(Danganronpa OC) Danganronpa V3 Killing friendship

ลำดับตอนที่ #5 : Prologue : Welcome to the killing game ในที่สุดก็ครบทั้ง 16 คน (บทนำ)

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "ผะ...ผมว่าเรารีบไปที่อื่นกันดีกว่าครับมิซึกิซัง"

มิซึกิ มาอายะ : "นั่นสินะ"

ผมกับมิซึกิซังรีบออกมาจากที่นั่นอย่างไว ไม่งั้นเราสองคนอาจจะโดนลูกหลงจากการทะเลาะวิวาท(?)ของทาคิสึโบะซังกับคินุฮาตะก็เป็นได้

-ห้องสมุด-

พวกผมเดินมาจนถึงที่ๆคิดว่าน่าจะเป็นห้องสมุด แต่ยังไม่ทันที่จะได้เปิดประตูเข้าไป ก็มีเสียงของใครบางคนดังขึ้นมาจากด้านในซะก่อน

??? : "ห้ามเข้า..."

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "เอ๋...อะไรนะครับ?"

??? : "ผมบอกว่าห้ามเข้า ผมไม่อยากพบใคร"

มิซึกิ มาอายะ : "เรื่องนั้นข้าคงยอมไม่ได้หรอก"

พูดจบ มิซึกิซังก็เดินไปผลักประตูออกทันที เผยให้เห็นเด็กหนุ่มผมสีเทาคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างใน สีหน้าของเขาดูหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด

??? : "ชิ...พวกดื้อด้านอีกแล้วงั้หรอ"

มิซึกิ มาอายะ : "พวกข้าแค่อยากมาแนะนำตัวก็แค่นั้น ไม่ได้มาหาเรื่อง "

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "ใช่ครับ แค่แนะนำตัวเอง เดี๋ยวพวกผมก็ไปแล้วล่ะครับ"

??? : "น่ารำคาญชะมัด แค่แนะนำตัวก็พอแล้วใช่มั้ย?"

เขาจ้องมาที่พวกผมด้วยสายตาที่ไม่ค่อยเป็นมิตร รู้ตัวอีกทีผมก็มาหลบอยู่ข้างหลังมิซึกิซังซะแล้วอ่ะ เฮ้ย! นี่เราเป็นลูกผู้ชายนะเฟ้ย! มาหลบหลังผู้หญิงแบบนี้ได้ไงฟะ! แกนี่มันใช่ไม่ได้จริงๆเลยซาสึกิ!

??? : "คิคารุ ชูยะ สุดยอดนักเรียนมัธยมปลายนักเคนโด้"

Shuya Kikaru

Super High School Level Kendo Master

คิคารุ ชูยะ : "เอาล่ะ ที่นี้พวกนายก็ไปได้แล้ว"

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "ดะ...เดี๋ยวก่อน พวกผมยังไม่ได้แนะนำตัวเอ-"

ปึง!!!

ผมยังพูดไม่ทันจบประโยคดี คิคารุก็ปิดประตูใส่หน้าพวกเราเป็นการไล่ เฮ้อ...ผมล่ะไม่เข้าใจคนประเภทนี้เลยจริงๆ=="

มิซึกิ มาอายะ : "มนุษยสัมพันธ์แย่จริงๆ ไปที่อื่นกันเถอะคัตสึโอะ"

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "ครับผม!"

พวกเราสองคนยังไม่ทันได้ก้าวขาไปที่อื่น ไอหุ่นยนต์บ้าพวกนั้นมันก็มาอีกแล้วครับท่านผู้ชม...ฮือ...ไม่ต้องมาหามากก็ได้ ตูไม่ได้คิดถึงพวกเอ็งเล๊ย!

มิซึกิ มาอายะ : "คัตสึโอะ! วิ่ง!"

ไม่ต้องถามว่าพวกเราจะเอายังไงต่อ วิ่งสิครับงานนี้! วิ่ง! ใส่เกียร์หมาโลด!

??? : "มาทางนี้เร็วเข้า!"

เด็กหนุ่มผมแดงคนหนึ่งรีบกระชากผมกับมิซึกิซังไปทางเขาทันที ก่อนที่เด็กสาวมัดแกละจะวิ่งไปล็อคประตูห้อง

??? : "ฟู่...เกือบไปแล้วนะเนี่ย"

??? : "ล็อคเรียบร้อยแล้วล่ะอาคาชิคัง!"

??? : "ช่วยอย่าเติมคำว่าคังท้ายชื่อได้มั้ยเนี่ยรุคาวะซัง=="

แล้วพวกเขาสองคนก็เริ่มคุยกัน แต่ทำไมผมถึงรู้คุ้นหน้าผู้ชายคนนั้นจังเลยนะ เหมือนเคยเจอกันที่ไหนมาก่อน

มิซึกิ มาอายะ : "ขอบใจที่ช่วยข้าเอาไว้นะ"

??? : "สบายมากค่ะ!"

??? : "ไม่มีปัญหาอยู่แล้วครับพี่สาวคนสวย ถ้ามีเรื่องอะไรให้ผมช่วยก็บอกมาได้เลยครับ"

เฮ้ย...ไอคนพูดที่ใช้หม้อสาวแบบนี้มัน อย่าบอกนะว่า!

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "มิจจี้ใช่มั้ย?"

??? : "หา?"

เขาหันมาจ้องหน้าผมทันที ใช่จริงๆด้วย...หมอนี่ต้องใช่มิจจี้แน่ๆ

??? : "อย่าบอกนะว่า...ซากิ!"

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "ใช่แล้ว! ฉันเอง! นายจำฉันได้ใช่มั้ยมิจจี้!"

??? : "จำได้ดิ! ฉันไม่ใช่คนลืมเพื่อนนะเว้ย!"

??? : "อะแฮ่ม! ก่อนที่จะมาเล่นบทมิตรภาพกัน ช่วยแนะนำตัวกันมาก่อนด้วยค่ะ ขึ้น???อยู่แบบนี้เดี๋ยวรีดเดอร์จะสับสน"

มิซึกิ มาอายะ : "นั่นสินะ"

??? : "เอ่อ...ผมฮายาชิ มิซาโอะ สุดยอดนักเรียนมัธยมปลายนักวาดการ์ตูน ยินดีที่ได้จักนะครับพี่สาวคนสวย"

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "ยังจะมีเวลามาหม้อสาวอีกเนาะ=="

Misao Hayashi

Super High School Level Cartoonist

 

??? : "ส่วนเราชื่อรุคาวะ ฮานาบิ เป็นสุดยอดนักเรียนมัธยมปลายนักเขียน ขอฝากตัวด้วยน้า~"

Hanabi Rukawa

Super High School Level Writer

มิซึกิ มาอายะ : "เป็นความสามารถที่เข้ากันได้ดีนี่นา"

รุคาวะ ฮานาบิ : "ขอบคุ-"

โครม!!!

ยังไม่ทันที่รุคาวะซังจะกล่าวขอบคุณเสร็จ มิซาโอะก็รีบผลักเธอออกไป แล้จับมือมิซึกิซังไว้ทันที โหย...ไอหน้าหม้อ!!!

ฮายาาชิ มิซาโอะ : "จะขอรับไว้เป็นคำก็แล้วกันนะครับ"

รุคาวะ ฮานาบิ : "โอยเจ็บๆ เดี๋ยวเถอะฮายาชิคัง! อยากโดนจับแต่งหญิงรึไงฮะ!?"

ฮายาชิ มิซาโอะ : "ขอประทานอภัยเป็นอย่างสูงขอครับ=="

มิซึกิ มาอายะ : "เอาเถอะ ว่าแต่พวกเจ้าสองคนเคยรู้จักกันมาก่อนหรอ?"

คัตสึโกะ ซาสึกิ : "ครับ พอดีเคยเรียนด้วยกันตอนม.ต้นน่ะ"

รุคาวะ ฮานาบิ : "เอ๋...เพื่อนกันหรอ? ถ้างั้นก็คงสนิทกันมากๆเลยสินะ! ถึงขั้นตั้งชื่อเล่นให้กันเลยนี่นา! คิดว่าจะแล้วมีความสัมพันธ์ที่มากกว่านี้อีกรึเปล่- อุ๊บ"

มิซาโอะรีบปิดปากรุคาวะซังทันที ผมเองก็พอจะเข้าใจแล้วเหมือนกันว่าเธอหมายถึงเรื่องอะไร

ฮายาชิ มิซาโอะ : "ช่วยเงียบๆก่อนได้มั้ยครับรุคาวะซัง แล้วก็อย่าเพิ่งจิ้นไปไกลด้วย"

ปัง! ปัง!

อยู่ดีๆก็มีเสียงปืนดังขึ้น 2 นัดพวกผมรีบวิ่งไปทางต้นเสียงทันที! แย่ล่ะสิ! นี่มันร้ายแรงจนถึงขั้นต้องยิงกันเลยหรอ!? และพอพวกเราวิ่งมาถึง ก็พบกับเด็กหนุ่มผมทองคนหนึ่งกำลังหันปืนมาทางเราอยู่

มิซึกิ มาอายะ : "นี่เจ้า-"

??? : "อย่าขยับนะ! พวกนายใช่พวกเดียวกับหุ่นยนต์เมื่อกี๊รึเปล่า!?"

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "ใจเย็นๆก่อน พวกเราก็หนีมันมาเหมือนกันนะ"

ฮายาชิ มิซาโอะ : "ใช่ๆ นายวางปืนลงก่อนนะ"

??? : "ไม่! ทำไมผมต้องไว้ใจพวกนายด้วย!"

รุคาวะ ฮานาบิ : "โห...โหดจริงไรจริง"

ฮายาชิ มิซาโอะ : "มันใช่เวลามั้ยเนี่ย!?"

มิซึกิ มาฮายะ : "นี่...วางปืนลงเถอะนะ ข้าไม่ทำร้ายเจ้าหรอก วางใจได้"

??? : "............"

มิซึกิ มาอายะ : "เจ้าเชื่อใจพวกข้าได้นะ"

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "พวกเราเองก็เพิ่งโดนมันไล่มาเหมือนกันนะ"

??? : "อืม กะ...ก็ได้"

เด็กหนุ่มค่อยวางปืนลงกับพื้นช้าๆ ก่อนจะเตะมันไปทางขวาของตนเอง

??? : "แค่นี้ก็พอสินะ"

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "ฟู่...เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ ว่าแต่นายเป็นใครงั้นหรอ?"

??? : "ถามชื่อผมงั้นหรอ?"

รุคาวะ ฮานาบิ : "แล้วคิดว่ามีคนอื่นอยู่ที่นี่อีกรึไงคะ?"

ฮายาชิ มิซาโอะ : "อย่าไปกวนคนอื่นเขาสิรุคาวะซัง!"

??? : "ผมโซโนดะ ริน สุดยอดนักเรียนมัธยมปลายมือปืน ขอโทษที่จะยิงพวกนายเมื่อกี๊ก็แล้วกันนะ"

Rin Sonoda

Super High School Level Gunner 

มือปืน!? โอ้แม่เจ้า! มิน่าล่ะเด็กคนนี้ถึงมีปืนได้น่ะ

มิซึกิ มาอายะ : "แล้วเมื่อกี๊เจ้ายิงใครไปงั้นหรอ?"

โซโนดะ ริน : "พวกหุ่นยนต์น่ะ แต่ผมเหมือนเห็นเด็กผู้หญิงอยู่แถวๆที่ยิงไปด้วย ไม่รู้ว่าโดนรึเปล่า"

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "แย่ล่ะ! ต้องรีบหาเด็กคนนั้นแล้ว!"

??? : "ไม่ต้องหาหรอก"

มีเด็กผู้หญิงผมสีชมพูคนหนึ่งเดินแกว่งปืนพกที่โซโนดะเพิ่งเตะไปออกมาจากมุกห้อง บริเวณไหล่ซ้ายของเธอมีรอยแผลเหมือนโดยอะไรเฉียวไป คงเป็นกระสุนที่โซโนดะยิงไปแน่ๆ

โซโนดะ ริน : "นะ...นาย! อย่าเอาปืนมาแกว่งเล่นแบบนั้นสิ! มันอันตรายนะ!"

??? : "รู้แล้วๆ อีกอย่าง...หยาบคายจังนะรินจังที่มาเรียกผมว่า'ผู้หญิง'น่ะ"

ฮายาชิ มิซาโอะ : "เอ๋ แล้วเธอไม่ใช่ผู้หญิงหรอกหรอ?"

??? : "จะบอกอะไรดีๆให้ซักอย่างนะ ผม-เป็น-ผู้-ชาย โอเคป่ะ?"

ห๊าาา~!!! ผะ...ผู้ชาย! โอ๊ยกรรม โลกนี้นี่มันอยู่อยากขึ้นทุกวัน เห็นหน้าตาน่ารักแบบนี้เป็นผู้ชายเนี่ยนะ!?

รุคาวะ ฮานาบิ : "นั่นไง! ว่าแล้วเชียวว่าต้องเป็นผู้ชาย! เพราะหน้าตาของนายเหมือนกันอัสโทลโฟจากอนิเมะเรื่องFate apocryphaเลยล่ะค่ะ!"

ทุกคน : "อะไรล่ะนั่น?"

มิซึกิ มาอายะ : "แล้วเจ้าชื่ออะไรล่ะ"

??? : "อืม...จำไม่ได้อ่ะ"

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "หา?"

??? : "ผมน่ะจำไม่ได้ทั้งชื่อและความสามารถเลยล่ะ น่าแปลกมั้ยล่ะ?"

???

Super High School Level ???

ทุกคน : "จำไม่ได้!!!"

พวกผมทุกคนรวมใจกันประสานเสียงปานจะร้องโอเปล่า  จำไม่ได้ทั้งชื่อและความสามารถเนี่ยนะ!? นี่มันคนความจำเสื่อมของแท้เลยนี่หว่า!!!

โซโนดะ ริน : "ความจริงแล้วผมกับเขาเคยรู้จักกันมาก่อนนะ แต่จำชื่อของเขาไม่ได้เลยน่ะ"

??? : "แต่ผมจำรินจังได้นะ! ส่วนเรื่องของผมก็แย่จังน้า~ แล้วผมเป็นใครกันล่ะเนี่ย?"

โซโนดะ ริน : "แต่ก่อนหน้านั้นช่วยหยุดแกว่งปืนแล้วส่งมาให้ผมซะทีเถอะ! เกิดปืนลั่นขึ้นมาจะทำยังไงกันล่ะ!?"

??? : "งั้นก็เอาไปสิ"

เขาโยนปืนให้โซโนดะที่อยู่ข้างๆ อีกฝ่ายรีบรับปืนมาอย่างลนลาน

มิซึกิ มาอายะ : "งั้นเรามาช่วยกันคิดชื่อให้หมอนี่ก่อนดีกว่านะ"

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "นั่นสินะ เอาเป็นอะไรดีล่ะ"

ฮายาชิ มิซาโอะ : "ชมพูคุงดีมั้ย?"

โครม!!!

พอมิซาโอะพูดไปแบบนั้น เด็กหนุ่มหน้าหวานก็หมุนตัวเตะเขาจนกระเด็นไปติดกำแพงทันที! โห! ตัวเล็กแต่แรงเยอะโครต!!!

??? : "โทษที...เท้ามันลั่นน่ะ^^"

รุคาวะ ฮานาบิ : "สมน้ำหน้า~"

ฮายาชิ มิซาโอะ : "นะ...หน่อย ประมาทไม่ได้เลยนะเนี่ย"

มิซึกิ มาอายะ : "คาสุมิ ฮิโระ"

??? : "หืม?"

มิซึกิ มาอายะ : "ชื่อนี้เป็นไงบ้างล่ะ?"

??? : "คาสุมิ ฮิโระ? อื้ม! ก็ดีนะ! ตกลงผมเอาชื่อนี้แหละ"

รุคาวะ ฮานาบิ : "จำชื่อได้เมื่อไหร่ก็บอกด้วยนะคาสุมิคัง^^"

คาสุมิ ฮิโระ : "ฮะฮะ ถ้าจำได้ล่ะนะ"

ฮายาชิ มิซาโอะ : "สนใจผมด้วยครับ=="

ตึง! ตึง!

อยู่ๆหุ่นยนต์พวกนั้นก็กระโดดเข้ามาล้อมพวกเราเอาไว้ ให้ตายสิ! ทำไมถึงยังหนีมันไม่พ้นอีกนะ!?

คัตสึโอะ ซาสึกิ : "บ้าจริง!"

โซโนดะ ริน : "ทุกคนหลบไปก่อน!"

โซโนดะบอกพลางหันปืนไปทางหุ่นยนต์พวกนั้นเตรียมเหนียวไก แต่ว่า...

คาสุมิ ฮิโระ : "ใจเย็นก่อนรินจัง ห้ามยิงเด็ดขาดเลยนะ"

คาสุมิสินะ? หมอนั่นจับปากกระบอกปืนของโซโนดะเอาไว้ แล้วค่อยๆลดมันลง ก่อนจะเดินไปหาหุ่นยนต์พวกนั้นด้วยท่าทีที่ดูชิลๆ แล้วโค้งคำนับเหมือนกำลังทำประชดประชันอยู่

คาสุมิ ฮิโระ : "ว่าไงหุ่นยนต์จัง...สินะ มาคุณกันดีๆก่อนก็ได้ ไม่งั้นผมจะระเบิดที่นี่นะ"

ทุกคน+หุ่นยนต์ : "อะไรนะ!?"

ทุกสายตามองไปที่วัตถุทรงสี่เหลี่ยมเหมือนกับระเบิดสมัยเก่าที่คาสุมิหยิบออกมาจะกระเป๋าของตนเอง

คาสุมิ ฮิโระ : "ว่าไง?"

ณ วินาทีนั้น ทั้งคนทั้งหุ่นยนต์พร้อมใจกันที่จะประสานเสียงแบบไม่ได้นัดหมายว่า...

ทุกคน+หุ่นยนต์ : "ไอเด็กเวร!!!"

คาสุมิ ฮิโระ : "หึ...ไม่มีที่ยืนสำหรับผู้อ่อนแอหรอกนะ แบบนี้น่าตื่นเต้นกว่าเยอะเลยใช่มั้ยล่ะ?"

....................................................................................................................................................................................

ไรท์มิอง : เฮ้ย! ไปเอาละเบิดมาจากไหนวะคะนั่น!?=[]= แล้วทีนี้เรื่องจะเป็นยังไงต่อล่ะเนี่ย!!!