[Fic Douluo Dalu]เกิดใหม่เป็นหม่าหงจวิ้น

ลำดับตอนที่ #8 : 8

   หลังจากที่ถังเฮ่าอนุญาตให้ถังซานสู้คนเดียวแล้วนั้น ถังซานก็ไม่รอช้านางก็ได้เอาดาบออกมาจากสร้อยมิติที่หงจวิ้นให้ไว้ และทำการใช้วิชาเงาลวงตาพุ่งเข้าไปโจมตีอสรพิษม่านถัวหลัวทันที

   และด้วยแรงที่เทียบเท่ากับผู้ใหญ่คนหนึ่งของถังซานนั้น ทำให้สามารถฟันเกล็ดของอสรพิษม่านถัวหลัวเข้าได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

   เมื่อมันเห็นตัวเกล็ดของมันถูกฟันเข้าได้ง่ายๆมันก็ตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ตื่นตระหนกแต่อย่างใด จากนั้นมันได้ทำการพุ่งเข้ามาหาถังซานเพื่อหวังที่จะกัดทันที โชคดีที่ถังซานใช้เนตรมังกรครามได้ทันเลยทำให้ถังซานใช้ก้าวพริบตาหลบออกมาได้อย่างง่ายดาย

   เมื่อเจ้างูเห็นดังนั้นมันก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาและสัญชาตญาณของมันก็ได้บอกให้มันรีบหนี ซึ่งมันก็เชื่อในสัญชาตญาณของมัน มันเลยรีบเลื่อยหนีทันทีแต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ทันซะแล้ว

   เพราะถังซานได้ใช้ก้าวพริบตาเข้ามาหามันและได้ใช้เงาลวงตาต่อเนื่องทันที ซึ่งอสรพิษม่านถัวหลัวที่เห็นแบบนั้นมันก็ได้แต่ตกใจและไม่รู้ตัวว่าตอนนี้มันได้ตายไปแล้ว

   หลังจากสังหารอสรพิษม่านถัวหลัวเสร็จถังเฮ่าก็ได้รีบมาดูถังซานด้วยความเป็นห่วงทันที  ส่วนที่ศพของอสรพิษม่านถัวหลัวนั้นก็ปรากฎวงแวนวิญญาณสีเหลืองลอยขึ้นมา

“เจ้ารีบไปดูดซับวงแหวนเถอะเดี๋ยวพ่อคุ้มกันให้เอง”ถังเฮ่า

“ค่ะ”ถังซาน กล่าวจบนางก็เดินไปใกล้ๆศพของอสรพิษม่านถัวหลัวและนั่งลงเพื่อดูดซับวงแหวนวิญญาณทันที

“วิชาของเจ้าช่างร้ายกาจซะจริงนะ”ถังเฮ่ากล่าวชม

“นี่ท่านชมข้าเหรอ? ต้องการอะไรเนี่ย?”หม่าหงจวิ้นถามด้วยความสงสัย เพราะตั้งแต่ที่รู้จักกันมาถังเฮ่าไม่เคยชมเขาสักครั้ง มีแต่จะไล่เขาให้ออกห่างจากถังซานอย่างเดียว

“หลังจากที่ถังซานไปเรียนที่นั่วติงแล้ว ข้าจะไปสะสางเรื่องบางอย่างน่ะ”ถังเฮ่า

“เลยจะฝากให้ข้าดูแลนางงั้นเหรอ?”หม่าหงจวิ้น

“ถึงข้าจะไม่อยากเท่าไรแต่มันก็ช่วยไม่ได้ แต่ถ้าเจ้ากล้าทำอะไรไม่ดีกับนางล่ะก็ ข้าจะฆ่าเจ้าซะ”ถังเฮ่า

“ตอนแรกข้าก็คิดจะออกเดินทางสักหน่อย แต่ถ้าท่านพ่อตาขอร้องมาแบบนี้ข้าก็ไม่ขัด”หม่าหงจวิ้นกล่าวด้วยท่าทีกวนๆ

“ข้าว่าข้ายังไม่อนุญาตให้เจ้าเรียกข้าแบบนั้นะ”ถังเฮ่ากล่าวพร้อมกับเรียกค้อนฮ่าวเทียนออกมา

“เอ๋..แต่ในอนาคตก็ไม่แน่ใช่มั้ยล่ะ?”หม่าหงจิ้นกล่าวพร้อมกับเรียกวิญญาณยุทธ์ของตนออกมาเพื่อเตรียมหนี

   แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้ลงมือทำอะไรนั้น ถังซานก็ลืมตาขึ้นมาพอดีทำให้พวกเขาทั้งสองคนเก็บวิญญาณยุทธ์กันแทบไม่ทัน

“ท่านพ่อกับท่านพี่ทำอะไรอยู่เหรอค่ะ?”ถังซาน

“ก็ยืนคุ้มกันเจ้านั่นแหละ”หม่าหงจวิ้นรีบตอบทันที

“แล้วเป็นไงบ้างได้ทักษะอะไรมาล่ะ?”ถังเฮ่า

“เดี๋ยวข้าจะแสดงให้ดู”กล่าวจบถังซานก็ใช้หญ้าเงินครามโจมตีใส่ต้นไม้ทันที

“ในระยะเจ็ดสิบเมตรไม่มีใครสามารถหลบการโจมตีของข้าพ้นค่ะ และในหญ้าก็มีพิษที่สามารถทำให้เป็นอัมพาตด้วยล่ะ”ถังซานกล่าวอย่างอารมณ์ดี

“ก็สมแล้วที่เป็นวงแหวนอายุเจ็ดร้อยกว่าปี”หม่าหงจวิ้น

“เป็นทักษะที่ดี ข้าไม่นึกเลยว่าหญ้าเงินครามจะสามารถพัฒนาได้แบบนี้”ถังเฮ่า

“เพราะข้าเก่งยังไงล่ะ!”ถังซานกล่าวพร้อมกอดอกและยิ้มด้วยความภูมิใจ

“ฮ่าๆๆ”เมื่อทั้งสองคนเห็นแบบนั้นก็หัวเราะออกมา

“เอาล่ะงั้นกลับกันได้แล้ว”ถังเฮ่า

   หลังจากที่พวกเขากลับมาจากป่าแถวเมืองนั่วติงก็ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์แล้วและวันนี้ก็เป็นวันครบอายุเจ็ดปีของเขา แต่เขาก็ไม่ได้บอกถังซานหรือถังเฮ่าเลย  แต่จู่ๆก็มีหน้าจอระบบแจ้งเตือนขึ้นมา

[สุขสันต์วันเกิดค่ะนายท่าน]

“ขอบใจมากนะระบบ”หม่าหงจวิ้นกล่าวด้วยรอยยิ้ม

[เนื่องในวันเกิดของนายท่าน ระบบจะทำการมอบของขวัญให้ท่านค่ะ]

   เมื่อหงจวิ้นได้ยินแบบนั้นเขาก็ตกใจเป็นอย่างมากและได้ถามระบบออกไปอย่างตื่นเต้นเพราะของขวัญที่ได้จากระบบย่อมไม่ธรรมดาอยู่แล้ว

[ท่านได้รับเปลวเพลิงสีแดง]

ซึ่งของรางวัลนี้ทำให้หม่าหงจิ้นถึงกับงง เพราะเขาไม่รู้ว่าระบบมอบเปลวเพลิงให้เขาทำไม

“มันคืออะไรเหรอ?”หม่าหงจิ้น

[ตอบ:มันคือหนึ่งในเปลวทั้งเก้า เปลวเพลิงสีแดง มีคุณสมบัติในการเผาผลาญที่รุนแรงกว่าเพลิงทั่วไปหลายร้อยเท่าค่ะ]

“ของดีนี่หน่า ขอบใจมากนะระบบ”หม่าหงจวิ้นกล่าวด้วยรอยยิ้ม

[ไม่เป็นไรค่ะ]

“แล้วมันใช้ยังไงเหรอ?”หม่าหงจิ้น

[ตอบ:ขอแนะนำให้ท่านดูดซับดอกบัวพิสุทธิ์ก่อนแล้วค่อยดูดซับเปลวเพลิงสีแดงค่ะ]

“งั้นไว้หลังจากส่งถังซานเข้าโรงเรียนก็แล้วกัน”หม่าหงจิ้น

“ไหนๆข้าก็ได้ของขวัญจากเจ้าแล้ว งั้นข้าจะมอบชื่อให้เจ้าก็แล้วกัน”หม่าหงจวิ้น

[ขอบคุณมากค่ะ]

“จากนี้ไปชื่อของเจ้าคือซูฮวา”หม่าหงจิ้น

[เงื่อนไขครบถ้วน เริ่มทำการอัพเกรด!]

“ระหว่างที่เจ้าอัพเกรดข้ายังสามารถใช้เจ้าได้อยู่รึเปล่า”หม่าหงจิ้น

[ตอบ:ยังสามารถใช้ได้เหมือนเดิมค่ะ]

“งั้นเหรอ”หงจวิ้นที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกโล่งใจ

   หลังจากที่ระบบเริ่มอัพเกรดก็ผ่านมาสองสัปดาห์แล้วและวันนี้ก็เป็นวันที่ถังซานเดินทางไปที่โรงเรียนนั่วติงอีกด้วย ก่อนถังซานจะไปนั้นหม่าหงจิ้นก็ได้เตือนถังซานว่าให้ระวังคนที่ชื่ออวี้เสี่ยวกังเอาไว้

   ถังซานที่ได้ยินแบบนั้นเธอก็ถามเขาว่าทำไม ซึ่งหงจวิ้นเองก็อธิบายเกี่ยวกับวีรกรรมของเสี่ยวกังให้ถังซานได้ฟังโดยมีถังเฮ่ายืนฟังอยู่ด้วย

   ถึงแม้ถังเฮ่าจะรู้มาบ้างก็ตามแต่เขาก็รู้พียงผิวเผินเท่านั้น แต่เมื่อได้ฟังจากปากของหงจวิ้นที่ได้ยินเรื่องมามากกว่าเขา ถังเฮ่าก็เริ่มเป็นห่วงถังซานทันทีว่าจะโดนไอสวะนั่นมารังควานรึเปล่า

   หลังจากที่ถังซานได้ร่ำลากับถังเฮ่าเสร็จ ถังซานก็ได้ขึ้นรถม้าทันทีโดยมีหงจวิ้นติดไปลงที่เมืองนั่วติงด้วย ซึ่งตอนแรกถังซานก็นึกว่าหงจวิ้นจะมาส่ง

   แต่พอถามไปหงจวิ้นก็บอกว่าเขาจะออกเดินทางเลยขอติดไปที่นั่นด้วย ซึ่งถังซานที่ได้ยินแบบนั้นนางก็รู้สึกน้อยใจนิดหน่อย แต่เมื่อหงจวิ้นบอกว่าจะกลับมาทุกๆหนึ่งปี ก็ทำให้ถังซานดูอารมณ์ดีขึ้นมา

   สองชั่วโมงผ่านไป

   ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงเมืองนั่วติงแล้ว หลังลงจากรถม้าพวกเขาทั้งสามซึ่งประกอบไปด้วย หัวหน้าหมู่บ้าน ถังซานและหงจวิ้น

   เมื่อพวกเขาเดินมาถึงหน้าโรงเรียนนั่วติง หัวหน้าหมู่บ้านก็ขอตัวไปทำธุระในเมืองก่อนและปล่อยให้ถังซานและหงจวิ้นยืนคุยกัน

“อย่าลืมเรื่องที่ข้าเตือนล่ะ!”หม่าหงจวิ้นได้กล่าวเน้นย้ำกับถังซาน

“ค่ะ ข้าจะจำไว้”ถังซาน

“แล้วก็ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ”หม่าหงจวิ้น

“ข้ารู้แล้วหน่า”ถังซาน กล่าวจบถังซานก็เดินเข้าโรงเรียนไปทันที

“เอาล่ะเราเองก็ไปทำธุระดีกว่า อ๊ะ! ข้าต้องไปลงทะเบียนวิญญาจารย์ก่อนนี่หน่า”หม่าหงจวิ้น กล่าวจบเขาก็รีบตรงไปที่โบถส์ในเมืองนั่วติงทันที

ไรท์:อีกสองตอนอาจจะลงช่วงเย็นนะครับ วันนี้มีงานด่วน แต่ถ้างานเสร็จเร็วเดี๋ยวจะลงให้ช่วงเที่ยง