ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Prologue : This is hell
ยูกิวะ มิยาโกะ : โคมุกิจัง!!
เด็กสาวผมชมพูส่งเสียงเรียกเพื่อนที่กำลังกวาดลานหน้าศาลเจ้าอยู่ เด็กสาวผมดำสวมชุดมิโกะที่ถูกเรียกว่าโคมุกิ ค่อยๆหันหน้าไปทางคนเรียกอย่างช้าๆ ด้วยความเร็วระดับตัวสล็อต(?)
คุโรทาโกะ โคมุกิ : เสียงมิยาโกะหรอ...แต่ว่าไม่เห็นตัวเลยแฮะ
คุโรทาโกะหันซ้ายหันขวาไปมาเพื่อมองหาเพื่อน แต่ด้วยความสูงระดับเปรตวัสุทัศ(?) ทำให้มองยูกิวะที่ส่วนสูงระดับสามัญชนคนธรรมดาไม่เห็น
ยูกิวะ มิยาโกะ : ฉันอยู่นี่! มองลงมาข้างล่างสิ!
ยูกิวะโบกไม้โบกมือให้เพื่อนที่ส่วนสูงห่างกันตั้ง 15 เซนติเมตร
คุโรทาโกะ โคมุกิ : อ๊ะ...อยู่นี่นี่เอง มีอะไรรึเปล่ามิยาโกะ? แล้วกลับมาจากเข้าค่ายแล้วหรอ?
ยูกิวะ มิยาโกะ : ฉันรีบวื่งมาน่ะ
คุโรทาโกะ โคมุกิ : วิ่งจากบนเขาลงมาศาลเจ้าที่อยู่ตีนเขาน่ะหรอ
ยูกิวะ มิยาโกะ : อืม! นี่ดีนะที่ศาลเจ้าเธอมันตั้งอยู่บนเขาลูกเดียวกับที่ฉันไปเข้าค่ายน่ะ! ไม่งั้นขาลากแน่!
คุโรทาโกะ โคมุกิ : แล้วมันเกิดอะไรขึ้นหรอ?
ยูกิวะ มิยาโกะ : นี่โคมุกิจังไม่ได้ดูข่าวหรอ!? เขาประกาศว่าเชื้อไวรัสกำลังแพร่ระบาดที่เมืองข้างๆน่ะ! ฉันเป็นห่วงแม่กับน้อง!
ยูกิวะบอกด้วยท่าที่แตกตื่น แต่ว่า...
คุโรทาโกะ โคมุกิ : เชื้อไวรัส...งั้นหรอ?
ด้วยความที่คุโรทาโกะเป็นคนความรู้สึกช้าระดับที่แม้แต่ตัวสล็อตก็ยังต้องก้มกราบแทบเท้าและเรียกว่าลูกพี่! ทำให้เธอยืนเอ๋อรับประทานอยู่พักใหญ่กว่าจะเข้าใจสถานะการ
คุโรทาโกะ โคมุกิ : เชื้อไวรัส...งั้นก็ต้องมีคนป่วย...พอป่วยแล้วก็ต้องตาย...สินะ
ยูกิวะ มิยาโกะ : ก็ใช่น่ะสิ! เธอช่วยขับรถไปส่งฉันที่บ้านที!
คุโรทาโกะ โคมุกิ : อืม...แต่ของกวาดให้เสร็จแล้วไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ
ยูกิวะ มิยาโกะ : ต้องไปเดี๋ยวนี้เซ่- เอะ...เอ๋?
เธอถึงกับยืนงงกับความเร็วของเพื่อนสนิท เพราะตอนนี้ลานหน้าศาลเจ้าถูกเก็บกวาดจนสะอาดเรียบร้อย คุโรทาโกะเองก็เปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อย จากชุดมิโกะเป็นชุดกิโมโนสั้นสีดำลายผีเสื้อสีแดง แถมยังสพายดาบคาตานะไว้ข้างหลังอีก!
ยูกิวะ มิยาโกะ : ระ...เร็วเวอร์! แล้วที่สำคัญ...เธอแต่งตัวแบบปกติไม่เป็นรึไงเนี่ย! เห็นใส่แต่ชุดมิโกะ ยูกาตะ แล้วก็กิโมโนอยู่นั่นแหละ! แล้วไอดาบคาตานะนั่นจะเอามาทำไมิทราบคะ!?
คุโรทาโกะ โคมุกิ : ก็ชุดอื่นมันคับช่วงอกนี่นา ฉันก็เลยชอบใส่ชุดพวกนี่มากกว่า ส่วนดาบคาตานะนี่น่ะเป็นเครื่องรางนำโชค
ยูกิวะ มิยาโกะ : เฮ้อ...เอาเถอะ รีบไปส่งฉันด่วนๆเลยนะโคมุกิจัง
คุโรทาโกะ โคมุกิ : อืม...
คุโรทาโกะเดินถือกุญแจไปที่รถมอเตอร์ไซค์คู่ใจ ยูกิวะที่เห็นแบบนั้นก็ถึงกับอุทานในใจว่า...คุณพระ! มิโกะสมัยนี้เขาขับชอปเปอร์กันแล้วเราะ!
คุโรทาโกะ โคมุกิ : ถ้าไม่มาฉันทิ้งไว้ที่นี่นะ
ยูกิวะ มิยาโกะ : จะ...จ้าๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ^^"
ยูกิวะเดินมาซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของเพื่อนสนิท ก่อนที่คุโรทาโกะจะสวมวิญญาณตีนผีออกตัวขับไปด้วยความเร็วระดับ เดอะ แฟลช ทำให้ทั้งคู่มาถึงตัวเมืองได้อย่างรวดเร็ว และสิ่งที่พวกเธอพบตอนมาถึงที่นี่เป็นอันดับแรกก็คือ...เมืองนี้น่ะ...ได้กลายเป็นนรกไปแล้ว
ยูกิวะ มิยาโกะ : นะ...นี่มัน...เกิดอะไรขึ้น...กันแน่
คุโรทาโกะ โคมุกิ : มิยาโกะ...เธอบอกฉันว่ามีเชื้อไวรัสแพร่ระบาดใช่มั้ย?
ยูกิวะ มิยาโกะ : อะ...อืม
ยูกิวะตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
คุโรทาโกะ โคมุกิ : แต่เธอไม่เห็นบอกฉันเลยนะ...ว่าคนที่ติดเชื้อน่ะ...จะกลายเป็นผีชีวะ!!!
...............................................................................................................................................................................
ไรท์มิอง : เปิดตัวมาด้วยสองนางเอก ซึ่งคาเรคเตอร์ของมิยาโกะดูเป็นผู้หญิงปกติ(หรอ?) ที่มีกลัวบ้าง มีตลกบ้าง แต่โคมุกิก็...สาวเอ๋อ//โดนโบก! ไม่ใช่ๆ! คาเรคเตอร์เธอจะออกแนวโคโนฮะจากเมคาคุซิดตี้อะนะ ชอบสาวคนไหนก็บอกได้เด้อ บายล่ะ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น