คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผู้เขียนบล็อกนามว่า ลิเดีย
หลังจากวันนั้น ฉันก็ได้เริ่มหาอะไรทำอยู่บ้านเพราะฉันไม่สามารถออกไปทำอะไรที่ทำให้ร่ายกายฉันนั้นทรุดโทรมมากกว่านี้แล้ว
“ อือ…แล้วฉันจะทำอะไรดีละเนี่ย จะให้อยู่บ้านเฉยๆก็เบื่ออีก อยากกลับไปเที่ยวเล่นได้เหมือนเมื่อก่อนจัง ”
“ ลิเดีย! แม่ไปๆทำงานก่อนนะลูก ”
“ ค่ะ ”
“ วันนี้ได้อยู่บ้านคนเดียวสินะ ดูเงียบสงบดีจัง ”
“ อ่าว! พี่ลิเดีย ทำอะไรอยู่คะ ”
“ ล…แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี้ได้ละ (พูดในใจ) ”
“ พี่ลิเดียดื่มนมไหมคะเดี๋ยวหนูอุ่นให้ ”
“ ไม่เป็นไร ”
“ เอานี้ หนูทำให้แล้วค่ะ ”
“ แล้วเธอจะถามฉันทำไมเนี่ย? ”
“ ก็หนูรู้อยู่แล้วว่ายังไงพี่ก็ต้องปฏิเสธ หนูก็เลยทำมาให้เลยดีกว่า ”
“ เห้อ…ยัยเด็กคนนี้ (พูดในใจ) ”
“ แล้วพี่ทำอะไรอยู่หรอคะ? ”
“ กำลังหางานอะไรทำเเก้เบื่อ ”
“ แล้วตอนนี้คิดจะทำอะไรบ้างรึยังคะ ”
“ ก็ยังไม่รู้เลย ”
“ งั้นเดี๋ยวหนูช่วยดูนะคะ ”
“ เดี๋ยวสิ นั้นมันคอมฉันนะ ”
“ เอางานแบบไหนดีน้า… ”
หลังจากนั้นฉันก็นั่งดูยัยเด็กคนนี้แบบเงียบๆ แต่สิ่งที่ฉันดูนั้นกลับไม่ใช่งานที่ยัยเด็กคนนั้นกำลังหาให้ฉัน แต่ฉันกลับมองใบหน้าของเธอในเวลานั้นเหมือนกับว่าเวลาทุกอย่างหยุดนิ่ง เหมือนกับว่าฉันนั้นตกอยู่ในภวังค์ ในตอนนั้นหัวใจของฉันก็เต้นเร็วขึ้นโดยที่ฉันไม่ได้เหนื่อยอะไรเลย แล้วฉันก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกับว่าฉันนั้นไม่อยากให้เวลาตรงนี้หมดไปอยากให้หยุดเวลาไว้ตรงนี้เพื่อจะได้นั่งมองยัยเด็กคนนี้ต่อ
“ ด…เดี๋ยวนะ นี่ฉันคิดอะไรอยู่ ทำไมฉันถึงดูทำตัวสนิดกับเด็กคนนี้ได้ละ (พูดในใจ)”
“ พี่ลิเดียคะ หนูว่างานเขียนบล็อกน่าจะเหมาะกับพี่นะคะ ”
“ ม…ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันหาดูเอง งั้นขอตัวก่อนนะ ”
“ ตึกๆ ตึกๆ ”
“ หัวใจฉัน ทำไมรู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจของฉันมันจะหลุดออกมาเลยละ ”
“ ทำไมอยู่ๆ ฉันก็รู้สึกเหมือน…. ”
“ ไม่นะ…คงไม่ใช่อย่างนั้นหรอกเพราะฉันเป็นโรคหัวใจแน่นอน เห้อ… น่าเบื่อชะมัดเลย ”
“ ว่าแต่ เขียน บล็อก หรอก็น่าสนใจเหมือนกันนะ ลองดูคงไม่เสียหายหรอกมั้ง ”
“ หลังจากนั้นฉันก็ศึกษาการเขียน บล็อกทั้งวัน แทบไม่ได้นอนเลย ตื่นมาอีกที่ก็หลับอยู่หน้าคอมแล้ว ”
“ ฉันหลับไปตอนไหนเนี่ย แล้วนี้มันก็โมงแล้ว? ”
00.13 นาฬิกา
“ ห๊ะ! เที่ยงคืน โอ้ยนี้ฉันหลับตั้งเเต่ตอนไหนเนี่ย ”
“ ตรึกๆ ”
“ หิวจังในตู้เย็นมีอะไรกินบ้างน้า ออกไป ดูดีกว่า ”
“ มีอะไรบ้างนะ นม ขนมปัง มีแค่นี้หรอเนี่ย เห้อ… ”
“ ตึก… ”
“ พี่ลิเดีย ยังไม่นอนหรอคะ? ”
“ ฉันเข้าห้องก่อนนะ ”
“ อ่าว! แล้ว นมที่เทไว้ละคะ ”
ปัง!
โอ้ย!
“ พี่ลิเดีย! ”
….
“ น..นี่ฉันสลบไปนานขนาดไหนเนี่ย แล้วฉันมานอนตรงนี้ได้ยังไงละเนี่ย ”
“ เป็นยังไงบ้างคะพี่ลิเดีย อยู่ๆก็เดินชนตู้เย็น หัวเป็นไงบ้างคะ ”
“ ไม่เป็นไรงั้น ฉ…ฉัน ”
“ ไม่ได้ค่ะพี่ต้องมาทางยาก่อนค่ะหนูไปเอายามาทาให้แล้วนอนลงเลยนะคะห้ามขัดขืนหนูเด็ดขาด ”
“ ม…ไม่เป็นไร ”
“ ถ้าพี่ไม่นอนลงหนูจะจูบ! ”
“ ด…เดี๋ยวสิ ”
“ นอนลงค่ะ ”
“ ก็ได้ ”
“ ดีมากค่ะ เป็นเด็กดีพูดง่ายๆ น่ารักดีนะ ”
“ ยัยเด็กนี่! แล้วทำไมฉันต้องกลัวเธอด้วยละ จูบงั้นหรอ (พูดในใจ) ”
ฉันนอนลงให้ยัยตัวเล็กนี้ทายาให้หน้าของเราใกล้กันมาก หัวใจของฉันเต้นเร็วขึ้นเหมือนตอนที่นั่งมองหน้าเธอ ว่าแต่ตอนนี้ฉันกลับรู้สึก แปลกๆ เพิ่มขึ้นมาอีก ร่างกายของฉันรู้สึกร้อนเเละเหงื่อออก ฉันมองไปที่ปากของเธอ จูบงั้นหรอ
“ เสร็จแล้วค่ะ ”
“ จุ๊บ! ”
“ น…นี่เธอทำอะไรน่ะ ”
“ หนูเห็นพี่ทำตัวเป็นเด็กดีหนูก็ให้รางวัล เลยจุ๊บหน้าผากของพี่ไง ขอโทษนะคะถ้าพี่ไม่ชอบ หนูแค่คิดว่าเราเริ่ม สนิดกันแล้ว ”
“ ฉ…ฉันขอกลับห้องไปนอนก่อนนะ ”
“ ปัง! เสียงปิดประตูดัง แต่ทำไมฉันได้ยินเสียงของหัวใจฉันดังกว่าเยอะเลย ”
“ ทำไมฉันรู้สึก เขินได้ละ ทั้งที่ฉันไม่ได้ชอบที่ต้องอยู่บ้านหลังเดี่ยวกับยัยตัวเล็กนี่ด้วยซ้ำ ”
“ โอ๊ย…นี่มันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ยนอนไม่ได้เลย ”
วันต่อมา
วันนี้ ลิเดียได้ลองเริ่มงานของตัวเองในการเป็นวันแรก ตั้งที่อยู่แต่ในโรงพยาบาลวันนี้เป็นวันเดียวที่ลิเดียตื่นเช้าที่สุดในรอบ หนึ่งปี
“ ลิเดีย! จะออกไปไหนแต่เช้าละลูก ”
“ ทำงานค่ะ… หนูไปก่อนนะคะ ”
“ ทำงาน! งานอะไร? ”
“ ลิเดีย! ด…เดี๋ยวตอบเเม่มาก่อนนะ ”
“ หนู ไปก่อนะคะ ”
“ ลิเดีย! ”
วันนี้ไม่รู้ทำไมฉันรู้สึกเหมือนนกน้อยที่โดนปล่อยออกจากกรง ฉันจะได้เริ่มลองทำสิ่งใหม่ๆดูอย่างน้อยก็ไม่น่าเบื่อเหมือนการนอนอยู่บ้านเฉยๆละนะ
ฉันได้มานั่งที่ร้านกาแฟที่นึงเพื่อนหาแรงบรรดาใจในการเขียนบล็อกของฉัน ฉันนั่งคิดอยู่นานสุดท้ายก็คิดออกว่าฉันนั้นน่าจะเขียนเรื่องราวชีวิตของฉันเองนะ เพราะยังไงฉันก็ผ่านทั้งเรื่องที่ดีเเละไม่มีมาก็เยอะ หลังจากนั้นฉันก็ต้องหน้าตั้งตาเขียนมันลงไปทั้งเรื่องที่ฉันเป็นโรคอะไรทั้งเรื่องที่คุณพ่อเสียแถมยังเขียนเรื่องที่แม่มีแฟนใหม่และต้องมาอยู่กับ ยัยเด็กตัวเล็กนี่อีก ฉันก็รู้สึกดีนะที่เธอนั้นเข้ามาเธอทั้งน่ารักและดูสดใสตลอดเวลา แต่อีกใจก็คิดว่าฉันทำไมต้องอยู่ในที่ที่ฉันไม่อยากอยู่ อยู่ในที่ที่ต้องอยู่กับคนไม่ได้อยากอยู่ด้วย พักหลังมานี้ยัยตัวเล็กนั่นทำให้ใจฉันสั่นและความคิดเริ่มเปลี่ยน ฉันคิดว่าบล็อกของฉันจะเป็นเรื่องราวของชีวิตฉันที่มีเธออยู่ไหมนะ รู้สึกไม่เป็นตัวเองเเต่ก็อย่างลืมว่าเรานั้นอยู่ในครอบครัวใหม่นี้เพื่อเเม่ เเต่ทำไหมกลับรู้สึกเเปลกๆเวลาเจอยัยตัวเล็กนั้นด้วยนะหรือฉันจะเริ่มมีความรู้สึกดีๆกับยัยตัวเล็กเข้าเเล้ว
ลงชื่อผู้เขียน “ลิเดีย”
ความคิดเห็น