วิมานสวรรค์ขององค์เอ้อฉี

     เอ้อฉีกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปยังทางเข้าน้ำตกแห่งหุบเขาอี๋เตียน เอ้อฉีดีใจกว่าทุกวัน นานๆทีเสด็จแม่จะทรงอนุญาตให้ออกมาเที่ยวเล่นแบบนี้ ทุกๆวันเอ้อฉีต้องคอยบำเพ็ญเพียรอยู่แต่ในตำหนักทุกวัน ไม่มีเวลาไปเที่ยวเล่นเหมือนเทพเด็กองค์อื่น ช่างน่าเบื่อเสียจริง

    "นี่ อาซื่อข้าขอลงไปเล่นน้ำได้ฤาไม่" เอ้อฉีหันมาถามยังพี่เลี้ยงของตนที่ยืนอยู่ด้านหลัง ได้ออกมาแท้ๆแต่กลับไม่ทรงอนุญาตให้ลงเล่นน้ำเพียงเพราะเราเป็นหญิง หาสมควรลงเล่นในน้ำตกแบบนี้ไม่ แล้วจะอนุญาตให้ข้าออกมาทำไมกันนะ

   "แต่องค์หญิงน้อยเพคะ ท่านหญิงลู่ชือไม่ทรงอนุญาตนะเพคะ"

    "ว่าละเชียว" เอ้อฉีจึงเหาะข้ามไปยังอีกฝั่งของน้ำตกที่มีก้อนหินขนาดใหญ่ตั้งอยู่ เอ้อฉีนั่ั่งลงขัดสมาดในท่าบำเพ็ญเพียรก่อนจะหลับตาลงช้าๆ 

   ตู้มม!!!! เสียงของตกน้ำที่แรงมากๆทำให้เอ้อฉีที่นั่งบำเพ็ญเพียรอยู่ต้องลืมตามาดูตามเสียงที่ได้ยินเมื่อครู่ ไม่เห็นอะไรนอกจาก ผู้หญิงคนนั้นที่แหวกว่ายไปมาในน้ำ พร้อมกับสหายอีกสองคน ใครกันนะ

  "อาซื่อ เมื่อครู่เสียงมาจากพวกเขางั้นฤา" 

  "เพคะองค์หญิงน้อย"

  "ข้าขอไปทำความรู้จักกับพวกเขาได้ฤาไม่"

  "ได้ตามต้องการเพคะองค์หญิงน้อย"

     เอ้อฉีเหาะมายืนตรงริมน้ำตกที่เหล่าผู้หญิงยังว่ายน้ำกันอยู่ 

   "พวกเจ้าเป็นใครกันหรอ ชื่ออะไร" เอ้อฉีถามด้วยน้ำเสียงใส พร้อมกับรอยยิ้มหวานบนใบหน้า

  "ข้าชื่อเซี่ย เหินจ้าว ส่วนสองคนนี้ชื่อเซี่ย เอ้อเปา กับเซี่ย จิ๋นเหิน" 

   "พวกเจ้าเป็นพี่น้องกันอย่างงั้นหรือ" 

   "ใช่ แล้วเธอล่ะชื่อว่าอะไร"

   "ข้ามีชื่อว่า เจียน เอ้อฉี" 

     เอ้อฉีแนะนำตัวไม่ทันจะจบ ทั้งสามคนรีบขึ้นจากน้ำม

่าคุกเข่าต่อหน้าของเอ้อฉี จะกี่คนก็แบบนี้ทั้งนั้นข้าแค่อยากมีเพื่อนกับเขาบ้าง เหตุใดถึงมีแต่คนมาคุกเข่ากันล่ะ

   "เหินจ้าวขอคาราวะ องค์หญิงน้อยเอ้อฉี ข้าขอประทานโทษหากล่วงเกินองค์หญิงไป" 

   "ไม่ต้องๆๆ ไม่เห็นต้องขอโทษข้าเลย เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย ข้าแค่อยากเป็นเพื่อนกับพวกเจ้า"

   เอ้อฉีนึกหวั่นใจทุกคราที่ขอใครเป็นเพื่อนด้วยมักพบกับความผิดหวังเสมอ เพียงเพราะเอ้อฉีเป็นถึงองค์หญิงน้อยแห่งสวรรค์ 

   "เหินจ้าวตกลงเพคะ" เหินจ้าวเงยหน้าขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มหวานน้อยๆมายังเอ้อฉี เพียงแค่รอยยิ้มเดียวเอ้อฉีกับใจเต้นแรงแบบไม่เคยเป็นมาก่อน หรือต้องให้ท่านหมอมาตรวจเสียแล้ว