เป็นคนส่งของมันไม่ง่ายอย่างที่คิดเลยเเฮะ

     ผมเคยฝันอย่างหนึ่งอยู่ในตอนเด็กๆ มันเป็นฝันที่ปกติทั่วๆไปของเด็กหลากหลายคน จนฟังไปก็ไม่รู้สึกว้าวอะไรมากมาย 

     เเต่ตัวผมก็ยังคงมั่งมั่นวาดฝันเอาไว้ว่าจะต้องทำให้ได้ เเต่มันก็เป็นเพียงเเค่ความฝันของเด็กๆเท่านั้น พอโตขึ้นมันก็จางหายไปตามกาลเวลา

     "หือ?....เเปลกจังเเฮะ"

     ผมบ่นพึมพำออกมา เเต่เสียงนั้นก็ถูกกลบหายไปอย่างรวดเร็ว ด้วยเสียงของเครื่องยนต์กับเสียงของสายลมที่โหมกระหน่ำ

     ก็ที่ผมจะจ้องมองภาพที่ปรากฏตรงหน้าปัดกลางเครื่องเจ็ต ซึ่งมันก็คือเเผนที่บอกจุดหมายที่ผมต้องไป เเต่ตอนนี้มันกลับเเสดงอะไรบางอย่าง ที่มีขนาดใหญ่อยู่ตรงหน้า เเต่ว่าตรงหน้าผมนั้นมีเเต่ทะเลที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาเท่านั้น

     พอเห็นเเบบนั้นจึงลองใช้นิ้วเคาะเครื่องฉายเเผนที่ดู เเต่มันก็ยังคงไม่หายไปไหน ผมจึงเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมาเเล้ว 

     ผมจึงเคาะไปที่ค้างหูเบาๆก่อนที่....

     "ลืมไป..."

     ผมจึงยื่นมือจับเเว่นกันลมที่คล้องไว้กับคอขึ้นมา ก่อนจะสวมมันให้เข้าที่พร้อมตรวจเช็คเล็กน้อย จากนั้นก็เริ่มบิดคันเร่งเครื่อง ทำให้เจ็ตของผมนั้นพุ่งทะยานผ่านผืนน้ำจนเเยกออก ก่อนจะพุ่งตรงไปยังจุดสีดำในเเผนที่โซนาร์ เเละผมก็ผ่านมันไปอย่างรวเร็ว

     "....ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเเฮะ"

     หลังจากขับผ่านจุดสีดำขนาดใหญ่นั้นไป ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จึงทำให้ผมคิดว่าสิ่งที่ปรากฏในโซนาร์ก็น่าจะเป็นโขดหินล่ะมั่ง....

     ...ลืมไปว่ามันไม่มีทางมีโขดหินกลางทะเลเเห่งนี้นี่

     หลังจากจบความคิดนั้น บางสิ่งบางอย่างก็พุ่งมาทางผมอย่างรวดเร็ว ก่อนผมจะจ้องมองเเละพบว่าเงาสีดำในโซนาร์นั้นกำลังพุ่งตรงมาทางผม

     "เวรเเล้วไง"

     ผมบิดคันเร่งเต็มเเรงพลางมองไปที่เงาสลับไปมา เเต่ความเร็วของมันนั้นสูงกว่าเจ็ตของผมมาก ผมจึงไม่มีทางเลือก ผมยื่นมือไปสเเกนมือที่หน้าปัดเจ็ต ก่อนที่จะมีเสียงของใครบางคนดังขึ้นมาด้วยเสียงเเบบสังเคราะห์ของผู้หญิง 

     "นักส่งของหมายเลขK890 ยืนยันตัวตัวเรียบร้อย ทำการเปิดเครื่องโอเปอร์เรเตอร์..."

     "เร็วๆสิเร็วๆสิ..."

     ผมพูดพลางหันหลังไปมาจนเริ่มพูดคอเเล้ว เเต่การดำเนินที่ช้าของเครื่องในตอนหน้าสิ่วหน้าขวานเเบบนี้ คงจะต้องไปร้องเรียนกับส่วนกลางหน่อยเเล้ว เเละในตอนที่คิดอยู่นั้นเองดูเหมือนว่าจะเปิดเครื่องเสร็จเเล้ว

     "เปิดเครื่องเรียบร้อย ต้องการสั่งใช้งานอะไรคะ"

     "ใช้อาวุธรหัสP608"

     "การใช้อาวุธนั้นจะต้องมีเหตุจำเป็น ช่วยบอกเหตุด้วยค่ะ"

     "เหตุการณ์ที่7 กลางท้องทะเลทางตอนเหนือของฝั่งแปซิฟิค ไร้สัญญาณของสิ่งมีชีวิตโดยรอบ เร็วๆหน่อยสิไม่มีเวลาเเล้วนะ!"

     "กำลังคำนวณเหตุจำเป็น................................อนุญาตคำร้องของนักส่ง"

     โอเปอร์เรเตอร์บอทพูดจบ ก็มีบางอย่างออกมาจากหน้าปัดเจ็ต มันมีขนาดใหญ่กว่ามือของผมเล็กน้อย ซึ่งมันก็คือปืนสีดำ ที่ตรงกลางนั้นมีรูขนาดใหญ่ที่มีลูกเเก้วบางอย่างติดอยู่ใจกลางปืน ส่วนตัวกลไกเเละส่วนของปืนที่เหลือ ทำมาจากเหล็กสีดำที่เอาไว้เก็บพลังงานธาตุ ทีรูปร่างที่ใหญ่กว่ามือของผมเล็กน้อย ด้ามจับโค้งลงเล็กน้อยให้เข้ากับมือ ตัวปืนไม่ยาวมาก เเละมีน้ำหนักที่เบาพอดี

     "กว่าจะได้"

     ผมหยิบปืนขึ้นมา ก่อนจะรีบหันปากกระบอกปืนไปข้างหลัง เตรียมยิงเมื่อเห็นตัว 

     เเต่เงาดำนั้นก็ยังคงอยู่ในน้ำ ผมจึงยังคงหนี่ยวไกปืนไม่ได้

     "โธ่เว้ย งั้นก็มาเลย"

     ผมเก็บปืนไว้ในซองข้างตัวก่อนจะหันกลับไปบังคับเจ็ต เเละเบรคเจ็ตให้หยุดลงพร้อมกับยืนเหยียบเบาะนั่งพร้อมเล็งไปที่เงาดำข้างหลัง

     "มาเลยไอ้หนุ่ม"

     ผมเล็งปืนพร้อมเกร็จไปทั่วร่าง เเละพยายามปรับลมหายใจของตัวเอง ก่อนจะเล็งไปอีกครั้ง เงาดำใหญ่นั้นก็พุ่งเข้ามาหาเจ็ตที่ผมจอดไว้กลางมหาสมุทร ก่อนเงาสีดำนั้น...จะหายไป

     พอเป็นเเบบนี้หัวใจของผมที่พึ่งสงบก็เต้นเเรงขึ้นอีกครั้ง ลมหายใจถี่รุนเเรง เเละเพราะรอบข้างผมนั้นเงียบสงบ เเม้เเต่เสียงลมก็ยังไม่มี มันทำให้เสียงลมหายใจของผมนั้นดังเป็นอย่างมาก

     "ตูม!"

     เสียงดังสนั่นขึ้นพร้อมกับสิ่งมีชีวิตบางอย่างที่พุ่งขึ้นมาจากทะเล มันมีสัดส่วนเเละรูปร่างคล้ายประดุก ที่ตัวใหญ่กว่าประมาณ100เท่า เมื่อมันโผล่มาให้เห็นเเบบนี้ ผมก็หันกระบอกปืนไปหามัน พร้อมกับร่างของปลาดุกใหญ่ที่กำลังพุ่งใส่ตัวผม

     "เอาไปกินซะ"

     จากนั้นผมจึงลั่นไกออกไป