(Danganronpa OC) Danganronpa V3 Killing friendship

ลำดับตอนที่ #6 : Prologue : Welcome to the killing game โมโนคุมะ (จบบทนำ)

ทุกสายตามองไปที่วัตถุทรงสี่เหลี่ยมเหมือนกับระเบิดสมัยเก่าที่คาสุมิหยิบออกมาจะกระเป๋าของตนเอง

คาสุมิ ฮิโระ : "ว่าไง?"

ณ วินาทีนั้น ทั้งคนทั้งหุ่นยนต์พร้อมใจกันที่จะประสานเสียงแบบไม่ได้นัดหมายว่า...

ทุกคน+หุ่นยนต์ : "ไอเด็กเวร!!!"

คาสุมิ ฮิโระ : "หึ...ไม่มีที่ยืนสำหรับผู้อ่อนแอหรอกนะ แบบนี้น่าตื่นเต้นกว่าเยอะเลยใช่มั้ยล่ะ?"

หุ่นยนต์1 : "ใจเย็นก่อน! พวกเราแค่อยากให้ทุกคนไปรวมตัวกันที่โรงยิมแค่นั้นเองนะ!"

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "โรงยิม?"

หุ่นยนต์4 : "ใช่ๆ เพราะฉะนั้นวางระเบิดลงเถอะนะ มันอันตราย" 

คาสุมิ ฮิโระ : "อืม...ก็ได้"

คาสุมิโยนวัตถุทรงสี่เหลียมในมือไปข้างหน้าของตน ก่อนจะหยิบของอีกอย่างออกมาจากกระเป๋า แล้วดึง'สลัก'ออก ใช่แล้วครับท่านผู้ชม...ไอเด็กนี่มันดึงสลักระเบิดของจริงออก! ชิบไก่แล้วโว้ย!!!

คาสุมิ ฮิโระ : "โทษที...มีมันลื่นน่ะ"

โซโนะดะ ริน : "ทุกคน! วิ่งครับ!"

สิ้นเสียงของโซโนดะ พวกเราทุกคนรวมถึงพวกหุ่นยนต์รีบหนีตายออกจากบริเวรนั้นทันที! คาสุมิเองก็รีบขว้างระเบิดออกไป ก่อนจะวิ่งติดสปีดนำหน้าพวกเราออกไปข้างนอกห้อง

ตู้มมมมม~~~!!!!!

พวกเรารีบหมอบลงกับพื้น ให้ตายสิ! ระเบิดจริงๆด้วย! ไอเด็กบ้านี่เล่นอะไรของมันนะ!?

ฮายาชิ มิซาโอะ : "กะ...เกือบกลายเป็นไก่ย่างห้าดาวแล้วมั้ยล่ะ"

คาสุมิ ฮิโระ : "ใส่กระเทียมกับพริกไทเยอะๆเลยก็ดีนะ ผมชอบ^^"

ฮายาชิ มิซาโอะ : "นั่นสินะ...เฮ้ย! ไม่ใช่เว้ย! นี่นายเล่นอะไรครับเนี่ย!?"

มิซึกิ มาอายะ : "และที่สำคัญ เจ้าไปเอาระเบิดมาจากไหน?"

คาสุมิ ฮิโระ : "บังเอิญน่ะ"

โซโนดะ ริน : "บังเอิญไปเจอเนี่ยนะ?"

รุคาวะ ฮานาบิ : "แล้วไอวัตถุทรงสี่เหลี่ยมที่นายโยนไปมันคืออะไรอ่ะ ไม่ใช่ระเบิดจริงหรอกหรอ?"

คาสุมิ ฮิโระ : "อ๋อ! อันนั้นน่ะผมก็แค่แงะโชว์ข้างในเครื่องคิดเลขน่ะ มันดูเหมือนระเบิดมากเลยใช่มั้ยล่ะ? แบบนี้น่าสนุกดีใช่ม้า~"

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "ไม่สนุกเลยซักนิด! พวกเราเกือบถูกย่างสดแล้วนะรู้มั้ย!?"

คาสุมิ ฮิโระ : "แต่ก็ยังไม่โดนใช่มั้ยล่ะ? เป็นไงบ้าง...ประสบการเฉียดตายครั้งแรกน่ะ น่าตื่นเต้นใช่รึเปล่า^^"

อืม...นิสัยเอ็งนี่ไม่ได้น่ารักเหมือนกับหน้าตาเลยจริงๆ พวกตูหัวใจจะวาย! เข้าใจบ้างมั้ยวะครับเนี่ย!?

มิซึกิ มาอายะ : "เอาเถอะ แต่เจ้าพวกนั้นบอกว่าอยากให้เราไปรวมตัวกันที่โรงยิมสินะ"

คาสุมิ ฮิโระ : "งั้นในเมื่อผมหมดธุระกับพวกนายแล้วก็ขอนำไปก่อนล่ะนะ บ๊ายบี~"

คาสุมิโบกไม้โบกมือให้พวกเราเล็กหน้อย ก่อนจะเอามือประสานที่ท้ายทอย แล้วมุ่งหน้าไปที่โรงยิมโดยไม่ได้หันมามองพวกเราเลยซักนิด

ฮายาชิ มิซาโอะ : "เฮ้อ มาก่อเรื่องแล้วก็ไปเนี่ยนะ อะไรของเขาเนี่ย?"

รุคาวะ ฮานาบิ : "แต่หน้าตาของคาสุมิคัง นอกจากจะคล้ายอัสโทลโฟแล้ว ยังเหมือนกับรูเลอร์แล้วก็เมโกะ อาริสะด้วยนะเนี่ย"

โซโนดะ ริน : "บางครั้งผมก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่รุคาวะซังพูดนะครับ"

มิซึกิ มาอายะ : "เป็นคนที่พูดจาพิลึกจริงๆ"

ในระหว่างที่พวกเรากำลังคุยกันอยู่นั่นเอง อยู่ดีๆหน้าจอทีวีที่อยู่แถวนั้นก็เปิดขึ้นมา

-ปิ๊บ-

??? : "อะแฮ่ม! นี่เป็นประกาศจากผู้อำนวยการโรงเรียน ขอให้นักเรียนทุกคนไปรวมตัวกันที่โรงยิมด้วยนะคุมะ!"

ประกาศจากผู้อำนวยการงั้นหรอ? ไม่เห็นเข้าเลยแฮะ แถมบอกให้ไปรวมตัวกันที่โรงยิมเหมือนกับหุ่นยนต์พวกนั้นเลยด้วย

ฮายาชิ มิซาโอะ : "เอ่อ...เอายังไงดีล่ะครับ?"

มิซึกิ มาอายะ : "ลองไปดูก็ไม่เสียหายอะไรนะ"

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "ถ้างั้นพวกเราก็ไปที่โรงยิมกันเถอะครับ"

พูดจบ ผมก็ออกตัวเดินนำไปที่โรงยิม และพอไปถึงก็พบว่าทุกคนมารวมตัวที่นี่กันหมดทุกคนแล้ว

ซาโตมิ โอริโนะ : "ทุกคนมารวมตัวกันที่นี่ตามเสียงประกาศนั่นจริงๆด้วยสินะ"

ฟุกุชิ รุยโกะ : "จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าน้า~"

คิคารุ ชูยะ : "แต่ถึงจะกังวลไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาสินะ"

โทโมมิ ซายุริ : "ทุกคนเงียบก่อนค่ะ"

คินุฮาตะ เรียวโนสุเกะ : "มีอะไรงั้นหรอโทโมมิ?"

โทโมมิ ซายุริ : "ทุกคนได้ยินเสียงอะไรแปลกๆรึเปล่าคะ?"

พอโทโมมิซังทักขึ้นมาแบบนั้น ทุกคนในโรงยิมก็ต่างเงียบไปตามๆกัน

ทาคิสึโบะ จิกุสะ : "จะว่าไปก็จริงนะ เสียงมันเหมือนกับเครื่องจักรอะไรซักอย่างเลยแฮะ"

ฮอนมะ เมย์ลิน : "จากการวิเคราะห์ของฉันแล้ว มันคือเสียงเครื่องยนต์ของหุ่นยนต์ที่เรียกตนเองว่าเอ็กซ์ซิซอลค่ะ"

มิอุระ ฮิซาชิ : "พวกที่ไล่ตามเรามาน่ะหรอครับ!?"

พูดไม่ทันขาดคำ พวกหุ่นยนต์ที่ฮอนมะซังบอกว่ามันคือเอ็กซ์ซิซอลก็กระโดดมาล้อมพวกเราไว้

เอดาซากิ คุมิโกะ : "กรี๊ดดด~!!!"

คุโรบะ โคตะ : "พะ...พวกมันจริงๆด้วย"

มิซึกิ มาอายะ : "กับดักงั้นหรอ?"

พวกเราเกือบทุกคน ขอย้ำนะว่าเกือบทุกคนดูแตกตื่นอย่างเห็นได้ชัด ยกเว้นก็แต่...ผู้จิตไม่ปกติ(?)ทั้ง 3 คน ที่ดูตื่นเต้นกับเรื่องนี้เป็นพิเศษ

รุคาวะ ฮานาบิ : "เจ๋งอ่ะ! แต่สู้หุ่นยนต์จากเรื่องโมบิวสูทกันดั้มไม่ได้หรอกนะ"

ฟุกุชิ รุยโกะ : "ฮะฮะฮ่า! นี่คิดจะมาสู้กับผู้ใช้พลังจิตอย่างท่านรุยโกะคนนี้งั้นหรอ"

คาสุมิ ฮิโระ : "ว่าไง! เจอกันอีกแล้วนะหุ่นยนต์จัง ครั้งที่แล้วโดนระเบิดไปเป็นไงบ้างล่ะ? เครื่องถลอกเลยล่ะสิ"

เอ็กซ์ซิซอล1 : "ไอเจ้า 3 ตัวนี้นี่เพี้ยนไปแล้วจริงๆ"

เอ็กซ์ซิซอล2 : "เฮ้ย! ไอเด็กเล่นระเบิดนั่นนี่หว่า!"

คาสุมิ ฮิโระ : "สรุป...ที่เรียกเรามาที่นี่เพราะอะไรงั้นหรอ? ถ้าไม่ยอมบอกดีๆคงรู้นะว่าจะโดน..."

เอ็กซ์ซิซอล3 : "เออๆ รู้แล้วน่า! แต่แกอย่าเอาระเบิดขึ้นมาอีกนะเฟ้ย!"

เอ็กซ์ซิซอล4 : "ใช่ๆ ระเบิดมันอันตรายนะ"

เอ็กซ์ซิซอล5 : "............."

โอโห...คาสุมิดูมีอำนาจไปเลยแฮะ สงสัยพวกเอ็กซ์ซิซอลคงกลัวหมอนั่นเอาระเบิดขึ้นมาบึ้มโรงยิมริงๆ

เอ็กซ์ซิซอล2 : "เอาล่ะฉันจะเริ่มจาก ฟังให้ดีนะ! ที่พวกเราเรียกพวกแกมาที่นี่ก็เพราะว่าจะให้แกมาเล่น-"

เอ็กซ์ซิซอล5 : "เกม-ฆาต-กรรม"

เอ็กซ์ซิซอล1 : "มะ...โมโนแดมพูดแล้ว!"

เอ็กซ์ซิซอล2 : "มะ...มะ...โมโนแดม! จะแย่งซีนคนอื่นทำไมฟะ!"

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อกี๊นายบอกว่าจะให้พวกเรามาเล่น-"

เอ็กซ์ซิซอล5 : "เกม-ฆาต-กรรม"

เอ็กซ์ซิซอล3 : "จริงด้วย! เขาพูดอีกแล้ว!"

เอ็กซ์ซิซอล2 : "นี่จะแย่งซีนกันไปถึงเมื่อไหร่ฟะเนี่ย! หลายภาคแล้วนะโว้ย! ทั้งในเกมเอย ในโอซีของยัยมิองเอย หรือในโอซีของไรต์ฮัสบะ!" (ไรท์มิอง//ทำไมเรียกเรายัยอ่ะ! ลำเอียงนี่หว่าไอโมโนคิด!)

ฮายาชิ มิซาโอะ : "เอ่อ...พวกนั้นพูดถึงเรื่องอะไรครับเนี่ย?"

ซาโตมิ โอริโนะ : "ช่างมันก่อนเถอะ แต่ว่าพวกนายช่วยออกมาจากหุ่นยนต์เอ็กซ์ซิซอลนั่นก่อนได้มั้ย?"

คาสุมิ ฮิโระ : "โอ๊ะ! ไอเดียเก๋ไก๋สไลเดอร์มากซาโตมิจัง!"

จะว่าไปแล้ว...พอเด็กหนุ่มหน้าหวานอย่างคาสุมิไปยืนอยู่ข้างผู้หญิงบึกบึนอย่างซาโตมิซังแล้วผมรู้สึกเริ่มสับสนซะแล้วแฮะ ว่าตกลงใครหญิงใครชายกันแน่?

เอ็กซ์ซิซอล1 : "พวกเราจะออกไปดีมั้ยอ่ะ?"

เอ็กซ์ซิซอล4 : "ออกไปก็ดีนะ พวกเขาจะได้หายกลัวไง"

เอ็กซ์ซิซอล3 : "นั่นสินะโมโนฟันนี่"

เอ็กซ์ซิซอล2 : "เฮลเย้! ออกไปกันเลยเถอะพวกเรา!"

พูดจบ...ก็มีอะไรบางอย่างออกมาจากหุ่นยนต์พวกนั้น มันคือตุ็กตาหมีห้าตัวห้าสี

Monotaro

Monokid

Monosuke

MonoFunny

Monodam

โมโนทาโร่ : "โอเค ที่นี้ก็เรียบร้อยแล้วสินะ"

โมโนฟันนี่ : "พวกเราไม่น่ากลัวแล้วนะ"

โซโนดะ ริน : "ตะ...ตุ๊กตาหมียัดนุ่น...พูดได้?"

เอดาซากิ คุมิโกะ : "โธ่เอ้ย! นึกว่าจะน่ากลัว!"

คินุฮาตะ เรียวโนสุเกะ : "ในเมื่อมันเป็นแค่ตุ๊กตาพวกเราก็มาซัดมันกันเลยเถอะ!"

ทาคิสึโบะ จิกุสะ : "แต่เมื่อไม่ถึงหนึ่งนาที่ที่แล้วนายยังกลัวหัวหดอยู่เลยไม่ใช่หรอคินุฮาตะ"

คินุฮาตะ เรียวโนสุเกะ : "คะ...ใคร! ใครกลัวหัวหนกันฟะ! ไม่มี๊ ไม่มี!"

ทาคิสึโบะ จิกุสะ : "อ๋อหรอ..."

ฮอนมะ เมย์ลิน : "กรุณาลดเสียงลงสักครู่นะคะทุกท่าน เหมือนฉันจะได้ยินเสียงอะไรบางอย่างอีก..."

มิอุระ ฮิซาชิ : "มะ...มันจะมาอีกหรอครับ!?"

คิคารุ ชูยะ : "หึ...ทำเป็นกลัวไปได้"

มิอุระ ฮิซาชิ : "ว่าไงนะครับคิคารุคุง!"

โทโมมิ ซายุริ : "สงบศึกก่อนค่ะ สงบศึก"

รุคาวะ ฮานาบิ : "นี่ๆฮอนมะคัง! เธอได้ยินเสียงอะไรงั้นหรอ?"

ฮอนมะ เมย์ลิน : "เสียงดังว่า'อุปุปุ'น่ะค่ะ ฉันคิดว่าน่าจะมีหุ่นยนต์หมีอยู่ที่นี่อีกตัว"

โมโนสุเกะ : "ยัยมนุษย์ประดิษฐ์นั่นได้ยินเสียงของคุณพ่อด้วยหรอเนี่ย!?"

โมโนคิด : "เป็นไปไม่ได้! มันไม่มีทาง!"

โมโนแดม : "............."

??? : "ใจเย็นก่อน ลูกๆที่น่ารักของฉัน"

มีเสียงปริศนาดังขึ้นมา และทันใดนั้นเอง...ไฟในโรงยิงก็ดับลง เหลือแต่แสงสปอตไลท์ที่ฉายไปตรงแท่นบทเวที มีหมีสองสีตัวหนึ่งติดปีกบิน(?)ขึ้นมาตรงนั้น ก่อนที่ไฟจะกลับมาติดอีกครั้ง

ฮอนมะ เมย์ลิน : "คุณคือเจ้าของเสียงอุปุปุนั่นสินะคะ"

??? : "ใช่แล้ว! ผมคือโมโนคุมะ เป็นผู้อำนวยการของโรงเรียนแห่งนี้"

มิซึกิ มาอายะ : "ผู้อำนวยการ?"

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "ดะ...เดี๋ยวก่อนะ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ย? แล้วไอเกมฆาตกรรมที่ว่ามันคืออะไรกันแน่?"

โมโนคุมะ : "อุปุปุปุ...ก็ตามชื่อนั่นแหละ ผมอยากให้พวกแกที่เป็นสุดยอดนักเรียนมาเข้าร่วมเกมฆาตกรรมไงล่ะ!"

คินุฮาตะ เรียวโนสุเกะ : "พะ...พูดบ้าๆ! พวกเราไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นแน่นอน!"

โมโนคุมะ : "เอาน่า ฟังผมพูดให้จบ ผมก่อนขอบอกเลยนะว่าเกมฆาตกรรมครั้งนี้น่ะ มันจะเป็นประสบการณ์ที่สุดยอดมาก!"

โซโนดะ ริน : "ประสบการที่สุดยอด...การฆ่าคนมันเป็นประสบการณ์ที่สุดยอดตรงไหนกัน!?"

คาสุมิ ฮิโระ : "สุดยอดมือปืนพูดเรื่องแบบนี้เป็นด้วยหรอเนี่ย?"

โซโนดะ ริน : "ฮิโระคุง!"

โมโนคุมะ : "เอาน่าๆ แต่ประสบการณ์ที่สุดยอดที่ผมพูดถึงก็คือ เกมฆาตกรรมที่ผมจะให้พวกแกเล่นน่ะ มันมี 'ศาลชั้นเรียน' ด้วยยังไงล่ะ"

คุโรบะ โคตะ : "ศาลชั้นเรียนอย่างนั้นหรอ?"

โมโนทาโร่ : "เอาล่ะ! ได้เวลาที่พวกเราจะต้องอธิบายกันแล้ว ฉันจะขอเริ่มก่อนก็แล้วกัน...ถ้าหนึ่งในพวกแกทำการฆาตกรรม พวกแกทุกคนก็จะต้องเข้าร่วมศาลชั้นเรียน"

โมโนสุเกะ : "และพวกแกจะต้องหาคนร้ายให้เจอในศาลชั้นเรียนนี้"

โมโนคิด : "พวกแกทุกคนก็ถามคำถามเถียงกันไปเถียงกันมาเพื่อหาตัวคนร้าย...แล้วหลังจากนั้นก็เป็นการโหวต ใครที่ได้คะแนนโหวตมากที่สุดก็จะถูกลงโทษ...ถ้าคนๆนั้นเป็นคนร้ายตัวจริงอะนะ"

โมโนฟันนี่ : "หลังจากที่คนร้ายถูกลงโทษพวกเธอที่เหลือก็จะต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ด้วยกันต่อไป"

โมโนทาโร่ : "แต่! ถ้าพวกแกโหวตผิด คนร้ายก็จะสามารถออกจากสถานที่แห่งนี้ได้ ส่วนคนอื่นๆจะโดนลงโทษแทน"

โมโนคุมะ : "ประเด็นก็คือ แค่ฆ่าคนอย่างเดียวอย่างเดียวมันไม่พอ พวกแกยังจะต้องเอาตัวรอดจากจากศาลชั้นเรียนอีกด้วย"

โมโนแดม : ".............."

ฟุกุชิ รุยโกะ : "สรุปก็คือ...ต้องฆ่าคนโดยไม่ให้โดนจับได้ในศาลชั้นเรียนงั้นสิน้า~"

รุคาวะ ฮานาบิ : "มันเป็นเกมที่มีชีวิตของพวกเราเป็นเดิมพัน ทำให้นึกถึงหนังเรื่องหนึ่งที่จับนักเรียนให้มาฆ่ากันเองเลยนะเนี่ย"

คาสุมิ ฮิโระ : "คราบ~ มีคำถามคราบ~"

ทาคิสึโบะ จิกุสะ : "จะไปถามอะไรพวกมันอีกล่ะ"

คาสุมิ ฮิโระ : "ไอการลงโทษที่ว่านี่คืออะไรงั้นหรอ?"

โมโนคุมะ : "การลงโทษที่ว่าก็คือ...ประหารชีวิตไงล่ะ!!!"

โทโมมิ ซายุริ : "ประหาร...ชีวิต?"

โมโนคุมะ : "ถ้าพวกแกก่อคดีก็จะถูกลงโทษ มันเป็นกฎมาตรฐานของสังคมไม่ใช่รึยังไง? แต่ว่าเกมฆาตกรรมนี้มันจะมีบทลงโทษที่ค่อนข้างหนักอยู่มากทีเดียวนะ...มันก็คือการประหารชีวิต!"

มิอุระ ฮิซาชิ : "พะ...พวกแกต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ!"

ฮายาชิ มิซาโอะ : "ให้ฆ่าคนเนี่ยนะ!? ให้ตายยังไงผมก็ไม่ทำหรอก!"

โมโนคุมะ : "หมดเวลาของการอธิบายที่น่าเบื่อซะที! ฉันจะขอประกาศว่า...เกมฆาตกรรมได้เริ่มต้มขึ้นแล้ว!!! พวกแกจะฆ่าใครก็ได้ที่อยากฆ่า จะเลือกวิธีไหนก็ตามใจเลย"

แล้วหลังจากนั้นพวกโมโนคุมะก็จากไป พวกเราทุกคนแทบจะไม่อยากเชื่อเลยว่ามันเป็นเรื่องจริง 

คาสุมิ ฮิโระ : "ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ยังไงมันก็ไม่น่าเบื่อดี"

คินุฮาตะ เรียวโนสุเกะ : "ไม่น่าเบื่องั้นหรอ! นี่แกคิดอะไรอยู่กันแน่ฮะ!?"

คาสุมิ ฮิโระ : "นั่นสินะ ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเท่าไหร่ แต่ว่า...มิตรภาพน่ะมันไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้วล่ะนะ"

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "ไม่จำเป็นงั้นหรอ?"

คาสุมิ ฮิโระ : "เชื่อสิ ถ้ามัวแต่ยึดติดอยู่แต่กับคำว่ามิตรภาพ ความสามัคคี ความเชื่อใจ สิ่งเหล่านั้นน่ะจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวพวกนายที่หลังนะ แถมต้องทรมาน...อย่างแสนสาหัสเลยล่ะ ถ้าไม่เชื่อก็รอให้เกิดการฆาตกรรมขึ้นก่อนเถอะ แล้วจะเข้าใจในสิ่งที่ผมพูดเอง"

มิซึกิ มาอายะ : "มันไม่เกิดขึ้นตามที่เจ้าหวังหรอก"

คาสุมิ ฮิโระ : "หวังงั้นหรอ? ก็ไม่ได้หวังให้มันเกิดขึ้นหรอก แต่รอคอยอย่างใจจดใจจ่อเลยล่ะ"

คินุฮาตะ เรียวโนสุเกะ : "ชิ...ไม่เห็นเข้าใจเลยซักนิด"

ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แทบไม่อย่างจะเชื้อกับเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยซ้ำ มันเหมือนกับเรื่องโกหกที่ใครบางคนแต่งขึ้นมา นี่มัน...เป็นความจริงอย่างงั้นหรอ? 

..............................................................................................................................................................................