Who Am I ฉันก็คือฉัน

Chapter 0 : บทเริ่มต้นและจุดจบ

" xx / 01 / 29xx

 โลกของอนาคตที่เกิดกว่าจะถูกจินตนาการ โลกลอยฟ้าของเหล่า เทวดาทั้งหลาย 

โลกของ 'คานัส' โลกที่พระเจ้าจากอดีตได้สร้างขึ้น ได้สร้างขึ้นจากความคิดของบุคคลที่คิดว่า

สวรรค์มีอยู่จริง... ส่วนโลกคู่ขนานชื่อว่า 'คาซัน' โลกที่ร้อนระอุ เต็มไปด้วยความชั่วร้าย หรือที่เรียกว่า นรก..... "

สาวน้อยผมสีขาวราวปุยเฆมพลางนั่งฟังสิ่งที่แม่ของเธอพูดจากนิทานก่อนนอน 

' โนลนะ '  ตอนนี้เธอกำลังหลับลงอย่างมีความสุขกับเรื่องเล่าในอนาคตที่เธอได้รับฟัง คำพูดทำให้เธอจิตนาการออกมา ก่อนที่จะลืมตา คู่โต สวยใส ราวสีท้องฟ้าที่สดใสไม่หม่นหมองขึ้นมามองผู้เป็นแม่

" แม่คะ พอแล้วคะ หนูจะนอนแล้ว พรุ่งนี้หนูจะได้ไปโรงเรียนที่หนูอยากไปสักที! " 

เธอบอกผู้เป็นแม่ด้วยรอยยิ้มอันสดใสของเด็กตัวน้อยๆ...ดวงตาสีฟ้าอันเจิดจ้าได้สะท้อนมาที่นันย์ตาของผู้เป็นแม่

ทรงผมรวบง่าย มีสีผมสีขาวเหมือนสาวน้อยปุยฝ้าย ดวงตาสีเทาราวกับแร่เงินที่ประกายขึ้น ผู้เป็นแม่ได้ปิดหนังสือเล่านิทานก่อนนอนลง ก่อนที่ผู้เป็นแม่จะลูบหัวผู้เป็นลูก 

'' โนล...แม่ขออะไรอีกอย่างได้มั้ย " แม่พูดด้วยเสียงสั่น

" อะไรหรอคะ!? อยากให้หนูนอนหรอ " เด็กหญิงตัวเล็กๆพลางยิ้มตัดกับเสียงที่แม่พูดมา

" ขอร้องนะฝ้าย อย่าออกไปข้างนอกเลย แม่กลัวว่าลูกจะเป็นอะไรไป... "

ผู้เป็นแม่กล่าวราวกับโมโหโกรธแค้น แต่ก็ยังปั้นหน้ายิ้มออกมาคงจะหมายถึง....ห้ามออกไปข้างนอก

เด็กสาวพลางทำหน้าหงอยออกมาก่อนที่จะ กุมมือแม่อีกรอบ

" ทำไมแหละคะแม่หนูดูแล---- "

" ก็บอกว่าอย่าไปไง!!! ถ้าพ่อแกเห็นแกแกอาจตายได้นะ ฟังแม่พูดสิ!!!! "

เสียงของเด็กสาวที่กำลังเอ่ยก็ถูกตัดไป ก่อนที่เด็กสาวจะมองลึกลงไปในแววตา  ดวงตาสีฟ้าของเด็กสาวไม่อาจสู้

แรงกดดันแรงกล้าของดวงตาสีเงินนั้นได้

เธอสั่นกลัวขึ้นมาก่อนที่ผู้เป็นแม่จะทิ้งหนังสือลง และเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบงัน

" ฮะ...ฮึก...ฮะ ฮึก..ฮือ... " เสียงร้องไห้ของหญิงสาวตัวเล็กพลางดังขึ้นเบาๆก่อนที่ตนจะกุมหนังสือนิทานไว้

ความใจดี ความเมตตา นั้นไม่มีจริง เด็กสาวครุ่นคิดก่อนที่จะร้องไห้โฮออกมาก่อนที่เธอจะ...

ได้ยินเสียงปืน ดังขึ้นที่หน้าประตู...

ปัง !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เธอหยุดหายใจราวกับปืนที่ถูกลั่นไปก่อนที่จะมองเห็นร่างของผู้ที่ถูกยิง

" แม่คะ!!!!!!!!!!! " เธอตะโกนออกไปก่อนที่เธอจะวิ่งเข้าไปประครองหัวของผู้เป็นแม่

" แม่คะ แม่คะ แม่คะ!!!!!!! " เธอยังไม่หยุดตะโกนเธอยังคงประคับประคองหัวของผู้เป็นแม่อยู่

น้ำตาไหลพรากออกราวกับสายเลือด ก่อนที่เธอจะวิ่งลงไปหยิบโทรศัทพ์ของผู้เป็นแม่โทรหารถพยาบาล สั่นผวาไปหมดกว่าจะโทรถูกก็เสียเวลาไปเป็น ครึ่งชั่วโมง

ไม่นานนักรถพยาบาลก็มาถึง....มาถึงจนได้ 

" หนูจ๋า ไม่ออกมาแหละ พี่จะพาไปโรงบาลกับแม่หนูไง "

นางพยาบาลบอกตัวเด็กสาวก่อนที่จะพบว่าหน้าตาเธอบอกไม่รับบุญแปลกๆ

" ไม่หรอกคะ... " เธอบอกนางพยาบาลก่อนที่จะมุ่งเดินเข้าไปในห้องของตน

" เดี๋ยวสิหนู หนู! " นางพยาบาลคว้าเธอไว้ไม่ทัน

" อ้าว บัฟ ไปกันได้แล้ว เราต้องไปเคลียร์ที่อื่นต่อนะ " ชายหนุ่มราวๆ 30 ปีพลางทักนางพยาบาลผมสีแดงดำก่อนที่่นางพยาบาลจะมองมา 

" มีเด็กคนหนึ่งเค้า....อยู่ในบ้านหนะคะ "

" เด็กน้อยหรอ...บ้าน่า บัฟ ที่นี้มีเจ้าของบ้านคนเดียวนะ ดูจากกล้องวงจรปิดที่ตรวจสอบ และเพื่อนบ้านแถวๆนั้นก็ว่ากันว่ามีคุณลาวรี เขาอยู่คนเดียวในบ้าน... ตาฟาดมั้ง ไปกันเถอะ "

นางพยาบาลพลางสดุ้งเฮือกและจ้องไปที่เด็กน้อยคนนั้นที่กำลังร้องได้ ก่อนที่เธอจะเดินไปขึ้นรถพยาบาลโดยที่ตัวเองยังคงสงสัย ว่าเราตาฝาดจริงหรือ...

เด็กสาวผมสีขาวตัวน้อยยังคงนอนอยู่บนเตียง ความเหนื่อยล้าพลางเข้ามาในจิตใจ...ไม่มีใครเห็นตัวเธอยกเว้นนางพยาบาล เธอที่ตะโกนต่อคนขับรถพยาบาล ตะโกนต่อเพื่อนบ้าน แต่ก็ไม่มีใครเห็นเธอ..

ดวงตาสีฟ้าราวกับท้องฟ้านั้นไม่ได้สดใสอีกต่อไป

เธอร้องได้ขึ้นมาจนตัวตาบวมและแดงก่ำ ทำไม...ทำไมถึงเป็นแบบนี้ 

ทำไมทำไมทำไมทำไมทำไม

ทำไมทำไมทำไม

ทำไมทำไม

ทำไมทำไม

ทำไม

.

.

.

วินาธีนี้เธอได้รู้แล้วว่าทำไมแม่ของเธอถึงไม่อยากให้ออกไป..ทำไมแม่ของเธอจึงกักกั้นเธอมาตลอด...

ทำไม........กันนะ เธอถึงเป็นเช่นนี้..

และดวงตาคู่งามสีของท้องฟ้าก็ได้หลับลงด้วยความเหนื่อยล้า..

END FOR Chapter 0 : บทเริ่มต้นและจุดจบ