คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 10
หงจวิ้นได้มองไปยังอีกทางหนึ่งก็พบกับหมาป่าเงากำลังพยายามลุกขึ้น หงจวิ้นที่เห็นแบบนั้นเขาก็ไม่ได้ทำอะไร เพราะจริงๆเขามีธุระแค่กับราชสีห์เพลิงมรกตเท่านั้น
หงจวิ้นคิดว่าถ้าเขาดูดซับวงแหวนตรงนี้คงไม่ดีแน่ เพราะเจ้าหมานี่อาจจะโจมคีเขาตอนกำลังดูดซับวงแหวนแน่ ดังนั้นเขาจึงซื้อของบางอย่างจากระบบ
[หักพ้อย 1,000 ท่านได้รับพ็อกเก็ตx1]
[หักพ้อย 1,000 ท่านได้รับยาฟื้นฟูระดับต่ำx1]
[พ้อยคงเหลือ: 48,000]
จากนั้นหงจวิ้นก็เปิดเข้าไปที่ช่องเก็บของและหยิบพ็อกเก็ตออกมา ซึ่งมันมีลักษณะทรงกลมสีเทา จากนั้นหงจวิ้นก็ยื่นพ็อกเก็ตไปทางวงแหวนวิญญาณ พ็อกเก็ตได้ทำการดูดวงแหวนวิญญาณเข้ามา และสีของพ็อกเก็ตก็เปลี่ยนเป็นสีดำเหมือนกับสีของวงแหวน
สิ่งที่หงจวิ้นซื้อมาจากระบบนั้นเรียกว่าพ็อกเก็ต มันสามารถเก็บวงแหวนวิญญาณเอาไว้ดูดซับทีหลังได้ ระยะเวลาในการเก็บนั้นไม่จำกัด หมายความว่าตราบใดที่เขายังไม่ได้ดูดซับวงแหวนวิญญาณ วงแหวนก็ยังคงอยู่ในพ็อกเก็ตตลอดไป และสีของพ็อกเก็ตจะเปลี่ยนไปตามสีของวงแหวนที่มันเก็บเอาไว้เพื่อให้สามารถแยกได้อย่างง่ายๆ
“ส่วนเจ้าจะไปไหนก็ไป ข้าไม่ได้มีธุระกับเจ้า”หม่าหงจวิ้น
จากนั้นหงจวิ้นก็ได้เก็บกระดูกวิญญาณและศพของราชสห์เข้าช่องเก็บของไปและทำงานโยนยาฟื้นฟูระดับต่ำใส่หมาป่าเงาทำให้บาดแผลแผลของมันค่อยๆถูกฟื้นฟู จากนั้นหงจวิ้นก็บินจากไปทันทีโดยปล่อยให้หมาป่าเงาทิ้งเอาไว้
หลายเดือนผ่านไป
ในตอนนี้ก็ถึงเวลาปิดเทอมของโรงเรียนนั่วติงแล้ว หม่างหจิ้นจึงรีบเดินทางกลับมาที่หมู่บ้านเซิงหุนทันที แต่เหมือนเขาจะมาเร็วไปหน่อย
“หืมถังซานยังไม่กลับมางั้นเหรอเนี่ย”หม่าหงจวิ้น เมื่อมาถึงบ้านที่ของถังซานเขาก็เปิดประตูเข้าไปแต่ก็ไม่พบอะไร ข้างในบ้านเต็มไปด้วยฝุ่น
“เดินไปถามผู้ใหญ่บ้านดีกว่า”หงจวิ้นกล่าวพร้อมกับเดินไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน
“หัวหน้าหมู่บ้านอยู่มั้ยขอรับ?!!!”หงจวิ้นตะโกนถาม
“อ่าว! หงจวิ้นเองเรอะ”หัวหน้าหมู่บ้านที่ได้ยินเสยงที่คุ้นเคยตะโกนเรียกเขา เขาก็เปิดประตูออกบ้านออกมาก็พบกับเด็กที่เคยมาอาศัยอยู่ที่บ้านของเขา
“ถังซานกลับมารึยังขอรับ?”หม่าหงจิ้น
“เจ้านี่น่ะ นางส่งจดหมายมาบอกว่าจะกลับมาพรุ่งนี้น่ะ”หัวหน้าหมู่บ้าน
“งั้นเหรอขอรับ”หม่าหงจวิ้น
“แล้วเจ้าจะมาพักที่บ้านของข้าก่อนมั้ยล่ะ”หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวถามหงจิ้น
“ขอรบกวนอีกครั้งนะขอรับ”หม่าหงจวิ้น
วันต่อมา
“หงจวิ้นเอ้ย!”หัวหน้าหมู่บ้านตะโกนเรียกหม่าหงจิ้นที่กำลังออกกำลังกายอยู่
“มีอะไรเหรอขอรับ?”หม่าหงจวิ้น
“ข้าจะไปทำความสะอาดบ้านรอถังซานน่ะ เจ้าจะไปด้วยมั้ย?”หัวหน้าหมู่บ้าน
“ไปขอรับ”หม่าหงจวิ้น
หลังจากเตรียมตัวเสร็จหงจวิ้นและหัวหน้าหมู่บ้านก็เดินทางไปที่บ้านของถังซานทันที แต่เมื่อมาถึงพวกเขาก็ต้องประหลาดใจโดยเฉพาะหม่าหงจิ้น
เพราะว่าบ้านที่มีฝุ่นเต็มที่เขาเห็นเมื่อวานนั้น ตอนนี้กลับสะอาดเอี่ยม พื้นสะอาดเงาวับ อย่างกับบ้านเพิ่งจะสร้างเสร็จ และตรงโต๊ะก็มีจดหมายอยู่สองฉบับ ฉบับนึงของถังซาน และอีกฉบับคือของเขา เมื่อหม่าหงจิ้นเห็นดังนั้นเขาก็เปิดอ่านของเขาทันที
เนื้อหาในจดหมาย
ถึง ไอเด็กเวรหัวแดง
ข้ามีธุระต้องจัดการ เพราะงั้นข้าจะไม่อยู่สักพัก หากเจ้าทำให้ซานน้อยเสียใจข้าจะฆ่าเจ้า
ปล.หากไอคนที่ชื่ออวี้เสี่ยวกังมารังควานซานน้อยเจ้าก็เตะมันได้เลยเต็มที่
“ฮ่าๆ…”หงจิ้นที่ได้อ่านจดหมายก็ได้แต่ขำแห้ง และไอบ้านที่สะอาดเอี่ยมนี่ไม่ต้องเดาเลยว่าใครทำ ใช่แล้วคนที่ทำความสะอาดบ้านคือถังเฮ่า100%
ในระหว่างที่หม่าหงจิ้นกำลังขำแห้งกับจดหมายอยู่นั่นเอง ก็ได้มีเสียงเด็กผู้หญิงที่เขาคุ้นเคยเรียกเขามาจากทางด้านหลัง
“ท่านพี่หงจวิ้น!!”ถังซาน
หงจวิ้นที่ได้ยินเขาก็รีบหันขวับไปหาเจ้าของเสียง แต่จู่ๆเจ้าของเสียงคนนั้นก็รีบวิ่งมากระโดดกอดเขา และในวินาทีนั้นเองเขาก็รู้สึกได้ถึงจิตสังหารที่รุนแรงพุ่งมาหาเขา และเมื่อหันไปมองเขาก็พบกับถังเฮ่าที่กำลังถือค้อนและเอานิ้วปาดคอเพื่อขู่เขา
‘ข้าจะฆ่าเจ้า’ถังเฮ่า
‘ไม่ใช่ว่าท่านมีธุระรึไง ไหงยังอยู่อีกล่ะเนี่ย’หม่าหงจวิ้น
“นี่คือท่านพี่ที่เจ้าพูดถึงงั้นเหรอ?”เด็กสาวผมสีทองที่เดินมากับถังซานกล่าวขึ้น
“ใช่แล้ว! นี่คือพี่หง พี่หงนี่คือเริ่นเสวี่ย นางเป็นเพื่อของข้า”ถังซานกล่าวแนะนำ ซึ่งหงจวิ้นที่ได้ยินชื่อของเด็กผู้หญิงอีกคนเขาก็ตกใจเป็นอย่างมาก
‘ทำไมเฉียนเริ่นเสวี่ยถึงมาอยู่ที่นี่กัน นี่หมายความว่าที่นี่เป็นโลกคู่ขนานจริงๆสินะ’หม่าหงจวิ้น
“ยินดีที่ได้รู้จักนะเริ่นเสวี่ย ข้าชื่อหม่าหงจวิ้น”หม่าหงจวิ้นกล่าวทักทัยทายพร้อมรอยยิ้ม
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ”เริ่นเสวี่ยที่เห็นหงจวิ้นยิ้มให้ เธอเองก็หน้าแดงแต่พยายามเก็บอาการ
“แล้วเสี่ยวหวู่ไปไหนแล้วล่ะ?”ถังซาน
“เห็นนางบอกว่าจะไปเด็ดดอกไม้น่ะ เดี๋ยวคงตามมาเองแหละ”เริ่นเสวี่ย
“อ่ะจริงสิพี่หง แล้วท่านพ่อล่ะ?”ถังซาน
“เอานี่”หงจวิ้นได้ยื่นจดหมายที่ถังเฮ่าเขียนเอาไว้ให้ถังซานอ่าน
ถังซานตอนแรกก็เหมือนจะงงแต่เมื่อนางเปิดอ่านไปได้สักพักนางก็ร้องไห้ออกมาและเข้าไปกอดหงจวิ้นทันที
“อ่า..ข้าปลอบคนไม่เก่งหรอกนะ เอาเป็นว่าเจ้าร้องให้เต็มที่เถอะ”หงจวิ้นกล่าวพร้อมลูบหัวถังซาน
ผ่านไปสักพักในที่สุดถังซานก็หยุดร้อง แต่ว่านางก็ยังไม่ยอมปล่อยหงจวิ้นสักที จนหงจวิ้นที่เห็นแบบนั้นเขาก็ได้แต่ปล่อยถังซานไว้แบบนั้น
จากนั้นไม่นานก็มีเด็กผู้หญิงอีกคนนึงเดินเข้ามาอีกคน เมื่อเริ่นเสวี่ยเห็นแบบนั้นเธอก็ทักขึ้น
“เจ้ามาช้านะเสี่ยวหวู่”เริ่นเสวี่ย
“ข้าขอโทษ”เสี่ยวหวู่กล่าวแม้นางจะไม่ได้รู้สึกผิดก็ตาม
“แล้วถังซานเป็นอะไรไปเหรอ?”เสี่ยวหวู่ได้ถามขึ้นหลังจากได้เห็นถังซานกอดหงจวิ้นอยู่
จากนั้นเริ่นเสวี่ยก็ได้เล่าให้เสี่ยวหวู่ฟัง ทั้งเรื่องของหงจวิ้นและพ่อของถังซานที่จากนางไป ผ่านไปสักพักถังซานก็ปล่อยกอดจากหม่าหงจิ้นและพวกเขาทั้งสี่คนก็นั่งคุยกันอยู่ในบ้าน ส่วนหัวหน้าหมู่บ้านที่เห็นถังซานกลับมาเขาก็เดินออกจากบ้านไปตั้งนานแล้ว
“เป็นงั้นเองเหรอ”เสี่ยวหวู่กล่าวด้วยน้ำเสียงเศ้ราเล็กน้อยหลังจากได้ยินเรื่องจากเริ่นเสวี่ย
“เอาล่ะเลิกเศร้าได้แล้วหน่าถังซาน เดี๋ยวข้าจะทำอาหารให้กิน”หม่าหงจิ้น กล่าวจบเขาก็เดินเข้าครั้วไปทำอาหารและปล่อยให้พวกเด็กสาวพูดคุยกันไป
หลังจากทานอาหารเสร็จถังซานก็ขอให้หงจวิ้นช่วยฝึกให้นางอีก ส่วนเริ่นเสวี่ยและเสี่ยวหวู่นั้นก็ได้ได้ขอตามมาดูการฝึกด้วย
“หลายเดือนที่ผ่านมาเจ้าพัฒนาไปถึงไหนแล้ว แสดงให้ข้าดูหน่อยสิ”หม่าหงจิ้น
จากนั้นหงจวิ้นก็ใช้ก้าวพริบตาเข้าไปหาถังซานและใช้ดาบไม้ฟาดไปที่กลางหลังของถังซาน แต่ว่ามันไม่ได้ง่ายเลยถังซานนั้นใช้ก้าวพริบตาหลบออกมาได้ทันแถมนางยังเปิดใช้เนตรมังกรครามด้วย
“โห เอาจริงเลยงั้นเหรอ”หม่าหงจวิ้น
ไรท์: ใกล้จะติดท็อปสิบแล้วสิ
ความคิดเห็น