เดะหยิงห้องพยาบาลกะนักร้องแสนดี

เนื้อเรื่อง

ณ โรงเรียนแห่งนึง

“มิกะๆ มีคนมานอนพักอยู่ที่ห้องพยาบาลหน่ะ ช่วยไปดูหน่อยสิ”นานะเพื่อนของฉันตะโกน

“อ่อได้จ่ะ เดี๋ยวรีบไปเลยนะ”ฉันรับคำ

เมื่อไปถึงห้องพยาบาล

“อะ..อ้าว ไฮจิเองหรอ หอบกำเริบหล่ะสิ”ฉันทักไฮจิซึ่งนั่งอยู่บนเตียงในห้องพยาบาล

“อือ ฉันรู้สึกว่ามันเหนื่อยๆหน่ะ ก็เลยรีบมาห้องพยาบาลก่อน”ไฮจิมองหน้าฉัน

“อื้มๆ เดี๋ยวเอายานี่ไปกินซะนะ”ฉันยื่นยาให้ไฮจิกิน

“ขอบจัย”เค้าพูดแล้วรับยาจากมือฉัน”ฉันนอนพักได้ไม๊”

“ตามจัยนายสิ”ฉันพูดแล้วหันไปเก็บแก้วของเค้า

“ไฮจิ แต่ฉันว่านายอย่านอนเลย เดี๋ยวเรียนไม่ทันนะ”ฉันหันบอกไฮจิ เพราะกลัวเค้าจะรียนไม่ทัน

“อ้าว หลับซะแล้ว แว่นก็ไม่ได้ถอดด้วย ถอดแว่นให้จะเป็นอะไรไม๊นะ”ฉันพูดพร้อมถอดแว่นให้ไฮจิ

oO -------à หน้าของฉันตอนนี้

“ชะ….โชจิ นะ …นะ…นายเป็นนักร้อง มะ….มะอยู่ที่นี่ได้ยังงัย”ฉันตะโกนด้วยความตกใจ

เมื่อรู้ว่าไฮจิที่อยู่นอนตรงหน้าของฉันคือโชจินักร้องดัง

ไฮจิสะดุ้งเพราะเสียงของฉัน

“มีอะไร ทัมมัยเสียงดังยังงี้หล่ะ”ไฮจิ ไม่สิ ต้องโชจิลุกขึ้นนั่งแล้วขยี้หัวตัวเอง

“นะ…นะ…นาย นาย”

“มีอะไรหล่ะ หน้าฉันติดอะไรงั้นหรอ”เค้าพูดแล้วจับที่หน้าของตัวเองแล้วพบว่า

**แว่นตาของเค้าหายไปแล้ว **

“แว่น?”เค้ามองหน้าฉันที่ยังคงตะลึงอยู่

“นาย นายคือโชจิชะ…ใช่ไม๊?”ฉันถามเพื่อความแน่จัย

“เอ่อ คือว่า คือว่าเธอรู้แล้วอย่าไปบอกครัยนะ - -“ เอ่อ แล้วก็ช่วยรักษาโรคหอบให้ฉันได้ไม๊” โชจิขอร้อง

“อะ…อื้อ ยะ…ยินดีมาก จะปิดเรื่องของนายเป็นความลับ”ฉันรับคำอย่างตะกุกตะกัก

(ก้อฉันเป็นแฟนเพลงเค้าเหมือนกันหนิ^^)

“แล้วทัมมัยมาอยู่ที่นี่ได้หล่ะ”ฉันสงสัย

“อ่อ ก็ฉันเบื่อวงการนี้จะตายอยู่แล้ว มีแต่คนชิงดีชิงเด่นกัน ฉันอยากอยู่แบบสงบๆบ้างหน่ะ”เค้าชี้แจง

“อ่อ อ่ะนี้แว่นนาย”ฉันยื่ยแว่นให้เค้า

หลังจากนั้น ฉันก็เป็นคนดูแลอาการหอบของโชจิ

“มิกะซี้กับไฮจิตั้งแต่เมื่อไหรจ๊ะ”นานะแซวแล้วจ้องหน้าฉันกัโชจิสลับกัน

“เอ๊ะ! ดูดีๆนายก็หล่อเหมือนกันนะ ถอดแว่นหน่อยสิ อยากเห็นหน้าชัดๆ”นานะบอกโชจิ

“เอ่อ….คือ แค้ก แค้ก!!!!!”โชจิไอเสียงดัง

“โช..เอ้ย!ไฮจิเป็นงัยบ้าง ไปห้องพยาบาลไม๊”ฉันรีบเข้าไปหาโชจิ

“อื้อ ไปสิ” โชจิตอบ

พอไปถึงห้องพยาบาลโชจิก็หยุดไอ

“เธอไม่เป็นอะไรมากนะ”ฉันมองหน้าโชจิ

“หลอกได้สนิท ฉันเก่งไม๊ตีบทแตกกระจุยเลย เห็นกำลังตกที่นั่งลำบาก ก็เลยช่วย” โชจิยิ้ม

“เมื่อกี้แกล้งไอหรอเนี่ย”ฉันมองหน้าโชจิ

“ใช่แล้ว” โชจิตอบสั้นๆ

“ฉะ…..ฉันหลงเป็นห่วง ทำไมแกล้งกันอย่างนี้ คนบ้า”ฉันเริ่มร้องไห้ ก็คนมันเป็นห่วงอ่ะ(ขี้แยชะมัด)

“ฉันขอโทษ ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว นึกไม่ถึงว่าจะห่วงฉันจิงๆ ขอบจัยนะ” โชจิพูดอย่างเศร้าๆ

แล้วดึงตัวฉันเข้ามากอด

ทุกๆวันฉันก็ดูแลโชจิอย่างดี แล้ววันหนึ่ง

แค้ก แค้ก!!!!! โชจิอาการแย่ลง

“โชจิอาการไม่ดี ทำไมไม่บอกฉัน”ฉันพูดพร้อมส่งยาให้

“ก็ช่วงนี้ฉันทำให้เธอลำบาก” โชจิมองฉันแล้วกินยา

“ฉันไม่ลำบากเลย ได้อยู่กับเธอฉันชอบที่สุด”ฉันไม่คิดก่อนพูด

“หะ” โชจิทัก

“กะ….ก็ชอบเธอในฐานะแฟนเพลงคนหนึ่งงัย” โชจิแก้ตัว เกือบไปแล้วไม๊หล่ะ 

 "ฉันจะไปตามอาจารย์ให้นะ"

ฉันลุกขึ้นจะเดินออกไปจากห้อง แต่โชจิจับมือฉันไว้

“ไม่ต้องหรอก จับมือฉันไว้ ฉันสบายใจที่ได้อยู่ใกล้เธอ” โชจิพูดแล้วยืนมือให้ฉันจับ

“จ๊ะ^^”ฉันจับมือโชจิอย่างเบามือที่สุด(Gorillaz bong:กลัวเค้าสึกหรืองัยยะ)

นี่ฉันกำลังอยู่กับโชจิหรือเนี่ย ไม่เคยคิดเลยแหะว่าจะได้อยู่กับเค้าสองต่อสอง(คิดอะไร)

“เอ่อ เธอไม่แสดงคอนเสิดหรอ”ฉันถามโชจิ

“ทำไม”

“ฉันชอบเพลงของเธอที่สุด อดไปดูคอนเสิดของเธอคราวก่อน”ฉันยิ้ม

“งั้นวันนี้ฉันจะร้องเพลงให้เธอฟังเป็นพิเศษ” โชจิพูดจบก็ร้องเพลงให้ฉันฟัง^^

ว้าว ร้องเพลงให้เราฟังคนเดียว ดีจัง อยากหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้จังเลย

เมื่อเลิกเรียน ระหว่างที่ฉันเดินกลับบ้าน ก็เดินผ่านร้านหนังสือเลยแวะอ่านหนังสือ

ฉันเห็นข่าวโชจิลงหนังสือพิมพ์จึงหยิบขึ้นมาอ่าน

ลงไว้ว่า แฟนเพลงไปรวมตัวกันเพื่อร้องขอให้โชจิขวัญจัยของพวกเธอกลับมา

จริงสินะ ไมค์เป็นขวัญจัยของทุกคน ไม่ได้เป็นของใครคนเดียว

วันรุ่งขึ้น ฉันมาโชจิดูเล่นบาส โชจิเดินเข้ามาหาฉันแล้วพูดว่า

“ช่วงนี้แข็งแรงขึ้น ไม่ค่อยหอบแล้ว”

“อื้อ ก็ดีแล้วหนิ”ฉันก้มหน้ามองพื้น

“เป็นอะไรไป”เค้าเห็นฉันดูแปลกๆเลยถามขึ้น

“ฉันจะเลิกดูแลเธอตั้งแต่วันนี้”ฉันยังคงก้มหน้าพูด

“ทุกคนรอการกลับไปของเธอ รีบกลับไปหาแฟนเพลงเถอะ”

“จู่ๆพูดอะไร ฉันทำให้เธอลำบากมากรึงัย” โชจิตะโกน

“ไม่ใช่ แค่เหนื่อยที่ต้องคอยดูแลเธอแล้ว”ฉันพูดพร้อมน้ำตาไหล

“เข้าใจแล้ว” โชจิเดินออกไปจากโรงเรียน

“เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วหนิ แค่เค้ากลับไปเป็นโชจิของทุกคน เราก็กลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม”

หลายวันผ่านไป……………

กรี๊ด… เสียงนักเรียนในโรงเรียนพากันไปรุมล้อมอยู่หน้าโรงเรียน

“เค้ามุงอะไรกันหน่ะ”ฉันถามนานะ

“อ๋อเห็นเค้าบอกว่า รถของโชจิมาจอดอยู่หน้าโรงเรียนหน่ะ”

โชจิหรอ?

ฉันรีบวิ่งไปที่หน้าโรงเรียน

แต่ทันใดนั้น

“ว้าย…ชะ…โชจิ ทำไมมาอยู่ที่นี่”ฉันพูดแล้วหันไปดูโชจิที่ดึงตัวเธอเข้ามาในห้องแล้วทำปากจุ๊ๆ

“อย่าเข้ามานะ ถ้าใครเห็นเข้าจะทำยังงัย”ฉันผลักโชจิออกจากตัว

“เดี๋ยว รอเดี๋ยวฟังฉันพูดก่อน ถึงฉันกลับไปทำงาน ก็ยังลืมเธอไม่ได้” โชจิพูดรั้งฉันเอาไว้

“ยังงัย”ฉันถามอย่างงงๆ (Gorillaz bong:โง่จิงเลย แค่นี้ก็ไม่รู้)

“ชอบงัย ฉันชอบเธอ” โชจิก้มหน้าตอบ

อะ ฉันสังเกตว่าเค้าหน้าแดงไปถึงหูเลยอ่ะ

“ชอบฉันหรอ”

“อื้ม”หน้าแดงขึ้นไปใหญ่เลย

“นี่….”ฉันดึงตัวเค้าเข้ามาใกล้ๆ

“ฉันก็ชอบนาย^^”