ดงบังชินกิ เรื่องรักสุดเปรั้ยวซ่า เจ้าชายข้าใครอย่าแตะ

ลำดับตอนที่ #2 : เจ้าชายตัวจริง

ดงบังชินกิ

รักสุดเปรี้ยวซ่า เจ้าชายข้าใครอย่าแตะ

2

 

 

“อ๊ากกก นี่มันบ้าอะไรกันว่ะเนี่ย” นุ่นกอดอกแน่น เหมือนคนอื่นๆ

 

“นั่นดิ นี่เราก็เดินออกมาได้ไกลแล้วนะ ที่หลบฝนก็ไม่มี จะหนาวตายมั้ยว่ะ” ฉันมองหาที่หลบฝน แต่ไม่เจอ

 

“อ่ะ เห็นแล้ว นั่นไง แต่มันอยู่อีกฝั่งนึงอ่ะ” ฟางชี้ไปที่ป้ายรอรถเมล์ ที่พอจะหลบได้บ้าง แต่มันอยู่อีกฝั่งหนึ่งนี่นา แถมข้ามไปแล้วต้องเดินต่อไปอีกนิดด้วย

 

 

“งั้นเราไปกันเถอะ” โบนัส สาวสุดน่ารัก ตอนนี้มันดูดีมากเลย โอ๊ยยย ขาวว่ะ...มันใส่กางเกงขาสั้น แล้วเสื้อยืดสีขาวอีก เราทุกคนก็ใส่ขาสั้น แต่ของฉันเสื้อยืดสีฟ้านะ

 

 

ดีนะที่ตอนนี้ สองทุ่มแล้ว ถ้ากลางวันล่ะก็ โดนฉุดแน่...แต่ เอ กลางคืนไม่ใช่หรอ เอ๊ะ ยังไงว่ะ กลางคืนนี่แหละ มันมืด ไม่มีใครเห็น

 

 

ฉันจับมือกับโบนัสก่อนจะข้ามถนนไปด้วยกัน รถก็ไม่มากหรอก แต่กลัวนี่หว่า ไฟก็ไม่มี ใครว่ะ ยุยงให้มากินข้าว พวกเราไม่มีรถหรอกค่ะ ตอนที่ให้เลือกระหว่างรถกับคอม มันเลือกคอมกันนี่หว่า

 

 

เอี๊ยดดดด!!!

 

 

ฉันตะลึงและช็อคเล็กน้อย ก่อนจะเข่าทรุดลงไปพร้อมกับโบนัส เฮ้อ...อึ้ง ช็อค อึ้ง ช็อค อึ้ง ตะลึง (พอแล้ว) ฉันจะตายมั้ยเนี่ย ฉันจ้องแสงไฟตรงหน้าอย่างตกใจไม่หาย

 

 

“โบนัส...โยเกิร์ต แกเป็นอะไรมากมั้ยว่ะ”

 

ฟางและคนอื่นๆวิ่งเข้ามาหาฉัน พยุงร่างฉันกับโบนัสขึ้น มือที่จับกันก็ปล่อยออกไปนานแล้ว ฉันเลือกสติกลับมา มองหน้าทุกคนอย่างกลัวสุดขีด

 

ครีมนั่นแกจะไปไหนน่ะ.....ครีมเดินไปเคาะกระจกด้านคนขับแรงๆ....ฉันว่าแกอย่าเรียกว่าเคาะเลย ทุบดีกว่า

 

 

“นี่ ลงมาเลยนะเว้ย ถึงฝนจะตก เราก็จะคุยให้รู้เรื่อง” ครีมโวยวายใส่หน้ากระจก แล้วประตูรถก็ถูกเปิดออก ชายร่างสูง ใส่แว่นแต่ก็กำลังถอดออก ผมเซอๆ ชี้ๆ แต่ตอนนี้ร่างกายกำลังเปียดชุกสีดำของเขาอยู่

 

 

“a…sorry…but…..” นายผู้ชายคนนั้นพูดอะไรไม่รู้ ยาวมากเลยค่ะ ฉันเลยฟังไม่รู้เรื่อง จับประเด็นได้แค่นี้แหละ

 

 

“นี่...พูดไทยไม่ได้รึไง ไอหน้าตี๋” ครีมมันเก่งภาษานี่หว่า ไหงแกไม่โต้กลับล่ะ

 

 

“ก็...พูดได้ครับ แต่ไม่ถนัด” ชายคนนั้นพูดเสียงตลกจัง

 

 

“นายผิด นายขับรถไม่เห็นคนรึไง นี่ถ้าเกิดชนล่ะ เพื่อนฉันไม่กระดูกหักตายเลยหรอ ดูสิ ยัยโบนัสมันน่าถนุถนอมจะตาย ถ้าเพื่อนฉันพิการ แกจะรับผิดชอบมั้ย”

 

นี่ไอครีม....แกกะไม่โฆษณาฉัยหน่อยหรอ อะไรๆก็ยัยโบนัสนะแก แหม่ ไม่ช่วยฉันเลย

 

 

“อ้าว ได้ไงครับ ผมคิดว่าผมไม่ผิดนี่นา”

 

 

“อ้าว ยังไงว่ะ นายเป็นเพื่อนของคนขับรถรึเปล่าย่ะ”

 

 

“โอ๊ยยยย นี่หยุดเถียงกันซะทีซิ หนาวจะตายอยู่แล้วนะเว้ย อยากเถียงก็ช่วยพากลับบ้านก่อนไม่ได้รึไง หนาวเว้ย...” โบนัสท่าทางฉุนเฉียวจัด มันบ้าไปแล้วแน่ๆเลย

 

 

จู่ๆโบนัสก็โวยวายแล้วเดินไปนั่งในรถของไอบ้าที่เถียงกับยัยครีม ฉันกับฟางและนุ่นยืนงงและทำอะไรไม่ถูก ไอนัสแกบ้าไปแล้วแน่ๆเลย จู่ๆก็ขึ้นรถคนแปลกหน้า

 

 

ครีมมันรีบเปิดประตูแล้วเข้าไปตามไอโบนัสมัน จะบ้าตายแกไม่อายเค้ากันบ้างรึไงว่ะ

 

 

“คุณ...จะให้ผมไปรับมั้ยครับ” ชายคนนั้นหันมาถาม

 

 

“ส่ง” เราทั้งสามช่วยตอบกลับ

 

 

“เออ นั่นแหละ จะให้ไปส่งมั้ย เพราะนี่ก็ค่ำแล้ว ฝนก็ตก ให้ผมรับผิดชอบคุณเถอะนะครับ”

 

 

“เออๆๆ ก็ได้ พวกเราขึ้นรถ” ฟางมันบ้าไปอีกคน นุ่นอีก มันสองคนเดินตามกันไปขึ้นรถ ฉันเลยทยอยเดินตามสองคนนั่นไป

 

 

 

ในรถ....สุดยอดเลย ในรถมีผู้ชายทั้งหมด 5 คน แต่ละคนมองพวกเราไม่ละสายตาเลย แต่ละคนยังใส่ผ้าพักคอกับแว่นตาอีก หน้าตาก็ขาวจั๊วเลยแต่หน้าตานี่คุ้นๆแฮะ

 

 

 

ฉันอยากจะร้องไห้จริงๆเลย ตอนนี้ก็มือสนิทด้วย ฝนบ้าก็ไม่หยุด รถก็เกือบชน และตอนนี้ซวยที่สุดเลยก็คือ....เอ่อ...น้ำมันหมดว่ะ

 

 

“นี่นายไม่เคยเติมน้ำมันเลยรึไงนะ ซวยจริงๆเลย” ฉันผลักประตูออกแล้วโดดออกจากรถ พร้อมกับเพื่อนๆทั้ง 4 คน เรากลับมายืนตากฝนอีกครั้ง

 

ชายทั้ง 5 ที่อยู่ในรถก็ลงมาหาพวกเราพร้อมกับร่มคนละคัน

 

 

“บ้านคุณอยู่ไหนครับ” ชายหน้าหล่อที่ไหนไม่รู้ แต่คุ้นๆนะ มายืนกางร่มให้ฉัน

 

 

“เดินไปสิบห้านาทีคงถึงน่ะ นายจะไปส่งรึไง”

 

 

“ครับ”

 

 

“ก็ดี งั้นไปกันเลย” ฟางยิ้มดีใจ ปากสั่นหลักๆเลย

 

 

นายหน้าหล่อนั่นมากางร่มให้ฉัน แล้วสหายที่เหลือเดินตามหลังมา เป็นคู่ๆ หนาวนะเว้ย ยิ้มอยู่ได้ ไอหน้าตี๋เนี่ยถึงมืดก็เหอะ แต่นายอยู่ใกล้ฉันเกินไปแล้วนะ

 

 

“นายชื่อไร”

 

 

“ผมชื่อยุน...ผมบอกแล้วคุณอย่าบอกใครนะครับ”

 

 

“เออ ทำไมหรอ นายเป็นลูกนายกรึไง”

 

 

“เปล่า ผมชื่อ ยุนโฮ ครับ ผมมาจากเกาหลี” นายหน้าหล่อทำฉันเกือบช็อคไปเลย นายเนี่ยนะคือ...คือเอ่อ ยุนโฮ ของฉัน อ๊ากกกก

 

 

“จริงหรอ นายอย่าล้อเล่นน่ะ”

 

 

“จริงครับ”

 

 

“แล้วเพื่อนๆนายข้างหลังนั่นล่ะ”

 

 

“คนข้างหลังผม แจจุงครับ ส่วนหลังแจก็ชางมิน ต่อด้วย...เซีย แล้วก็มิคครับ”

 

 

“จริงหรอ” ฉันยังหน้านิ่ง ทำหน้าเอ๋อ มองไปข้างหลัง ก่อนจะหันกลับมามองหน้านายตี๋เนี่ย อย่างงๆ

 

 

“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงกริ๊ดของฉันคงไม่ดังอย่างงี้หรอกค่ะ ถ้าเพื่อนๆทั้ง 3 ของฉัน มันไม่ได้นัดกัน ว่าจะกริ๊ดพร้อมกัน ยกเว้น ไอครีมคนนึง สีหน้ามันแค่อึ้งๆ เห็นชัดมาก       เหลือเชื่อเลย นายเนี่ยนะ...คือแจจุง โอ้ววว โน เบบี้ ไม่จริง..........อะไรประมาณเนี่ย (ไอบ้า ฉันไม่บ้าขนาดนั้นเว้ย )

 

โอ้...พ่อเจ้า แม่เจ้า ลูกเจ้า ปู่เจ้า ยายเจ้า...พระเจ้า ลูกช้างอยากเป็นลม ไม่นึกไม่ฝันว่าจะเจอตัวจริง นายหล่อมากเลยรู้มั้ย ตอนเปียกฝน

 

“เอ่อ...ถึงแล้วแหละนะ” ฉันหันไปบอกนายยุนโฮของฉัน(ตั้งแต่เมื่อใหร่หว่า)

 

“ครับ”

 

“นายตัวเปียกหมดเลย เข้าไปก่อนมั้ย”

 

“ครับ”

 

แหม่ทีงี้พูดเพราะจังนะเราเนี่ย...โฮะๆๆๆ   ฉันไขกุญแจประตูอย่างทะมัดทะแมง แล้วก็เปิดออก ฉันรีบเข้าไปถอดรองเท้าแตะ สะลัดมือใหญ่ ยุนโฮเองก็หนาวใช่ย่อย แต่ฉันตากฝนนานกว่านะ

 

“โอ๊ยยย วันนี้ท่าทางฝนจะไม่หยุดตกเลยนะ ซวยจริงๆเลย” ครีมบ่นก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น อย่างไม่สนใจใคร แม่กระทั่งแจจุงของฉันอีกคน

 

 

“แล้วนี่นายจะเอายังไงต่อล่ะ” ฉันถามด้วยความหวังร้าย ประสงค์รัก โฮะๆๆ

 

“ไม่รู้ดิ แปปนึงนะ”

 

แล้วพ่อยุนโฮก็หันไปพูดกับนายชางมิน อย่างรู้เรื่องกัน ส่วนฉันมองอย่างเดียว

 

“นี่ไอโย เหลือเชื่อเลยว่ะ” นุ่นสะกิดแล้วกระซิบพูดกับฉัน

 

“นั่น....” ฉันกำลังจะพูด แต่....

 

“นั่นดิว่ะ นี่โชคเลยนะเว้ย” ฟางแทรกขึ้นก่อน

 

“เอ่อ...ฉัน....” ฉันกำลังจะพูด แต่....

 

“ฉันว่าเค้าต้องมาหนีงานที่เมืองไทยแน่ๆเลยว่ะ” โบนัสแทรกขึ้นก่อน

 

“ฉันก็ว่างั้นแหละว่ะ” ฉันรีบพูดขึ้นทันทีก่อนที่มันจะแย่งซีนฉันไปหมด

 

 

“ตกลงพวกเราขอพักที่นี่ก่อนจะได้มั้ยครับ เพราะยังคิดไม่ออก ว่าจะเอายังไงดี” มิคกี้หันมาพูดกับพวกเรา เสียงทีวีของยัยครีมนี่กวนจริงๆเลย ยัยนี่ถ้าเพื่อนตายมันจะเดือดร้อนมั้ยว่ะ

 

“เอางั้นก็ได้นะ” นุ่นตอบรับก่อน พร้องกับยิ้มให้มิคกี้อย่างดี

 

‘วิ๊ด ตู๊ม ๆๆ   ปังๆๆๆๆ แกร๊ก......ตู๊มมมมมมมมมม’

 

“แล้วนายก็ต้องพักห้องนั่งเล่นก็แล้วกันนะ” โบนัสยิ้มให้เซียอย่างดี

 

‘เฮ้ยยย ฆ่ามันเว้ย บางระจัน ไม่มีวันยอมแพ้หรอก....สู้เว้ย’

 

“แล้วเสื้อผ้า ก็ เอาของฉันกับไอครีมนะ เอาพวกเสื้อยืดตัวใหญ่ๆธรรมดาก็แล้วกัน” ฉันสั่งต่อ เสื้อผ้าฉันกับครีมเหมาะที่สุด เพราะของสหายที่เหลือ มันมีแต่ตัวที่ควรเซนเซอร์ และตัวที่รัดบ้าง กางเกงขาสั้น กระโปรง อะไรแบบนี้แหละ ของฉันก็ได้เสื้อผ้ามาจากพี่ชายด้วยแหละ พี่ฉันชื่อ พี่....อ่ะ อย่าคิดว่าชื่อ ดัชมิลล์นะ ไม่ใช่ ชื่อ โอเมก้า....อ่ะ เชื่อๆๆ...ชื่อ พี่โลซานต่างหาก

 

‘Hey….move move move..peter come down….ปังๆๆๆ’

 

“ไอครีม แกดูเรื่องอะไรกันแน่ว่ะ...” โบนัสตะโกนกลับไปถามอย่างไม่เกรงใจ

 

“บางระจัน” ครีมตอบกลับ

 

“บางระจันภาคไหนของแกว่ะ มีปืน ระเบิด รถถัง ฝรั่งอีก”

 

“ภาคผนวก”

 

“เวร”

 

“แล้วนั่นจะยืนจัดรองเท้ากันอีกนานมั้ย หิวข้าวโว้ย” ครีมโวยวาย จนฉันขายหน้าพ่อรูปหล่อจังเลย

 

“เอ่อ...ขอโทษนะค่ะ ที่เพื่อนฉันทำเสียงดัง” ฉันหันไปยิ้มให้ทุกคน

 

“ไม่เป็นไรครับสนุกดี” แจจุงตอบแล้วยิ้ม หน้านี่ยื่นไปทางยัยครีมซะจริงๆ

 

 

ฉันเชิญพวกเขาเข้ามาที่ห้องนั่งเล่นที่ครีมกำลังดูหนังบ้าอะไรของมันไม่รู้ แต่ตอนนี้หนาวว่ะ ใครก็ได้ปิดแอร์ที...อย่าเข้าใจผิดประชด ห้องนั่งเล่นบ้านฉัน ไม่ติดแอร์หรอกค่ะ

 

         ฉันขึ้นไปเอาเสื้อกับกางเกงในห้องของครีมมาให้พวกดงบังชินกิใส่ แต่พวกนั้นเปลี่ยนในห้องนั่งเล่นเลยค่ะ แต่ตอนเปลี่ยน กางเกง พวกเราก็แยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะลงมารวมตัวกันอีกครั้ง