คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
ข้าจ้องมองผลึกแก้วทรงแปดหน้าสีฟ้าใสขนาดประมาณกำมือของข้าที่ลอยอยู่ในห้อง แสงสีฟ้าอ่อนที่ทอออกมาจากผลึกแก้วชวนให้ผู้มองรู้สึกหลงใหล มันคือผลึกแก้วที่คนคนหนึ่งมอบให้ข้ามาเมื่อนานมาแล้ว...
“เฮ้อ เมื่อไหร่จะกลับมาซักทีนะ...” ข้าถอนหายใจพลางจ้องมองผลึกแก้วต่อ
“กลับมาแล้ว!! / ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!” ข้าร้องเสียงหลงเมื่อมีเสียงคนตะโกนดังมาจากข้างหลังพร้อมกับมีมือของใครบางคนโอบกอดเอวของข้าไว้
“เจ้าทำบ้าอะไรของเจ้า!! นี่ถ้าข้าหัวใจวายขึ้นมาจะทำยังไง แล้วก็เอามือออกจากเอวข้าได้แล้ว!!” ข้าตวาดเสียงแหว พยายามแกะมือมาร(?)ที่กอดเอวข้าออก
“หน่านะ ที่รักไม่โกรธข้าอยู่แล้วใช่ไหม” คนที่โอบกอดข้าอยู่พูดขึ้น ข้าว่าตอนนี้มันต้องทำหน้ายิ้มระรื่นอยู่เป็นแน่ ข้าสะบัดหน้าหนีอีกฝ่ายที่ยื่นหน้ามาจากทางซ้าย หลังจากพยายามแกะมือมารนั่นออกจากเอวของตัวเองอยู่นานแต่ก็ไม่สำเร็จเลยต้องปล่อยให้อีกฝ่ายกอดไป
“แล้วทำไมถึงได้กลับมาช้านัก มัวแต่ไปเที่ยวเล่นที่ไหนมาหือ!?” ข้าถามอีกฝ่ายเสียงขุ่นๆ
“ไม่หรอก แค่ครั้งนี้องค์ราชาสั่งงานข้าหนักไปเท่านั้น แต่ข้าดีใจนะที่กลับมาช้า” มันพูดพลางยิ้ม ข้าไม่ได้หันไปมองหรอก แต่ข้ามั่นใจว่ามันต้องยิ้มแน่ๆ มันต้องยิ้มอยู่แน่ๆ
“มันทำให้ข้ารู้ไงล่ะว่า...เจ้าคิดถึงข้าจนทำอะไรไม่ได้มานั่งมองผลึกแก้วของข้าอยู่ที่นี่ ฟู่ว” มันเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้จนริมฝีปากชิดกับใบหูข้าก่อนจะพูดขึ้น และตบท้ายด้วยการเป่าลมใส่หูข้าอีกทีนึง
“ค...ใครคิดถึงเจ้ากัน อย่ามาพูดบ้าๆนะเจ้าโง่” ข้าว่าพลางสะบัดมือที่กอดเอวข้าออกก่อนจะเดินหนีออกมา อะไร!? มองอะไร!? มีปัญหารึไง ไม่บอกข้าก็รู้หรอกน่าว่าตัวเองหน้าแดงขนาดไหนน่ะ ชิ
“อย่าเดินหนีสิ ที่รัก”
“ข้าไม่ได้หนีเจ้า ข้าแค่จำได้ว่ามีงานที่ต้องไปทำก็แค่นั้น” ข้าว่าทั้งๆที่ทิศทางที่ข้าเดินไปกับห้องทำงานของข้ามันอยู่คนละทางด้วยซ้ำ
‘หึหึหึ เจ้าช่างหาข้อแก้ตัวได้ห่วยซะไม่มี คืนนี้เจ้าไม่รอดหรอกนะที่รัก’
“อ...ไอ้บ้า!!! คิดอะไรของเจ้า ไอ้บ้าลามกเอ๊ย!!! ทูเนียร์ ทูเนี...อื้อ” ข้าตวาด ฮึ่ย ไม่น่าเปิดใจรับความคิดของมันเข้ามาเลยจริงๆ ข้าคิดพลางร้องหาตัวไม้กันหมาที่ 1 ของข้า แต่ไม่ทันไอ้คนมือไว ปากไวที่จับข้าหันหน้ามาก่อนจะประกบปากลงไปอย่างรวดเร็วไม่ทันได้ข้าได้ตั้งตัวซักนิด
“...อื้อ...ท...ทำ...ทำบ้าอะไรของเจ้า” ข้าว่าอีกฝ่ายพลางฟาดมือลงไปที่หน้าอกของมันพลางหอบหายใจ
“ข้าหายไปตั้ง 2 เดือน เจ้านี่ยังเตี้ยเหมือนเดิมเลยนะ” มันพูดพลางหัวเราะ ข้าเลยตีมันไปอีกที
“ใครเตี้ยกัน เจ้านั่นแหละที่สูงเกินไป เจ้าเสาไฟฟ้าเอ๊ย”
“จะว่าไปนี่ก็ผ่านมาหลายสิบปีแล้วสิ”
มันพูดเสียงค่อยจนข้าต้องเดินเข้าไปใกล้เพื่อให้ได้ยิน
แต่มันก็ดึงตัวข้าเข้าไปจูบอีกรอบจนได้ ไอ้คนฉวยโอกาส!!!
“...แฮ่ก...ฮึ่ย นี่ข้ายอมคบกับเจ้าได้ไงนะ” ข้าตวาดเสียงดังเพื่อกลบเกลื่อนความอาย
“อืม...แต่ตอนนั้นเจ้าน่ารักกว่านี้ตั้งเยอะ” มันคิดพลางพูดขึ้น
“เจ้าจะบอกว่าตอนนี้ข้าไม่น่ารักแล้วงั้นสิ ได้!!!”
“ข้าว่าเจ้าน่าจะลืมไปแล้ว...งั้นไปรำลึกความหลังกันหน่อยมั้ยที่รัก”
มันพูดพร้อมหิ้วตัวข้าขึ้นก่อนจะพาเดินเข้าห้องของมันไปโดยไม่ฟังข้าที่ร้องแง้วๆดิ้นอยู่ในแขนมันซักนิดเดียว
ความคิดเห็น