(Danganronpa OC) Danganronpa V3 Killing friendship

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 1 My Best Friends

เวลาผ่านไปซักพัก....หน้าจอของโมโนแพดของทุกคุณก็ติดขึ้นพร้อมๆกัน 

กฎต่างๆมีดังนี้

1. ทุกคนจะถูกคุมขังอยู่ในโรงเรียนนี้โดยไม่มีกำหนด

2. ถ้ามีการฆาตกรรมเกิดขึ้น ทุกคนต้องเข้าร่วม ศาลชั้นเรียน

3. ถ้าคนร้ายถูกหาเจอในศาลชั้นเรียน คนร้ายจะถูกประหาร

4. ถ้าหาคนร้ายไม่เจอหรือคนร้ายรอดในศาลชั้นเรียน คนอื่นที่เหลือยกเว้นคนร้ายจะถูกประหารแทน

5. ถ้าคนร้ายรอดศาลชั้นเรียนไปได้ เขาจะเป็นผู้ชนะ และได้รับสิทธิ์ในการออกไปยังโลกภายนอก ถือเป็นการ "สำเร็จการศึกษา"

6. ถ้าคนที่เหลือยังสามารถหาตัวคนร้ายเจอในทุกคดีไปเรื่อยๆ เกมจะจบลงเมื่อเหลือผู้รอดชีวิตอยู่เพียงแค่ 2 คน เท่านั้น

7. ตั้งแต่ 4 ทุ่ม ถึง 8 โมงเช้า ถือเป็นเวลา "กลางคืน" โรงยิมและห้องอาหารจะถูกล็อค

8. ห้ามใช้ความรุนแรงกับผู้อำนวยการโมโนคุมะ

9. โมโนคุมะจะไม่ยุ่งและไม่ช่วยเหลือเกี่ยวกับการฆาตกรรม

10. กรุณารักษาโมโนแพดของคุณเอาไว้ด้วยแล้วอย่าทำพัง

11. จะประกาศว่ามีการพบศพคนตายเมื่อมี นักเรียน 3 คนขึ้นไปพบศพ

12. นักเรียนสามารถสำรวจโรงเรียนได้ทุกจุดและทุกซอกทุกมุม ตามความต้องการ

13. คนที่ฝ่าฝืนกฎจะโดน 'เอ็กซ์ซิซอล' จัดการ

14. ผู้อำนวยการโมโนคุมะสามารถเพิ่มกฎได้เรื่อยๆตามต้องการ

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "นี่มัน...เรื่องจริง...งั้นหรอ?"

โทโมมิ ซายุริ : "ไม่เอานะ!!!"

เอดาซากิ คุมิโกะ : "ฉันยังไม่อยากมาตายที่นี่!!!"

มิอุระ ฮิซาชิ : "ใครเป็นทำเรื่องแบบนี้กันแน่ครับเนี่ย!?"

คิคารุ ชูยะ : "โวยวายไปมันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกนะ"

ซาโตมิ โอริโนะ : "ตอนนี้สิ่งที่พวกนายต้องทำคือต้องตั้งสติให้ได้ก่อน"

มิซึกิ มาอายะ : "ไม่งั้นถ้าพวกเจ้าเกิดอาการคลุ้มคลั่ง แล้วพวกข้าจะแย่ไปด้วย"

คิคารุ ซาโตมิซัง และมิซึกิซังช่วยพูดเตือนสติพวกเรา

ฮายาชิ มิซาโอะ : "นะ...นั่นสินะครับ พวกคุณพูดถูก"

โซโนดะ ริน : "ช่วยได้เยอะเลยล่ะครับทั้งสามคน"

มิซึกิ มาอายะ : "พวกข้าก็แค่พูด ถ้านายไม่ทำมันก็ไม่มีความหมาย เพราะฉะนั้นเก็บคำขอบคุณของเจ้าไว้เถอะโซโนดะ"

โซโนดะ ริน : "ครับมิซึกิซัง"

คินุฮาตะ เรียวโนสุเกะ : "แล้วพวกเราจะเอายังไงต่อดีล่ะ?"

ทาคิสึโบะ จิกุสะ : "หัดคิดเองบ้างสิ"

คินุฮาตะ เรียวโนสุเกะ : "ไม่ได้ถามเธอเฟ้ย!!!"

ฟุกุชิ รุยโกะ : "เอาน่าๆ ว่าแต่ใครมีไอเดียอะไรดีๆบ้างรึเปล่าล่ะ?"

รุคาวะ ฮานาบิ : "อ๊ะ! ฉันมี! ฉันมี!"

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "อะไรหรอครับรุคาวะซัง?"

คุโรบะ โคตะ : "ฉันแนะนำว่าอย่าไปคาดหวังอะไรกับรุคาวะมักนะ เพราะนายก็น่าจะรู้ว่าเธอเป็นยัง"

ฮายาชิ มิซาโอะ/มิอุระ ฮิซาชิ/คิคารุ ชูยะ : "เห็นด้วยอย่างยิ่ง"

รุคาวะ ฮานาบิ : "เอ๋! อะไรกันอ่ะ! ไม่เชื่อใจเราเลยหรอ?"

ฮายาชิ มิซาโอะ/มิอุระ ฮิซาชิ/คิคารุ ชูยะ : "ไม่!!!"

มิซาโอะ มิอุระ และคิคารุถึงกับประสานเสียงกัน

โทโมมิ ซายุริ : "เอ่อ...แล้วฮอนมะซังมีไอเดียอะไรรึเปล่าคะ?"

โทโมมิซังหันไปถามสาวมนุษย์ดิษฐ์ที่ยืนอยู่ใกล้กัน

ฮอนมะ เมย์ลิน : "ฉันคิดว่า...พวกเราควรไปพักเอาแรงที่ห้องพักก่อนดีกว่านะคะ เพราะฉันเห็นว่าที่มีห้องพักเตรียมไว้สำหรับพวกเราทั้ง 16 คนน่ะค่ะ"

ซาโตมิ โอริโนะ : "พวกนั้นคงกะให้เราค้างที่นี่เลยสินะ"

ฟุกุชิ รุยโกะ : "คงไม่มีทางเลือกแล้วสินะ"

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "แต่ได้พักซักหน่อยก็ดีเหมือนกัน"

เอดาซากิ คุมิโกะ : "ไม่!!!"

เอดาซากิซังโวยวายเสียงดัง จนพวกเราทุกคนที่อยู่ในโรงยิมพากันหันไปมองเธอเป็นสายตาเดียว

เอดาซากิ คุมิโกะ : "ทำไมฉันคนนี้ต้องมาอยู่ร่วมกับสามัญชนพวกแกด้วยยะ!"

คาสุมิ ฮิโระ : " อะ...ฮะฮะ!"

คาสุมิที่นิ่งเงียบมาตั้งนาน เริ่มหัวเราะออกมา

เอดาซากิ คุมิโกะ : "กะ...แก! แกหัวเราะอะไรยะ!?"

คาสุมิ ฮิโระ : "ก็หัวเราะเธอน่ะสิ ...น่าสมเพชชะมัด"

เอดาซากิ คุมิโกะ : "น่าสมเพชงั้นหรอ! แกคิดว่าตัวเองเป็นใครกันยะฮะ!?"

คาสุมิ ฮิโระ : "ก็ยังดีกว่ายัยไร้ค่าอย่างเธอก็แล้วกัน ดีแต่ปาก...อ่อนแอ...ชอบทำตัวให้คนอื่นเข้ารังเกียจ ผมขอบอกเอาไว้ตรงนี้เลยนะ ว่าคนที่ตายคนแรกน่ะคือเธอแน่ๆ มีแต่คนหมั่นไส้เธอเต็มไปหมด เชื่อผมสิ"

คาสุมิพูดออกมาด้วยสีหน้าปกติ เขาไม่ได้ยิ้มเยาะ ไม่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ไม่ได้ถลึงตาใส่ หรือแสดงอารมร์อะไรทั้งสิ้น คาสุมิแค่พูดออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย จนพวกเราไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ส่วนเอดาซากิซังก็...

เอดาซากิ คุมิโกะ : "ฉะ...ฉัน...จะถูกฆ่า...คนแรก...มะ...ไม่นะ! ไม่ๆๆๆ!!!!! กรี๊ดดดดด!!!!!"

เธอเริ่มคุมสติตัวเองไม่อยู่ ก่อนจะเอาแต่กรีดร้องไปทั่วโรงยิม จนพวกเราต้องพยายามช่วยกันปลอบใจเธอ ส่วนตัวต้นเหตุน่ะหรอ ทำเป็นไม่สนใจแล้วหันหลังเดินออกจากโรงยิมไปแล้วล่ะ คินุฮาตะเองก็รีบวิ่งตามไปจับตัวทันที แต่คาสุมิก็วิ่งหนี สองคนนั้นเลยวิ่งไล่กันซะทั่วโรงเรียนเลยน่ะ เฮ้อ...สำหรับวันแรกของการอยู่ที่นี่ ถ้าสมมติว่าเป็นการเข้าค่ายล่ะก็ ผมว่าเราติดลบสิบคะแนนเลยล่ะ 

Chapter 1 My Best Friends

..............................................................................................................................................................................

ไรท์มิอง : เข้าChapter 1กันแล้วนะคะ รู้สึกสงสารคุมิโกะจังอยู่เหมือนกันนะ แต่ฮิโระคุงก็ว่าได้สะใจดี (เอ๊ะ...ตกลงยังไง?) เอาเป็นว่าคิดเห็นยังไงก็คอมเมนต์กันเอาไว้ได้เลยนะคะ!