Blue Lock Fiction: Itoshi Rin x Isagi Yoichi-We're already

BLUE LOCK FICTION

ITOSHI RIN X ISAGI YOICHI

     .         

WE'RE ALREADY

Please keep looking at me with your blue eyes

ดวงตาสีน้ำเงินกำลังจับจ้องผู้ชายร่างสูงที่มีผมสีเขียวเข้ม ดวงตาสีเดียวกันกับสีผมแต่ทว่าคมเฉี่ยวและแพรขนตาที่ยาวสวย และแน่นอนว่ามันสวยงามในดวงตาสีน้ำเงินเสมอ ผู้ชายตรงหน้าอยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาว กางเกงวอร์มสีดำและรองเท้าผ้าใบสีขาวแบรนด์ดัง  ทั้งตัวของเขาล้วนแต่เป็นของแบรนด์ดังระดับโลก แต่สำหรับเจ้าของดวงตาคู่สีน้ำเงิน ไม่ว่าคนตรงหน้าจะแต่งตัวด้วยของราคาแพงหรือถูกมันไม่ได้มีความสำคัญเลยสักนิดเพราะเขานั้นดูดีอยู่เสมอ และคนที่อยู่ตรงหน้าร่างที่เล็กกว่าก็คือนักฟุตบอลที่โด่งดังระดับโลก อิโตชิ ริน กองหน้าอัจฉริยะของประเทศญี่ปุ่น และยังเป็นนักกีฬาที่เล่นในลีกของประเทศฝรั่งเศสอีกด้วย หน้าตาของเขาไม่ได้ดูเปลี่ยนไปสักนิดมีแค่รูปร่างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อตามประสาคนเล่นกีฬาและส่วนสูงที่คงจะเพิ่มขึ้น แต่ทว่าดวงตาคู่เฉี่ยวช่างดูเย็นชามากกว่าแต่ก่อนจนคนตัวเล็กสังเกตได้ชัดเจน

ควรจะทักดีมั้ยนะ 

อิซางิ โยอิจิ เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินเอ่ยกับตัวเองในใจ เพราะพวกเขานั้นไม่ได้เจอกันนานแล้ว แต่พอได้บังเอิญมาเจอกันอีกครั้ง ก้อนเนื้อที่อยู่ด้านซ้ายดันเต้นแรงเหมือนว่าจะทะลุออกจากอก ซึ่งอิซางิก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเขาตื่นเต้นหรือว่าเขากลัวกันแน่ ยิ่งดวงตาสีเขียวจ้องมาที่อิซางิอย่างไม่หลบสายตาแม้แต่น้อยทำเอาสองขาเกร็งมากกว่าเดิม มือกำสายกระเป๋าแน่น และลำคอที่กระดกขึ้นลงเนื่องจากกลืนน้ำลายไปหลายครั้ง

'ระ ริน'

'อิซางิ โยอิจิ'

ร่างเล็กกว่าที่พยายามจะเรียกชื่อของคนตรงหน้า ก็โดนอีกคนเรียกชื่อของตัวเองสะก่อน น้ำเสียงทุ้มที่เป็นเอกลักษณ์แต่แฝงไปด้วยความเย็นชาทำเอาอิซางิ โยอิจิกลืนน้ำลายอึกใหญ่ จะบอกว่าตอนนี้เขากำลังกลัวอิโตชิ ริน ก็คงไม่ผิด แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็อยากจะไถ่ถามความเป็นอยู่ของอีกคน

'ริน คือว่า…สบายดีใช่มั้ย' ถึงแม้จะพยายามคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่นแต่ก็ยากที่จะทำเหลือเกิน ถึงแม้ว่าปากจะพูดออกไปแบบนั้น แต่ดวงตาสีน้ำเงินสวยกลับไม่สบตาอิโตชิ รินเลยสักนิด ส่วนคนร่างสูงที่เห็นท่าทางของคนตัวเล็กกว่าก็จิ๊ปากราวกับว่าเขากำลังไม่พอใจกับการกระทำของอีกฝ่าย

'พี่ได้ดูแมชที่นายแข่งด้วยนะ นายเก่ง…….' ประโยคของอิซางิโดนตัดจบทั้งที่ตัวเองยังพูดไม่จบแท้ ๆ เพราะจู่ ๆ ร่างสูงของอิโตชิ ริน พุ่งเข้ามาจับไหล่เขาอย่างรวดเร็ว ทำให้อิซางิต้องเงยหน้าด้วยความตกใจ ดวงตาของทั้งคู่ประสานกันและต่างมองเห็นกันและกันผ่านนัยน์ตาสีสวยคู่นั้น

'หลบตาเวลาพูดกับคนอื่น มันเสียมารยาทรู้มั้ย' อิโตชิ ริน ตำหนิคนตัวเล็กที่กำลังสบตากับเขา แต่ทว่าน้ำเสียงครั้งนี้กับมีความอ่อนโยนเข้ามาด้วย พร้อมกับมืออีกหนึ่งข้างที่ตอนแรกจับไหล่เล็กไว้เปลี่ยนมาลูบผมของอิซางิอย่างอ่อนโยน

คนตัวเล็กที่ถูกลูบหัวปิดเปลือกตาลงเพื่อที่จะผ่อนคลายความกลัวของตัวเอง ตอนที่มือใหญ่ทั้งสองข้างคว้าเข้าที่ไหล่ อิซางิตกใจจนหัวใจแทบหล่นไปที่ตาตุ่มกลัวว่าอีกคนจะต่อยเขาสะอีก แต่อิโตชิ ริน กลับลูบหัวของเขาด้วยความอ่อนโยน

'มองมาที่ฉันนายจะได้นึกถึงหน้าอิโตชิ ซาเอะไงล่ะ นายมองฉันเป็นตัวแทนไอ้พี่เฮงซวยนั้นมาตลอดไม่ใช่รึไง'

จากที่อิซางิคิดว่าสิ่งที่เขากำลังทำมันคือความอ่อนโยนแต่เมื่อได้ยินคำพูดของอีกคนมันทำให้อิซางิคิดผิดที่คิดว่ามือใหญ่ที่ลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยนมันคือสิ่งที่เขาตั้งใจทำจริง ๆ แต่ไม่เลย นี่ไม่ใช่อิโตชิ รินที่เขารู้จัก

'ทำไมล่ะ ฉันพูดผิดรึไง' เขาเน้นน้ำเสียงให้ต่ำลงจนน่ากลัว มือที่เคยลูบหัวก็เปลี่ยนลงมาจับไหล่เล็กและกำแน่นจนอิซางินิ่วหน้า อิซางิยอมรับว่าตอนนี้ผู้ชายคนนี้หน้ากลัวมาก แต่ถึงอย่างนั้นอิซางิก็ไม่เลือกที่จะหลบสายตาเหมือนตอนแรก เขากำลังจ้องดวงตาสีเขียวซึ่งมองเห็นตัวเองที่อยู่ในตาคู่นั้น

'แต่เสียดายหน่อยนะ ซาเอะคงไม่ต้องการของต่อจากน้องชายตัวเอง'

.

.

.

.

.

.

.

แฟนฟิคเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาที่จะทำให้ตัวละครเกิดความเสียหายแต่อย่างใด