วินร่าบึในเสื้อสีส้มแสบาเมื่อสะท้อนับแสพระอาทิย์ ่อนะหันมาโบมือลาแบฮยอน้วยท่าทีอย่านาาม
�
�
�
“ไป่อนนะมึ ผัวมารับละ ฮิฮิ” พูบ็ระโึ้นร่อมพลาใ้เบ้าหน้าบหลัล่ำๆ นั่นอย่าออเาะ
�
�
�
้ะ...
�
�
�
ใรหล่อมัน็เรียเาว่าผัวหมแหละ ไม่เว้นแม้แ่ยามหน้าโรเรียน....
�
�
�
�
ริ๊...
�
�
�
เสียระิ่ร้านเ้ัึ้นเมื่อประูเปิ ร่าอวบอั๋นเิน้วมเี้ยมเ้ามาในร้านพลาเาะอบู้ระใสที่เรียเ้หน้าาน่ารับประทานเอาไว้้านใน
�
�
�
“รับอะไรีะ ุลู้า?” พนัานสาวสวยหุ่นีส่ยิ้มหวานให้แบฮยอน วาลมมอลอแว่นารอบสี่เหลี่ยมทอมอไปยับลูเบอร์รี่ิสเ้ที่เหลือเพียิ้นเียวในู้
�
�
�
“...บลูเบอร์รี่ีส 1 รับ” ไม่ใ่เสียแบฮยอน แ่เป็นเสียที่ัมาา้านหลัร่าท้วมแทน
�
�
�
อะ...อะไรนะ?
�
�
�
นี่อผม...
�
�
�
“ือ...” แบฮยอนทำท่าะหันไปั แ่็้อะั้าไว้อย่านั้นเพราะนรหน้าือนที่เาเฝ้าแ่ิถึลอทั้อาทิย์
�
�
�
“ะ...ุานยอล”
�
�
�
“ไไอ้เ็อ้วน นายลวามอ้วนอยู่ไม่ใ่หรือไ?” ไม่พูเปล่าพลายัิ้วให้หนึ่ทีราวับนเหนือว่า่อนะเินผ่านหน้าแบฮยอนไปที่เาท์เอร์
�
�
�
“ินิ้นเียวไม่เป็นไรหรอรับ อีอย่าผมสอบวิาภาษาอัฤษไ้ะแนนเ็มเลยอยาให้ราวัลัวเอ็แ่นั้น...”
�
�
�
ุานยอลอบินบลูเบอร์รี่ีทเหรอรับ?
�
�
�
ถ้าอบผมะไ้ยให้...
�
�
�
เผื่อสัวันุานยอละหันมาอบผม เหมือนที่อบบลูเบอร์รี่ีทบ้า...
�
�
�
�
�
�
“เอ่อ...ุลู้า...” พนัานทำท่าอึอั พลามอหน้าแบฮยอนสลับับานยอลไปมาเหมือนหนัใ
�
�
�
“ผมเอาิฟฟ่อนมอ่า็ไ้รับ” แบฮยอนี้ไปยัถาเ้ที่อยู่ถัไป พลาสั่ลาบลูเบอรรี่ีทในใ้วยแววาละห้อย
�
�
�
ไว้ผอมเมื่อไหร่ะัสัสอปอน์!
�
�
�
แบฮยอนที่้มหน้าุ เหลือบาไปมอานยอลที่ำลัิเินอยู่หน้าเาท์เอร์ ร่าสูอนนีู้โทรมว่าที่เาเยเห็น ผมสีน้ำาลเ้มที่เยเทอนนี้ลับไม่เป็นทรแ่นั่น็ยัูีสำหรับผู้ายอย่า ปาร์ านยอล
�
�
�
“่ายรวมเลยรับ” ใบหน้านิ่พร้อมทั้น้ำเสียเรียบๆ อร่าสูทำให้แบฮยอนหันลับไปมออย่าเ็มา ธนบัรสีเทาถูวัออมาาระเป๋าสา์่อนะยื่นให้พนัานสาวสวย
�
�
�
ุานยอลื้อเ้ให้แบฮยอน?
�
�
�
“ผม่ายเอ็ไ้รับ” แบฮยอนรีบโบไม้โบมือปิเสธ้วยวามเรใ แ่มีหรือที่านยอละสนใ ร่าสูรับเินทอนใส่ระเป๋า่อนะถือานที่ใส่เ้ทั้สอไปวาบนโ๊ะที่มีผู้หินหนึ่นั่อยู่่อนแล้วร่าท้วมึ้อเินามไปอย่า่วยไม่ไ้
�
�
�
“โยอ” ร่าสูเรียเบาๆ เธอเหยหน้าึ้นมาส่ยิ้มให้านยอล่อนะมอเลยมายัแบฮยอนที่ยืนัวลีบอยู่้าๆ
�
�
�
“พาใรมา้วยเหรอ?” ใบหน้าอเธอสวยเหมือนนาแบบเ้าันีับผิวสีน้ำผึ้ รูปร่าเพรียวบาในาเยีนส์รัรูปับเสื้อแนยาวพอีัว ผมำลับยาวสลวยสุภาพี แบฮยอนรู้สึไ้ทันทีว่า ผู้หินนี้สวยและมีเสน่ห์เหลือเินนแบฮยอนเทียบไม่ิ
�
�
�
“บัเอิเอันน่ะ ...นั่สิ” ำว่า ‘บัเอิ’ ระแทใอีนเ็มๆ านยอลหันไปอบเธอ่อนะเหยหน้ามอแบฮยอนที่เอาแ่ยืน้อหน้าเาโยไม่ละสายา
�
�
�
“ผมไปนั่อีโ๊ะ็ไ้รับ เิพวุสอนามสบาย” แบฮยอนหน้าบึ้โยไม่รู้ัว านยอลไ้แ่ถอนหายใ่อนะเลื่อนานบลูเบอรรี่ีทเ้ให้แบฮยอน ส่วนัวเอ็ัารับิฟฟ่อนมอ่าแทน
�
�
�
เอ๋...?
�
�
�
“ิน่ะอย่าพูมา และนั่้วยันนี่แหละเี๋ยวนาย็้อไปฟิเนสพร้อมับันอยู่ี” านยอลเอื้อมมือไปว้าแนเล็่อนะระุให้อีนนั่ลเบาๆ แบฮยอนเม้มปาัใแ่็ยอมนั่ลโยี
�
�
�
ไปฟิเนพร้อมับุานยอล พร้อมับุานยอล พร้อมับุานยอล พร้อมับุานยอล พร้อมับุานยอล พร้อมับุานยอล พร้อมับุานยอล...
�
�
�
ประโยนั้นัอยู่ในหัวอแบฮยอนไม่่ำว่าสิบรอบ...
�
�
�
“ไม่เอันนานเลยนะสบายีไหม?” าลยอลส่ยิ้มอบอุ่นไปให้หิสาวรหน้า แบฮยอนไ้แ่มอทัูุ้่ยันอย่าออรส้วยวามรู้สึแปล๊บๆ ในอ โยเพาะเมื่อเห็นรอยยิ้มอร่าสูที่ปิเป็นนยิ้มยาแล้วยิุ่เ้าไปอี แบฮยอนรู้สึว่าเาเห็นแววาสีำสนิทเป็นประายผิับอนอยู่ับทุทีที่อยู่ับเา ทุารระทำและำพูอานยอลนั้น่วยย้ำให้แบฮยอนมั่นใว่าโยอไม่ใ่เพื่อนธรรมาแน่นอน อย่าน้อยๆ ที่เารู้็ือ ปาร์ านยอลอบผู้หินนี้...และูเหมือนะอบมานแทบไม่เหลือพื้นที่ให้แบฮยอนไ้แทรเ้าไปเลย้วย้ำ
�
�
�
“ไม่แนะนำเ็น่ารัๆ นนี้ให้ันรู้ัหน่อยหรือไ?” โยอหันมาทาแบฮยอนพร้อมรอยยิ้มหวาน
�
�
�
“เอ่อ...แบฮยอนรับ” แบฮยอนเอ่ยแนะนำัวเอ
�
�
�
“ยินีที่ไ้รู้ันะะุแบฮยอน ันื่อิม โยอเป็นเพื่อนสมัยมัธยมอานยอลน่ะ่ะ” เธอพูแนะนำัวอย่าเป็นันเอ
�
�
�
“เรียแบฮยอนเยๆ ีว่ารับ อีอย่าผม็อายุน้อยว่า้วย” โยอยิ้มวาเป็นประายนแบฮยอนรู้สึไ้ว่าโลทั้ใบมันสใสึ้นทันทีที่ผู้หินนี้ยิ้ม เาเอ็ปรารถนาะมีรอยยิ้มสใสแบบนี้บ้า
�
�
�
“อโทษที่เรียออมาะทันหันนะ เธอะยุ่ๆ ับารเปิร้านใหม่” านยอลเอ่ยับทสนทนา แบฮยอนรู้สึน้อยใอยาุยันสอนแล้วให้เามานั่หัวโ่อยู่รนี้ทำไม?
�
�
�
“ว่าๆ ็ไปอุหนุนันบ้านะานยอล เี๋ยวลพิเศษให้ น้อแบฮยอน้วยนะ” โยอมอทัู้่สลับไปมา ุยันสัพัานยอล็อัวลับ่อน แ่่อนะ้าวาออาร้าน แบฮยอนแอบเห็นหิสาวอไลน์อานยอลไว้้วย แบฮยอนอนาเบอร์อร่าสูเายัไม่รู้เลย อิาั...
�
�
�
แบฮยอนอสัสัยไม่ไ้ถึวามสัมพันธ์อสอนนี้แ่็ไม่ล้าถามออไปรๆ ถึถามออไปานยอล็ไม่อบำถามเา อาะหาว่าเายุ่เรื่อาวบ้านอี่าหา ันั้นร่าท้วมึไ้แ่เ็บวามอยารู้ไว้ในใแล้วเินามานยอลไปนระทั่มาถึฟิเนส
�
�
�
“อ่าว! แบฮยอน ทำไมมาับานยอลไ้ล่ะ?” ริสที่เินออมาส่ลู้านอร้าน็บัเอิเอเ้าับลูศิษย์อเาเินมาพร้อมับานยอลที่ทำหน้าาบอบุไม่รับอยู่้าๆ
�
�
�
“เอ่อ...”
�
�
�
“เอาเถอะๆ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียมัวออำลัายไ้แล้ว ...านยอลพี่มีเรื่อะุย้วยหน่อย...” ประโยแรหันไปพูับแบฮยอนที่ยืนทำหน้าหลอเหลาอยู่้าๆ ่อนะเินนำเ้าไป้านในโยมีานยอลเินามไปิๆ
�
�
�
“อะไรนะ อเปลี่ยนอร์ส?” านยอลแทบะสำลัน้ำที่ื่มเ้าไปพุ่ใส่หน้ารุ่นพี่ที่ยืนพิประูอยู่ร้าม
�
�
�
“็อย่าที่บอไปนั่นแหละ อนนี้นายบอร์สอุยูบิับุรีฮวันแล้ว เหลืออร์สสุท้ายรอแ่ลู้ามายืนยันเวลาและ่าใ้่ายเท่านั้น”
�
�
�
“แล้วยัไล่ะรับ? ามสัาผม้อไ้สอนไอ้เ็อ้วนนั่นเือนหน้า นี่เพิ่ผ่านมาแ่อาทิย์เียวเอนะ...”
�
�
�
“อนแรมัน็เป็นอย่านั้น แ่อนนี้พี่มาสอนแบฮยอนามเวลาไม่ไ้แล้ว พี่มีธุระสำั้อไปัาร”
�
�
�
“็แ่เลื่อนเวลาสอนไรับ” านยอลยัปัไปเรื่อยๆ เรื่ออะไรที่เาะ้อเสียสละอร์สสาวๆ ไปสอนเ็ผู้ายัวอ้วนๆ เพื่อลน้ำหนัแบบแบฮยอน้วยล่ะ ไม่มีทา!
�
�
�
“แบฮยอนเรียนแ่มัธยมนะานยอล ไม่ไ้มีาบว่าเหมือนมหาวิทยาลัย” านยอลถอนหายใเฮือให่ เารู้สึเหมือนหืึ้นอหน้ามืล้ายะเป็นลมยัไ็ไม่รู้
�
�
�
“เี๋ยวให้เินเือนเพิ่ม...”
�
�
�
“ไม่เอาเินเือนรับ อเวลาพัให้ผม็พอ” ริสอมยิ้มับำอบที่ไ้รับ่อนะล้วแผ่นระาษสอแผ่นึ้นมายื่นให้ับานยอล
�
�
�
“อะไรรับ?” านยอลรับมาูแบบๆ ่อนะเบิาว้า้วยวามรู้สึอันหลาหลาย
�
�
�
“ั๋วเรื่อบินไปเที่ยวฝรั่เศส พร้อมที่พัและอาหารฟรีสอืนสามวัน บอร์สแบฮยอนเมื่อไหร่พี่ให้นายพัยาวๆ ทั้เือนเลยานยอล...”
�
�
�
“แล้วทำไมมีั๋วสอใบละรับ?”
�
�
�
�
“นั่นสำหรับนพิเศษอนาย ไปเที่ยวนเียวไม่สนุหรอ...ริไหม?”
�
#านแบับบี้�#exoducklingtheseries
ไปสรีมันไ้ที่ทวิเอร์และเฟสบุ๊
�
ความคิดเห็น