รักใสกิ๊ง ปิ๊งรักนายยากูซ่า

ลำดับตอนที่ #2 : อะไรเนี่ย!!

“พ่อน่ะพ่อทำไมต้องฉันกับฉันแบบนี้ด้วย แบบนี้เค้าเรียกว่าบังคับใจกันชัดๆเลย คอยดูน่ะฉันจะไปฟ้องคุณปาวีณา...”ฉันเริ่มบ่นไปเรื่อย เพราะเมื่อเช้าพ่อจัดการลากฉันให้ลุกขึ้นมาจากเตียงตอนตี5เพราะเหตุผลที่ว่าเดี๋ยวไม่ทันเครื่อง ทั้งที่เครื่องออกตั้ง 9โมงเช้า T^T

“เรนถามจริงๆน่ะแกจะบ่นให้ได้อะไร ในเมื่อตอนนี้เราอยู่ที่เกาหลีแล้วแกบ่นให้ตายคุณพ่อก็ไม่ได้ยินหรอก -_-”เออเนอะมันก็จริงอย่างที่สโนว์พูด ก็ตอนนี้ฉันอยู่เกาหลีแล้ว ^_^’ และพ่อบอกว่าจะมีคนมารับเราไปบ้านคุณป้าแต่ตอนนี้ยังไม่เห็นจะมีใครเลย พ่อคงไม่ได้หลอกพวกเราไม่ปล่อยหรอกน่ะ -_-;

“เรนโบว์...ไหนล่ะคนที่จะมารับเรา”สโนว์ถามฉัน นั่นซิฉันก็อยากรู้เหมือนกัน ไหนล่ะไหน มานนนนนนนนอยู่ไหนฉันหิวข้าวแล้วน่ะเฟ้ย

“ฉันไม่รู้...”ฉันบอกก่อนที่จะคลายหมากฝรั่งออกมาใส่กระดาษในมือที่พ่อให้ถือติดมา ไม่รู้ว่าเป็นกระดาษอะไรคงเป็นกระดาษใบหวยละมั้งตัวเลขเยอะซะด้วย    -_-;

“แล้วมีเบอร์ติดต่อคุณป้าเธอไหม โทรไปหาท่านกันเพื่อท่านอาจติดธุระอยู่ก็ได้”สโนว์บอกอย่างใจเย็น จะจริงด้วยเบอร์โทรที่พ่อให้ หระ...หรือว่ากระดาษเมื่อกี้เป็นเบอร์โทรคุณป้า

“เป็นอะไรเรนโบว์ มีรึเปล่า...”สโนว์ถามเมื่อเห็นสีหน้าฉัน -_-*

“มะ...มีซิ ตะ...แต่ว่ามันกลายเป็นไอ้นี้ไปแล้ว”ฉันชูกระดาษที่ฉันพึ่งคลายหมากฝรั่งไปเมื่อกี้ขึ้นมาให้สโนว์ดู

“โธ่ ยัยเบ๊อะเอ๊ยแล้วทีนี้เราจะทำยังไงเนี่ย”สโนว์ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

“คุณป้าคงไม่ปล่อยให้เราตายอยู่ที่เกาหลีนี้หรอก เอาเป็นว่าเราไปหาอะไรกินกันก่อนดีไหมแล้วค่อยหาทางออกกันใหม่”ฉันออกความเห็น สโนว์หันหน้ามามองฉันในขณะที่คิ้วผูกกันเป็นปม

“เธอเคยเครียดอะไรเป็นไหมเนี่ย...”สโนว์ถามเสียงเรียบ

“เครียดไปก็เสียเวลาเปล่าๆ สู้ไปเติมพลังแล้วเดินหน้าต่อไปดีกว่า”ฉันพูดแล้วทำท่าปล่อยพลังของอุนต้าแมนทำให้คนที่สนามบินหันมามองฉันเป็นตาเดียว ฉันเลยค่อยๆลดมือลง

“เธอจะไปกับฉัน หรือนั่งอดตายอยู่ที่นี้โดยไม่รู้ว่าเค้าจะมารับเมื่อไร”ฉันถามสโนว์

“ก็ต้องไปด้วยซิ...”สโนว์บอกอย่างจำใจ ฉันฉีกยิ้มให้สโนว์ก่อนที่พวกเราจะออกไปหาอะไรกินกันและไม่ให้เป็นการเสียเวลาฉันเลยบังคับสโนว์ให้เดินมาเที่ยวเพื่อฆ่าเวลา

“สโนว์ คุณพ่อบอกว่าคุณป้ามีลูกชายด้วยเหรอ”สโนว์เอ่ยถามฉัน

“อ๋อ ใช่แล้วล่ะรู้สึกจะชื่อ...”

“มาจุน ทางนี้”ฉันพูดยังไม่ทันจบ ก็มีคนๆหนึ่งพูดภาษาไทยขึ้นมาแล้ววิ่งชนฉันไป ตาบ้าเอ๊ย - -*

“รอด้วย อึนยอง”ผู้ชายที่ชื่อมาจุนวิ่งกระโดดข้ามแผงขายของ ของแม่ค้าไปอย่างคล่องแคล้วแต่เหมือนจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา เขาหยุดวิ่งแล้วหันมามองหน้าสโนว์ที่มองหน้าเขาอย่าง งงๆเช่นกัน

“ขอโทษน่ะฉันรีบ...”มาจุนพูดแล้วหยิบคัตเตอร์มาจากไหนก็ไม่รู้ เขาทำท่าจะตัดผมของสโนว์ที่พันกับกระดุมเสื้อนักเรียนของเขา

“ไม่ได้น่ะ...”สโนว์ร้องห้ามเสียงหลงมาจุนมองหน้าสโนว์อย่างอ่อนใจ ก่อนจะหันซ้ายหันขวาดึงมือสโนว์ให้วิ่งตาม

“เฮ้ย! นายนายจะพาสโนว์ไปไหนอ่ะ”ฉันตะโกนตามแต่นายนั่นก็หายไปแล้ว แล้วทีนี้จะทำยังไงเนี่ยเอาว่ะ ตามไปก็ตาม

โครม... O_O

ฉันยังไม่ทันจะได้วิ่งก็มีใครที่ไหนอีกก็ไม่รู้มาชนฉันจนหน้าแทบทิ่มลงถนน ถ้าฉันตายนายจะทำยังไงห๊า

“โธ่ ไอ้โซวอนเอ๊ย ไมแกซุ่มซ่ามอย่างนี้เนี่ย เดี๋ยวพวกมันก็ตามมาทันหรอก”ผู้ชายคนหนึ่งยืนว่าเจ้าของชื่อที่ชื่อโซวอน พวกเขาใส่เสื้อเหมือนนายโจรลักพาตัวสโนว์เลย

“ทะ...โทษที”โซวอนหันมาขอโทษฉันเหมือนเขาพึ่งทำความผิดมหันต์มา

“ตอนนี้อึนยองกับมาจุนคงไปหาเคโชแล้วมั้ง รีบๆไปเถอะ”ผู้ชายคนนั้นบอกแล้ววิ่งออกไป ฉันจับแขนเสื้อโซวอนไว้ก่อนที่เขาจะวิ่งไป

“เธอมีอะไรเหรอ...”โซวอนถามฉัน

“เพื่อนนายที่ชื่อมาจุนจับน้องสาวฉันไป นายพาฉันไปหาเขาได้ไหม”ฉันถามเขา ดูดีๆแล้วเขาหน้าหวานชะมัด หน้ายังกะผู้หญิงแน่ะ

“มะ...มาจุนเนี่ยน่ะ ก็ได้ตามมาซิ”โซวอนบอกแล้วเดินนำฉันไป

“นายเป็นคนเกาหลีแต่ทำไมถึงพูดไทยได้”ฉันถามต่ออย่างอดไม่ได้

“ฉันพูดได้หลายภาษาอยู่แล้ว แต่ส่วนมากฉันจะพูดภาษาไทยและเกาหลีและส่วนใหญ่เพื่อนที่โรงเรียนฉันจะมีแต่คนไทย”โซวอนบอกแล้วยิ้มให้ฉัน อ๊าย //^o^// เขาน่ารักชะมัดเลย

“เธอชื่ออะไรเหรอ เป็นคนไทยใช่ไหมแล้วมาทำอะไรที่นี้ ฉันไม่รับรองความปลอดภัยของเธอหรอกน่ะถ้าเธอจะไปหาน้องเธอล่ะก็...เรจินต้องฆ่าเธอตายแน่ๆ แล้วฉันก็คงช่วยเธอไม่ได้”โซวอนบอกฉัน

“ฉันชื่อเรนโบว์...ฉันมารอคนที่จะมารับฉันไปบ้านคุณป้าที่เขายังไม่มาเลย ฉันสงสัยตั้งนานแล้วพวกนายวิ่งหนีอะไรกันน่ะ หรือวิ่งหนียากูซ่า >O<”

“ยากูซ่าเหรอ...55+ เธอคิดได้ไงเนี่ย”โซวอนถามแล้วหัวเราะดังลั่น ความคิดของฉันมันน่าตลกมากรึไง - -*

“รีบไปเถอะ เดี๋ยวเรจินจะบ่นอีก”โซวอนบอกแล้วเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น เรจินชื่อคุ้นๆแหะ เหมือนชื่อลูกชายของคุณป้า...ไม่มั้งคงไม่ใช่คนเดียวกันหรอก

ฉันรีบวิ่งตามเรจินไป เมื่อเขาค่อยๆเดินห่างฉันออกไปเรื่อยๆ