คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การพบกันอีกครั้ง...ที่แสนทรมาน!!!
"องค์ชาย!!!!! องค์ชายริวเฮ"
"เกิดอะไรขึ้น"
"มีสาสน์มาจากเมืองโรเวียว่าท่านคองเกรทรงเสด็จสวรรคตแล้วเมื่อเช้านี้"
"อะไรนะ!!!!!! แล้วขณะนี้ทางนั้นเป็นไงบ้าง"
"ขณะนี้ทางนั้นกำลังหาบุคคลที่จะขึ้นไปเป็นกษัตริย์คนต่อไปอยู่ แล้วถ้าหาไม่ได้..."
"เซซิเลีย" เจ้าชายเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าหมองปวดร้าว
"ถูกต้องกระหม่อม องค์หญิงเซซิเลียจะขึ้นครองราชย์เป็นราชินีแทน"
"จะมีการเปิดพินัยกรรมของท่านคองเกรวันพรุ่งนี้ ส่วนงานสถาปนาเจ้าหญิงนั้นจะมีในวันถัดไป"
"พินัยกรมมงั้นหรือ"
"กระหม่อมพินัยกรรม"
"มีกษัตริย์คนไหนกันที่ทำ จะเขียนอะไรได้ เพราะยังไงสมบัติก็ยังคงอยู่ในวังเป็นของกษัตริย์คนต่อไป ซึ่งนั่นก็คือ เซซิเลีย"
"เขียนถึงเรื่องนี้ไม่ได้ แต่ยังมีเรื่องอื่นนี่กระหม่อม"
"เรื่องอื่น เรื่องอะไรวะ"
"ก็อย่างเช่น...เรื่องการหมั้นขององค์หญิง องค์หญิงจำต้องมีคนมาดูแล"
"การหมั้น" คำนี้เปรียบเสมือนเข็มทิ่มแทงกลางใจริวเฮ คนๆนั้นคงไม่ใช่เขา ไม่ใช่อย่างแน่นอน ...อา....เจ็บอีกแล้ว
"ขอบใจมาก เจ้าออกไปได้แล้ว บอกให้ทหารเตรียมเกวียนไว้ให้เราด้วย เราจะเดินทางไปที่นั่นเช้าวันพรุ่งนี้"
"พระเจ้าค่ะ"
...ในที่สุด วันนี้ก็มาถึง...
วันที่...น้องหญิงของพี่จะได้ขึ้นครองราชย์
สภาพเมืองโรเวียนั้นไม่ต่างไปกับเมืองร้าง ผู้คนเงียบเชียบเดินกันอย่างเศร้าหมอง เป็นที่รู้กันทั้งเมืองอยู่แล้วว่า คิงค์คองเกรทรงประชวรมานาน แต่ไม่นึกว่าวันที่สวรรคตจะมาเร็วอย่างนี้ ทุกคนต่างเฝ้ารอผลพินัยกรรมอย่างใจจดใจจ่อ
ประตูหน้าของพระราชวังโรเวียเปิดออกต้อนรับเหล่ากษัตริย์และบุคคลต่างๆที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการสวรรคตครั้งนี้ อีกไม่นานก็จะได้เวลาประกาศพินัยกรรมแล้ว
เมื่อมาถึงหน้าประตู เกวียนก็จอดสนิท ข้ารับใช้เดินมาเปิดประตูให้องค์ชายคนสำคัญ
"ขอเชิญองค์ชายริวเฮไปรอที่ท้องพระโรง พิธีประกาศพินัยกรรมจะเริ่มในไม่ช้าที่นั่นกระหม่อม" ทหารที่เฝ้าประตูคนหนึ่งพูดขึ้น
"อืม" ริวเฮพยักหน้าเนิบ ก่อนหันไปกล่าวกับข้ารับใช้ทั้งหลายว่า
"มัลการ์ เจริน...ตามข้ามา ที่เหลือไปพักผ่อนได้"
ทางเดินปูพรมแดงยาวตรงไปยังท้องพระโรง เงียบกริบอย่างไร้ผู้คน ว่ากันว่าพระราชวังโรเวียแห่งนี้ เส้นทางซับซ้อนนัก แต่มีหรือที่เขาจะไม่รู้ว่าควรไปทางไหน ในทางเป็นสิบๆทางที่ตรงไปยังท้องพระโรง มีทางนี้เท่านั้นที่ไม่มีใครรู้นอกจากคนใน
...ความสงบ
...อยากได้ความสงบ
แต่ความสงบที่แสวงหากลับมีเสียงหนึ่งขัดจังหวะขึ้นมา ทำให้องค์รักษ์ของเจ้าชายริวเฮต้องถอยห่างออกไปยืนดูอยู่ข้างหลัง
"นึกว่าท่านจะจำทางไปท้องพระโรงไม่ได้แล้วเสียอีก"
"น้องหญิง!!!"
องค์หญิงที่น่ารัก ผมสีทองยังคงยาวสลวย แต่ถูกมัดไว้อย่างเป็นระเบียบ ดวงตากลมโตสีส้มเข้มใส ผิวที่ขาวมากยามต้องแสงไฟดูจะเปล่งปลั่งยิ่งนัก บัดนี้เธออยู่ในชุดกระโปรงยาวมิดชิดสีดำ
เหมือน....เหมือนเดิมทุกอย่าง ยกเว้น ความเศร้าหมองยังคงฉายชัดบนนัยน์ตาและใบหน้า
...น้องหญิงคงเศร้าที่เสด็จอาจากไป
...คงไม่ใช่เพราะพี่...เฮ้อ...คงไม่ใช่สินะ
"อย่าทรงลดตัวมาเรียกชื่อหม่อมฉันอย่างสนิทสนมเช่นนั้นเลยเพคะ องค์ชายริวเฮ"
"องค์หญิงเซซิเลีย" ริวเฮพูดเสียงเรียบ ไม่แสดงอารมณ์ทั้งที่ภายในเดือดพล่าน ก่อนเอ่ยด้วยวาจาหนักแน่น
"หม่อมฉันจำทางในพระราชวังแห่งนี้ได้เสมอ องค์หญิงก็ทราบ"
"ต้องขอโทษองค์ชายด้วยที่หม่อมฉันไม่ทราบเรื่องนั้น บางทีหม่อมฉันอาจจะลืมไป"
"ไม่เป็นไรหรอกกระหม่อม องค์หญิงมีสิทธิ์ที่จะจำหรือไม่จำก็ได้"
คำเย็นชาที่แฝงด้วยกระแสปวดร้าว
....เงียบ...อา...ความเงียบเข้าปกคลุมอีกแล้ว
...ไม่เอา....ความเงียบแบบนี้ไม่อยากได้
...ไม่อยากได้
ทุ้งคู่นิ่งกันอยู่นาน ก่อนที่เจ้าหญิงที่มีความอดทนต่ำกว่าก็เปิดบทสนทนาขึ้นมาอีก
"หกปีแล้วใช่ไหม"
"หือ?" ริวเฮเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
"หกปีที่ท่านไม่ได้มาที่นี่"
"กับอีกสี่เดือน..กระหม่อม"องชายต่อประโยค
"ความจริงท่านไม่ต้องมาก็ได้ เพราะพินัยกรรมของท่านพ่อคงไม่เกี่ยวอะไรกับท่านมากนัก"
"หม่อมฉันไม่มาไม่ได้หรอกกระหม่อม เมืองโรเวียกับเมืองวาร์คของเราเป็นเมืองพี่น้องกัน เสด็จพ่อของหม่อมฉันเป็นสหายกับองค์กษัตริย์คองเกร คงเป็นเรื่องเสียมารยาทที่สุด ถ้าหม่อมฉันไม่มา"
"แล้วทำไมเสด็จลุงถึงไม่เสด็จมาด้วยตนเอง"
"เสด็จพ่อจะตามมาทีหลัง ตอนนี้บ้านเมืองของเราไม่สงบนัก"
"เอาเถอะ ใกล้เวลาแล้ว ต้องขอโทษที่รบกวนเวลาอันมีค่าของท่าน"
"เวลาของกระหม่อม มีหรือจะสู้เวลาขององค์หญิงได้"
"คงจะจริง ท่านมีเวลามากมายในเมืองของท่าน ในขณะที่เมืองเรากำลังลำบาก" บรรยากาศที่อึดอัดทำให้ปากพูดอะไรออกมาไม่ทันคิด กล่าวดูถูกต่อว่าที่ไม่ตั้งใจพูดเลยสักนิด ก่อนจะสดุ้งตกใจเมื่อคู่สนทนาโต้กลับมาเกือบจะทันที
"กรุณาระวังปาก!!! องค์หญิงเซซิเลีย เคิฟโคเวร์ เพราะท่านเป็นถึงเจ้าหญิงและว่าที่กษัตริย์องค์ต่อไปของโรเวีย" ยศศักดิ์เต็มตำแหน่งถูกเอามากล่าวอย่างโกรธเคือง
"เราพูดความจริง...ไม่น่าเสียหาย!!!" อารมณ์พุ่งขึ้นมาเช่นกัน
"องค์หญิง!!!" พูดเสียงดังจนดูเหมือนตะคอก ความโกรธกำลังถาโถมเข้าใส่อย่างลืมตัวไปชั่วขณะ
"พอเสียทีเถอะ" เสียงสั่นเครือแต่หนักแน่นของสตรีผู้หนึ่งดังขึ้น
"เสด็จย่า"
"เสด็จย่า"
เสียงที่เปล่งออกมาเกือบจะพร้อมกัน แต่คำที่ดังต่อมาเป็นเสียงของเจ้าหญิงคนงาม
"เสด็จย่าของหญิง ไม่ใช่ของเจ้าพี่" วาจาที่เปล่งออกมาเนื่องจากลืมตัวอย่างไม่คิดว่าคนอย่างเธอจะเป็น
กว่าจะรู้ตัวก็สายเกินไปกับคำว่า 'เจ้าพี่' ที่เธอหลุดปากพูดออกมา
อีกด้านเมื่อคุมสติตัวเองได้แล้ว ก็หันมาพูดกับเจ้าหญิงแสนสวยด้วยคำพูดที่ใจเย็น เฉยชา
"องค์หญิงควรให้เกียรติกับหม่อมฉันบ้าง เมื่อองค์หญิงไม่นับตัวเองเป็นน้องหญิงของหม่อมฉัน...แล้วจะให้หม่อมฉันนับตัวเองว่าเป็นเจ้าพี่ขององคหญิงได้อย่างไร"
...โกรธ...เจ็บใจยิ่งนัก
.....เจ้าพี่!!!!!!
"พอเสียทีเถอะหญิง เจ้าก็ด้วยนะ ริวเฮ...ย่ารำคาญเต็มทีแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ ทำไมถึงทะเลาะกันอย่างนี้"
"เป็นความผิดของหม่อมฉันเอง หม่อมฉันเป็นพี่ ควรควบคุมตนเองให้ดีกว่านี้"
"ท่านรู้ตัว?" น้ำเสียงเยาะออกมาจากปากเจ้าหญิงเซซิเลีย
"ระลึกรู้อยู่เสมอทุกลมหายใจ ว่าไม่มีสิทธิ์ไปต่อกรกับองค์หญิงแห่งโรเวีย" คำกล่าวประชดเสียงแข็งก่อนหันไปทางเสด็จย่าอันเป็นที่เคารพรัก
"กระหม่อมขอตัวไปที่ท้องพระโรง เมื่อครู่เสียงระฆังบอกว่าพิธีกำลังจะเริ่มแล้ว เสด็จย่าจะไปด้วยไหมกระหม่อม"
"เดี๋ยวย่าตามไป เจ้าไปก่อนเถอะ ริวเฮ"
"ครับ" ริวเฮกล่าวอย่างว่าง่าย ก่อนหันไปสั่งกับองครักษ์คนสนิทสองคนที่ยืนรอดูอยู่ข้างหลัง
"ไป"
เมื่อร่างของเจ้าชายจากเมืองวาร์คเดินจากหายไปจากทางเดิน ผู้เป็นย่าก็เอ่ยกับหลานสาวว่า
"หญิง เกิดอะไรขึ้น"
"ไม่มีอะไรเพคะ เสด็จย่า เพียงแค่หญิงกับเจ้าชายริวเฮไม่เจอกันนาน เลย คุยกันเสียงดังไปหน่อย"
ผู้เป็นย่าถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนเอ่ยกับเจ้าหญิงว่า
"เอาเถอะนะ ย่าไม่รู้ว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้น แต่ย่าแค่อยากบอกหญิงว่า
ต่อจากนี้ หญิงอาจจะเป็นกษัตริย์ของโรเวีย ประชาชนทุกคนจะอยู่ภายใต้ชีวิตหญิง ยกถวายหัวใจให้หญิง หญิงต้องควบคุมสติ อย่าให้ความอ่อนแอปรากฎ ข่มมัน เมื่อไร่ที่อัดอั้น เมื่อไหร่ที่รู้สึกว่าชีวิตไร้ค่า มาหาย่า แล้วย่าจะยินดีแบกรับความทุกข์ของหญิงต่อไปเอง"
"เสด็จย่า" น้ำเสียงสั่นเครือ เธอกำลังจะร้องไห้ กับคำพูดของย่าเธอคนนี้
...จากวันนั้น วันที่ริวเฮเดินออกจากพระราชวัง เมื่อ 6 ปีก่อน เจ้าหญิงผู้ไม่เคยร้องไห้มานาน กลับกลายเป็นคนอ่อนไหว
...สำหรับคนทั่วไป ธรรมดา การร้องไห้เกิดขึ้นเสมอเมื่อเราเสียใจ
...แต่สำหรับคนในวัง แปลกมาก แปลกที่สุด เจ้าหญิงร้องไห้เมื่อเทียบกันคนปกติแล้ว ธรรมดา แต่...แต่.......มันไม่ธรรมดาเมื่อคนๆนั้นเป็นเจ้าหญิงเซซิเลีย!!!
"ไม่เอาสิหญิง อย่าร้อง เราต้องไปแล้วนะ พินัยกรรมของคองเกรกำลังจะถูกเปิด แม้แต่ย่าก็ไม่รู้ว่าในนั้นเขียนเกี่ยวกับอะไรบ้าง"
"ค่ะ เสด็จย่า" เซซิเลียพูดพลางยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากใบหน้า
แล้วเดินไปตามทางที่ตรงไปยังท้องพระโรง
ความคิดเห็น