รักใสกิ๊ง ปิ๊งรักนายยากูซ่า

ลำดับตอนที่ #1 : วันที่แสนซวย

ฉันมองตัวหนังสือสีแดงที่อยู่ในสมุดพกของตัวเอง แล้วค่อยๆยกมือปาดเหงื่อของตัวเองออก ในขณะที่ยัยสโนว์ทำหน้ายิ้มกรุ่มกริ่มกับคะแนนอันดับหนึ่งของตัวเองอยู่ โอ้ย!! ทำไมฉันไม่ฉลาดเหมือนมันบ้างฟ่ะ TT^TT

ปึก!!

โอ้ย ฉันเกือบหน้าหงายเมื่อไอ้ลูกกลมๆตกใส่หัวฉัน

“ใครว่ะ...”ฉันรีบหันซ้ายหันขวา และไม่ลืมที่จะเหยียบไอ้ลูกบอลนั่นไว้เผื่อเจอเจ้าของมันฉันจะได้เตะไปให้สมองเสื่อมไปเลย ที่บังอาจมาเตะบอลใส่หัวที่มีแต่ขี้เลื่อยของฉัน T^T

“ขอโทษที ช่วยส่งลูกบอลมาให้หน่อยซิ”ผู้ชายผิวสีโอโม่แทบจะยกมือไว้ฉันอยู่แล้ว อยากได้คืนนักใช่ไหมห๊า!!

โครม!! O[]O

พอฉันออกแรงเตะลูกบอลไปเต็มแรง แต่ไอ้ลูกบอลนั่นกับไม่ไปตามทางที่ฉันเล็งไว้ที่หัวนายผิวสีโอโม่แต่กับไปโดนรถมอเตอร์ไซค์ มะ...มอเตอร์ไซค์ใครว๊า TOT หวังว่าเจ้าของคงไม่อยู่แถวนี้หรอกน่ะ

“รถฉานนนนนนนนนนนนนนน”ฉันหันไปที่ต้นเสียงทันที ไอ้หมีควายกำลังวิ่งสโลโมชั่นมาที่รถตัวเอง แล้วกอดๆลูบๆอยู่อย่างนั้น ก่อนที่จะหันมาแยกเขี้ยวใส่ฉันกับนายโอโม่ ทำให้ฉันถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว ถ้าฉันไม่กลัวก็คงจะแปลกใช่ไหมเพราะนี้ยิ่งกว่าช้างตกมันซะอีก -_-;;;

“พะ...พี่ผมเปล่าทำน่ะ ผู้หญิงคนโน่นเป็นคนทำ”ไอ้โอโม่โบยมือมาทางฉัน ทำให้ฉันหันไปถลึงตาใส่มันทันที

“ทำไมพูดหมาๆอย่างนี้อ่ะ ถ้านายไม่เตะลูกบอลนั่นมาฉันก็คงไม่...”ฉันรีบปิดปากตัวเองทันทีก่อนที่จะได้พูดในสิ่งที่เป็นการฆ่าตัวเองทางอ้อม

“ใครทำก็ช่าง แต่พวกแกตาย”ไอ้หมีควายวิ่งมาทางฉัน ฉันหันไปจับมือสโนว์วิ่ง แต่...ยัยนั่นหายไปไหนแล้วอ่ะ -_-^^^

ช่างมันเหอะ ตอนนี้ฉันขอเผ่นดีกว่า ขืนอยู่ไอ้หมีควายมันฆ่าฉันให้ไปเกิดเป็นหมีโคล่าแหงๆ -_-++++

ฉันรีบวิ่งออกจากโรงเรียนหนีการไล่ล่าของไอ้หมีควายอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะวิ่งขึ้นรถเมล์

อ๊ายยยยยยย

ใครใช้ให้มันตามฉันมาเนี่ย >__<

ฉันวิ่งลงทางประตูหลังของรถเมล์ทันที ที่นายหมีควายเดินสามขุมมาที่ฉัน แต่ไอ้หมีควายยังตามฉันมาอย่างไม่ลดละ ฉันวิ่งหนีมันจนชนโน่นชนนี้ไปทั่ว พรุ่งนี้ขืนฉันเดินมาโรงเรียนมีหวัง

“โอ้ยนึกว่าจะตายซะแล้ว...”ฉันค่อยๆหย่อนก้นลงนั่งกับพื้นสนามเด็กเล่นหน้าหมู่บ้าน โชคดีที่ไอ้หมีควายยังตามไม่ทัน

โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง

มะ...แม่เจ้า สาบานซินั่นไม่ใช่หมา มันต้องเป็นฮิปโปโปกลับชาติมาเกิดเป็นหมาแหงๆเลย

“แฮ่...”ไอ้หมาฮิปโปโปแยกเขี้ยวใสฉัน แล้วเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ แล้วเหมือนมีสัญญาณให้ฉันโกยต่อ

“โฮ่ง โฮ่ง”ไอ้หมาฮิปโปโปวิ่งตามฉันมาติดๆ ฮือๆ ทำไมชีวิตฉันรันทดอย่างนี้เนี่ย หนีหมีควายไม่พอยังมาหนีหมาฮิปโปโปอีกต่างหาก TT^TT

“จะหนีไปไหน...”จู่ๆไอ้หมีควายก็โผล่มาจากไหนก็มารู้ มันมาดักหน้าฉันไว้แต่ฉันไม่สนแล้ว จะหมีควาย หมีขั้วโลกเหนือ ฉันก็ขอหนีจากไอ้หมาฮิปโปโปก่อนก็แล้วกัน ฉันวิ่งไปโดยที่ไม่สนใจไอ้หมีควายนั่นเลย

“เฮ้ย อ๊าก”คงจะเป็นเสียงไอ้หมีควายแหงๆเลย และโดยบังเอิญสายตาฉันเหลือกไปเห็นหลุมหลบภัยถังขยะข้างๆบ้านฉันเอง ^O^ ฉันไปนั่งข้างๆถังขยะพอที่จะไม่ให้ตัวอันตรายเห็นฉันได้ ฉันมองเหตุการณ์เห็นไอ้หมีควายวิ่งผ่านไปตามมาด้วยไอ้หมาฮิปโปโปที่วิ่งผ่านหน้าฉันไปอย่างรวดเร็ว

ขอให้โชคดีน่ะจ๊ะ ^^

เมื่อเห็นว่าปลอดภัยแล้วฉันก็ค่อยๆคลานเข้าไปในบ้านแต่จู่ๆก็เหมือนมีเงาของใครมายืนอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันค่อยๆมองขึ้นไป จนเจอ...

“พะ...พ่อ”ฉันพูดออกมาเบาๆเมื่อเห็นผู้ชายที่อายุประมาณ30ต้นๆแต่หน้าเหมือนกับ20กว่าๆ

“จะไปไหนเหรอลูกรัก...”พ่อถามฉันเสียงหวานจนหน้าขนลุก ปกติพ่อไม่เคยพูดหวานๆกับฉันอย่างนี้หรอกมันทำให้ฉันรู้สึกได้ว่ากำลังโดนพ่อจับผิดด้วยสายตา

“ขะ...เข้าบ้านค่ะ”ฉันตอบตะกุกตะกักแล้วไม่กล้าสบตาพ่อตรงๆ ก่อนจะค่อยๆคลานนี้หนีพ่อเข้าบ้าน ขอให้คลาดแคล้ว ขอให้คลาดแคล้ว >_____<

“อย่าพึ่งไป...”ฉันเหงื่อตกทันทีที่ได้ยินเสียงนิ่งๆของพ่อ จะโดนว่าอะไรไหมเนี่ยฉัน หวังว่าพ่อคงไม่รู้เรื่องที่ฉันโดนไอ้หมีควายไล่ล่าหรอกน่ะ

“ไปก่อเรื่องมาอีกแล้วใช่ไหม!”พ่อถามฉันเสียงเข้ม

“ปะ...เปล่านะ”ฉันตอบกลับไปทันควัน แต่เห็นสายตาของพ่อแล้วปากฉันก็ต้องบอกความจริงไป “เรนแค่ทำรถของไอ้หมีควายพังเอง แล้วมันก็วิ่งไล่เรนมา...แต่เรนสาบานได้น่ะพ่อว่าเรนไม่ตั้งใจ -_-^”ฉันชูสามนิ้วให้พ่อเป็นการยืนยันความจริงใจที่ฉันทำไม่เคยได้ซักทีเวลาสัญญาอะไรซักอย่างกับพ่อ

“พ่อคิดไม่ผิดจริงๆที่จะส่งแกกับสโนว์ไปอยู่เกาหลีกับป้า”

“กะ...เกาหลีเนี่ยน่ะ ไม่เอาน่ะพ่อ เรนไม่อยากไปเลย”ฉันบอกพ่อ

“ไม่ได้ พ่อโทรไปบอกป้าเรียบร้อยแล้วแกต้องไปอยู่เรียนที่นั่น แล้วถ้าแกทำตัวดีๆก็จะได้กลับมาเร็วๆ...”

“โธ่พ่อ ให้เรนอยู่ที่นี้เถอะน่ะ เรนจะทำตัวเป็นเด็กดีเป็นเด็กน่ารัก ไม่ดื้อไม่ซน...”ฉันบอกพ่อแล้วทำตาอ้อนใส่พ่อ แต่พ่อก็เมินไปอีกทาง

“พ่อไม่อยากเสียผู้ใหญ่ แล้วพ่อก็ยืนยันคำเดิมว่าจะส่งแกไปเกาหลี”พ่อพูดอย่างหนักแน่น จนฉันไม่กล้าขัด พ่อพูดออกมาแบบนี้แล้วใครหน้าไหนก็คงจะมาเปลี่ยนใจพ่อไม่ได้แล้วล่ะ

T^T ฉันเดินเข้าบ้านทันทีเมื่อรู้ว่าขืนพูดไปยังไงพ่อก็ไม่เปลี่ยนใจ ฉันน่ะเกลียดเกาหลีที่สุดในโลกเลยสาเหตุก็มาจากป้าใหญ่นั่นแหล่ะ ป้าใหญ่เป็นพี่สาวของพ่อท่านแต่งงานแล้วก็ย้ายไปอยู่กับคุณลุงที่เป็นคนเกาหลี ป้าเป็นคนเจ้าระเบียบ ดุ เข้มงวดแล้วก็เป็นคนที่ทำให้ฉันเกลียดเกาหลีไปเลย T^T ตั้งแต่พ่อส่งฉันไปอยู่กับป้าตอนปิดเทอมเมื่อห้าปีก่อน ฉันก็ไม่เคยที่จะย่างก้าวไปที่นั่นอีกเลย แค่คิดก็ขนลุกแล้วล่ะ

“เป็นอะไรไปหรอ”สโนว์ถามฉันเสียงหวาน

“ก็พ่ออ่ะ...”ฉันหยุดพูดทันทีเมื่อนึกขึ้นมาได้

“คุณพ่อทำไมเหรอ”สโนว์ถามอย่างแปลกใจ

“ไม่ทำไมหรอก ฉันลืมไปว่าฉันโกรธแกอยู่ เมื่อกี้ทำไมแกปล่อยให้ฉันวิงหนีไอ้หมีควายอยู่คนเดียว”ฉันถามสโนว์อย่างงอนๆ สโนว์เป็นลูกติดแม่เลี้ยงฉัน พ่อฉันแต่งงานใหม่ตอนฉันอายุได้ 11 ขวบก็คงหลังจากที่ฉันกลับมาจากเกาหลีนั่นแหล่ะ แม่เลี้ยงฉันเป็นคนใจดีมาก แล้วท่านก็รักฉันมากด้วยแต่จู่ๆท่านก็มาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุเมื่อปีก่อน

“อ๋อ ฉันลืมของไว้บนห้องแน่ะเลยขึ้นไปเอาแต่ว่าหนีไอ้หมีควายเนี่ย ใครกันเหรอ”สโนว์ย้อนถามฉัน

“โอ้ยไม่รู้เว้ย แล้วแกไปทำไมไม่บอกฉันซักคำ”

“ก็ฉันลืม...”สโนว์บอกเสียงจ๋อย

“เอาเถอะๆ แต่แกรู้ไหมว่าพ่อจะส่งพวกเราไปอยู่เกาหลีกับคุณป้าหน้ายักษ์ T^T”ฉันบอกสโนว์ พูดก็พูดเหอะยังไม่หายแค้นพ่อเลยที่คิดจะส่งฉันไปเกาหลี ไปลงนรกชัดๆเลย

“เกาหลี?”สโนว์ทวนคำฉันอย่างแปลกใจ

“ที่นั่นเรียกว่านรกได้เลยแหล่ะ ขืนไปอยู่ที่โน่นต้องประสาทวันละหลายๆรอบกับการนั่งฟังคุณป้าบรรยายเรื่องมารยาทแน่ๆ แล้วไหนจะนายแสบนั่นต้องแกล้งพวกเราไม่ให้ผุดให้เกิดแหงๆ”ฉันพูดเมื่อนึกถึงลูกชายคุณป้าที่แก่เดือนกว่าฉัน และพ่อก็มักบอกให้ฉันเรียกนายนั่นว่าพี่แต่ไม่มีวันซะหรอกก็ฉันกับนายนั่นเป็นศัตรูกันนี้น๊า

ใช่แล้วเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ฉันต้องวิ่งหนีไอ้หมีควายกับไอ้หมาฮิปโปโป รวมทั้งเรื่องที่ฉันต้องไปเกาหลีก็เพราะนายโอโม่คนเดียว เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้ฉันต้องไปเอาเลือดหัวมันออก ให้สาสมกับสิ่งที่มันทำให้ฉันต้องซวย

“คิดอะไรเหรอ ทำหน้าน่ากลัวชะมัด”สโนว์ถามฉันแล้วลูบแขนตัวเอง ฉันอยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆจัง ฉันจะไปฆ่ามัน ฆ่ามัน -_-^^^

“พรุ่งนี้ไม่ต้องเรียนน่ะ”เสียงสวรรค์โปรด (ซะที่ไหนล่ะ)

“อะไรอีกล่ะพ่อ พรุ่งนี้เรนอยากไปเรียน...”ฉันพูดขณะที่พ่อพึ่งเดินเข้ามาในวงสนทนาของพวกเรา

“ไปเรียน”พ่อกับสโนว์ทวนคำที่ฉันพึ่งพูดอย่างงงๆ

ทำไมกันย่ะ แค่ฉันพูดถึงเรื่องเรียนหน่อยเดียว ทำหน้ายังเหมือนกับโลกกำลังจะกลายเป็นดาวอังคารซะอย่างนั้น

“เรนแค่อยากไปลาเพื่อนน่ะ...แปลกมากเหรอไง”ฉันแก้ตัว

“มันไม่แปลกหรอกที่อยากไปลาเพื่อน แต่มันจะแปลกก็ตรงที่แกไม่เคยคิดที่จะอยากไปโรงเรียนน่ะซิบอกมาเหอะว่าอยากไปโรงเรียนทำไม”สโนว์ทำหน้าจับผิดฉัน

“พอๆเลย ไม่ไปก็ไม่ไปซิ ไม่เห็นต้องมาจับผิดกันเลย T^T”ฉันเริ่มเปลี่ยนเรื่องโดยการโวยวาย แล้วเดินหนีออกจากวงสนทนาก่อนที่พวกนั้นจะจับผิดฉันไปมากกว่านี้

.............................................................................

ช่วยเม้นด้วยน้า
เป็นเรื่องแรกที่ตั้งใจเขียนสุดๆ