ดงบังชินกิ เรื่องรักสุดเปรั้ยวซ่า เจ้าชายข้าใครอย่าแตะ

ลำดับตอนที่ #7 : นักข่าว

ดงบังชินกิ

รักสุดเปรี้ยวซ่า เจ้าชายข้าใครอย่าแตะ

7.นักข่าว

 

 

“เกิดไรขึ้นว่ะ พี่ฟิว” ฟางวิ่งลิ่วนำมาก่อนใคร

 

“ไรว่ะ ก็ไอโลซานมันทำแก้วแตกนี่นา นี่แกคิดว่าฉันซุ่มซ่ามขนาดนั้นเลยรึไงว่ะ” ฟิวโวยวาย

 

“ขอโทษเว้ย...ไม่รู้หมาตัวไหนมันเดินชนเลยแตก...สงสัยเป็นหมาที่ปากหมาจริงๆว่ะ” พี่โลซานก้มเก็บเศษแก้วแล้วเงยมาพูด ฉันรู้ทันทีว่า ใครเป็นคนชนพี่ของฉัน

 

“แกชนพี่โลซานอ่ะดิ ไอพี่ฟิว” ฟางบึ้งหน้าใส่

 

“อะไรว่ะ...งอนแล้วโว้ย” พี่ฟิวแกล้งงอน แล้วเดินออกไป

 

 

“เย้!!! อาหารเสร็จแล้ว ฝีมือน้องโบนัส” เสียงร้องของเซียดังก่อนใครๆเมื่อพี่โลซานกับโบนัสยกอาหารออกมา

 

“นี่ ฉันก็ทำนะ ไอบ้าต้นมะพร้าว”

 

“ครับ” เซียพูดกับพี่โลซานแต่หน้านี่ยิ้มให้ยัยโบนัส

 

“งอนเว้ย!!! ใครไม่ง้อนะ เรื่องนี้ถึงนักข่าวแน่” พี่ฟิวยังไม่เลิกงอน แต่ไม่มีใครสน

 

พี่ฟิว พี่โลซาน พวกพี่รู้บ้างมั้ยว่า โต๊ะกับข้าว มันแคบมากเลย จนฉันนั่งเบียดกับพวกครีมแล้วก็ฟาง ส่วนพี่ซานนั่งหัวโต๊ะ ใกล้ยัยครีม อีกฝั่งตรงข้ามของครีมเป็นแจจุง ข้างแจจุงก็ยุนโฮแล้วก็ชางมิน ต่อด้วยยูชอน(มิคกี้) แล้วก็เซีย หัวโต๊ะก็พี่ฟิว อีกด้าวก็ตรงข้าวกับเซียก็เป็นโบนัส

 

“ลงมือนะครับ” แจจุงพูดแล้วเราก็เริ่มลงมือทานกัน

 

“อร่อยจังเลย/ครับ” พี่ฟิวพูดพร้อมกับเซีย แต่คำว่าครับน่ะของเวียนะ

 

ทั้งสองมองหน้าส่งสายตาอาฆาตกัน ยัยโบนัสก็เลยเตะเท้าทั้งคู่ ให้เลิกจ้องกัน เซียเลยยิ้มให้

 

“น้องครีมจ๋า มานั่งนี้สิ มาง้อพี่เร็ว” ฟิวหันไปหาครีม ความจริงพี่ฟิวชอบครีม โลซานชอบโบนัส ทำไมมันไม่สลับที่กันว่ะ

 

“แกก็สลับกับพี่โลซานสิ ฉลาด” ฟางพูดไปเคี้ยว แล้วชางมินก็ตักกับข้าวให้ฟาง ก่อนที่มันจะยิ้มหวานให้ชางมิน

 

“เออ...โลซาน เรามา...”

 

“ตกลง” อะไรว่ะ ฟิวไม่ทันพูดจบ พี่โลซานตอบตกลงแล้วเดินสวนกับพี่ฟิว เพื่อแลกที่กัน

 

 

“ว่าไงจ๊ะ น้องครีม” พี่ฟิวเหร่ยัยครีมก่อนเลย

 

“ว่าไง จะกินข้าวมั้ยพี่ เห็นเป็นพี่ยัยฟางนะ เลยไว้ชีวิต” ครีมดุกลับ แจจุงกลับหัวเราะ

 

“หัวเราะไร ไอตุ๊ด...สวยมากนะนายน่ะ” พี่ฟิวหันไปขู่ มันไม่หน้าสลับที่กันเลย แล้วสองคนก็เถียงกัน เราก็กินข้าว ไม่สนใจใคร เซ็ง....

 

 

“โบนัส นี่ครับ” เซียตักกับข้าวใส่จานโบนัส

 

“นี่สิจ๊ะ กินผันนี่สิ พี่ต้มเองเลยนะ กินง่าย สารอาหารดี” พี่โลซานเอามั้ง

 

“กินเนื้อสิครับ...โปรตีนเยอะ” เซียไม่เลิก

 

“เอานี่ครับ บร็อกโคลี่ อร่อยนะ อ่ะนี่แครอท แก้มจะได้แดงๆ”

 

ทั้งคู่เลยเว้ย...แจจุงเถียงกับพี่ฟิว พี่โลซาน เถียงกับเซีย เอาเข้าไป ดีนะที่ไม่มีคู่ไหนทะเลาะกันอีก เพราะคู่ที่เหลือ นั่งตาละห้อยมองอย่างสับสน ฉันหันไปอีกทีที่จานโบนัส อาหารเต็มจานมันเลย มันยิ่งอวบ กะเอาอ้วนเลยเรอะ

 

“พอได้แล้ว พี่ฟิวนั่งนิ่งเลย ไม่งั้นก็กลับ” ฟางดุใส่ แจจุงก็ยิ้มสะใจ

 

“พี่โลซานด้วย นั่งนิ่งๆเลย ตักเข้าไปสิให้โบนัส พวกเราก็อดพอดี อยากให้มันอ้วนรึไง” ฉันเอามั้ง หุหุหุ...สะใจ ได้ทีเซียยิ้มใหญ่เลย

 

 

ติ๊งงง ติ๊องงง

 

ใครมาอีกว่ะ ไม่น่าจะมีนี่นา...ฉันรีบวิ่งไปก่อนเพื่อนเลย แล้วก็ส่องดู...

 

อ๊ากกกก...........นักข่าวนี่นา ฉันรีบวิ่งกลับไปที่โต๊ะอาหาร

 

“แย่แล้วแก นักข่าว เอาไงดีว่ะ...เรื่องดงบังชินกิแน่ๆเลย...เพราะรถนายแน่ๆเลยอ่ะยุนโฮ เอาไงดี” ฉันโวยวายอย่างรีบร้อน ทุกคนรีบวางช้อน ลุกขึ้นพร้อมกัน

 

“เอาไงดีว่ะ แกพาไปซ่อนก่อนเหอะ ฉันจัดการกับไอฟิวเอง” พี่โลซานอาสา

 

“อะไรว่ะ ไอโลซาน” พี่ฟิวทำหน้าไม่พอใจ

 

“ฉันไปด้วย” ฉันขอเสนอไปด้วย อยากรู้นักใครพามา

 

 

“สวัสดีค่ะ มีอะไรกันรึเปล่าค่ะ” ฉันหลับตาทันที เพราะแสงแฟรตเข้า นี่มันเรื่องอะไรกันวั่ เนี่ย ฉันเปิดประตูมาก็เจอพวกนี้เลยเรอะ แล้วไอสองตัวที่มาด้วย มันก็เก๊กถ่ายรูปอยู่ มันช่วยอะไรบ้างว่ะเนี่ย

 

“รถนี่ มีคนแจ้งว่า เป็นของเหล่าดงบังชินกิ ที่หนีมา เราเลยมาขอค้น...นี่อย่าเอาไปหลบไว้เลยน่า...พวกเรามีเงินตอบแทนให้นะ” นักข่าวชายคนนึงพูด

 

“อะไรว่ะ...เอาเงินมาฟาดหัวหรอ...ออกไปเลยนะเว้ย...ดงบังชินกิอะไรกัน...ไปไกลๆเลย ฉันไม่รู้จัก รู้มั้ยรายงานของหนูส่งอาทิตย์หน้า...นี่อะไรกัน จู่ๆก็มารบกวน...แจ้งจับได้มั้ยเนี่ย” ฉันแกล้งโวยวาย เนียนว่ะ

 

“เฮ้ย...น้องแก เป็นไรมากมั้ยว่ะ” พี่ฟิวกระซิบพูดกับพี่โลซาน คิดว่าฉันไม่ได้ยินเรอะ ไอบ้านี่ก็ยืนเก๊กหล่อให้เค้าถ่ายรูปอยู่ได้

 

“แล้วก็ที่พวกคุณถ่ายรูปไป ห้ามเอาลงข่าว ไม่งั้น มีเรื่องแน่” ฉันขู่อีกครั้ง

 

“เอ่อ...เอารูปผมลงก็ได้นะครับ หน้าปกแฟชั่นก็ดี” พี่โลซานยิ้มให้นักข่าวที่ทยอยยกกล้องลง

 

ฉันปิดประตุแล้วก็มองหน้าพี่ชายอย่างอาฆาต เฮ้อ...หล่อก็จริงแต่สู้ยูโนไม่ได้หรอก ฉันมองดูที่ช่องประตูอีก เห็นนักข่าวทยอยกลับไปแล้ว แต่มีบางรายถ่ายรูปรถนั่นไป