คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 เธอเป็นใคร
สอวัน่อมา นันอาไ้พยายามทสอบวามสามารถอไอา แ่สุท้ายเ้า็ผิหวั
เธอเป็นเพียแ่เอไอ ไม่สามารถสร้าทัษะที่ไม่เยเห็นไ้ นั้นทำให้นันอาทำอะไรไม่ถูนั
เาพบว่ามุมมออไอาะอยู่ในระับสายาอเา เธอไม่สามารถมอไปรอบๆไ้อย่าอิสระเหมือนับระบบในนิยายแฟนาี่าๆ
แม้ระทั้ารไ้ยิน อบเอเธอำัแ่ประสาทสัมผัสอเาเท่านั้น
เหมือนเธอะเป็นส่วนหนึ่อร่าายอเา ไม่ไ้อยู่ในอีมิิหนึ่หรืออะไร าาราเาอเา
ในส่วนที่ีที่สุอเธอือ ารเสริมวามสามารถอสมอ ทำให้สามารถำภาพไ้เพียแ่มอรั้เียว
วามสามารถเพียเท่านี้็สามารถพูไ้ว่าทรพลัแล้ว
“พอมาิูแล้ว สถานะารอันล้ายๆับลัษะอ….อัริยะ?”
นันอาส่ายหัวปัวามินี้ออไป วามสามารถอเายัไม่เพียพอที่ะเรียว่าอัริยะ้วย้ำ ะให้ไปเทียบับพวเาไม่ไ้
ะที่เาำลัิเรื่อ่าๆ มีเสียเาะประูัมาานอลานบ้านอนันอา
“มาแล้ว? เร็วว่าที่าเอาไว้”
เมื่อมอไปยัท้อฟ้านอหน้า่า เาเาร่าวๆว่าวระเป็นเวลาหโมเ้า นันอาเ้าใอย่ารวเร็วว่าใรมาเาะประู เารีบเินออไปเปิประูลานนอบ้าน
เมื่อประูเปิออมา เาไ้พบับบุลหนึ่ที่ยืนรอ้านออย่าเียบๆ
รูปลัษ์ที่ปรารหน้าเาือหิสาวที่าม เธอสวมุอสีำแแสถึสัาลัษ์อนิายมาร
สายาอทั้สอสบัน แววาอเธอูราวับประหลาใและทำอะไรไม่ถู มีร่อรอยวามใในแววาอเธอเล็น้อย
เมื่อสัเุาท่าทาอเธอ เาอนุมานไ้ว่าเธอวระรู้ััวนอเา นั้นทำให้ยิ่สสัยมายิ่ึ้น แ่เาปัวามินั้นอย่ารวเร็ว ในอนนี้เา้อยืนยันสถานาร์่อนอัวเอ่อน
“ท่านือ?”
แม้ะรู้อยู่แล้ว แ่เา็ยัถามเพื่อเ้าใสถานาร์ และไม่ปล่อยให้าร้อมอระหว่าทั้สออึอัมาไปว่านี้
“้ามารับเ้าเ้านิาย”
เธอหลุาภวั์วามิ อบำถามเ็ายรหน้าอย่ารวเร็ว
“้า้อเรียมอะไรหรือไม่”
นันอา้อมอไปยัสายาอเธอ
“ไม่ำเป็น” แม้น้ำเสียอเธอะูเรียบๆ แ่ภายในใอเธอลับเ้นไม่เป็นัหวะ เธอไม่สามารถทนาร้อมออเ็ายรหน้าไ้
“?”
วามสสัยปราึ้นบนใบหน้าอนันอา
เมื่อเห็นท่าทาอเ็าย เธอรีบอธิบายอย่ารวเร็ว
“หาเ้า้อารอะไร็รีบนำมันมา เ้าะไม่ไ้ลับมาที่นี้อีนาน ส่วนบ้านอเ้าะมีนูแลให้”
นันอาเ้าใอย่ารวเร็ว เาพยัหน้า เารีบวิ่ลับเ้าไปในบ้าน้วยาสั้นๆอเา ทิ้ให้หิสาวยืนรอ้านอนเียว
หิสาวูแผ่นหลัอเ็ายที่่อยๆหายไปาสายาเธอ สีหน้าอเธอแสอาารทำอะไรไม่ถูเล็น้อย
“นี้ือเา…ในอนเ็ั้นเหรอ?”
เธอถอนหายใเล็น้อย ่อยๆลายวามันออมา
เธอมอไปรอบๆลานบ้านอนันอาอย่าสสัย แม้ะมีวามลัวเล็น้อย แ่เธอ็พยายามปลอบใัวเอว่าเาในอนนี้เป็นเพียแ่เ็ยัไม่มีพลัที่ะสามารถทำร้ายเธอไ้
“ามำอธิบายอัวละร… เาอยู่นเียวสินะ”
แม้ว่าเธอะเาไ้ แ่เมื่อมอไปยัภาพรหน้าแล้ว เธอรู้สึไม่ริเล็น้อย
ลานที่ว้าให่ลับูเียบเหา ไม่มีแม้แ่นใ้หรือเพื่อนบ้าน บรรยาาศในบ้านูมืมน สร้าวามอึอัให้เธอ
เมื่อมอไปยัภาพรหน้า เธอพยัหน้าและัสินใอย่าเียบๆ
ใ้เวลาไม่นาน นันอาเินออมา้วยถุผ้านาเล็และเสื้อผ้าที่ำเป็นที่ห่อไว้
เมื่อเห็นสิ่ที่เาถือออมา หิสาวมีท่าทาสสัย
“นี้ือ?”
“เนื้อาแห้ และเสื้อผ้านิน่อย” นันอายื่นสิ่ที่เานำมาให้เธอู
เมื่อมอเห็นสิ่ที่เานำมา เธอมอเาอย่าสสัย
“เ้าไม่มีแหวนมิิหรือ?”
“แหวนมิิ? ้ามี แ่้าเปิมันไม่ไ้เพราะ้ายัไม่มีพลัปรา”
นันอารู้ว่าแหวนมิิืออะไร ในอนแรเ้ารู้สึื่นเ็นที่ะูสิ่ที่พ่อแม่ทิ้ไว้ให้เ้า แ่เ้า็พบว่าเาไม่มีพลัปราในารเปิมัน
มีเหมือนไม่มี นั้นทำให้เาทำอะไรไม่ถูเล็น้อย
เมื่อเธอไ้ยินแบบนั้น เธอ็เ้าใอย่ารวเร็ว แหวนมิิอนันอามีลัษะแบบส่วนัว ไม่สามารถเปิออมาไ้ามในึ ำเป็น้อใ้พลัปราเป็นรหัสเพื่อเปิมัน
เธอมอนันอาอย่าเียบๆ ภายในใเธอำลัวุ่นวาย แ่แล้วเธอ็ัสินใ
“ยื่นมือมาหน่อยสิ”
เมื่อไ้ยินแบบนั้น นันอาทำไ้เพียแ่สสัย แ่เา็ยื่นมือให้เธออย่าว่า่าย
วาสีำอเธอสั่นไหว ้อไปยัฝ่ามือรหน้า เธอ่อยๆเอื่อมไปสัมผัสมืออนันอาอย่า้าๆ
มืออทั้สอสัมผัสัน ไออุ่นอทั้สอ่วยบรรเทาวามหนาวเย็นในอาาศ ฝ่ามืออหิสาวสั่นเล็น้อย เธอไม่เยสัมผัสับผู้ายนใมา่อนั้แ่เิมา นี้นับว่าเป็นรั้แรที่เธอไ้สัมผัสริๆ
‘มันเย็น…’
เธอสัมผัสไ้ถึวามเย็นที่มาามือนันอา แม้ว่าะไม่เย็นมานั แ่็ผิามนุษย์ทั่วไป
เธอ่อยๆสลัวามิฟุ่่าน และใ้พลัปรารวสอบปราในร่าายอนันอา
วามรู้สึอุ่นๆ่อยๆแผ่ออมาาฝ่ามืออเธอ วิ่ไปทั่วร่าายอเา ทำให้นันอาแปลใเล็น้อย
‘นี้ือ? พลัปรา?’
พลัปรา่อยๆไหลไปามร่าายอเ้าอย่า้าๆ แแยเป็นหลายเส้นทา แม้ว่าเาะสสัย แ่เาไม่หยุสิ่ที่เธอทำ เ้า้อารรู้ว่าเธอมีุประส์อะไร
ในะที่ปราอเธอวิ่ไปทั่วร่าายอนันอา อยู่ๆ็มีเสียแ้เือนมาาไอาัึ้น
[ิ้! ไอา รวพบพลัานพิเศษ าว่าเป็นพลัปรา]
[ำลัทำารวิเราะห์]
[ำลัทำ้ำแบบำลอ]
[เสร็สิ้น]
[ไอา ไ้เรียนรู้พลัปรา]
[ไอา ไ้เรียนรู้ารวบุมพลัปรา]
ทัษะวามรู้ที่ไอาไ้เรียนรู้ถูส่มาในสมอเ้าอย่ารวเร็ว
ภายในเสี้ยววินาที เาสามารถเรียนรู้วิธีวามุมพลัปราไ้อย่าำนา
แม้ว่าไอาะไม่สามารถเทียบเียับระบบริๆไ้ แ่วามสามารถในารเรียนรู้อเธอทรพลัอย่ามา ้วยรระและหลาย้อที่นันอาไ้สร้าึ้น ทำให้ทัษะารเรียนรู้อไอาไม่เป็นสอรอใร
แน่นอนว่าวามพยายามอเาไม่ศูษย์เปล่า ารสร้าเธอึ้นมานั้นทำให้เ้าแทบะใ้เวลาทั้ีวิและายวิาให้ับเธอ เ้าึไม่แปลใับศัยภาพอเธอที่แสออมา
นันอา่อยๆวบุมพลัปราามที่ไอาเรียนรู้อย่า้าๆ เา่อยๆวบุมพลัปราอย่าำนา สร้าวามประหลาใให้แ่หิสาวรหน้า
‘เร็วมา!’
วาอเธอเบิว้า มีร่อรอยวามใและวามลัวในแววา แม้ว่าเธอะาหวัผลลัพท์แบบนี้ไว้แล้ว็าม แ่พรสวรร์ที่นันอาแสออมาทำให้เธอันอย่ามา
เธออยสัเวิธีเินพลัปราอนันอาอย่าั้ใ ลัวะมีอะไรผิพลาึ้นมา
ารวบุมพลัปรานั้นไม่ใ่เรื่อ่ายสำหรับมือใหม่ อาะใ้เวลาเป็นเือนว่าะสัมผัสถึมัน นี้ยัไม่รวบับวามริที่ว่า้อใ้เวลาในารวบุมปราในร่าายอี
แ่สิ่ปราอยู่รหน้าเธอนั้นทำลายวามเ้าใอเธอเอ แม้ว่าเธอะรู้เรื่อแบบนี้แล้ว็าม แ่เธอ็อที่ะประหลาใไม่ไ้
เธอไม่รู้เลยว่านันอาแอบสัเเธออยู่เ่นัน เพราะเ้ามีวามรู้สึแปลๆับหิสาวรหน้า
‘แม้สีหน้าอเธอะูใ แู่เหมือนว่าเธอะาหวัไว้แล้ว…’
นันอา่อยๆเาเนาอหิสาวรหน้าอย่าเียบๆ
ูเหมือนเธอะรู้เรื่ออเามา
‘เธอเป็นใร’
บอน
ใ้วย!
ความคิดเห็น