ลิงโคราชกับยัยบ้าหน้าหนวด

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2

 โหมด ทิน

ตอนนี้ชั้นนั่งอยู่หน้าห้อง study มาครึ่งชั่วโมงแล้วก็ยังไม่เห็ยแววว่าสุดหล่อของชั้นจะอาบน้ำเสร็จซะที 

เพราะมันบอกว่าให้รอมีอะไรจะคุยด้วยแต่เมื่อกี้ชั้นแอบกลัวมันจริงๆนะ คนบ้าอะไรน่ากลัวเป็นบ้า สายตาที่มันมองมา

เอาน้ำกรดมาสาดหน้าชั้นซะยังดีกว่า แค่ไม่บอกว่าชอบใครยังกับไปฆ่าแม่มันตาย แต่ก็เข้าใจทุกคนก็ไม่ชอบให้มีใครมีความลับต่อกันหรอกจริงไหม?? แต่เรื่องนี้ชั้นขอมีนะ ตอนนี้เวลา 18.45 น. มันนานมาแล้วนะให้รอแล้วก็มาช้าแบบนี้อ่ะถ้ามันมาจะด่าให้เข็ด แต่ก็ขี้เกียจรอแล้ว จะช้าอยู่ไร ไปตามมันดีกว่า ชั้นเลยเดินไปตามมันบนห้องอาบน้ำก็เห็นมันอยู่กับ อีแป้ง คุยกันซะสนิทสนมเลยนะ ปล่อยให้คนอื่นเค้ารอเนี่ย

"มึงลืมอะไรไป ป่ะ??" ชั้นผลักไหล่ของมันซะเซเลย บอบบางจริงนะมึง

"อะไรของมึง"

"มึงนัดกูไว้ จำไม่ได้รึไง"

"จำได้แต่แปปนึงได้ป่ะ ละ กูคุยกับแป้งอยู่"

"เป็นเหี้ยไรมากป่ะ"มีคนบอกว่าชั้นขี้วีน แต่เรื่อแบบนี้มันจะให้นั่งนิ่งๆได้ไง

"นัดกูแล้วก็มาช้า นี้ยังจะคุยกับคอื่นต่ออีก ถ้าเรื่องนี้สำคัญมากกว่าเรื่องที่มึงจะคุยกับกู มึงก็คุยไปเถอะตามสบายกูไม่ขัดแล้ว"

ชั้นโกรธจริงๆนะ โมโหมากด้วย เป็นใคร ใครมันจะทนได้วะอยู่ๆก็นัด อยู่ๆก๊เบี้ยว

"ถ้าเรื่องที่กูคุยเป็นเรื่องของมึงมันสำคัญพอไหม" มันตะโกนใส่หน้าชั้น หน้ามันยังดูโกรธเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนจากเมื่อตอนเย็นเลย

"กูไม่รู้ แต่มึงผิดนัดกู มึงมาช้า" ชั้นเดินหนีมันออกมาเลย ถ้าชั้นอยู่ต่อหน้ามันอีกซักนิดมันคงเห็นน้ำตาชั้นแล้ว

ตอนนี้ชั้นมาหลบอยู่หลังโรงเรียนมันเป็นที่ๆชั้นมานั้นหลบอยู่บ่อยๆเวลาโดดเรียน มันเงียบและเห็นวิวข้างนอกด้วย ตอนนี้ชั้นเศร้าจริงๆนะ แต่เมื่อกี้มันคุยอะไรเกี่ยวกับชั้นกับแป้งนะ ไม่น่าเดินออกมาก่อนเลย อยากรู้อ่ะ ทำไงดี เดียวค่อยไปถามแป้งดีกว่า หลังจากคิดได้ชั้นเลยหยิบ ไอพอดทัช ขึ้นมาฟังเพลงแล้วนั่งเล่นเน็ตอยู่นานเลยทีเดียว นานจนไม่รู้ว่าหลับไปเมื่อไหร่ แต่รู้สึกตัวก็รู้สึกว่ามีผ้าอะไรไม่รู้คลุมตัวอยู่ ร้อนโว้ยเอามันออกไป ชั้นก็เลยถีบออก แล้วมันก็กลับขึ้นมาอยู่ที่ตัวชั้นเหมือนเดิม ชั้นถีบผ้าอีกอยู่หลายครั้งแต่ผลกี้ยังเหมือนเดิมชั้นเริ่มคิดหนัก ผีป่าววะ แล้วผีที่ไหนจะมาห่มผ้าให้กูวะ ชั้นเลยลืมตาก้ได้รู้ว่าไอ้สิ่งที่ชั้นคิดว่าเป็นผีห่มผ้าให้เป็นไอ้ปั๊ป

"มึงมาทำไม" ชั้นเริ่มถามก่อน

"มาหามึงไงกลัวเด็กบางคนนอนร้องไห้อยู่หลังโรงเรียนคนเดียว เดี๋ยวใครนึกว่าเป็นผี"

"กูจะร้องไห้ทำไม" นั้นดิชั้นจะร้องไห้ทำไม ร้องเรื่องไร 

"ไม่รู้สิ เรื่องของกู หรือมึงร้องเพราะกลัวฟ้าแลบหล่ะ มีตั้ง 2 เรื่อง" โหยหน้ามันกวนตันมาก แต่เดี๋ยวๆ ฟ้าแลบอะไร ชั้นเพิ่งคิดได้ว่าตอนนี้ฝนตก แล้วมันตกตอนไหนเนี่ย เหี้ยเอ้ยมาตกอะไรตอนนี้เนี้ย

โหมดปั๊ป 

ชั้นหามันซะทั่วเลยก็แหงหละซิ มันกลัวฟ้าแลบ นี่นาแล้วตอนนี้ฝนตกมันจะไปอยู่ไหนได้เนี่ย ชั้นหามันอยู่นานมาเพราะไม่คิดว่ามันจะอยู่หลังโรงเรียนเวลาฝนตกอย่างนี้ มันไม่เคยอยู่คนเดียวเวลาฝนตกด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้อะไรดลให้มาที่ตรตงนี้ ชั้นเลยเจอมันนอนหลับอยู่เวลามันนอนหลับก็น่ารักดีหรอกนะ ไม่เหมือนกับตอนตื่นปากนี้รวมหมาทั้งโลกมารวมกัน ยังสู้ปากมันปากเดียวไม่ได้เลย แต่ก็นะชั้นก็ไม่เข้าใจว่าเคยชอบมันไปได้ไง ย้ำว่าเคยชอบนะ ทั้งๆที่มันก็อ้วนแต่ไม่มากหรอแค่เริ่มอวบๆ นิดๆไม่สวย แต่ก็ไม่ได้แย่ ปากร้าย เอาแต่ใจ ขี้บ่น ลูกคุณหนู ไม่มีดีซะอย่าง แต่มันเรียนเก่งมากโคยเฉพาะเรื่องภาษากับเลข และทำอะไรได้หลายอย่าง ที่คนอื่นเค้าทำไม่ได้คืออ่านใจคนกับดูเนื้อคู่เนี่ยงานถนัดมันเลย รู้ลึกรู้จริงทำหลายคู่รักกันมาแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมตัวมันเองถึงไม่รู้ว่ามีคนชอบมันนะ ตอนนี้มันจ้องหน้าชั้นแบบที่ไม่สามารถอธิบายได้ ทำหน้าไม่ถูกแล้วซิ

"กูไม่ได้ร้องโว้ย" นั่นเชื่อมึงก็กินควายแล้ว ชั้นเลยดึงมือมันไว้เพราะเห็นมันทำท่าจะเดินหนีไปอีกชั้น จะไปปล่อยมันไปอีกครั้งแน่ๆ

"แล้วมึงเป็นไร"

"ป่าวกูไม่ได้เป็นไร" 

"โกหกกูอีกแล้วนะ ถ้ามึงไม่เป็นอะไรมึงจะมานั่งนี่คนเดียวทำไม"หน้ามันนิ่งมากเลย มันยังไม่หายโกรธหรอวะเนี่ย

"กูจะอยู่คนเดียวบ้างไม่ได้รึไง กูเบื่อ เบื่อคนผิดนัด เบื่อคนที่ไม่แคร์กู"

"..."ชั้นเริ่มพูดไม่ออกมันเสียใจขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ชั้นแอบมีความรู้สึกว่ามันกำลังจะร้องไห้ ทำไงดีวะเนี่ย

"มึงไม่เคยแคร์ความรู้สึกกูเลย เป็นห่วงกูบ้างไหม กูยังเป็นเพื่อนมึงอยู่รึป่าว มึงทิ้งให้กูรอมึงตั้งนานเพราะมึงจะคุยกับแป้งมัน

เนี่ยนะ แล้วกูอ่ะ มึงเอากูไปไว้ที่ไหน"

"ทำไมกูจะไม่แคร์ ถ้ากูไม่แคร์กูจะไปหาอีแป้งแล้วถามมันว่ามึงเป็นอะไรทำไม  ที่กูถามมึงว่ามึงชอบใครกูจะได้ช่วยมึง กูจะได้คอยดูว่าคนๆมันดีรึป่าว จะทำมึงเสียใจไหม มันจะดูแลมึงได้รึป่าว จะทนนิสัยมึงแบบนี้ได้ไหมที่กูทำเนี่ย มันเรียกว่ากูไม่แคร์มึงหรอ"

"กูดูแลตัวเองเป็น กูรักใคร ชอบใครก็เรื่องของกู แล้วกูจะไม่มีวันบอกมึงว่ากูชอบใคร เพราะยังไงเขาก็คงไม่มีทางมารักกู มึงช่วยกูไม่ได้หรอก มึงไม่ใช่พระเจ้า มึงไม่มีเวทมนต์อะไรมาดลใจมันได้ มันมีคนที่รักอยู่แล้ว มึงอยู่เฉยๆเถอะเพราะยังไง กูก็ไม่มีทางบอกมึงหรอก ให้กูใบ้ให้ไหมเขาอยู่ห้องเดียวกับเรา ไม่ใกล้ไม่ไกล เคยมีแฟนเลิกหรือยังกูไม่แน่ใจ แต่เขายังรักคนๆนั้น พอใจยัง"

ตอนนี้ไอ้ทินดูเหมือนเสียใจมากๆ ชั้นยังคงนั่งคิดว่าคนๆนั้นมันคือใคร ใครกันที่ทำมันคลั่งถึงขนาดนี้ เพราะทินไม่เคยชอบคนที่มีเจ้าของมันไม่กินน้ำใต้ศอกใคร แต่ใครวะที่มาทำมันเปลี่ยนใจ

โหมด ทิน

ชั้นเดินหนีมันออกมาหลังจากที่พูดจบ เพราะชั้นไม่รู้หนิจะทำหน้าใส่มันยังไง หน้ามันดูอึ้งๆกับสิ่งที่ชั้นพูดไป ก็มันอ่ะ

ทั้งโง่ ทั้งเหี้ย มันเป็นทุกอย่าง พูดขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีกหรอ แต่ชั้นก็รู้สึกว่าพูดแรงเกินไป ให้ทำไงอ่ะไม่พูดอย่างนี้มันก็ยังคงตามถามอีกอยู่ดีเพราะถ้าเป็นอย่างนี้นานๆชั้นใจอ่อนบอกมันแน่ๆ สู้ตอบกลับแรงๆไปเลยดีกว่า แต่เดี่ยวดิ 

มันอาจจะเสียใจ เห้ย!!มันต้องเสียใจแน่ๆที่พูดไปแบบนั้น ทำไงดีวะ ถ้าไปขอโทษมันก็เสียเซวฟ อ่ะดิปล่อยไว่แบบนี้ 

มันจะโกดป่าววะเนี่ย ทำไงดีๆ มันยิ่งคิดมากอยู่ด้วย โอ้ยจะบ้าตาย

"เตียยยย  " ชั้นเลยตัดสินใจเดินมาหาไอ้เตียแล้วเล่าเรื่องทุกอย่างให้มันฟัง มันเป็นผู้ฟังที่ดีมาก แต่พอชั้นพูดจบเท่านั้นแหละ

"มึงบ้าป่ะ มันเป็นห่วงมึงขนาดนั้น มึงรักมันจริงป่ะเนี่ย"

"ก็กูกลัวหลุดปากบอกมันไปว่ากูชอบมันอ่ะ"

"มึงบอกทุกคนว่ามึงแอบรักมันแต่มึงไม่บอกมันเนี่ยนะ"

"ถ้ากูบอกมันจะเรียกว่าแอบรักไหมหล่ะ อีกอย่างมันยังตัดใจไม่ได้ กูกลัวเสียเพื่อน"ชั้นกลัวเสียเพื่อนจริงๆนะ กลัวว่ามันจะเปลี่ยนไปชั้นยอมเสียใจกับสิ่งที่ชั้นทำไปเมื่อกี้ดีกว่ามาเสียใจที่ต้องเสียเพื่อนไป

"กูละไม่เข้าใจมึงจริงๆ แต่ก็ช่างเถอะ แล้วมันอยู่ไหน" เตียถามเพราะเห็นชั้นเดินกลับมาคนเดียว

"หลังโรงเรียน มึงไปตามมันทีดิ"อย่าคิดนัว่าชั้นไม่เป็นห่วงมันแต่จะให้ทินคนนี้ไปตามมันก็ยังไงๆอยู่เลยให้เตียไปตามอ่ะดีแล้ว

"เออ ก็ได้วะ กี้ ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ" กี้นั่งทำการบ้านอยู่จึงต้องลุกไปเป็นเพื่อนมัน

"ฝากบอกมันว่ากูขอโทษด้วย"

"มึงไปบอก กูก็จะบอกมันอยู่แล้วมีที่ไหนว่ะ คนเขาเป็นห่วงแท้ๆไปพูดจาใส่มันแย่ๆแบบนั้น"พูดจบเตียมันก็เดินออกจากห้องไปทิ้งให้ชั้น

นั่งจมกันความคิดตัวเองอยู่อย่างนั้นแล้วก็เข้าอีหรอบเดิม หลับคะ

ตอนนี้เป็นเวลา 4ทุ่มกว่าๆ ชั้นเดินขึ้นมาบนตึกนอนแล้ว เตียงชั้นกะไอ้ป๊ปนั้นติดกัน เรา 2คชอบเอาฝูกมาชิดกันเพราะเตียงจะได้ใหญ่ๆ ทุกวันชั้นกับมันจะนอนคุยกันอยู่ดึกมากๆ แต่วันนี้มันเงียบแปลกๆมัน เป็นอะไรรึป่าวเนี่ย ชั้นเลยเขยิบไปหามัน

"เงียบไมเนี่ย"

"ป่าวกูไม่ได้เป็นไร วันนี้กูจะนอนนะ เหนี่อย"

"ไม่เอาอ่ะ กูกลัวฟ้าแลบ"

"มึงก็นอนๆไปเถอะเดี่ยวก็หลับไปเอง"

แปลก แปลกมาก ทุกครั้งที่ฝนตกมันจะไม่นอนแล้วชวนคุยตลอดจนกว่าชั้นจะหลับแต่วันนี้มันบอกให้นอนเอง สงสัยยังโกรธอยู่ชั้นเลยนอนหันหลังให้มันกะ ข่มตาให้มันหลับ แต่สวรรค์ก็ช่างปล่อยฟ้าแลบกันแบบต่อเนื่องไม่มีหยุด เกลียดตัวเองจริงๆมากลัวอะไรไม่เข้าเรื่อง แล้วไม่นานก็รู้สึกเหมือนมีคนมากอดจากด้านหลัง

"เถิบมานี่ดิ แขนชั้นไม่ใช้แม่นาคนะ"

ทินยิ้มเลยละคะ มันหายแล้ว นึกว่าจะใจร้ายให้ชั้นนอนไม่หลับอยู่คนเดียว ขอให้มันเป็นอย่างนี้ต่อไปเถอะ เพราะชั้นไม่แน่ใจว่าถ้าเธอรู้ความจริงแล้วจะยังเหมือนเดิมอยู่รึป่าว จะยังทำแบบนี้อยู่อีกไหม ขอเก็บช่วงเวลาอย่างนี้ต่อไปดีกว่า

ขอบคุณนะคะที่ยังมีคนอ่านเราแต่อาจไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ติชมมาได้เหมือนเดิมนะคะ แล้วก็เรื่องนี้ ญ รัก ญ นะคะ