ดงบังชินกิ เรื่องรักสุดเปรั้ยวซ่า เจ้าชายข้าใครอย่าแตะ

ลำดับตอนที่ #6 : รวมจัวตนหล่อ โอ๊ยยย...ปวดหัวจริงๆ

ดงบังชินกิ

รักสุดเปรี้ยวซ่า เจ้าชายข้าใครอย่าแตะ

6.รวมตัวคนหล่อโอ้ยยย...ปวดหัวจริงๆ

 

 

“นี่พวกนายทำอะไรน่ะ” ฉันถามแล้วเดินไปเข้าใกล้ยุนโฮ

 

“คือ เราเห็นหมานี่...”

 

“หมอนี่...นายนี่ภาษาไม่แข็งจริงๆด้วย” ฉันแก้คำให้ยุนโฮ

 

“ก็หมอนี่จู่ๆก็ไขประตูเข้ามาแล้วก็เข้ามาหน้าตาเฉย เราคิดว่าเป็นขโมย เลยจับมัดปิดปากซะเลย หมอนี่สงสัยจะเป็นขโมยจริงๆ ดิ้นอยู่ได้” ฮีโร่เล่าให้ฟังแทน

 

“ปล่อยเค้าซะ ไอตุ๊ด” ครีมหันไปพูดกับฮีโร่(แจจุง)

 

“ปล่อยทำไม ยัยทอม” แจจุงย้อนกลับ ครีมถึงกับเงียบ

 

“ไม่ปล่อย ฉันปล่อยเองก็ได้ว่ะ” แล้วครีมก็เข้าไปแกะเชือกให้ เอาสติกเกอร์ที่ปากออกซะแรงเลย

 

 

“ไอโยเกิร์ต นี่แกพา...ผู้ชายมาอยู่ในบ้านด้วยหรอว่ะ ฉันจะฟ้องม๊า” พี่โลซานวิ่งมาหาฉันหลังจากที่ยัยครีมแกะมัดแล้ว

 

“อย่านะพี่โลซาน” ฉันยิ้มอย่างอ้อนๆให้

 

“นี่ เธอรู้จักกันด้วยหรอ” มิคกี้ถามฉัน

 

“อืม นี่พี่ชายฉัน” ฉันจบประโยคแค่นั้นแหละ ทั้ง 5 คนก็ยิ้มเหยๆแล้วก็ทำตัวไม่ถูก

 

“เป็นไงล่ะ ซัดเอา ซัดเอา นี่เลยไอคนแรก ไอหน้าตี๋หล่อๆขาวๆเนี่ย ถามจริงเหอะ แกเป็นนักมวยมั้ยว่ะ ศอกเอาศอกเอา” พี่ชายฉันชี้ที่หน้านายยุนโฮ ที่กำลังยิ้มร่าให้ฉันกับพี่โลซาน

 

“ขอโทษครับ พี่ชาย” ยุนโฮพูดเสียงหล่อใส่

 

“ใครพี่แกว่ะ แล้วไอโยเกิร์ต แกพาไอหน้าหล่อตั้ง 5 คนมาอยู่ในบ้าน แกจะแก้ตัวว่าไง ห่ะ” พี่โลซานหันมาเล่นงานฉันด้วยสายตา

 

“เออ นั่งเลย ฉันจะเล่าให้ฟัง” ฉันกดใหล่พี่ชายให้นั่งลงโซฟา แล้วที่เหลือก็นั่งตามกัน ยัยฟางไปเอาน้ำแคนตาลูปมาให้พวกเราขณะเล่าให้พี่โลซานไป

 

 

 

เมื่อฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่โลซานฟังพร้อมกับน้ำที่ดื่มจนหมด...เฮ้อ...เหนื่อย ต้องมาอธิบายว่า 5 หนุ่มดงบังแต่ละคนเป็นใคร ก็พี่ฉันไม่รู้จักดงบังชินกิเลยนี่นา

 

“แล้วนี่ยุนโฮ เปลี่ยนเสื้อแล้วหรอ เอามาจากไหนล่ะ” นุ่นถามยุนโฮ

 

“ก็ในรถน่ะ เสื้อผ้าที่เตรียมมา วันนี้เราแอบออกไปเติมน้ำมันแล้วก็ขับกลับมา

 

“ระวังตัวหน่อยดิ เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก” นานๆทีครีมจะพูดถึงดงบังฯ วันนี้มันพูดดีวุ้ย

 

ติ๊งงง ต๊องงงง!!!!

ฉันวิ่งไปที่หน้าประตู ส่องดูว่าเป็นใคร พอรู้ว่าเป็นใครแล้วก็เปิดประตูให้เข้ามา แล้วก็พาเข้ามาในห้องนั่งเล่น ที่รวมพลคนหล่อ 6 คน คนสวยอีก 4 โฮะๆๆ พอพี่ฟิวมา ก็กลายเป็นมหาหล่อ 7 คนเลย

 

“พี่ฟิว ใครใช้ให้แกมาว่ะ” ฟางทักพี่ชายมันก่อนเลย

 

“ก็บอกว่าจะมานี่หว่า หวัดดีจ๊ะ น้องครีม” ฟิวยิ้งเจ้าเล่ห์ให้ครีมหลังจากหน้าบึ้งใส่ฟาง

 

“จ้า พี่ฟิว...วันนี้ใครจุดธูปเชิญมาหรอ” ครีมทักกลับ

 

“ก็หัวใจมันเรียกร้องมาเองนี่นา” ฟิวเดินไปชิดครีม

 

“แหวะ...อ๊าก...คลื่นไส้” เสียงใครว่ะ

 

“เสียงใครว่ะ...” ฟิวพูดกับตัวเองอย่างหัวเสีย ฉันรู้แล้วเสียงใคร พี่แจจุงนี่เอง

 

“แกนี่เอง ใครว่ะ...แล้วนี่ ไอโลซาน แล้วไอหน้าหม้อนี่ใครกันว่ะ มาตั้ง 5 ใบ” ฟิวเอ้ย สายเลือดนักเลงแกมันมีเยอะจริงๆ

 

“ฉันชื่อแจจุง...มาจากเกาหลี แล้วนี่คุณเป็นใครกันครับ” แจจุงสุภาพด้วย

 

“ฉันชื่อปาร์ค ยู ชอน แกเชื่อมั้ยว่ะ” พี่ฟิวพูดไม่คิดเลยก็ปาร์ค ยู ชอนอ่ะ ยืนอยู่หลังแก ไอ...โง่เอ้ย

 

“ไม่เชื่อ เพราะ ปาร์ค ยู ชอน อยู่หลังคุณไงครับ” แจจุงมองหน้าพี่ฟิวอย่างไม่ตลกเลย

 

“แกบ้าแน่ๆเลย” ฟิวหันหลังกลับไป ซ้ำไปซ้ำมา แล้วก็หน้าแตก เพลี้งงง

 

 

 

“ห๊ะ...สรุปนี่คือดงบังชินกิหรอ...นี่คิมแจจุง,คิมจุนซู,นั่นปาร์คยูชอน,ชิมชางมินแล้วก็หวานใจโยเกิร์ต นายจุงยุนโฮ ปลากระโฮ้ใช่มั้ย” ฟิวแกเรียกเค้าดีๆก็ได้นะ พี่ฟิวเริ่มเข้าใจหมดทุกอย่าง หลังจากที่ฉันเล่าให้ฟัง

 

“ครับ” หนุ่มๆดงบังตอบ แล้วยิ้มให้สาวๆอย่างพวกฉัน

 

“เออ แล้วน้องหวานใจของพี่ละ ไอโยเกิร์ต” พี่โลซานหันมาขัดจังหวะสายตาหวานๆของยุนโฮ

 

“ใครอ่ะ พี่โลซาน” ฉันแกล้งโง่ไว้ก่อน รู้ทันแหละว่าใคร

 

“ก็น้องอวบขาว...หมวย สูง สวย หยาดเยิ้ม หน้าใส...นิสัยต๊องๆ ขี้งอน เอาแต่ใจ...”

 

“พอๆ...พอเลยไอพี่หื่น...ถ้าหมายถึงไอโบนัสล่ะก็ มันไม่อยู่ ไปซื้อของ นี่คงจะกลับมาอีกไม่นาน พี่จะกลับตอนไหนล่ะ”

 

“แกคิดว่าฉันลืมรึไง...ก็วันนี้วันศุกร์ เวรแฟนฉันทำอาหารนี่หว่า ฉันก็รอกินสิ คราวที่แล้ว แกไล่พี่กลับไปก่อน โทรฟ้องม๊าซะงั้น...คราวนี้แกฟ้องไม่ได้แล้ว เพราะถ้าแกฟ้อง นายดงบังก็จบเห่”

 

“พี่อย่าบอกใครนะ เรื่องดงบังชินกิอ่ะ รวมทั้งไอพี่ฟิวด้วย” ฉันอ้อนพี่โลซานกับฟิว

 

“จ้า น้องรัก” ฟิวยิ้มให้ฉัน แล้วเอาหน้ายื่นมาหา แต่คงไม่ถึงหรอ ก็พี่โลซานนั่งกลางนี่นา

 

“น้อยๆนะเว้ย ไอฟิว นี่น้องข้า รอยกให้ไอวิน เอ๊ะ! หรือแกจะเอาไอหน้าจืดอย่างไอปลากระโฮ้นั่น” พี่โลซานชี้ไปที่หน้ายุนโฮ ที่งงเล็กน้อย แต่น่ารักดี

 

“พี่พูดให้มันดีๆนะ เค้าชื่อยุนโฮ...แล้วไอพี่วินนั่นน่ะ ฉันไม่เอาหรอก เจ้าชู้กว่าพี่อีก เกลียดเข้าใจม่ะ”

 

“จ้า...แล้วทีไอฟิวล่ะ แหม่”

 

“ก็พี่ไอฟางนี่นา” ฉันพูดจบ แล้วก็ไม่มีใครพูดต่อ

 

เพราะตอนนี้เรากำลังมองที่ไอฟาง...เฮ้อ!! ดูแล้วขัดตาชะมัดเลย ยัยฟางใส่แล้ว แถมยังเอาสมุดโน้ตมาจดกับปากกาแท่งโปรดมัน มันทำหน้าเครียด จนพวกเราเครียดตาม

 

“ไอฟาง...ฟาง ไอฟาย” ฟิวเข้าไปหยอกน้องตัวเอง โดยเอามือจี้ที่เอว

 

“อะไรว่ะ ไอหน้าหม้อ...กวนจริงๆ นี่ยังไม่กลับอีกหรอ” ฟางโวยวายใหญ่

 

“ไรว่ะ ไอหน้ากระทะ...แกบ้ารึเปล่า นี่วันนี้ฉันจะอยู่กินข้าวกับหวานใจฉัน แกเงียบๆไปเลย” ฟิวพูดจบแล้วกลับมานั่งข้างครีมที่เดิม ข้างๆครีมอีกฝั่งก็เป็นแจจุง ฉันนั่งข้างพี่โลซาน อีกฝั่งไม่มีใครแล้ว

 

 

ติ๊งง ต๊องงงง!!!

คราวนี้ ไอพี่ฟิวแข่งกับพี่โลซานไปเปิดประตู เพราะคิดว่าเป็นโบนัสแน่ๆเลย ฉันนั่งรอให้ทั้งคู่กลับมา แล้วก็เป็นยัยโบนัสจริงๆด้วยที่ยืนสบายมือมาแต่ไกล เพราะพี่ชายฉันกับพี่ชายฟาง หอบหิ้วของไปไว้ในครัวกันแล้ว

 

“สวัสดีครับ โบนัส วันนี้ผมช่วยทำอาหารนะครับ เห็นว่าวันนี้เวรคุณ” เซียนายไม่ค่อยเลยนะ เซียเข้าไปใกล้โบนัสแล้วก็ยิ้มหวานให้

 

“อืม ได้สิ” โบนัสนั่งลงข้างฉัน เซียก็กลับไปนั่งที่เดิม

 

 

เพลี้ยงงงง!!!!

เสียงอะไรอีกว่ะ นี่พี่ชายฉันกับพี่ชายของยัยฟางคงไม่ได้ทำอะไรเสียหายอีกนะ ตายแน่ๆเลย ต้องรีบไปดู!!!!! 0_0++