รักใสกิ๊ง ปิ๊งรักนายยากูซ่า

ลำดับตอนที่ #3 : ลูกพี่ลูกน้องตัวแสบ

โซวอนเปิดประตูร้านอาหารหรูๆแห่งหนึ่งเข้าไป แล้วเดินไปทางในสุดของร้านที่ตกแต่งอย่างดีที่สุด พวกเขาเป็นใครกันเนี่ยเด็กม.ปลายธรรมดาไม่น่าจะเข้าร้านแบบนี้ได้นี้นา -_-^

“เดินเร็วๆซิ ไม่ต้องห่วงหรอกนี้ร้านแม่ฉันเอง...”โซวอนบอกเขาคงจะเห็นสีหน้าฉันที่มีแต่ความระแวงละซิ ฉันเดินตามเรจินเข้าไป

“โซวอน ยัยนี้เป็นใคร”ผู้ชายคนหนึ่งโผล่งขึ้นมาเล่นอาฉันตกใจแทบแย่ ตาเขาดุสุดๆเลยหน้าตาก็ออกจะน่ารักทำไมนิสัยถึงแบบนี้เนี่ย

“เออ...เรจินคือว่าเธอ...”โซวอนพยายามหาคำอธิบายแล้วหันมามองหน้าฉันอย่างลำบากใจ

“เออ คือฉันหลงทางน่ะโซวอนเลยพาฉันมานี้”ฉันบอกผู้ชายที่ชื่อเรจิน

“ฉันถามเธอรึไงยัยเปี๊ยก”

“ยะ...ยัยเปี๊ยกเหรอ O_O”ฉันทำหน้าเหรอหรากับฉายาที่ได้รับ นายเรจินนี้ทำให้ฉันนึกถึงนายตัวแสบลูกชายของคุณป้าที่ชื่อคิมเรจิน ชื่อเหมือนกันคงไม่ใช่คนเดียวกันหรอกมั้ง

“ก็เออน่ะซิ”เขาตอบฉันอย่างกวนๆ ฉันชักจะโมโหแล้วน่ะ -_-^^^

“นายน่ะซิเปี๊ยก ผู้ชายอะไรตัวเล็กยังกับผู้หญิง”ฉันสวนนายนั่นกลับอย่างโมโห

“ฉันผิดรึไง”นายนั่นถามพลางถลึงตาใส่ฉันเหมือนกับว่าถ้าฉันตอบว่าใช่นายนั่นต้องฆ่าฉันให้ตายซะตรงนี้

“พอๆ จะทะเลาะกันให้ได้อะไร”ผู้ชายที่เงียบมาตลอดเอ่ยขึ้นก่อนจะหันมามองฉัน “แล้วพวกฉันก็ไม่ใช่ตำรวจน่ะ หลงทางก็ไปสถานนีตำรวจเซ่”เขาพูด อ๊ายยยยยยยย >_____<คนเกาหลีนี้แล้งน้ำใจสุดๆเลย

“ฉันก็ไม่ได้คิดว่าพวกใจร้ายแบบพวกนายเป็นตำรวจซักหน่อย ถ้าไม่เป็นเพราะว่า...”ฉันยังพูดไม่ทันจบโซวอนก็ขัดขึ้นมาก่อน

“เธอพึ่งมาเกาหลีครั้งแรกน่ะ แล้วเธอก็หลงกับน้องสาวเธอแล้วคนที่มารับก็ยังไม่มาด้วย ให้เธออยู่นี้จนกว่าพวกเราจะมาครบก่อนดีไหม”

“ถ้าบอกความจริงไปเรจินไล่เธอออกจากร้านแหงๆ”โซวอนกระซิบข้างหูฉัน

“อืม...ตอนนี้เคโชยังไม่มาเลย คงต้องรอให้เคโชตัดสินใจว่าจะเอายังไงกับพวกเทซบ”พวกนั่นยอมตกลงแต่โดยดี แต่...พะ...พูดยังกับในหนังมาเฟียแน่ะ พวกนี้เป็นใครกันแน่เนี่ยคงไม่ใช่นักเรียนธรรมดาใช่ไหม

“พวกฉันไม่ได้ทำอะไรน่ากลัวแบบที่เธอคิดหรอก...”เพื่อนของโซวอนอีกคนบอกฉันยิ้มๆ เขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี้นา ฉันยิ้มแห้งๆกลับไป แต่ฉันก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดีนั่นแหล่ะ -_-;

“คนมารับเหรอ คนมารับเหรอ…”เรจินเอาแต่บ่นพึมพำประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมาจนเราสามคนมองหน้ากันอย่างสงสัย

“เรจิน นายเป็นอะไร”โซวอนถามเรจิน

“ก็แม่บอกให้ฉันไปรับลูกพี่ลูกน้องของฉันที่มาจากเมืองไทยน่ะซิ ตะ...แต่ว่าฉันลืมซะสนิทเลย ตอนนี้ยัยนั่นคงวิ่งแจ้นไปฟ้องแม่แล้วแน่ๆเลย”เรจินบอก ท่าทางเขาคงกลัวแม่น่าดู แต่มันชักยังไงๆแล้วน่ะนายนี้คงไม่ใช่คิมเรจินหรอกน่ะ

“นี้...นายชื่ออะไรเหรอ”ฉันถามนายนั่นอย่างสงสัย สาธุขออย่าให้นายนี้เป็นญาติฉันเลย

“ถามทำไม...”เรจินย้อนถามฉันอย่างกวนๆ ฉันอยากจะฆ่านายนี้จริงๆเลย

“อยากถาม ตอบมาเซ่”ฉันไม่กลัวนายหรอกน่ะ นายว่าฉันได้ฉันก็ว่านายได้เหมือนกันแหล่ะ

“คิมเรจิน...”เรจินตอบอย่างไม่เต็มใจ

“ก็แค่เนี่ย...ห๊า O[]O ว่าไงน่ะ!!”ฉันตะโกนออกมาอย่างตกใจ

“โอ้ย ยัยบ้าเบาๆไม่ได้รึไง หูฉันจะตึงก็เพราะเธอน่ะ -_-”เรจินพูด แล้วฉันก็พึ่งจะสังเกตว่าเขารีบหยิบแว่นขึ้นมาใส่ทันที ทีมีคนหันมามองทางด้านโต๊ะของพวกเรา

“ขอโทษๆ ฉันตกใจนิดหน่อย”ฉันบอก ไม่อยากจะเชื่อเลย ทำไมโลกมันกลมอย่างนี้ฟ่ะ -_-^^ ฉันเป็นญาติกับนายบ้านี้จริงๆเหรอเนี่ย

“แล้วลูกพี่ลูกน้องนายชื่ออะไร...”ผู้ชายที่ฉันยังไม่รู้ชื่อเลยถามเรจิน สาธุขออย่าให้นายนี้จำชื่อฉันได้เลย

“ชื่อเรนโบว์...”อ๊ากกกกกกกกกก ><นายบ้าเอ๊ย ฉันลืมไปสนิทเลยว่านายนี้มันความจำแม่นกว่าปลาทองนิดหน่อย

“หรือว่าคนที่จะมารับเธอคือเรจิน...”โซวอนถามฉัน ในขณะที่เรจินทำหน้างง

“ทำไมฉันต้องไปรับยัยเปี๊ยก”เรจินยังไม่เลิกเรียกฉันว่ายัยเปี๊ยก ฉันอยากจะรู้จริงๆเลยว่าถ้านายนี้รู้ว่าฉันเป็นญาติของเขาแล้วละก็เขาจะทำหน้ายังไง

“ก็เพราะฉันชื่อเรนโบว์น่ะซิ แล้วคุณป้าของฉันก็มีลูกชายที่ชื่อคิมเรจินด้วย...ฉันจะไปฟ้องคุณป้าว่านายทิ้งฉันให้นั่งรออยู่ที่สนามบินเกือบสองชั่วโมง โดยที่นายไม่โผล่หัวไปที่นั่นเลย”ฉันพูดอย่างเหนือยกว่าเรจิน นายนี้หน้าซีดเป็นไก่ต้มเลย

“เธอจะเอาไงก็ว่ามาเลยดีกว่า ไม่ต้องอ้อมค้อม”เรจินพูดนิ่งๆ ฉันย่นจมูกอย่างไม่พอใจ

“จะฟ้องคุณป้า...”ฉันบอกเสียงเรียบ

“ยัยปีศาจ”เรจินแยกเขี้ยวใส่ฉันแต่มันคงดูตลกมากกว่า ตอนนี้ฉันอยากจะยื่นกระจกให้เขาส่องดูหน้าตัวเองซะจริงๆเลย ว่ามันตลกแค่ไหน

“เอาเป็นว่านายก็พาญาติของนายกลับบ้านก่อนแล้วกัน”ฉันยังไม่รู้ชื่อของเขาเลยน่ะ ไม่รู้ว่าจะเรียกเขาว่ายังไงดี -_-^

“แล้วน้องฉันล่ะ”ฉันถามเมื่อนึกถึงสโนว์

“เธอมีน้องด้วยเหรอ”เรจินย้อนถาม

“ลูกติดแม่เลี้ยงฉันน่ะ...”ฉันบอกสั้นๆ เรจินพยักหน้าเข้าใจ

“เอาเป็นว่าฉันจะโทรไปหามาจุนให้ แล้วเดี๋ยวถ้าเจอตัวฉันจะพาไปส่งที่บ้าน”เขาพูดโดยที่หน้าไม่ได้เปลี่ยนไปจากตอนแรกที่พบกันเลย

“ถ้าไม่เจอล่ะ...”ฉันย้อมถาม เรจินถลึงตาใส่ฉัน ฉันเลยก้มหน้าลงไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรที่ไม่สมควรพูดรึเปล่า -_-;

“พวกเราไม่ปล่อยให้ใครเดือดร้อนหรอก เคโชต้องช่วยตามหาจนเจอแน่”เรจินบอก

“พูดยังกับเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฎร์แน่ะ แล้วคนที่ชื่อเคโชเนี่ยใครเหรอเห็นพูดถึงมาตั้งนานแล้ว”ฉันพูดยิ้มๆ

โป๊ก!!

นายบ้าพลังเอ๊ย T^T ใครใช้ให้นายตีหัวฉันเนี่ย ฉันทำแก้มป่องใส่เรจินที่ตีหัวฉันก่อนที่เขาจะลากฉันออกจากร้าน

“เฮ้ย! เบาๆดิฉันเจ็บน่ะแล้วจะใส่ทำไมเนี่ยแว่น คิดว่าเท่นึกรึไง”ฉันร้องโวยวายแล้วเอื้อมมือจะดึงแว่นที่เรจินใส่แต่เขาปัดมือฉันออกก่อน

“จะกลับไหมเนี่ยบ้าน เดี๋ยวก็ทิ้งไว้นี้ซะหรอก -_-^^”เรจินบอกน้ำเสียงหงุดหงิดแล้วเดินออกจากร้านไปโดยที่ไม่สนใจฉันซักนิด เฮ้ย!! หรือว่านายนั่นจะทำอย่างที่พูดจริงๆ

“ฉันกลับก่อนน่ะโซวอน เออ...ขอบจะน่ะนาย”ฉันหันไปลาทั้งสองก่อนที่จะวิ่งตามเรจินไป นายนี้เดินเร็วชะมัดเลย TT^TT