รักบอกไม่ได้ ( Can't tell love )

"จุดเริ่มต้นของความเจ็บปวดฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นเมื่อไรทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก แต่มันกลับผ่านไปอย่างช้าๆ ตัวฉันทั้งในอดีตและปัจจุบันหรือแม้แต่อนาคตยังต้องพบเจอกับความเสียใจอีกมากมายฉันคิดอย่างนั้น ตัวฉันซึ่งไม่เคยสมหวังในสิ่งที่ฉันหวังเลย ฉันที่อับโชคเอามากๆ ไม่อยู่ในจุดที่มันอิ่มตัวสักที แต่แม้ความหวังมันหริบหรี่แต่ฉันก็ยังคงหวังว่าต้องมีสักวัน สักครั้งที่ฉันมีความสุขจริงๆสักวัน แค่วันเดียวก็ยังดีที่ฉันยิ้มออกมาจากใจจริงๆ ฉันจะต้องทนเจ็บปวดทนทุกข์อีกนานแค่ไหนฉันเองก็หาคำตอบไม่ได้ ฉันผู้ที่สูญเสียคนที่รักไปมากมาย ทั้งพ่อฉัน แม่ฉัน พี่ชายฉันที่ต้องกลายเป็นเจ้าชายนิทรา น้องชายที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เพื่อนที่ฉันคิดว่าเขาต้องรักฉันเหมือนที่ฉันรักเขา และคนที่ฉันแอบรักฉันหวังว่าเขาจะสนใจฉันบ้างแต่ฉันก็มีความกล้าไม่พอที่ก้าวเข้าไป ตัวฉันนั้นมีบาดแผลใจที่ลึกบาดแผลที่น่าเกลียดน่ากลัวจนฉันเองก็ยังกลัว ฉันต้องจมกับความทุกข์ทนนี้อีกนานแค่ไหนกัน ใครก็ได้ช่วยดึงฉันที...."

"แม้นอนหลับฝันน้ำตาก็ยังคงไหล"

(Even asleep, dreams continue to flow.)