คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ของขวัญวันเกิดที่แสนเจ็บปวด
"เซซิเลีย"
"คะ...เสด็จย่า"
"ริวเฮเค้ามาหาน่ะ ไม่ไปเล่นกับเค้าเหรอ"
"ไม่ค่ะ...หญิงไม่ชอบเจ้าพี่ริวเฮ"
"ทำไมล่ะ?"
"ก็เจ้าพี่น่ะ ชอบแกล้งหญิงอยู่เสมอเลยนี่คะ พูดจากวนหญิงอยู่เรื่อย"
"ฮ่ะๆๆๆ...เอ แต่เห็นว่าวันนี้เค้าเอาเลสมอนโตรี่มานี่นา ของโปรดหญิง
ไม่ใช่รึ"
"เลสมอนโตรี่?"
"อื้อ..หญิงรีบลงไปเถอะ เดี๋ยวถ้าริวไป หญิงจะอดนะ"
"ง๊า...งั้นหญิงทูลลานะเพคะ"
"น้องหญิงกินมูมมามขนาดนั้น เดี๋ยวก็ติดคอหรอก"
"ก็มันอร่อยนี่นา นานๆจะได้กินที"
"ค่อยๆก็ได้ ไม่มีใครแย่งหรอก แล้วถ้าหญิงชอบ พี่จะเอามาให้ทุกวัน บ่อยเท่าที่หญิงต้องการ"
"จริงหรือเพคะ เจ้าพี่"
"จริงสิ แต่หญิงต้องสัญญานะ สัญญากับพี่ว่า จะทำตัวให้น่ารัก ดูแลตัวเองให้ดี แล้วพี่จะมาหาบ่อยๆ"
"หญิงให้สัญญาเพคะ"
"งั้นกินเสร็จแล้วไปเปลี่ยนเสื้อสิ เดี๋ยวพี่จะพาไปเที่ยว"
"เจ้าพี่ใจดีจัง...ปกติไม่เห็นเป็นอย่างนี้"
"หึ...ปกติพี่เป็นคนใจร้ายงั้นสิ"
"ก็ใช่นะสิเพคะ" เจ้าหญิงตัวน้อยสวนตอบทันที
"งั้นวันนี้พี่จะทำตัวใจดี หญิงจะว่าอะไรมั้ย" น้ำเสียงแฝงไปด้วยความน้อยใจ
"หญิงจะว่าอะไรเจ้าพี่ได้"
"ตกลงหญิงอยากให้พี่ใจดีหรือใจร้าย"
"โธ่...เจ้าพี่ถามอะไรอย่างนั้น..ก็ต้องใจดีสิเพคะ"
"ก็ได้..นี่..หญิงจำได้รึเปล่า ว่าวันนี้วันอะไร"
"วันนี้...ไม่มีอะไรนี่เพคะ ทำไม่หรือ"
"หญิงจำไม่ได้จริงๆหรือว่าหญิงแกล้ง"
"บางที วันสำคัญของเจ้าพี่อาจไม่ใช่วันสำคัญของหญิงนี่เพคะ"
คำพูดเล่นๆไปอย่างนั้น ไม่ได้คิดอะไรของเจ้าหญิงตัวน้อยแต่กลับส่งผลให้เจ้าชายร่างสูงโกรธขึ้นมาทันที
"ฮึ...พี่โกรธหญิงแล้ว" เจ้าชายแสนงอนหมุนตัวกลับไปอีกด้านแล้วกอดอกนิ่ง
"โกรธ?...เรื่องอะไรคะเจ้าพี่"
............เงียบ
เจ้าหญิงตัวน้อยที่รอฟังคำตอบ ในที่สุดก็ทนไม่ไหวจึงถามขึ้นอีกว่า
"เรื่องที่หญิงจำไม่ได้ว่าวันนี้เป็นวันอะไรน่ะหรือ"
............เงียบ
"เจ้าพี่!!!!!!!!" ความโกรธเริ่มเข้าโจมตีก่อนจะเอ่ยเสียงสูง
"ตอบหญิงสิเพคะ"
"ไม่มีอะไรหรอกหญิง...พี่ไม่ได้โกรธหรอก พี่ไม่มีสิทธิ์"
...คำพูดอย่างหนึ่ง แต่กริยาที่มีกลับเป็นอีกอย่าง
"หญิงไม่เชื่อ"
"สุดแล้วแต่หญิงเถิด"
"เจ้าพี่!!!!!!!!!!!!!"
"วันนี้พี่ขอตัวกลับก่อน วันหลังพี่จะมาใหม่"
"เจ้าพี่เกลียดหญิงแล้วใช่มั้ย"
"เปล่า" คำปฏิเสธที่ดูเฉยชา
"แค่เรื่องที่หญิงจำวันนี้ไม่ได้...งั้นหรือ" เจ้าหญิงยังไม่เชื่อ กล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเทา
"ไม่หรอกหญิง..คงจะจริง...บางที วันที่พี่เห็นว่าเป็นวันสำคัญ คงไม่สำคัญสำหรับน้องหญิง"
"หญิงผิดเอง...หญิงยอมรับแล้ว เจ้าพี่จะงอนไปถึงไหนกันนะ"
"หญิงไม่ผิดหรอก แต่พี่ผิดเองที่มีความสำคัญอยู่ในใจหญิงน้อยเกินไป" น้ำเสียงเต็มไปด้วยความน้อยใจและความโกรธ
เจ้าหญิงเริ่มตกใจ
เจ้าพี่โกรธ?
อย่างที่ไม่เคย
ไม่เคยโกรธหญิงเลยสักครั้ง...
.....
โดยเฉพาะเรื่องเล็กน้อยแบบนี้
แค่เรื่องวัน...
"เจ้าพี่มีความสำคัญอยู่ในใจหญิงเสมอ" เสียงที่สั่นเครือเพราะน้ำตาน้อยๆที่พยายามข่มมาตลอดเริ่มรินไหล
อา....
เจ้าหญิงผู้ไม่เคยกรรแสง ตั้งแต่เหตุการณ์นั้นผ่านมา
เกือบ 8 ปีแล้วนะที่ไม่ร้อง
ไม่เคยร้องเลยซักครั้ง....หลังจากงานศพนั่น
ได้แต่ย้ำกับตัวเองให้ข่มสติไว้ ข่มไว้...
"การร้องไห้เป็นการประพฤติตัวไม่เหมาะสมกับการเป็นองค์รัชทายาท หญิงเพิ่งสัญญากับพี่ ว่าจะทำตัวให้น่ารัก พี่ยังไม่ทันจะไปไหนหญิงกลับร้องไห้แสดงความอ่อนแอให้พี่เห็นอย่างนี้ หรือหญิงคิดว่ามันสมควรแล้ว" เจ้าชายริวเฮยังคงรักษาความเย็นชาเอาไว้
ข่มไว้ ริวเฮ เย็นไว้...
"เจ้าพี่ทำไมใจร้ายอย่างนี้...หญิงทำอะไรผิดให้เจ้าพี่ต้องโกรธถึงเพิ่งนี้
เจ้าพี่หาเรื่องหญิง..."
"ปล่าว!!!!" ร่างทั้งร่างสั่นสะเทิ้มด้วยความโกรธ ตะโกนออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ร่างสูงหันวกกลับมา
...หญิงรู้ไหม...คำพูดของหญิงมันแทงใจพี่ยิ่งนัก
...ไม่ได้โกรธ...
...ไม่ได้โกรธเลยสักนิด...
แต่เกลียด......เกลียดตัวเองที่สุด
หญิง.....พี่ขอโทษ.....พี่ขอโทษ...
"หญิงเกลียดเจ้าพี่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"หญิงจะเกลียดพี่ก็ได้ แต่อย่าให้กระทบการงานเป็นอันขาด ท่าจ้าวอายุมากแล้ว หญิงอาจจะต้องรับราชบัลลังค์แทนท่าน ถ้าจำเป็น หญิงควรจะเรียนรู้การรักษาอารมณ์ให้คงที่กว่านี้"
"วันนี้วันเกิดพี่ พี่อยากให้หญิงจำไว้ แม้หญิงจะกดมันไว้ลึกเพียงไร พี่ก็ยังดีใจหากหญิงไม่ลืมมัน" คำกล่าวอันแฝงไปด้วยความเจ็บปวดน้อยใจถึงที่สุด
"หญิงไม่อยากจำคนอย่างเจ้าพี่ไว้ในหัวใจอีกต่อไป" คำกล่าวของเจ้าหญิงองค์น้อย กัดฟันพูดออกมาอย่างไม่เคยกล่าวกับใครที่ไหน
...เจ็บปวด...
...ทำไมมันเจ็บอย่างนี้นะ...
"ลำบากเจ้าแย่เลย ริวเฮ"
"เพื่ออนาคตของน้องหญิง หม่อมฉันยินดี"
"อีกหน่อย เซซิเลียจะเข้าใจ"
"หม่อมฉันก็หวังเช่นนั้น"
"ข้าคงอยู่ได้ไม่นานนัก ถ้าวันใดขาจากไป เซซิเลียคงต้องขึ้นครองราชย์"
"...."
"ถึงเวลานั้น ฝากเจ้าดูแลเซซิเลียด้วย ดูแลน้องคนนี้ด้วย"
"หม่อมฉันรับปากด้วยชีวิต"
"สัญญาซะ"
"เสด็จอา...กษัตริย์กล่าวแล้วไม่เคยคืนคำ คำสัตย์สำคัญกว่าชีวิต"
"ดี...วันนี้รบกวนเจ้าจริงๆ ต่อไปคงไม่เจอกันอีกนาน รักษาตัวด้วย"
"หม่อมฉันทูลลา"
...เสด็จอานะ เสด็จอา....
..ทั้งๆที่รู้ว่าผลมันจะเป็นอย่างนี้ ทั้งๆที่รู้
..รู้ทั้งรู้ว่าน้องหญิงจะเกลียดหม่อมฉัน และรู้ว่าหม่อมฉันไม่ได้รักน้อง
หญิงแค่น้องสาว
..ใจร้ายนัก...ใจร้ายที่สุด..พระองค์
..นี่หรือของขวัญวันเกิดที่ให้กับหม่อมฉัน
..ทั้งเสด็จพ่อ เสด็จแม่ ทุกคน ไม่มีใครสนใจหม่อมฉันสักนิด
..ของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุด คือการได้เห็นน้องหญิงร่าเริ่งแจ่มใส แต่นี่.... พระองค์กลับให้หม่อมฉันทำลายความสดใสเหล่านั้นออกไป
..ให้หม่อมฉันพรากความร่าเริงของน้องหญิงไปพร้อมกับหัวใจของหม่อมฉัน ต่อจากนี้ น้องหญิงของพี่ คงหมองหม่น พี่ขอโทษนะ
น้องหญิง...
ไม่มีอีกแล้ว...ต่อจากนี้ ไม่มี!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"ฮะๆๆๆๆๆ" หัวเราะแห้งออกมาอย่างหวังระบายความคับข้องใจ
"ลาก่อน น้องหญิงของพี่"
...ลาก่อน...
...อีกด้านหนึ่ง...บนหอคอยสูง
เด็กน้อยน่ารักผู้มีศักดิ์เป็นถึงเจ้าหญิง กำลังนั่งร้องไห้
น้ำตาเม็ดใสๆ ไหลลงมารินอาบแก้ม
เจ้าพี่ใจร้ายที่สุด
เกลียดเจ้าพี่ที่สุด เกลียด
ได้!!! หญิงจะเข้มแข็ง แล้วสักวัน เจ้าพี่จะต้องมาขอโทษหญิง ที่ทำให้หญิงเสียใจในวันนี้
คอยดูเถอะเจ้าพี่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ความคิดเห็น