ที่จริงผมจะ60เเล้วนะ

“แฮ่กๆ”

ในห้องโถงขนาดใหญ่ที่มีทางเดินยาวสุดลูกหูลูกตานั้น มีชายหนุ่มปีศาจตนหนึ่งกำลังวิ่งตรงไปที่ห้องของราชาปีศาจด้วยสีหน้าที่หวาดวิตก

“ท่านราชาครับ!”

ชายหนุ่มปีศาจผู้มีเขาสองข้างที่ติดอยู่ข้างขมับยื่นไปด้านหลัง สวมแว่นตากลมโตข้างเดียว มีหางที่เหมือนหนู และอยู่ในชุดคลุมสั้นถึงเอวสีดำทับกับชุดสีม่วงทางการพร้อมกางเกงขายาวสีดำ เปิดประตูและรีบเดินตรงดิ่งเข้าไปในห้องของราชาอย่างรวดเร็ว ด้วยท่าทีหวาดวิตก

“เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ!”

ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยสีหน้าที่ลนลาน และเดินไปหาราชาของตนที่ยืนอยู่ตรงกลางห้องทำงานขนาดกลางที่ดูธรรมดา ไม่มีอะไรหวือหวาสมกับเป็นห้องของผู้ที่ถูกเรียกว่าราชา

ราชายืนหันหลังให้ชายหนุ่มในชุดคลุมสีดำยาวเลยขา และคอปกที่ตั้งสูงกว่าปากเล็กน้อย

“องค์หญิงหายตัวไปครับ!”

“……….”

ชายหนุ่มปีศาจพูดออกมา แต่ราชากลับนิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะเดินไปที่ประตูระเบียงของห้องทำงานและเปิดออก จากนั้นตัวของราชาก็เดินไปจนสุดระเบียงพร้อมกับจ้องมองลงไปยังเมืองที่อยู่ข้างล่าง

เมืองของเหล่าปีศาจที่ส่องสว่างยามค่ำคืน ผู้คนข้างล่างนั้นต่างพากันส่งเสียงจนดังขึ้นมาถึงปราสาทที่เงียบเหงาแห่งนี้

สีหน้าของราชานั้นยังคงไม่เปลี่ยนแปลงในสายตาของปีศาจหนุ่ม จนตัวของเขานึกสงสัยว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น ทั้งๆที่องค์หญิงหายไปแท้ๆ

“มายัต คิดว่าคนหนึ่งคนกับคนล้านคน คนไหนสำคัญกว่ากัน”

“….ท่านราชา”

มายัตได้ยินแบบนั้นสีหน้าของเขาก็ซีดเผือกทันที 

“พวกเราไม่มีเวลามาสนใจเด็กผู้หญิงเอาแต่ใจหรอก ฉันยังมีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องทำ”

ราชาพูดก่อนจะหันหลังและเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ก่อนที่จะหยุดยืนและจ้องมองกระดาษที่ราชานั้นถือมาตลอดตั้งแต่มายัตเข้ามา ในกระดาษนั้นมีลายมือที่ตัวของราชานั้นคุ้นเคยอยู่

แต่มันไม่สำคัญแล้ว 

สิ้นสุดความคิดกระดาษในมือของราชาก็ลุกไหม้จนหมด ก่อนที่ตัวของราชาจะเดินไปนั่งบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน และจ้องมองมายัตที่ยืนนิ่งเงียบ

“ได้ข่าวเรื่องพวกนั้นรึยัง”

“…..ยังเลยครับ…พวกนั้นยังไม่เคลื่อนไหว”

“….บอกพวกเขาให้เตรียมตัวเอาไว้ ไม่นานพายุลูกใหญ่จะต้องมาแน่”

สิ้นสุดคำพูดของราชามายัตก็โค้งหัวให้ก่อนจะเดินออกไปยังโถงทางเดินอีกครั้ง และปิดประตู ก่อนที่ตัวของเขาจะยืนพิงประตูห้องของราชาเงียบๆพร้อมกับกัดฟันแน่น 

ตัวของเขานึกสงสัยว่าราชานั้นเป็นแบบนี้เมื่อไหร่กัน ตอนที่ราชินีตาย หรือตอนที่รู้ว่าพวกนั้นกำลังเริ่มเคลื่อนไหว…ตัวของเขาทำอะไรเพื่อราชาไม่ได้เลยหรอ

พอคิดแบบนั้นมายัตก็รู้ถึงความอ่อนแอของตัวเอง แต่เขาจะมัวเป็นแบบนี้ไม่ได้ จึงยืนหยัดขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะเดินไปยังโถงทางเดินอย่างหนักแน่น 

“ขอโทษครับราชา…ผมคงปล่อยองค์หญิงไปไม่ได้หรอก”

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ตัวของมายัตนั้นคิดจะขัดคำสั่งราชา พร้อมกับคิดภายในจิตใจว่าจะมีใครมั้ยที่สามารถช่วยคลี่คลายสถานการณ์ที่น่ากลัวนี้ไปได้

“ผู้กองคิดว่าอันนี้..กับอันนี้…อันไหนเข้ากว่ากัน”

“…………”

ผมถามผู้กองที่ยืนอยู่ข้างหลัง แต่คำตอบที่ได้นั้นกลับเป็นความเงียบและสีหน้าด้านลบของผู้กองที่มองมาทางผม

“ทำอะไรอยู่น่ะจ่า”

“ก็เล่นเกมแต่งตัวไง”

ผมพูดพร้อมกับผายมือไปที่จอคอม ซึ่งตอนนี้หน้าจอนั้นกำลังแสดงเกมแต่งตัวเด็กผู้หญิงน่ารักๆที่ผมนั้นกำลังนั่งเล่นอยู่ในสถานีตำรวจยามค่ำคืน โดยกำลังเลือกระหว่างชุดโกธิคสีดำตัวเล็กๆกับชุดกระโปรงสีขาวที่ดูน่ารัก

พอผู้กองเห็นดังนั้นก็เบ้ปากมองบนผมทันที ก่อนจะถอนหายใจออกมา

“แก่จะลงโลงอยู่แล้ว มานั่งเล่นอะไรเนี่ย”

ผู้กองพูดออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะเดินออกจากสถานนีไป พร้อมกับเสียงของผมที่พูดตามหลังในขณะที่นั่งอยู่หลังโต๊ะประชาสัมพันธ์

“ก็มันว่างนี่ผู้กองและจะหกสิบไม่ถือว่าใกล้ลงโลงนะ!”

พอผู้กองกลับไปทุกอย่างก็เงียบลงทันที ผมจึงกลับหันกลับไปมองเกมแต่งตัวบนหน้าจอเงียบๆ พร้อมกับเอนหลังพิงเก้าอี้และพึมพำออกมา

“เงียบดีแท้~”

_______________________________________________________________________________

แนะนำตัวละคร

                                                           พิทักษ์