ดงบังชินกิ เรื่องรักสุดเปรั้ยวซ่า เจ้าชายข้าใครอย่าแตะ

ลำดับตอนที่ #5 : รู้สึกแปลกๆ

ดงบังชินกิ

รักสุดเปรี้ยวซ่า เจ้าชายข้าใครอย่าแตะ

5  รู้สึกแปลกๆ

 

 

      “นี่น้องฟลุ๊ตตี้ขา...ถ้าจะหาเรื่องไม่เอานะค่ะ วันนี้โบนัสไม่เล่นด้วย”

 

 ยัยโบนัสเดินไปประจันหน้ากับน้องฟลุ๊ตตี้หน้าหวาน ที่เรียกว่าน้องเพราะอยู่ห่างจากฉันแค่ปีเดียวเอง แต่ดันซ่าชอบตีสนิทกับพวกฉัน ไม่ได้หาเรื่องอะไรหรอก แต่ไอครีมมันไม่ชอบ

 

“พี่โบนัสอ่ะ ไม่ได้มาเล่นซะหน่อย แค่อยากบอกว่าทำไมพี่ชอบคิดว่าพวกพี่แจจุง พี่มิคกี้ พี่ยุนโฮ พี่ชางมิน พี่จุนซุอยู่ข้างๆกายด้วย บ้ารึเปล่าเนี่ย” น้องฟลุ๊ตตี้ยิ้มร่าเริงตลอดเลยค่ะ

 

“ไม่รู้อย่าพูดดีกว่า” โบนัสเบือนหน้าหนี

 

“หมายความว่าไงอ่ะ นี่คงคิดว่าพี่แจจุงมาทำกับข้าวให้กินอ่ะดิ เห็นคุยกันอยู่” ฟลุ๊ตตี้ยิ้มตลอดเลย มันบ้ามั้ยว่ะ แต่ปากที่ทาลิปมัน มันดูแล้วก็สวยดีนะ

 

“เงียบไปเลยย่ะ” โบนัสกลับมานั่งที่เดิน น้องเค้าก็ยังตามมาจุ้นอีก

 

 

“เออ นี่ ฉันไปประชุมชมรมก่อนนะเว้ย” ฟางรีบร้อนจนลืมเก็บจาน ฉันต้องเก็บให้อีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย

 

“เวรกรรม! -_- ไปซะแล้ว” นุ่นมองตามหลังฟางไป

 

 

“นี่ พี่ครีมพี่โยขา หนูมีตั๋วคอนเสิร์ตของดงบัง ตั้งสิบใบแหน่ะ คุณพ่อเหมามาให้จากเกาหลี แต่ดงบังดันหายตัวไป พวกเราเลยอด...แต่น้องฟลุ๊ตตี้ให้คุณพ่อไปหาเบาะแสแล้วแหละ เห็นเค้าบอกว่า กลุ่มดงบังฯซื้อรถของเมืองไทยคันนึง เอ...ยี่ห้ออะไรนะ”

 

“เอ่อ...งั้นพวกพี่ขอตัวนะ” ฉันจะต้องรีบชิ่งก่อนดีกว่า ก่อนที่ยัยนี่จะสาธยายเรื่องบ้าๆให้เราฟัง

 

“เดี๋ยวก่อนดิ...ฟลุ๊ตตี้คิดออกแล้ว รถลีมูซีนไง ตอนนี้กำลังตามหา ไม่นานก็เจอชัวร์” ฟลุ๊ตตี้พูดต่อ ฉันมองหน้าทุกคนในกลุ่มด้วยความคิดที่เป็นหนึ่งเดียวว่า

 

เราไม่มีทางให้ใครพบเจ้าชายของเราเด็ดขาด

 

“ขอตัวนะ” ฉันลุกขึ้น เก็บจานของฟางมาซ้อนไว้กับนุ่น นุ่นมองหน้าฉันอย่างงงๆ แต่ฉันหลบหน้าไม่มองสายตาของมัน แล้วก็เก็บจานตัวเองไปเก็บ

 

 

 

“พี่โย เดี๋ยวก่อนสิค่ะ...” ฟลุ๊ตตี้วิ่งมาหาพวกเราที่กำลังจะเดินออกจากโรงอาหาร

 

“อะไรอีกว่ะ เด็กนี่” ครีมมองค้อนไปที่ฟลุ๊ตตี้

 

“คือเย็นนี้ ฟลุ๊ตตี้ขอไปที่บ้านพี่หน่อยนะ พอดีคุณพ่อบอกว่าจะไปรับที่นั่น ให้พี่ดูแลฟลุ๊ตตี้ด้วยนะ”

 

ยัยนี่ชักกวนแล้วนะ...พ่อยัยฟลุ๊ตตี้อะไรเนี่ย...ชอบฉันน่ะสิ บอกให้ฉันดูแลลูกเขาให้ดีๆ เราเจอกันในงานปีใหม่ ยัยน้องฟลุ๊ตตี้พาพ่อเธอมาหาฉัน แล้วก็พูดนู้นพูดนี่ รำคาญจริงๆเลย

 

“ไม่ได้หรอก ขอโทษนะคือ...เอ่อ...วันนี้พวกเราจะไปเที่ยวกัน” ฉันแก้ตัวไปฉุ่ยๆ

 

“งั้น ตี้ขอไปด้วยนะ” ยัยนี่เกาะแขนฉัน ยิ้มหวานให้ อันที่จริงก็น่ารักนะ แต่รำคาญ

 

“ไม่ได้!!!” ฉัน

 

“ก็ได้ ไม่ได้ก็ไม่ได้ เชอะ!”

 

แล้วน้องฟลุ๊ตตี้ก็เดินงอนออกไป คิดว่าฉันสนรึไงย่ะ นังเด็กบ้า น่ารำคาญจริงๆเลย แล้วฉันกับเพื่อนอีก 3 คนก็เดินเข้าเรียนตามปกติ

...................

 

 

 

“เฮ้ย...!! แกรู้สึกแปลกๆมั้ยว่ะ” ครีมมองมาทางฉัน สีหน้าเหมือนฉันเลย ก็ตอนนี้เรากำลังจะเดินกลับบ้านน่ะสิ แต่มันรู้สึกแปลกๆจริงๆแหะ

 

“แกคิดเหมือนฉันเลยว่ะ” ฉันเห็นด้วยเลยว่ะ ไอครีม

 

“นุ่น แกไม่รู้สึกบ้างหรอ” ฉันหันไปถามนุ่นบ้าง

 

“ก็อืม แกล่ะฟาง” นุ่นไปถามฟางอีกที

 

“เดี๋ยวสิแกขอคิดโครงการใหม่ก่อน”

 

 

ฟางมันแปลกกว่าเพื่อนเลยแหะ วันนี้ มันใส่แว่นแล้วก็ถือสมุดจนพร้อมปากกา เดินคิดไปไม่สนใคร สงสัยเครียดมากเลย ฉันก็ไม่ได้ถามมันว่าทำอะไร

 

“โครงการอะไรของแกห่ะ” ครีมถามก่อนฉันอีกแล้ว ฉันนี่ชักบทน้อยลงแล้วนะ ฮือๆๆๆ

 

Every day and night wite u.....เสียงโทรศัพท์ของฟางดังขึ้นก่อนที่มันจะตอบ ฟางหยิบมารับแล้วก็สนทนา

 

“เออ...ว่าไงไอพี่ฟิว...นานๆทีโทรหา คิดว่าแกไปตายแล้วซะอีก มีไรว่ะ” สงสัยฟางจะเครียดจริงๆ ไอนี่พูดจาหยาบๆกับพี่ชายมันได้ไงว่ะ พี่ฟิว พี่ชายมันเองค่ะ

 

“ว่าไงนะ พี่จะมาหาฉันหรอ...ให้เดานะ พี่ทะเลาะกับแฟนมาล่ะสิเลยจะมาพักด้วย เหมือนคราวก่อน ไม่เอาด้วยหรอก”

 

“เฮ้ย...ฉันว่างานนี้ตายหมู่ว่ะ นี้รอดจากน้องฟลุ๊ตตี้ แล้ว มาเจอไอพี่ฟิวอีก นายฟิวนี่กวนจะตาย” ครีมกระซิบข้างหูฉัน

 

 

เมื่อฟางวางหูไป มันก็หันมามองหน้าพวกเราที่ซุบซิบกันอยู่ เรายิ้มให้มันแล้วก็แยกออกตามเดิม

 

“เออ จริงด้วยว่ะ ฉันรู้สึกแปลกๆอ่ะแก” ฟางเริ่มพูดเป็นเรื่องเป็นราว

 

“อืม เหมือนมีคนกำลังตามเรามาเลย แล้วก็เหมือนมีคนมองเราอยู่เลย...แปลกๆว่ะ นี่ถ้าฉันรู้สึกไปคนเดียวค่อยว่าไปอย่าง แต่นี่พวกแกรู้สึกกันทุกคนเลย ฉันว่าลางไม่ดีเลยว่ะ เรารีบวิ่งกันก่อนดีมั้ย” นุ่นวิเคราะห์เป็นเรื่องเป็นราว

 

“เออ” ฉันเห็นด้วย

 

เราทั้ง 4 เดินอย่างเร่งรีบ ไม่ต้องสงสัยว่าโบนัสหายไปไหน วันนี้วันศุกร์ มันคงไปซื้อของมาทำกับข้าว เพราะวันนี้เวรมันนี่นา เราเร่งฝีเท้า จนมาหยุดที่หน้าบ้าน

 

“เฮ้ย...นี่มันรถของดงบังฯนี่นา อย่าบอกนะ พวกนั้นเอามาจอดที่หน้าบ้านเราแล้ว”

 

“เข้าไปก่อนเหอะ” ฉันบอกยัยฟางที่มองแต่รถลีมูซีนคันนั้น

 

 

“กลับมาแล้ว พวกนายยังอยู่มั้ย” ฟางตะโกนถามพวกดงบังฯ

 

“อื้อ อ้วย...ฮือๆๆๆ....อาย โอเอิต...อื้อๆ” เสียงอะไรว่ะ แปลกๆแหะ ฉันไปล็อคประตูบ้านก่อนจะวิ่งไปที่ห้องนั่งเล่น

 

 

“นี่พวกนายทำอะไรน่ะ” ฉันกับฟาง นุ่น ครีม วิ่งมาที่ห้องนั่นเล่นพร้อมกัน แล้วก็งงกับภาพที่เห็นอย่างยิ่ง