ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เจ้าหญิง
\"พวกข้าต้องขออภัยด้วยที่เจ้าหญิงของข้าทำให้พวกท่านเดือดร้อน และเดินทางล่าช้า\" ชายหนุ่มผมน้ำตาลส้มกล่าว
\"ไม่เป็นไรหรอก ยังไงพวกฉันตอนนี้ก็เดินทางล่าช้าอยู่แล้วด้วย\" คาโลพูดพร้อมเหล่ตามองเจ้าหัวขโมยที่นั่งอยู่ข้างๆทำท่าไม่รู้ไม่ชี้
หลังจากที่ชายผมสีน้ำตาลส้มใช้เวทมนต์ซ่อมเกวียนของพวกเขา ทำให้ดูใหม่ขึ้นเป็นกอง ก็บอกว่าให้พวกเขาเดินทางต่อแล้วจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังขณะเดินทางกลับเอดินเบิร์กเพราะกลัวพวกเขาจะเดินทางล่าช้า
แล้วยังพูดกับเขาอีกว่า \"พวกข้าไม่ทำอันตรายอะไรแน่นอน\"
พูดยังกับอ่านใจเขาออกอย่างนั้นแหละ ทั้งสาวน้อยที่รู้สึกจะเป็นเจ้าหญิง และชาย 2 คนนั่นก็เลยเดินทางมาด้วยกันกับพวกเขา…
\"ข้าชื่อ เพทรอน เดพริสทัน เดอะ เอิทธ์ วอร์ริเออร์ ออฟ แฟรี่แลนด์ คาดว่าพวกท่านคงไม่รู้จักดินแดนของข้าหรอก\" ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลส้มแนะนำตัว
\"ส่วนข้าชื่อซีลอน ซอร์ลอนเต้ เดอะ ไฟเออร์ บิชอบ ออฟ แฟรี่แลนด์ พวกข้าเป็นราชองครักษ์ของเจ้าหญิง…\" แต่ยังพูดไม่ทันจบสาวน้อยก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
\"เออ จริงสิข้ายังไม่ได้แนะนำตัวเลยนิ ข้าชื่อ อลิเซีย อูรูร่า เดอะ วินด์ ปริ้นเซส ออฟ แฟรี่แลนด์ พวกเฟรินเรียกข้าว่า ‘เซีย’ เฉยๆก็ได้\" เธอแนะนำตัวพร้อมกับยิ้มแฉ่งอย่างร่าเริง
\"เจ้าหญิงแห่งลมเหรอ งั้นท่านก็คงเป็นเทพธิดาแห่งลมจากแฟรี่แลนด์สินะ\" เสียงดังมาจากเจ้าคนรู้มากขอทานกิตติมศักดิ์ โร เซวาเรส
\"งั้นโร ถ้าท่านรู้จักข้าว่ามาจากแฟรี่เลนด์ ท่านก็คงรู้ว่าแฟรี่แลนด์เป็นอย่างไรใช่มั้ย\" เซียถามด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
\"ขอทานอย่างผมก็แค่เคยได้ยินมาว่า ‘แฟรี่แลนด์’ นั้นเป็นแดนลับแลที่ไม่เคยมีใครพบ ว่ากันว่าเป็นดินแดนที่อาศัยของเหล่าเทพและนางฟ้า\"
\"แหม เห็นมั้ยเพทรอน โรเขารู้จักย่ะ\" เซียพูดแล้วหันไปยิ้มเยาะใส่เพทรอน
\"งั้นเธอก็เป็นนางฟ้าเลยมีปีกงั้นสิ\" ครี้ดเผลอหลุดปากออกไป
\"ใช่ครี้ด แต่ข้าน่ะเป็นเทพนะ แล้วก็ไม่ใช่เทพธรรมดาด้วยเป็นมหาเทพเลยล่ะ\" เซียทำท่าจะพูดต่อแต่โดนเพทรอนขัดเข้าซะก่อน
\"อลิซ ตกลงจะไปเรียนที่เอดินเบิร์กใช่มั้ย“ เซียพยักหน้าอย่างแรง “งั้นยืมโมโม ไปส่งจดหมายหน่อย\"
เซียทำหน้าตาตกใจแต่ก็เห็นได้ชัดว่าดีใจมาก เธอละล่ำละลักสักพักก็หันไปบอกกับเพทรอน \"อ้ะ เอ่อ ได้ งั้นแป๊บนึง\" เธอหันไปมองคาโลแล้ว ‘ยิ้ม’ อย่างมีเสศนัย แล้วยื่นมือออกไปข้างหน้า
\"คามิคาเช่\"
ทันใดนั้นก็มีลมพัดวูบหนึ่ง ก่อนที่จะเกิดแสงสว่างเรืองรองในมือของเธอ ปรากฏคทาด้ามยาวที่ขนาดสูงกว่าตัวของเซียซะอีก ด้ามทั้งด้ามดูแล้วน่าจะทำด้วยทองสลักด้วยลวดลายสวยงาม ปลายคทามีพู่เป็นสีฟ้าปนแดง หัวคทาบานออกเป็นแฉกๆแลดูเหมือนกลีบเลี้ยงของดอกไม้ และที่หัวคทานั้นก็มีลูกแก้วสีฟ้าที่มองดูแล้วเหมือนมีควันสีชมพูลอยอยู่ในลูกแก้วติดอยู่ด้วย
\"โมโมออกมาหน่อยสิจ้ะ\" ทันใดนั้นก็ปรากฏกระต่ายสีชมพูตัวกลมๆ ขนาดเท่าฝ่ามือ เหมือน…
‘ตุ๊กตายัดนุ่น’ ในความคิดของพวกทโมนทั้งหลาย
\"โมโมช่วยเพทรอนส่งจดหมายหน่อยนะจ้ะ สำคัญมากเลย\"
\"โมโมะ\" เจ้ากระต่ายพยักหน้ารับแล้วลอยตามเพทรอนไป
\"ว้าย ภูตรับใช้ของคุณเซียน่ารักจังเลยนะคะ\" เรนอนกรี๊ดกร๊าด
\"ขอบคุณจ้ะ เรนอน\"
\"นี่ เอ่อ เซียใช่ป่ะ ฉันสงสัยมาตั้งนานแล้ว ทำไมเธอถึงรู้จักชื่อพวกเราทุกคนเลยล่ะ\" กัส โทนีย่า เจ้าคนพูดน้อยต่อยหนักถามขึ้นมา
\"เออ จริงด้วยสิ\" เฟรินอุทานออกมา และจากคำพูดของกัส ทำให้ทุกคนคิดได้ว่าพวกเขายังไม่มีใครแนะนำตัวสักคนแต่เซียกลับรู้จักชื่อของทุกคนเลย
\"ก็… ข้าก็รู้จักทุกคนน่ะแหละ ข้าน่ะมักจะดูพวกเจ้าจากอ่างศักดิ์สิทธิ์ทุกวันเลย ตั้งแต่พวกเจ้าตั่งแต่อยู่ปี 1 แล้วละมั้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นข้าก็รู้หมดแหละ ทั้งใครชื่ออะไร เป็นแฟนกับใคร บอกรักกันยังไง ทำอะไรกันบ้าง…\" เซียพูดเสร็จก็แอบขำ เพราะ…
เห็นเฟรินปฏิกริยาของเฟรินน่ะแหละ ที่หน้าแดงจนจะถึงหู ตั้งแต่เซียบอกว่าใครเป็นแฟนกับใครแล้ว
ทำให้พวกที่เหลือก็แอบขำไปตามๆกันกับท่าทางเขินอายจากเจ้าคนที่ทำตัวไม่สมหญิงนั่น จนกระทั่งเจ้าตัวยุ่งหันไปแยกเขี้ยวใส่ อย่างหาเรื่อง ทำให้เพื่อนๆทั้งหลายต้องหยุดหัวเราะทันที เพราะขี้เกียจวางมวยกับเจ้าหัวขโมยที่มันยังอยู่ในร่างผู้หญิงอยู่ แล้วเฟรินก็พยายามเปลี่ยนเรื่อง
\"เอ้อใช่ เมื่อกี้ทำไมคุณเพทรอนถึงเรียกเซียว่า ‘อลิซ’ ล่ะฮะ\"
\"ก็พวกนั้นน่ะ เป็นเพื่อนเล่นกับข้าตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ ก็เลยได้รับการไว้วางใจจากท่านพ่อให้เป็นองครักษ์ประจำตัวข้าไง บางทีถ้าไม่ได้ออกราชการ หรืองานอะไร อยู่กับคนกันเองก็เลยเรียกข้าว่าอลิซ แล้วก็พวกราชาศัพท์อะไรฉันก็เลยไม่ให้ใช้ด้วยน่ะ\"
\"เพื่อนเล่นแต่เด็กงั้นหรือฮะ งั้น…แล้วเซียอายุเท่าไรหรือฮะ\" เจ้าตัวยุ่งถามต่อ
\"ก็… 173 ปีเองแหละ\"
‘ระ 173 ปี’
\"เอ่อ อายุเยอะจังเลยนะฮะ\"
\"เอ๋ แต่ข้าอายุยังน้อยนะ อย่างเพทรอนก็ 182 ซีลอนก็ 184 พ่อข้าก็…\" เซียก็ยังพูดต่อไปเรื่อยๆ
‘น้อยเรอะ’
\"แต่ที่จริงนับตามอายุพวกมนุษย์ ข้าก็ 17 ปี ประมาณนี้ล่ะมั้ง\"
\"งะ…งั้นก็อายุเท่าพวกเราน่ะสิฮะ\"
\"งั้นก็เรียนปีเดียวกับพวกเราได้น่ะสิ\" คิลพูดบ้าง
\"ยังไงข้าก็จะเรียนปีเดียวกับเฟรินให้ได้อยู่ดีแหละ\" เซียทำฟึดฟัด
\"แหม เซียฉันเห็นเธอพูดแต่ เฟรินๆ อยู่นั่นแหละ อย่าบอกนะว่าที่หนีออกจากวังมาเพื่อหาคนอย่างเฟรินเนี่ย\" แองจี้เริ่มอยากรู้
\"แองจี้ไม่ต้องพูดขนาดนั้นก็ได้\" เฟรินหันไปแยกเขี้ยวใส่แองจี้
\"นั่นก็ใช่ ข้ามาหาเฟริน แต่มันก็ไม่ใช่เหตุผลทั้งหมด\" เซียพูดพร้อมกับหันไปเหล่ราชองครักษ์ทั้ง 2 ที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
…………………………………………………………………..
\"ตารางวันนี้นะขอรับ หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ เข้าเรียนมารยาทพื้นฐานในการเดิน นั่ง ทานอาหาร นอน และหน้ากากฟาโรห์ เสร็จแล้วต่อด้วยเรียนเต้นวอลช์ เต้นแทงโก้ และฟลามิงโก้ เสร็จแล้วตอนบ่าย 3 มีนัดดื่มน้ำชากับท่านเซอร์ไรอัน เพราะฉะนั้นหลังทานข้าวกลางวัน และเรียนเปียโนเสร็จ ต้องไปลองชุดด้วยขอรับ\" เสียงร่ายยาวของเพทรอนจบลง
แต่หารู้ไม่ว่าเซียนั้นลุกออกไปจากห้องอาหารตั้งแต่คำว่า มารยาท แล้ว
‘ข้าจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว’
ในห้องนอนของอลิเซีย
\"คอยดูนะข้าจะหาทางหนีให้ได้\"
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูขัดจังหวะห้วงความคิดของเธอ
\"เจ้าหญิงถึงเวลาไปแล้วขอรับ\" ซีลอนมาตามเซียไปเรียน
แต่หารู้ไม่ว่าตอนนั้นเจ้าหญิงของเขาร่ายเวทเตรียมเผ่นเรียบร้อย
\"ไม่!! วันนี้ข้าทนไม่ไหวแล้ว ข้าไม่ไป\" ต้องถ่วงเวลาให้มากที่สุด
‘ก็เห็นบ่นทนไม่ไหวทุกวัน’
\"แต่…\"
\"ข้าบอกว่าไม่ไง ข้าจะไปหาเฟริน\"
\"อลิซ!!\" แต่พอซีลอนเปิดประตูเข้าไปนั้นก็ไม่พบใครอยู่ในห้องเลย
‘ไปไหน!!\'
ซีลอนค้นดูทั่วห้องก็พบไอเวทย์อยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง และ…ขนปีกของอลิซ
\"ประตูทะลุมิติ“ เพทรอนเอ่ยออกมาหลังจากปรึกษากับซีลอน
“เป็นเรื่องอีกแล้วสิเนี่ย”
…………………………………………………………………..
\"เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ\" ซีลอนพูดหลังจากเล่าเสร็จ
\"พวกเราก็เลยไปคุยกับท่านพ่อของอลิซ ท่านก็ยอมให้อลิซมาเรียนที่เอดินเบิร์กได้\" เพทรอนกล่าวต่อ
\"เป็นเจ้าหญิงนี่เหนื่อยขนาดนี้เลยเหรอ\" เฟรินหน้าซีด
\"ใช่เลย นี่ยังไม่นับเรียนเป่าฟลุค การคลัง แจ๊สแดนซ์ แล้วก็เวทมนตร์อีก มันไม่ได้เรียกลมได้ลม เรียกฝนได้ฝนหรอกนะจ้ะเฟริน\"
\"แต่คุณเซียท่าทางเก่งน่าดูเลยนะครับ สร้างประตูทะลุมิติได้ด้วย\" ซีบิลชม
\"ที่ยากน่ะ ไม่ใช่การสร้างหรอกนะแต่เป็นการกำหนดสถานที่ๆจะไปต่างหาก\" ซีลอนกล่าว
\"ถ้าสมาธิไม่จดจ่อถึงที่ๆจะไปจริงเราอาจไปโผล่ที่ไหนก็ได้นะ\" เพทรอนพูดต่อ
\"งั้นเธอคงจดจ่อถึงเฟรินมากซินะถึงมาที่นี่ได้\" ครี้ดแซว
\"ไม่ใช่หรอก ถึงข้าตั้งใจมาหาเฟริน แต่สิ่งที่ข้าจดจ่อในตอนนั้นก็คือ…\"
เซียหันไปทางท้ายเกวียนที่ซึ่ง เจ้าชายน้ำแข็งนั่งอยู่
\"ท่าน คาโล วาเนบลี เดอะ ปริ้นซ์ ออฟ คาโนวาล\"
คาโลเบือนนัยต์ตาสีฟ้าจากการอ่านหนังสือมาสบกับนัยต์ตาสีเขียวมรกต
\"ข้ามาเพื่อมาหาท่านเช่นกันท่านคาโล\"
แต่ก่อนที่ใครจะได้พูดอะไรอีก ก็มีเสียงหนึ่งเข้ามาขัดก่อน
\"ทุกคนถึงเอดินเบิร์กแล้ว\" มาทิลด้าโผ่ลหน้าเข้ามาในเกวียนร้องบอกทุกๆคน
…………………………………………………………………..
ช่วงนี้การบ้านเยอะมากเยย TT^TT ถ้าพิมพ์ผิดประการใดก็ขออภัยมานะที่นี้ด้วยนะคะ ตอนนี้สมองมึนตึบกำลังเบลอๆ --;;
\"ไม่เป็นไรหรอก ยังไงพวกฉันตอนนี้ก็เดินทางล่าช้าอยู่แล้วด้วย\" คาโลพูดพร้อมเหล่ตามองเจ้าหัวขโมยที่นั่งอยู่ข้างๆทำท่าไม่รู้ไม่ชี้
หลังจากที่ชายผมสีน้ำตาลส้มใช้เวทมนต์ซ่อมเกวียนของพวกเขา ทำให้ดูใหม่ขึ้นเป็นกอง ก็บอกว่าให้พวกเขาเดินทางต่อแล้วจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังขณะเดินทางกลับเอดินเบิร์กเพราะกลัวพวกเขาจะเดินทางล่าช้า
แล้วยังพูดกับเขาอีกว่า \"พวกข้าไม่ทำอันตรายอะไรแน่นอน\"
พูดยังกับอ่านใจเขาออกอย่างนั้นแหละ ทั้งสาวน้อยที่รู้สึกจะเป็นเจ้าหญิง และชาย 2 คนนั่นก็เลยเดินทางมาด้วยกันกับพวกเขา…
\"ข้าชื่อ เพทรอน เดพริสทัน เดอะ เอิทธ์ วอร์ริเออร์ ออฟ แฟรี่แลนด์ คาดว่าพวกท่านคงไม่รู้จักดินแดนของข้าหรอก\" ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลส้มแนะนำตัว
\"ส่วนข้าชื่อซีลอน ซอร์ลอนเต้ เดอะ ไฟเออร์ บิชอบ ออฟ แฟรี่แลนด์ พวกข้าเป็นราชองครักษ์ของเจ้าหญิง…\" แต่ยังพูดไม่ทันจบสาวน้อยก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
\"เออ จริงสิข้ายังไม่ได้แนะนำตัวเลยนิ ข้าชื่อ อลิเซีย อูรูร่า เดอะ วินด์ ปริ้นเซส ออฟ แฟรี่แลนด์ พวกเฟรินเรียกข้าว่า ‘เซีย’ เฉยๆก็ได้\" เธอแนะนำตัวพร้อมกับยิ้มแฉ่งอย่างร่าเริง
\"เจ้าหญิงแห่งลมเหรอ งั้นท่านก็คงเป็นเทพธิดาแห่งลมจากแฟรี่แลนด์สินะ\" เสียงดังมาจากเจ้าคนรู้มากขอทานกิตติมศักดิ์ โร เซวาเรส
\"งั้นโร ถ้าท่านรู้จักข้าว่ามาจากแฟรี่เลนด์ ท่านก็คงรู้ว่าแฟรี่แลนด์เป็นอย่างไรใช่มั้ย\" เซียถามด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
\"ขอทานอย่างผมก็แค่เคยได้ยินมาว่า ‘แฟรี่แลนด์’ นั้นเป็นแดนลับแลที่ไม่เคยมีใครพบ ว่ากันว่าเป็นดินแดนที่อาศัยของเหล่าเทพและนางฟ้า\"
\"แหม เห็นมั้ยเพทรอน โรเขารู้จักย่ะ\" เซียพูดแล้วหันไปยิ้มเยาะใส่เพทรอน
\"งั้นเธอก็เป็นนางฟ้าเลยมีปีกงั้นสิ\" ครี้ดเผลอหลุดปากออกไป
\"ใช่ครี้ด แต่ข้าน่ะเป็นเทพนะ แล้วก็ไม่ใช่เทพธรรมดาด้วยเป็นมหาเทพเลยล่ะ\" เซียทำท่าจะพูดต่อแต่โดนเพทรอนขัดเข้าซะก่อน
\"อลิซ ตกลงจะไปเรียนที่เอดินเบิร์กใช่มั้ย“ เซียพยักหน้าอย่างแรง “งั้นยืมโมโม ไปส่งจดหมายหน่อย\"
เซียทำหน้าตาตกใจแต่ก็เห็นได้ชัดว่าดีใจมาก เธอละล่ำละลักสักพักก็หันไปบอกกับเพทรอน \"อ้ะ เอ่อ ได้ งั้นแป๊บนึง\" เธอหันไปมองคาโลแล้ว ‘ยิ้ม’ อย่างมีเสศนัย แล้วยื่นมือออกไปข้างหน้า
\"คามิคาเช่\"
ทันใดนั้นก็มีลมพัดวูบหนึ่ง ก่อนที่จะเกิดแสงสว่างเรืองรองในมือของเธอ ปรากฏคทาด้ามยาวที่ขนาดสูงกว่าตัวของเซียซะอีก ด้ามทั้งด้ามดูแล้วน่าจะทำด้วยทองสลักด้วยลวดลายสวยงาม ปลายคทามีพู่เป็นสีฟ้าปนแดง หัวคทาบานออกเป็นแฉกๆแลดูเหมือนกลีบเลี้ยงของดอกไม้ และที่หัวคทานั้นก็มีลูกแก้วสีฟ้าที่มองดูแล้วเหมือนมีควันสีชมพูลอยอยู่ในลูกแก้วติดอยู่ด้วย
\"โมโมออกมาหน่อยสิจ้ะ\" ทันใดนั้นก็ปรากฏกระต่ายสีชมพูตัวกลมๆ ขนาดเท่าฝ่ามือ เหมือน…
‘ตุ๊กตายัดนุ่น’ ในความคิดของพวกทโมนทั้งหลาย
\"โมโมช่วยเพทรอนส่งจดหมายหน่อยนะจ้ะ สำคัญมากเลย\"
\"โมโมะ\" เจ้ากระต่ายพยักหน้ารับแล้วลอยตามเพทรอนไป
\"ว้าย ภูตรับใช้ของคุณเซียน่ารักจังเลยนะคะ\" เรนอนกรี๊ดกร๊าด
\"ขอบคุณจ้ะ เรนอน\"
\"นี่ เอ่อ เซียใช่ป่ะ ฉันสงสัยมาตั้งนานแล้ว ทำไมเธอถึงรู้จักชื่อพวกเราทุกคนเลยล่ะ\" กัส โทนีย่า เจ้าคนพูดน้อยต่อยหนักถามขึ้นมา
\"เออ จริงด้วยสิ\" เฟรินอุทานออกมา และจากคำพูดของกัส ทำให้ทุกคนคิดได้ว่าพวกเขายังไม่มีใครแนะนำตัวสักคนแต่เซียกลับรู้จักชื่อของทุกคนเลย
\"ก็… ข้าก็รู้จักทุกคนน่ะแหละ ข้าน่ะมักจะดูพวกเจ้าจากอ่างศักดิ์สิทธิ์ทุกวันเลย ตั้งแต่พวกเจ้าตั่งแต่อยู่ปี 1 แล้วละมั้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นข้าก็รู้หมดแหละ ทั้งใครชื่ออะไร เป็นแฟนกับใคร บอกรักกันยังไง ทำอะไรกันบ้าง…\" เซียพูดเสร็จก็แอบขำ เพราะ…
เห็นเฟรินปฏิกริยาของเฟรินน่ะแหละ ที่หน้าแดงจนจะถึงหู ตั้งแต่เซียบอกว่าใครเป็นแฟนกับใครแล้ว
ทำให้พวกที่เหลือก็แอบขำไปตามๆกันกับท่าทางเขินอายจากเจ้าคนที่ทำตัวไม่สมหญิงนั่น จนกระทั่งเจ้าตัวยุ่งหันไปแยกเขี้ยวใส่ อย่างหาเรื่อง ทำให้เพื่อนๆทั้งหลายต้องหยุดหัวเราะทันที เพราะขี้เกียจวางมวยกับเจ้าหัวขโมยที่มันยังอยู่ในร่างผู้หญิงอยู่ แล้วเฟรินก็พยายามเปลี่ยนเรื่อง
\"เอ้อใช่ เมื่อกี้ทำไมคุณเพทรอนถึงเรียกเซียว่า ‘อลิซ’ ล่ะฮะ\"
\"ก็พวกนั้นน่ะ เป็นเพื่อนเล่นกับข้าตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ ก็เลยได้รับการไว้วางใจจากท่านพ่อให้เป็นองครักษ์ประจำตัวข้าไง บางทีถ้าไม่ได้ออกราชการ หรืองานอะไร อยู่กับคนกันเองก็เลยเรียกข้าว่าอลิซ แล้วก็พวกราชาศัพท์อะไรฉันก็เลยไม่ให้ใช้ด้วยน่ะ\"
\"เพื่อนเล่นแต่เด็กงั้นหรือฮะ งั้น…แล้วเซียอายุเท่าไรหรือฮะ\" เจ้าตัวยุ่งถามต่อ
\"ก็… 173 ปีเองแหละ\"
‘ระ 173 ปี’
\"เอ่อ อายุเยอะจังเลยนะฮะ\"
\"เอ๋ แต่ข้าอายุยังน้อยนะ อย่างเพทรอนก็ 182 ซีลอนก็ 184 พ่อข้าก็…\" เซียก็ยังพูดต่อไปเรื่อยๆ
‘น้อยเรอะ’
\"แต่ที่จริงนับตามอายุพวกมนุษย์ ข้าก็ 17 ปี ประมาณนี้ล่ะมั้ง\"
\"งะ…งั้นก็อายุเท่าพวกเราน่ะสิฮะ\"
\"งั้นก็เรียนปีเดียวกับพวกเราได้น่ะสิ\" คิลพูดบ้าง
\"ยังไงข้าก็จะเรียนปีเดียวกับเฟรินให้ได้อยู่ดีแหละ\" เซียทำฟึดฟัด
\"แหม เซียฉันเห็นเธอพูดแต่ เฟรินๆ อยู่นั่นแหละ อย่าบอกนะว่าที่หนีออกจากวังมาเพื่อหาคนอย่างเฟรินเนี่ย\" แองจี้เริ่มอยากรู้
\"แองจี้ไม่ต้องพูดขนาดนั้นก็ได้\" เฟรินหันไปแยกเขี้ยวใส่แองจี้
\"นั่นก็ใช่ ข้ามาหาเฟริน แต่มันก็ไม่ใช่เหตุผลทั้งหมด\" เซียพูดพร้อมกับหันไปเหล่ราชองครักษ์ทั้ง 2 ที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
…………………………………………………………………..
\"ตารางวันนี้นะขอรับ หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ เข้าเรียนมารยาทพื้นฐานในการเดิน นั่ง ทานอาหาร นอน และหน้ากากฟาโรห์ เสร็จแล้วต่อด้วยเรียนเต้นวอลช์ เต้นแทงโก้ และฟลามิงโก้ เสร็จแล้วตอนบ่าย 3 มีนัดดื่มน้ำชากับท่านเซอร์ไรอัน เพราะฉะนั้นหลังทานข้าวกลางวัน และเรียนเปียโนเสร็จ ต้องไปลองชุดด้วยขอรับ\" เสียงร่ายยาวของเพทรอนจบลง
แต่หารู้ไม่ว่าเซียนั้นลุกออกไปจากห้องอาหารตั้งแต่คำว่า มารยาท แล้ว
‘ข้าจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว’
ในห้องนอนของอลิเซีย
\"คอยดูนะข้าจะหาทางหนีให้ได้\"
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูขัดจังหวะห้วงความคิดของเธอ
\"เจ้าหญิงถึงเวลาไปแล้วขอรับ\" ซีลอนมาตามเซียไปเรียน
แต่หารู้ไม่ว่าตอนนั้นเจ้าหญิงของเขาร่ายเวทเตรียมเผ่นเรียบร้อย
\"ไม่!! วันนี้ข้าทนไม่ไหวแล้ว ข้าไม่ไป\" ต้องถ่วงเวลาให้มากที่สุด
‘ก็เห็นบ่นทนไม่ไหวทุกวัน’
\"แต่…\"
\"ข้าบอกว่าไม่ไง ข้าจะไปหาเฟริน\"
\"อลิซ!!\" แต่พอซีลอนเปิดประตูเข้าไปนั้นก็ไม่พบใครอยู่ในห้องเลย
‘ไปไหน!!\'
ซีลอนค้นดูทั่วห้องก็พบไอเวทย์อยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง และ…ขนปีกของอลิซ
\"ประตูทะลุมิติ“ เพทรอนเอ่ยออกมาหลังจากปรึกษากับซีลอน
“เป็นเรื่องอีกแล้วสิเนี่ย”
…………………………………………………………………..
\"เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ\" ซีลอนพูดหลังจากเล่าเสร็จ
\"พวกเราก็เลยไปคุยกับท่านพ่อของอลิซ ท่านก็ยอมให้อลิซมาเรียนที่เอดินเบิร์กได้\" เพทรอนกล่าวต่อ
\"เป็นเจ้าหญิงนี่เหนื่อยขนาดนี้เลยเหรอ\" เฟรินหน้าซีด
\"ใช่เลย นี่ยังไม่นับเรียนเป่าฟลุค การคลัง แจ๊สแดนซ์ แล้วก็เวทมนตร์อีก มันไม่ได้เรียกลมได้ลม เรียกฝนได้ฝนหรอกนะจ้ะเฟริน\"
\"แต่คุณเซียท่าทางเก่งน่าดูเลยนะครับ สร้างประตูทะลุมิติได้ด้วย\" ซีบิลชม
\"ที่ยากน่ะ ไม่ใช่การสร้างหรอกนะแต่เป็นการกำหนดสถานที่ๆจะไปต่างหาก\" ซีลอนกล่าว
\"ถ้าสมาธิไม่จดจ่อถึงที่ๆจะไปจริงเราอาจไปโผล่ที่ไหนก็ได้นะ\" เพทรอนพูดต่อ
\"งั้นเธอคงจดจ่อถึงเฟรินมากซินะถึงมาที่นี่ได้\" ครี้ดแซว
\"ไม่ใช่หรอก ถึงข้าตั้งใจมาหาเฟริน แต่สิ่งที่ข้าจดจ่อในตอนนั้นก็คือ…\"
เซียหันไปทางท้ายเกวียนที่ซึ่ง เจ้าชายน้ำแข็งนั่งอยู่
\"ท่าน คาโล วาเนบลี เดอะ ปริ้นซ์ ออฟ คาโนวาล\"
คาโลเบือนนัยต์ตาสีฟ้าจากการอ่านหนังสือมาสบกับนัยต์ตาสีเขียวมรกต
\"ข้ามาเพื่อมาหาท่านเช่นกันท่านคาโล\"
แต่ก่อนที่ใครจะได้พูดอะไรอีก ก็มีเสียงหนึ่งเข้ามาขัดก่อน
\"ทุกคนถึงเอดินเบิร์กแล้ว\" มาทิลด้าโผ่ลหน้าเข้ามาในเกวียนร้องบอกทุกๆคน
…………………………………………………………………..
ช่วงนี้การบ้านเยอะมากเยย TT^TT ถ้าพิมพ์ผิดประการใดก็ขออภัยมานะที่นี้ด้วยนะคะ ตอนนี้สมองมึนตึบกำลังเบลอๆ --;;
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น