รักเธอจริงๆ ยัยเจ้าหญิงหิมะ

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของความหนาวเย็น 100%

"บะ....เบาแอร์หน่อยไม่ได้เหรอ" ผมถามขึ้นขณะที่นั่งอยู่ในห้อง ไม่รู้ว่าอุณหภูมิตอนนี้มันเท่าไหร่ แต่หนาวเหลือเกิน




"อ๊ะ...โชหนาวเหรอ" เสียงเล็กๆของสาวน้อยที่นั่งอยู่ข้างผมถามขึ้น เธอเดินไปที่รีโมตแอร์ด้วยท่าทีเนือยๆ เหงื่อซึมชื้นที่หน้าผากและข้อพับ บ่งบอกถึงความร้อน




"เอ่อ...มะ ไม่ต้องแล้วล่ะ มะ...ไม่หนาวแล้ว" ผมตอบทั้งที่ร่างยังสั่นอยู่




เธอมองหน้าผมพร้อมหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยคำพูดเบาๆ ประมาณว่าเยาะเย้ย



"สมน้ำหน้า ฮ่าๆ"




"นะ....หนอย" ผมพูดพลางลุกขึ้นยืน ซึ่งมันทำให้พ้าที่ผมห่มอยู่นั้นหลุดไป ความหนาวแทรกซึมเข้ามาอีกครั้งจนผมต้องรีบหดกายกลับไปซุกตัวในผ้าห่มอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้




"ฝากไว้ก่อนเถอะ" ผมพูดอย่างยากเย็นเพราะปากยังสั่นอยู่





"งั้นเดี๋ยวชั้นทำราเมนให้กินนะ ร้อนๆจะได้อุ่นขึ้น" หญิงสาวพูดอย่างน่ารัก




"อือ" ผมตอบไป  ราเมนของเธอนั้นก็คือหมี่เย็นนั่นแหละ เฮ้อ....หนาว



------------------------------------------------------------------------------

เรื่องมันเริ่มเมื่อสี่เดือนก่อน
ผมชื่อ จุนนะ โชทาโร่ครับ เป็นนักเรียนโรงเรียนมัธยมปลายคาซึโดกิ 



วันนั้น...ขณะที่ผมกำลังเดินไปโรงเรียนด้วยท่าทางงัวเงีย ปนวิงเวียน


เอ....ทำไมวันนี้ดวงอาทิตย์ดูสว่างมากจัง แถมใหญ่ด้วย 
ผมเงยหน้าขึ้นไปบนฟ้าเพื่อมองดูแหล่งพลังงานลูกโตที่ให้แสงสว่างกับโลก


เอ๋...มันทำไมมีสองดวง แบ่งเซลล์รึไงนะ
ใกล้เข้ามาแล้ว  มันใกล้เข้ามาแล้ว !!!! 


ผมมองด้วยความตกใจ สายตาเบิกกวาง ก่อนจะ

--------ฟึ่บ--------

สติสุดท้าบขาดวิ่นลงพร้อมกับร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรง 

ผมลงฟุบลงตรงถนนท่ามกลางความตกอกตกใจในคนรอบข้าง



ลืมตาอีกครั้งก็มาโผล่ที่ห้องๆหนึ่ง


ห้องนี้เป็นสีขาวทั้งห้อง มีเตียงมากๆมายรายล้อมอยู่ พร้อมกับเครื่องมือปฐมพยาบาลต่างๆ


ห้องพยาบาล...


มันเป็นห้องพยาบาลแน่ เพียงแต่ผมไม่รู้ว่าใช่ที่โรงเรียนรึเปล่า
ผมไม่เคยมาห้องพยาบาลของโรงเรียนมาก่อน เพราะเพิ่งอยู่ปี 1อีกทั้งเพิ่งเปิดเรียนได้ไม่นาน จึงยังเดินไม่ทั่วโรงเรียนนัก




แล้วอีกอย่าง ผมมันเป็นพวกไม่ชอบชกต่อยนัก ไม่ได้ดูโดดเด่นอะไรมากมาย จึงไม่เคยเข้ามาที่ห้องพยาบาล



คิดแล้วก็นึกถึงหมอนั่น ทาคามูระ เคน หมอนั่นน่ะเป็นหนุ่มฮอตประจำโรงเรียนเลยทีเดียว เพิ่งอยู่ปี 1 ปีเดียวกับผมแท้ๆ แต่ไม่รู้ว่าหมอบรุ่นพี่ไปกี่ราย  กีฬาก็เก่ง ดนตรีก็ได้ โดดเด่นซะจริง


เฮ้อ....ทำไมชีวิตนี้มันช่างไร้รสชาติจังน๊า น่าเบื่อซะจริงๆ 

ขณะที่ผมคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ เสียงประตูก็เปิดออก พร้อมกับเด็กสาวคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในห้อง



เธอขนลังกระดาษที่ดูหนักแล้วใหญ่ จนบังหน้าของเธอไว้มิดทีเดียว

ทำให้เธอเดินผ่านเตียงของผมไปโดยไม่ได้ทันสังเกตผม


พลันเธอก็วางลังกระดาษไว้ที่โต๊ะริมห้องแล้วนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่สายตาจะเหลือบมาเห็นผมอยู่



"อ้าว....โชทาโร่คุง ตื่นแล้วเหรอคะนั่น" หญิงสาวพูด ก่อนที่จะหัวเราะคิกๆอยู่คนเดียว



"หัวเราะ  อะไร" ผมถามอย่าง งงๆ




หญิงสาวยังคงหัวเราะต่อไป แต่ก็ชะงักเมื่อเห็นสายตาของผม



"ก็....คือ....ผมเธอ ตลกดีน๊ะ"




เพราะคำพูดของเธอนั่นเองที่ทำให้ผมได้หันไปทางกระจกและมองศีรษะตนเอง




สภาพของมันนี่น่ากลัวจนไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ นอกจากจะชี้โด่เด่แล้ว ยังมีบางส่วนที่แหว่งๆไปอีกด้วย




"กะ...เกิดอะไรขึ้นเนี่ย" ดูผมของผมซี่ น่ากลัวชะมัด



"เห็นเค้าว่า...เธอล้มลงไปโดนกองไฟที่เค้าเผาขยะอยู่น่ะ เลยต้องตัดผมบางส่วนไป"




ประโยคที่เธอพูดออกมานั้นทำให้ความรู้สึกเกลียดที่ผมต่อความร้อนนั้นยิ่งทวีคูณไปอีก



"ให้ตายสิ" ผมสบถ ก่อนจะหันไปพูดกับสาวคนนั้น




"ว่าแต่...เธอรู้จักชั้นได้ยังไงล่ะ"




"จำชั้นไม่ได้สินะ ชั้น นารุมิไง นะ...นั่งข้างเธอในห้องเรียนน่ะ"



ผมคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วในที่สุดก็นึกออก


มิซาโตะ นารุมิ เธอเป็นหนึ่งในสาวเงียบๆที่ไม่ค่อยโดดเด่นนัก แต่เธอก็น่ารักมากทีเดียว หนุ่มหลายคนแอบมองเธออยู่



เคยมีคนเห็นเธอเดินอยู่กับ เคน ข่าวนั่นทำให้คนซุบซิบกันหนาหูไปช่วงหนึ่ง ซึ่งตอนนั้นเธอก็ได้แต่เงียบไม่แสดงท่าทีอะไร จนทำให้ข่าวเงียบไปเอง




"อะ ใช่ โทษทีนะ"


ผมตอบอย่างรู้สึกผิด




"ไม่เป็นไรจ๊ะ" หญิงสาวว่า




"แล้วอาจารย์ล่ะ" ผมถาม




"อ๋อ....คือ ทาคามูระมีเรื่องชกต่อยกับรุ่นพี่ปี 3 น่ะอาจารย์เลยไปดูหน่อย แล้วให้เรามาเฝ้าห้องนี้น่ะ"




"ขอบใจน๊ะ แล้วอยู่ดีๆทำไมเราถึงเป็นลมไปละเนี่ย" ผมถามเมื่อเห็นว่าบรรยากาศเงียบๆไป





"นายคงเป็นลมแดดน่ะ พักนี้ร้อนมากทีเดียวนะ"
นารุมิตอบผมพลางยกมือขึ้นมาพัดๆบริเวณใบหน้า




"อืม...จริงด้วยแหละ ร้อนจัง"

ผมตอบด้วยความเซ็งสุดขีด

ไม่รู้จะคุยอะไรกับเธอดี