คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : แววตา
หลังจากที่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันทำให้ฉันได้รู้ว่าตอนนี้นั้นฉันเริ่มที่จะมีความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นและทำให้หัวใจอ่อนแอของฉันนั้นรู้สึกดี การที่ฉันนั้นเอาเรื่องราวของฉันเเละยัยตัวเล็กมานั่งเขียนลงบล็อกให้หลายๆคนอ่านก็เหมือนกับว่าฉันได้จดบันทึกความทรงจำต่างๆของฉันนั้นไว้ในบล็อก และมันทำให้ฉันนั้นเปิดใจให้กับยัยตัวเล็กมากขึ้นด้วย…
“ ลิเดีย! ทำอะไรอยู่ลูกเห็นนั่งพิมอะไรตั้งนานแล้วนะ ”
“ หนูเขียนบล็อกค่ะ ”
“ แม่ขออ่านหน่อยสิ ”
“ ไม่ได้ !หนูทำงานอยู่นะแม่… ”
“ โอเค ๆ งั้นแม่ไม่กวนละกันนะ แม่ออกไปทำงานก่อนนะ ”
“ ค่ะ…”
“ แต่จะว่าไปถ้าเกิดวันนึงฉันกับยัยตัวเล็กคบกันขึ้นมาจริง ๆ แม่ฉันจะว่ายังไงนะ ? ”
หลังจากนั้นฉันก็ได้นั่งเขียนงานของฉันต่อ แต่พอฉันได้เริ่มคิดเรื่องที่คิดไปก่อนหน้านี้นั้นทำไมมันวนเวียนอยู่ในหัวทำให้ฉันนั้นเขียนงานของฉันไม่ได้ ไม่รู้ทำไมทั้งที่มันเป็นแค่เรื่องเป็นเรื่องที่ฉันแค่ลองคิดแต่ทำไมกลับหงุดหงิดถ้าฉันไม่สมหวัง…
“ ลิเดีย! ใจเย็นไว้ตัวฉันเราไม่ได้ชอบยัยนั่นซะหน่อย ทำไมต้องเก็บเอามาคิดด้วยละ ”
“ พ…พี่ลิเดีย ทำอะไรอยู่คะ ? ”
ฉันได้หันไปหาเสียงที่เรียกฉัน แล้วแววตาของเธอที่จ้องมองงานที่ฉันนั้นกำลังเขียนอยู่ทำให้ฉันตกอยู่ในภวังค์ของเธออีกครั้ง…
“ ที่พี่เขียนเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไรหรอคะ ? ”
“ อย่าดูนะ! นี่มันงานของฉันที่ยังเขียนไม่เสร็จห้ามใครดูเด็ดขาด ”
“ โห่…หนูแค่ขอดูนิดเดียวเอง นะ ๆ ”
“ ไม่ได้! ฉันจะไปเขียนที่อื่นห้ามตามมาเด็ดขาด ! ”
ปัง!
“ คิดว่าปิดประตูเดินหนีไปแบบนี้ หนูจะยอมงั้นหรอ ไม่มีทางหนีหนูได้หรอก ”
ฉันได้ตั้งสติใหม่และลงมานั่งเขียนบล็อกของฉันต่อที่ร้านกาแฟข้างบ้าน ที่นี่เป็นที่เดียวที่ทำให้ฉันนั้นสงบใจได้…
กริ๊ง…
“ ไงคะพี่ ลิเดีย คิดว่าจะหนีๆหนูได้หรอ ? ”
“ ฉันก็ไม่ได้หนีเธอนิ ! ”
“ ถ้างั้นหนูขอนั่งด้วยคงไม่ว่ากันนะ ”
“ ก็แล้วแต่เธอสิ! แค่อย่ากวนฉันก็พอ ”
หลังจากนั้นฉันก็เขียนงานของฉันได้สักพักแต่พอหันไปเห็นยัยตัวเล็กเธอนั้นนั่งหลับอยู่ข้าง ๆ ฉัน ฉันมองไปที่หน้าของยัยตัวเล็ก ไม่รู้เหมือนกันว่าคนบ้าอะไรแม้แต่ตอนหลับยังน่ารักขนาดนี้ ฉันขยับเข้าไปมองเธอใกล้ ๆ ใจของฉันมันสั่นไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเป็นกับ ยัยตัวเล็กแค่คนเดียว และฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่า 1% ของหัวใจฉันที่เริ่มเปิดใจให้เธอนั้นมันได้เพิ่มขึ้นรึเปล่า แต่ฉันรู้สึกอุ่นใจ และก็ชอบนะที่ได้อยู่ใกล้ๆกับยัยนี่
“ อือ… หนูเผลอหลับไปเมื่อไหร่หรอคะ ? ”
“ ก็สักพักนะ ”
“ หนูหิวแล้วเราไปหาอะไรกินกันดีไหมคะ ? ”
“ ม…ไม่ฉันไม่หิว ”
“ ไปเป็นเพื่อนหนูหน่อยนะคะ ”
“ ฉันบอกว่าไม่ไง! ”
“ นะ ๆๆๆ ”
“ เห้อ…ก็ได้ เอาแค่แถวนี้พอนะฉันจะกลับมาเขียนงานต่อ ”
“ โอเคค่ะ ”
ฉันเป็นบ้าอะไรของฉันเนี่ยแค่ยัยนี่อ้อนฉันก็ใจอ่อนแล้ว เห้อ… แต่มีคนน่ารักแบบนี้มาอ้อนใครมันจะใจร้ายได้ลงละ
“ เรากินอะไรกันดีคะ ? ”
“ เธอเลือกเลยละกันฉันไม่ค่อยหิว ”
“ โห่…ไม่หิว! หนูเห็นทั้งวันพี่กินแค่กาแฟเองนะคะ ”
“ งั้นเรากินร้านนี้ดีกว่า หนูอยากกินข้าวผัด ”
“ งั้นฉันของแค่ขนมปังกับกาแฟละกันนะคะ ”
วันนี้ก็เหมือนกับวันธรรมดาแต่ไม่รู้ทำไมฉันรู้สึกเหมือนเราสองคนมาออกเดทกันซะงั้น แถมยัยตัวเล็กสั่งข้าวผัดของเด็กเนี่ยนะ…
พอกินข้าวกันเสร็จเราสองคนก็กำลังจะกลับบ้าน แถมอีกอย่างตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้วด้วย แต่ระหว่างที่เดินกลับบ้านนั้นก็มีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นกับฉันเล่นเอาซะฉันแทบตั้งตัวไม่ทันเลย…
“ วันนี้พระจันทร์สวยจังเลยนะคะ ”
“ อื้อ…”
“ พี่ลิเดียคะ ! ”
“ ว่า ? ”
“ หนูชอบพี่นะคะ ! ”
…..
ฉันได้แต่ยืนเงียบเพราะไม่รู้ว่าควรตอบไปยังไงแต่ที่ยัยตัวเล็กพูดออกมาทำให้ฉันหัวใจเต้นแรงเหมือนกับว่ามันจะหลุดออกมา ฉันนั้นยืนนิ่งอยู่หน้าประตูบ้านแล้วปล่อยให้ยัยตัวเล็กที่กำลังเขินเพราะบอกความในใจกับฉัน วิ่งหนีเข้าบ้านไปรู้ตัวอีกทีฉันก็รีบปิดประตูบ้างแล้วรีบเดินเข้าห้องนอนทันที
“ ม…เมื่อกี้มันอะไรกัน ทำไมอยู่ ๆ ยัยนั่นถึงพูดแบบนั้นออกมาละ ฉันไม่เข้าใจเลย ”
ก็อก ๆ
“ พี่ลิเดียไม่ต้องเปิดประตูนะคะ แค่ฟังหนูก็พอ ”
“ ฉันยืนพิงประตูห้องของตัวเองและฟังเธอพูดโดยที่ไม่ได้ตอบอะไรเลยแม้แต่คำเดียว ”
“ หนูรู้นะคะว่าพี่คงไม่ได้เห็นด้วยและพี่คงไม่ได้ชอบหนูแต่หนูชอบพี่จริง ๆ นะคะต่อให้พี่ไม่รับรักของหนู หนูขอแค่ได้บอกก็พอค่ะพี่ไม่ต้องให้คำตอบแล้วก็ไม่ต้องเก็บไปคิดนะคะ งั้นหนูไปนอนแล้วนะคะ ฝันดีนะคะ ”
…
ตอนนั้นถึงฉันจะไม่ได้ตอบอะไรไปแต่หัวใจของฉันมันก็บอกอยู่แล้วว่าฉันก็รู้สึกเหมือนกับยัยตัวเล็ก หัวใจของฉันนั้นเต้นเร็วขึ้นเรื่อยจนฉันนั้นเจ็บที่หน้าอกของฉัน จนถึงขั้นที่ฉันต้องรีบหยิบยามากิน คืนนั้นทำให้ฉันนั่งเขียนบล็อกของฉันไม่ได้เลยมัวแต่คิดเรื่องของยัยนั่น
“ ฉันว่าคืนนี้ฉันนอนเลยดีกว่า ”
09.00 นาฬิกา
“ ลิเดีย! ตื่นรึยังลูก ”
“ ตื่นแล้วค่ะ ”
“ เป็นอะไรรึเปล่าทำไมขอบตาดำขนาดนั้นละ ”
“ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับค่ะ”
“ เอานี้…แม่ทำแซนวิชไว้ให้ ”
“ ค่ะ…หนูเอาเข้าไปกินในห้องนะคะ ”
“ พ…พี่ลิเดียค่ะ ”
ฉันหันกับไปมองเสียงของยัยตัวเล็กที่เรียกฉัน ฉันมองยัยตัวเล็กที่ทำหน้าตาเหมือนมีอะไรจะพูดกับฉัน…
“ ไม่มีอะไรค่ะ ”
ฉันเดินเข้าห้องมาโดยที่ฉันทำเป็นไม่สนใจยัยตัวเล็ก เพราะตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมที่จะเจอเธอเลย ยิ่งเข้าใกล้ฉัน ฉันก็ยิ่งรู้สึกหวั่นไหว ฉันควรที่จะไม่ใกล้ชิดกับยัยตัวเล็กสักพักนึง แบบนั้นคงดีกว่าสินะ ยิ่งได้มองแววตาคู่นั้นฉันจะหวั่นไหวเอาอีกได้
ความคิดเห็น