คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เรื่องราวของยัยตัวเล็ก
หลังจากบล็อกแรกที่ฉันได้เขียนลงไปก็มีคนเข้ามาอ่านนั้น…มีคนเข้ามาพูดคุยกับฉันและกดติดตามหลายคน นี่ก็ผ่านมา 1สัปดาห์ฉันได้เขียนเรื่องราวมากมายที่เกินขึ้นกับฉันและยังเปิดให้คนอื่นทักเข้ามาเพื่อเล่าให้ฉันฟังหลังจากนั้นก็เอาเรื่องราวของเขามาบอกเล่าต่อเพื่อให้คนมาให้คำแนะนำกันผ่านมาไม่นานเพจของฉันที่ฉันเขียนบล็อกก็มีคนติดตามอย่างรวดเร็ว
“ เรื่องต่อไปลงอะไรดีนะ…ยังคิดไม่ออกเลย งั้นลองไปข้างนอกให้สมองปลอดโปร่งหน่อยดีกว่า ”
“ ตืด..ตืด… ”
“ เมลหรอ? จากใครนะ ”
พี่ลิเดียคะ นี่เมลหนูนะคะไดเเอนเองจ้า ขอโทษนะคะที่ไม่ได้ขอเมลจากตัวพี่ พอดีมีเรื่องด่วน อีกสองวันจะเป็นวันหยุดยาวของมหาลัยหนูเราไปเที่ยวกันดีไหมคะ หนูไม่อนุญาตให้ปฏิเสธนะคะ ไว้เจอกันตอนหนูเลิกเรียนนะคะ
“ ยัยตัวเล็ก! เอาเมลฉันมาจากไหนเนี่ย? แล้วใครบอกจะไปกับเธอยะ พูดเองเออเองทั้งนั้นเลย ”
2วันต่อมา
“ ก็อกๆ ก็อกๆ ”
“ อะไรเนี่ยใครมาเคาะประตูแต่เช้าเลย? ”
“ หวัดดีจ้า! หนูเอง…วันนี้เราไปเที่ยวไหนกันดีคะ ”
“ ใครบอกว่าฉันจะไปกับเธอ ? ”
“ ถึงพี่จะยังไม่ตอบเมลหนู…แต่หนูไม่ให้พี่อยู่แต่บ้านกับคาเฟ่ข้างบ้านแน่นอน ”
“ ยัยเด็กนี่! ไปก็ไป งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนละกัน ”
“ ก็อก ๆ พี่ลิเดียเปิดประตูให้หนูหน่อยค่ะ หนูลืมของไว้ในห้องน้ำค่ะ ”
“ เข้ามาเลยไม่ได้ล็อก ! ”
ครืด…
“ ด…เดี๋ยวสิ ! เธอเข้ามาในห้องน้ำทำไมแค่เอาของหน้าห้องน้ำไม่ใช่หรอฉันกำลังอาบน้ำอยู่นะ ”
“ ก็หนูคิดว่าหนูอยากอาบน้ำอีกรอบก็เลยเข้ามาอาบด้วยเลย เร็วดีอาบน้ำด้วยกันทีเดียวจะได้รีบไปเที่ยวไงคะ ”
“ เเต่…”
“ ไม่มีแต่ค่ะ! งั้นหนูถูหลังให้นะคะ ”
ในตอนนั้นไม่รู้ฉันยอมได้ไงแต่ในหัวฉันว่างเปล่าไม่แม้แต่จะคิดอะไรเลย ฉันรู้สึกเขินมากเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันอาบน้ำกับคนอื่น แถมยังเป็นยัยตัวเล็กนี่อีก ร่างกายของฉันรู้สึกร้อนไปหมดไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องทำยังไงต่อ ด้วยความที่ฉันนั้นเขินยัยนี่เอามากๆ ฉันเลยลุกขึ้นแล้วเดินไปแช่ในอ่างเพื่อปิดบังร่างการของตัวเอง ที่มีรอยแผลจากการผ่าตัดอยู่ฉันนั่งแช่อยู่ในอาบได้แปปเดียว…
“ หนูขอแช่ด้วยคนสิ ! ”
“ ด…เดี๋ยว ! ”
ตู้ม…
“ โอ๊ย…เจ็บจัง เธอเป็นบ้าอะไรของเธอเนี่ย… อยู่ ๆ ก็กระโดดลงมาในอ่าง ! ”
หลังจากที่ฉันลืมตามขึ้นมานั้นสิ่งที่ฉันเห็นก็คือใบหน้าของ ไดแอน ที่ใกล้ฉันมากเธอตาของเธอดูสวยมากเมื่อได้มองใกล้ๆ แก้มแดง ๆ ของเธอทำให้ใจของฉันสั่น ยัยตัวเล็กนี่ก้มหน้าลงมาใกล้ฉันแต่ฉันกลับไม่หนีไปไหน ทั้ง ๆ ที่ในใจของฉันอยากลุกไปจากตรงนี้ แต่ฉันลุกไม่ได้เพราะยัยตัวเล็กนี่คร่อมฉันอยู่ หรือว่าเป็นเพราะฉันเองที่ไม่อยากลุกไปจากตรงนี้ หน้าของเราใกล้กันจนทำให้ฉันเผลอหลับตาลง หลังจากนั้นริมฝีปากของยัยตัวเล็กก็เข้ามา จุ๊บที่แก้มของฉันและลุกออกไป ฉันนั่งอยู่แบบนั้นด้วยความเขินทำให้ฉันนั้นไปไม่เป็น ตอนนั้นใจของฉันรู้สึกเหมือนหยุดเต้นเลยด้วยซ้ำ มันเกิดอะไรขึ้นฉันมึนงงและนั่งอยู่แบบนั้น…
“ พี่ลิเดียคะ หนูทำอาหารเช้าให้กินก่อนออกไปนะคะ ? ทำไมอาบน้ำนานจัง ? ”
“ พ…พี่ลิเดีย ”
“ ฉันเสร็จแล้ว ! มีอะไรให้กินบ้างล่ะ ”
“ สลัดโรลค่ะ ”
ในตอนนั้นเราก็ได้นั่งกินข้าวและพูดคุยอะไรหลายๆอย่าง ทำให้ฉันรู้อะไรหลายอย่างเกี่ยวกับตัวของยัยตัวเล็กนี่ ฉันพึ่งรู้ด้วยซ้ำว่าเธอชอบเล่นดนตรี แถมยังเป็นนักดนตรีของมหาลัยอีก มีความชอบหลายๆอย่างที่ตรงกับฉันแต่ก็มีหลายอย่างที่ไม่ตรงกันทำให้ฉันเริ่มที่จะเปิดใจพูดคุยกับ ไดเเอน มาขึ้น
“ ไปกันเลยไหมคะ ? หนูมีที่นึงอยากไปก่อนเดี๋ยวร้านจะปิดเอา ”
“ โอเค ไปกันเลยก็ได้ ”
ตัวตัวเล็กพาฉันเดินมาที่ร้านขายเครื่องดนตรี ตอนที่ถึงร้านเธอนั้นดูตื่นเต้นเหมือนกับว่าเธอนั้นเป็นเด็กที่ได้ของเล่นใหม่ๆ ดูน่ารักและดูสดใสมาก เธอพาฉันเดินไปดูอะไรต่างๆมากมาย และทำให้ฉันรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ฉันรู้สึกไม่เบื่อเลยเวลาที่อยู่กับยัยตัวเล็กนี่ เราไปเที่ยวไปกินอะไรด้วยกันมากมาย ฉันรู้สึกว่าวันนี้ฉันสบายใจ และรู้สึกมีความสุขที่สุด หลังจากที่เป็นโรคหัวใจวันนี้เป็นวันเดียวที่ฉันไม่อยากที่จะหายไปจากโลกหรือคิดว่าโลกใบนี้มันน่าเบื่อเลย ฉันจะจดจำวันนี้ไปตลอดเลย…
“ พ…พี่คะ ”
หือ…
“ วันนี้เป็นครั้งแรกเลยนะคะที่หนูเห็นพี่ยิ้ม น่ารักจัง ”
“ …ทำไมฉันต้องเขินด้วยละ (พูดใจใน) ”
“ ไม่มีอะไรหรอกเรากลับบ้านกันเลยไหม ? ”
“ ค่ะ ”
หลังจากที่ฉันถึงบ้านฉันก็ได้นั่งเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับยัยตัวเล็กและวันนี้วันที่ฉันมีความสุขและได้รู้อะไรหลายๆเกี่ยวกับยัยตัวเล็กและได้ทำอะไรหลายๆอย่างด้วยกัน ฉันนั่งเขียนเรื่องราวต่างๆพอคิดตามฉันก็หลุดยิ้มออกมาแถมอีกอย่างวันนี้ก็ทำให้ฉันรู้ใจตัวเองขึ้นมาว่าตัวเองนั้นเริ่มรู้สึกกับยัยตัวเล็กนี่เข้าแล้วสิ ถึงแม้จะเป็นเพียงความรู้สึกแค่เล็กน้อยแต่ก็เป็นความรู้สึกที่ดี เหมือนกับว่าหัวใจที่เย็นชาของฉันนั้นเริ่มมีความรักเพิ่มขึ้นทีละ 1 % และไม่รู้มันจะเต็มเมื่อไหร่ แต่ยังไงมันก็ยังแค่จุดเริ่มต้นของเรื่องราวเล็กๆนี้เท่านั้น แถมฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายัยตัวเล็กนั้นคิดยังไงกับฉัน “เรื่องราวสาวน้อย ไดเเอน”
ลงชื่อผู้เขียน “ลิเดีย”
ความคิดเห็น