ดงบังชินกิ เรื่องรักสุดเปรั้ยวซ่า เจ้าชายข้าใครอย่าแตะ

ลำดับตอนที่ #3 : หิวข้าววว!!!

ดงบังชินกิ

 รักสุดเปรี้ยวซ่า เจ้าชายข้าใครอย่าแตะ

3

 

 

“หิวข้าว นี่ไม่มีอะไรทำกันรึไง มายืนหน้าเอ๋อ อยู่หิวข้าวได้ยินมั้ย ว่าหิว หิว หิว” 
       ครีมมองหน้าเราทุกคนแล้วโวยวาย

“ผมทำเองก็ได้นะครับ” แจจุงยิ้มรับ

“ยุ่งจริงๆเลย นายเป็นตุ๊ดรึไง จะทำกับข้าว”

“ผมไม่ใช่ตุ๊ด คุณนั่นแหละ เป็นทอมรึไง ตะโกนไร้มารยาท” รู้สึกพี่แจของฉันจะอาละวาดกลับซะแล้ว

“นี่ฉันเป็นผู้หญิง” ยัยครีมปิดทีวี ลุกขึ้นมาประจันหน้ากับพี่แจสุดสวย เอ๊ย หล่อ

“นายนั่นแหละ ตุ๊ดรึเปล่าก็ไม่รู้ ดูดิ ปากเนี่ยชมพูเชียวนะ” ยัยครีมยังไม่หยุด นี่มันไม่รู้เลยรึไงนะว่ากำลังชมพ่อแจจุงอยู่

“คุณสิทอม...ปากผมสีนี่ ใครๆก็ว่าน่าจูบ...นี่ทอมอย่างคุณสู้ผู้ชายอย่างผมทำอาหารได้มั้ยล่ะ” แจยังไม่หยุด

“ได้สิว่ะ นายคอยดูเหอะ”

“งั้นมานี่เลย”

นายแจจุงจับแขนยัยครีมแล้วลากออกไปไหนไม่รู้ พวกเราทั้ง 4 คน นั่งลงอย่างเหนื่อยใจ แจ่ก็ลุกขึ้นอีกครั้งเมื่อ แจจุงลากยัยครีมกลับมาที่เดิม หน้าตาเหมือนอายๆยังไงไม่รู้

“คือว่า...เอ่อ ห้องครัวอยู่ไหนครับ”

พอจบแค่นั้นแหละพวกเราถอนหายใจแล้วก็หงายหลังนั่งลงกับโซฟาทันที เหนื่อยจริงๆเลย นี่จะไหวมั้ยเนี่ย นายแจเองก็ท่าทางจะทำสงครามกับยัยครีมซะแล้วสิเนี่ย

 

 

ฉันกับเพื่อนๆและเหล่าดงบังทั้ง 4 อีก 1 อยู่กับยัยครีมในครัว พวกเรากำลังนั่งท้าวคางกันอยู่ ฉันเงยหน้ามองดูนาฬิกา

“เฮ้ย...สี่ทุ่มครึ่งแล้วนะเนี่ย จะได้กินข้าวกันมั้ย ไอโยแกไปดูดิ๊ มันทำอะไรกันอยู่ว่ะ” โบนัสพูดขึ้นก่อนที่ฉันจะหันคอกลับมาเห็นพ่อหนุมๆนั่งติ๋มงิ๋มกันอยู่

“เออ”

ฉันลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องครัวไป โอ๊ยยย อยากจะฆ่ายัยครีมจริงๆเลย

“นี่นาย นี่หม้อของฉัน นายใช้กระทะไปสิ” เสียงครีมดังขึ้น ฉันก็ยืนกอดอกมองสองคนนั้นแย่งหม้อกัน

“อะไรครับ...ผมจะใช้หม้อนี่ คุณนั่นแหละใช้กระทะก่อนไม่ได้รึไง ไหนว่าจะผัดข้าวอะไรนั่นน่ะ”

“ไม่ได้ ฉันจะต้มไข่ก่อน”

“ไม่เอา ผมจะต้มน้ำซุปก่อน”

แล้วพวกนั้นก็ยังเถียงกันไม่หยุด ฉันเลยเดินเข้าห้าม

“นี่ ฉันจะได้กินข้าวมั้ยย่ะ...ถ้าพวกเธอยังเถียงกันไม่เสร็จก็ทำกินกันเองก็แล้วกัน หิวแล้วก็ง่วง เข้าจั้ย” ฉันชี้หน้าสั่งสอนซะเลย

“ครับ” นายแจรับรู้แล้ว โอเย้

“เชอะ”

แล้วยัยครีมก็แย่งหม้อมาแล้วต้มอะไรของมันไม่รู้ นายแจก็ยืนมองอย่างยิ้มๆก่อนจะเดินไปทอดเนื้อ แล้วก็อะไรต่อมิอะไร

 

ฉันกลับมานั่งที่เดิม มองหน้าคนตรงหน้าที่ตากำลังจะปิด นั่นคือนายยุนโฮ ข้างๆฉันเป็นโบนัสที่นั่งตรงข้ามกับจุนซุ(เซีย) ส่วนฟางก็ตรงข้ามกับชางมิน นุ่นตรงกับมิคกี้ ยัยครีมกับนายแจพวกเราก็เว้นที่ไว้ให้แล้วแหละ

“ยุนโฮ นายพูดภาษาไทยได้ไงอ่ะ” ฉันถามแก้เหงา เพราะทั้งโต๊ะเงียบหมด

“เรียนมาน่ะ เราแอบเรียนเอง เพราะถ้าใครรู้ว่าเราพูดภาษาไทยได้ เค้าก็จะคิดว่าเรามาที่นี่น่ะสิ เป็นไงชัดมั้ย”

“ก็อืม...นายเก่งนี่นาวันหลังสอนภาษาของบ้านนายให้ฉันบ้างสิ”

“ครับ”

“แล้วนี่คุณจะไม่บอกชื่อพวกคุณให้ผมรู้บ้างหรอครับ” พ่อเซียมองหน้าพวกเราทุกคน

“เอ่อ...ฉันชื่อโยเกิร์ต”

“ฉัน ฟาง”

“โบนัสค่ะ”

“นุ่นค่ะ แล้วคนที่อยู่ในครัวกับแจจุง เค้าชื่อครีมค่ะ”

“ครับ” มิคกี้และคนอื่นๆยิ้มให้พวกเรา

 

ฉันเงยมองดูนาฬิกาอีกรอบ ตอนนี้นอนหลับฟุบลงกับโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดเลย

“อ๋อย....ห้าทุ่มกว่าแล้ว หิวก็หิว ง่วงก็ง่วง” นุ่นพูดเสียงอ๋อยๆ ฉันล่ะเห็นใจนายดงบังชินกิจังเลย ต้องมาลำบาก

“มาแล้ว เพื่อนๆ รอนานมั้ยเอ๋ย” เสียงครีมร้องมาแต่ไกล พร้อมกับถือถาดที่เต็มไปด้วยถ้วยชาม ข้างๆเป็นพี่แจที่ยกอีกถาดมาเหมือนกัน

“ไม่นานเลยว่ะแก” ฟางเงยหน้าขึ้นนั่งตรงแล้วประชดยัยครีม

พวกเรานั่งตัวตรงรวมทั้งหนุ่มๆ พี่แจจุงวางถาดลงแล้วก็ค่อยๆยกมาวางไว้หน้าพวกเราทั้ง 8 คน ฉันนั่งมองหน้าครีมอย่างเหนือยๆและเหนื่อยใจ

“ดีใจจังเลย ที่แกทำเสร็จซะที” ฉันมองค้อนที่ครีม

“เออ กินๆไปเลย นี่ของฉัน ของนายตุ๊ดนั่น ไปอร่อยหรอก” ครีมพูดไปกินไป

 

ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย พวกเราลงมือกินข้าวไปจนหมด ไม่สนว่าจานไหนเป็นของใคร ฉันเองก็ไม่ได้สนใจใครเลย เพราะกำลังตักเอาตักเอา แหม่ หิวนี่หว่า

 

เฮ้อ! อิ่มว่ะ อร่อยวุ้ย แม้จะเป็นข้าวมื้อแรกที่กินตอนห้าทุ่มจะเที่ยงคืนก็เหอะ ฉันกินเสร็จก็หาวทันที

“เอ่อ....แยกย้ายกันไปนอนได้แล้วมั้ง ดึกมากเลย พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้าเลยนี่นา” นุ่นมีสติบอกทุกคน ฉันเดินออกจากโต๊ะกินข้าว แล้วเดินไปนอนที่โซฟาในห้องนั่งเล่น

โอ้ สบายเว้ย พอกินอิ่มแล้วตาปิด รู้สึกสบาย ....................

“คุณ...คุณ....คุณโยเกิร์ตครับ ที่ที่คุณจะนอนมันไม่ใช่ตรงนีนี่นา” เสียงยุนโฮนี่นา

ฉันลืมตามองหน้าเขา ก่อนจะลุกขึ้นเดินขึ้นไปข้างบน เพราะรู้ว่าเมื่อกี้นอนผิดที่ ฉันขึ้นมาข้างบนเห็นครีมกำลังฟุบหลับที่หน้าโต๊ะคอม ข้างๆโต๊ะคอมเป็นโซฟาฉันเลยเดินไปนอนที่นั่นซะเลย สบายดี